กำแพงใหญ่ที่กำลังจะพัง

มาร์คัสยืนนิ่งราวกับรูปปั้น ดวงตาคมกริบดุจพญาอินทรีย์ ที่จ้องมองเดวิดนั้นดำมืดและลึกไร้ก้นบึ้ง ราวกับจะดูดกลืนทุกสิ่งทุกอย่างให้หายไป

รอยยิ้มที่เคยปรากฏบนใบหน้าของเขาก่อนหน้านี้เลือนหายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงความว่างเปล่าที่แฝงด้วยอันตรายถึงขีดสุด เขาไม่ได้โกรธเกรี้ยว หรือตวาดก้อง แต่ความเงียบของเขานั้นน่ากลัวยิ่งกว่าเสียงใด ๆ

เดวิดที่เห็นปฏิกิริยาของมาร์คัสกลับยิ่งได้ใจ เขาคิดว่าตนเองกำลังเป็นฝ่ายได้เปรียบ และต้องการจะตอกย้ำชัยชนะของตนเอง

"ทำไมเงียบไปล่ะครับคุณมาร์คัส หรือว่าเรื่องจริงมันน่าอายเกินไปที่จะยอมรับ" เดวิดพูดยิ้มๆ "ผู้หญิงของผมคงไม่มีประวัติฉาวโฉ่แบบนี้หรอกครับ...ผมเลือก.."

พลั่ก!

ยังไม่ทันที่เดวิดจะพูดจบ ร่างของเขาก็ล้มกระเด็นลงไปกองกับพื้นอย่างแรง เสียงของเนื้อที่ปะทะกับกำปั้นดังสนั่นไปทั่วห้อง มาร์คัสเป็นคนต่อยเขา!จนเลือดกลบปากและฟันหักไปหนึ่งซีก

ทุกคนในงานถึงกับผวาถอยหลังไปคนละก้าว ไม่มีใครคาดคิดว่ามาร์คัสจะระเบิดอารมณ์ออกมากลางงานเลี้ยงสำคัญแบบนี้

มาร์คัสเดินเข้าไปหาเดวิดที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นอย่างช้าๆ แววตาของเขาลุกโชนไปด้วยเปลวเพลิงแห่งโทสะที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาอย่างสมบูรณ์

"ปากดี" มาร์คัสพึมพำเสียงเย็นจัด เขาใช้เท้าเหยียบลงบนอกของเดวิดอย่างแรง จ้องมองใบหน้าซีดเผือดของอีกฝ่ายที่กำลังเจ็บปวดเลือดไหลออกจากปากไม่หยุด

"มึงพูดอะไรก็ได้...แต่ไม่ใช่กับ ผู้หญิงของกู!" เสียงของมาร์คัสต่ำและกระด้าง ราวกับคำประกาศิตจากนรก

"สิ่งที่มึงพูดออกไป...มึงจะต้องชดใช้มันทั้งหมดให้กับคนของกู"

ทันใดนั้น บอดี้การ์ดของมาร์คัส ราเชนทร์ ก็ก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับลูกน้องอีกสองสามคน พวกเขาลากร่างของเดวิดที่นอนอยู่บนพื้นออกไปจากงานอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจเสียงร้องโอดโอยของอีกฝ่าย

"ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยผมด้วย!"

เดวิดร้องขอความช่วยเหลือเหมือนหมาที่กำลังถูกน้ำร้อนลวก ไม่มีใครกล้าแม้กระทั่งจะยื่นมือไปพยุงให้เดวิดลุกขึ้น

ราเชนบอดี้การ์ดคู่ใจของมาร์คัสจัดการลากเดวิดออกไปที่นอกงานแต่มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นที่จะให้เดวิดเดินกลับออกไปเฉยๆ

อันนาที่ปกติเงียบสงบอยู่แล้วเธอก็ยิ่งเงียบยิ่งกว่าเดิมใบหน้าของเธอปนไปด้วยความเศร้าตาแดงก่ำราวกับจะร้องไห้อันนาพยายามกล้ำกลืนฝืนเอาทุกคำพูดของเดวิดเอาไว้ภายในก้นบึ้งของหัวใจที่โดนทำร้ายอย่างหนัก

