บทที่ 3

ยามเหม่า (05:00-06:59) สองสามีภรรยาตื่นเช้าเช่นเคย วันนี้หวังลี่หมิงตั้งใจว่าจะเข้าป่าล่าสัตว์เช่นเคย แม้ว่าตอนนี้เขาจะมีเงินจากการขายเห็ดหลินจือได้แต่เงินนั้นใช้ไปเรื่อยๆวันนึงมันก็ต้องหมด เพราะงั้นหวังลี่หมิงจึงคิดว่าตอนที่ยังมีแรงควรหาเก็บไว้ดีกว่าภายภาคหน้าภรรยาของเขาจะได้มิลำบาก

"ท่านพี่จะเข้าป่ารึขอรับ" หลี่เฟินหนิงเห็นสามีเตรียมอุปกรณ์สำหรับเข้าป่าจึงเอ่ยถาม

"ใช่ พี่ว่าจะลองเข้าป่าดูสักหน่อยเผื่อจะได้สัตว์อะไรมาบ้าง" หวังลี่หมิงเอ่ยตอบภรรยา

"งั้นข้าขอไปด้วยอีกได้หรือไม่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยถาม เขาอยากเข้าป่าอีกครั้งเผื่อว่าเจอของดีอีก

"พี่ว่าเจ้าพักอยู่บ้านไม่ดีกว่าหรือ" หวังลี่หมิงไม่อยากให้ภรรยาต้องเหน็ดเหนื่อย หรือเจออันตรายในป่า

"ข้าอยากไปกับท่านพี่ขอรับ ข้ามีเรื่องจะบอกท่านพี่ด้วย" หลี่เฟินหนิงคิดจะบอกหวังลี่หมิงเรื่องมิติ เพราะอย่างไรเสียหวังลี่หมิงก็มิใช่คนโลภมากอีกทั้งยังเป็นสามีของเขา

"งั้นวันนี้พี่จะพาเจ้าไปหาของป่าตามลำธาร" หวังลี่หมิงไม่อยากให้ภรรยาต้องเหนื่อยจึงเปลี่ยนจากการล่าสัตว์ในป่าลึกเป็นการหาของป่าแถวลำธารที่อยู่ไม่ไกลมากแทน

"ขอรับ"  หลี่เฟินหนิงขอตัวไปเตรียมตัว จากนั้นทั้งสองก็ทานมื้อเช้าเป็นหมั่นโถวกับน้ำแกง ก่อนจะออกเดินทางมุ่งสู่ป่าที่มีลำธาร

สองสามีภรรยาเดินสำรวจตามทางได้สมุนไพรและผักป่ามาพอสมควรจนมาถึงแถวลำธารหลี่เฟินหนิงมองเห็นกุ้งตัวโตก็น้ำลายสอจึงขอให้สามีจับมาให้

"น้องจะเอามันไปทำอะไรหรือ" หวังลี่หมิงเอ่ยถามภรรยาว่าต้องการสัตว์ประหลาดเปลือกเเข็งนั่นไปทำอะไร

"ข้าจะนำไปทำอาหารขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยตอบสามี

"ทำอาหารรึ เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นมันกินได้ด้วยอย่างนั้นหรือ" หวังลี่หมิงเอ่ยถามอย่างสงสัย เขามั่นใจว่ามิมีผู้ใดนำสัตว์ประหลาดนี่ไปทำอาหารอย่างแน่นอน

"ท่านพี่ สิ่งนี้มันเรียกว่ากุ้งแม่น้ำขอรับ มันกินได้" หลี่เฟินหนิงไม่รู้ว่าเขาทะลุมิติมาช่วงเวลาไหนคนถึงไม่รู้จักกุ้งกัน  คนพวกนี้พลาดของอร่อยเสียแล้ว

"ถ้าเจ้าบอกว่ากินได้พี่ก็จักเชื่อ  เจ้าต้องการมากน้อยเท่าใด" หวังลี่หมิงเอ่ยถามภรรยา ถ้าภรรยาบอกว่ากินได้นั้นย่อมหมายความว่ามันกินได้อย่างแน่นอนมิมีอะไรต้องสงสัย

"เอาเยอะๆเลยขอรับ" หลี่เฟินเอ่ยบอกสามี หวังลี่หมิงจึงเก็บกุ้งให้ภรรยามาเกือบเต็มตะกร้าสะพายหลังเลยทีเดียว

ยามอู่ (11:00-12:59) สองสามีภรรยาก็มานั่งทานอาหารที่ริมลำธารโดยที่หลี่เฟินหนิงลงมือเผากุ้งให้กับหวังลี่หมิงได้กิน หวังลี่หมิงได้ลองกินเจ้าสัตว์ประหลาดครั้งแรกก็ถูกอกถูกใจใหญ่แม้จะเป็นกุ้งเผาเปล่าๆไม่มีน้ำจิ้มก็ตาม

"เจ้านี้รสชาติดียิ่งนักหนิงเอ๋อร์" หวังลี่หมิงพูดประโยคนี้เป็นรอบที่สิบแล้ว เขาไม่นึกว่าเจ้าสัตว์ประหลาด โอะ กุ้งแม่น้