"เชิญทุกคน ทานอาหารกันต่อตามสบายครับ"มาร์คัส หันไปพูดกับทุกคนแต่มันเปรียบเสมือนเสียงซาตานที่พร้อมจะสังหารมากกว่าที่ชวนเชิญ

บรรยากาศในงานเลี้ยงกลับเข้าสู่ความวุ่นวายอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นความวุ่นวายที่ปะปนไปด้วยความหวาดกลัวและสับสน ทุกคนรู้ดีว่าเมื่อ ซาตาน อย่างมาร์คัสได้ตื่นขึ้นมาแล้ว ผลลัพธ์ย่อมไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน

มาร์คัสหันกลับมามองอันนาที่ยืนตัวสั่นเป็นลูกนก เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่บีบมือของเธอให้แน่นขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะจูงมืออันนาเดินออกจากงานเลี้ยงไปอย่างไม่แยแสสายตาของผู้คน

บอดี้การ์ดทุกคนโค้งคำนับให้กับมาร์คัสแล้วเปิดประตูให้ทั้งสองก้าวกลับขึ้นไปบนรถหรู ทันทีที่รถแล่นออกจากงาน

มาร์คัสสังเกตเห็นแววตาคู่นั้นของอันนาที่มันเศร้าตลอดเวลา และยิ่งตอนนี้กลับแดงก่ำเหมือนพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล มาร์คัสเกิดความสงสารขึ้นในใจ แต่เขาไม่กล้าที่จะเอื้อนเอ่ยคำพูดดีๆ ออกมา

"เป็นผู้หญิงของฉัน อย่าอ่อนแอ!" นั่นเป็นคำพูดที่เหมือนจะปลอบใจ แต่มันแข็งทื่อเหมือนท่อนไม้ ไม่มีความอ่อนช้อยหรืออ่อนโยนปะปนอยู่ในนั้น

อันนาหันกลับมามองมาร์คัสด้วยแววตาที่แดงก่ำ น้ำตาคลอหน่วย ดวงหน้าสวยของเธอพยายามกลั้นน้ำตาจนถึงที่สุด

แต่สุดท้ายเธอก็ร้องไห้โฮออกมาสุดจะกลั้นมันเอาไว้ได้ น้ำตาใสๆ ไหลรินตั้งแต่หางตา หยดเป็นทาง มาร์คัสเขาไม่เคยรู้สึกหวั่นไหวกับน้ำตาของใครแบบนี้มาก่อน

"เธอร้องไห้ทำไม อันนา.." มาร์คัสรู้ว่าอันนาเสียใจ แต่เขาก็ไม่รู้จะปลอบใจเธอยังไง

"อันนาผิดมากใช่ไหมคะ อันนาไม่น่าเกิดมาเลยใช่ไหม ฮึก อันนาน่าจะตายไปเลย.!" อันนาหันมาพูดกับมาร์คัสทั้งน้ำตา เสียงสะอึกสะอื้น น้ำตาที่ไหลไม่หยุดทำให้มาร์คัสยิ่งตกใจกับสิ่งที่เห็น หัวใจของเขาวูบไหว

"แม่ของอันนาตาย เพราะพ่ออันนาติดการพนัน ทุบตีแม่สารพัด อันนาส่งตัวเองเรียนมาตั้งแต่เด็ก ฮึก ..ฮื่อ..ตอนนี้อันนาไม่เหลือใครแล้วค่ะ ฮื่อ..อันนาไม่เหลือใครแล้ว..."

เสียงสะอึกสะอื้นปนร่ำไห้ อันนาเธอไม่รู้จะทำยังไง เธอโผเข้ากอดมาร์คัสเอาไว้แน่น เหมือนเป็นไหล่พิงพักสุดท้ายให้กับเธอในเวลานี้

มาร์คัสที่ทำตัวไม่ถูก กลับปล่อยให้อันนากอดรัดเขาแล้วร้องไห้จนพอใจ อ้อมกอดของอันนาที่สั่นสะท้านและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ทำให้มาร์คัสรู้สึกถึงความอบอุ่นบางอย่างที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อนในชีวิต เขาเคยชินกับการเป็นผู้ควบคุม เป็นผู้มอบความเจ็บปวด ไม่ใช่ผู้ที่ถูกกอดและรับรู้ถึงความเปราะบางของใครบางคน

เขายกมือขึ้นช้าๆ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะวางมือลงบนแผ่นหลังบอบบางของอันนาอย่างแผ่วเบา ไม่ได้เป็นการปลอบโยน

แต่เป็นการยอมรับการมีอยู่ของเธอในอ้อมแขนของเขา อันนาร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน ซบหน้ากับแผงอกของมาร์คัส ปล่อยความเจ็บปวดทั้งหมดออกมาเธอไม่สนใจเราว่าคนตรงหน้าจะเป็นใครหรือต้องการอะไรเธอแค่ต้องการที่พักพิงทางจิตใจที่บอบบางในเวลานี้

มาร์คัสได้ยินทุกคำพูดของเธอ เรื่องราวชีวิตที่แสนรันทดของอันนา ที่ถูกเปิดเผยออกมาในยามที่เธออ่อนแอที่สุด

มันทำให้กำแพงน้ำแข็งในใจของเขาเริ่มสั่นคลอนเล็กน้อย เขารู้สึกถึงความรับผิดชอบบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นในใจอย่างไม่รู้ตัว

รถยังคงแล่นไปในความมืดมิด มีเพียงเสียงสะอื้นของอันนาและลมหายใจของมาร์คัสที่ดังอยู่ในห้องโดยสาร มาร์คัสปล่อยให้อันนากอดเขาอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งเสียงสะอื้นของเธอค่อยๆ แผ่วลง และกลายเป็นเพียงเสียงหอบหายใจที่สม่ำเสมอ

อันนาผล็อยหลับไปในอ้อมกอดของเขา ด้วยความอ่อนเพลียและหมดแรง มาร์คัสก้มลงมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาที่ซบอยู่บนอกของเขา แววตาที่เคยแข็งกระด้างอ่อนลงเล็กน้อย เขายกมือขึ้นปัดปอยผมที่ปรกหน้าของเธอออกอย่างแผ่วเบา

ราเชนทร์เฝ้ามองทุกการกระทำของผู้เป็นนายนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นว่านายพาผู้หญิงกลับเข้าบ้านและนอนกับผู้หญิงคนนี้ตลอดทั้งคืนในห้องส่วนตัวที่เจ้านายหวงที่สุด

นี่คือครั้งแรกที่อันนาได้หลับอย่างสงบในอ้อมกอดของมาร์คัส และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่มาร์คัสได้สัมผัสถึงความเปราะบางของมนุษยที่เขาเคยคิดว่าตัวเองไม่เคยมี

เมื่อกลับมาถึงคฤหาสน์ในยามดึก อันนารู้สึกอ่อนเพลียทั้งกายใจเธอหลับลึกจนไม่รู้เรื่องว่าตอนนี้เธอถึงคฤหาสน์หรูหรือกรงทองที่เธอเรียก

"นายท่าน ให้ป้าจัดการเธอเองดีกว่าไหมคะ"ป้าสมศรีที่ได้ยินเสียงรถก็รีบตื่นลุกขึ้นมาดูพร้อมกับสาวใช้คนอื่น

"ไม่ต้องครับป้า เดี๋ยวผมจัดการเอง" ป้าสมศรียืนมองมาร์คัสที่อุ้มอันนาเดินผ่านหน้าขึ้นบันไดไปทุกคนในบ้านรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวของมาร์คัส

มาร์คัสโอบอุ้มเธอด้วยความอ่อนโยนที่ไม่เคยทำให้กับผู้หญิงคนไหนแล้วพาเธอเข้าไปนอนในห้องนอนของเขามาร์คัสเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าและโอบกอดเธอจนหลับไป..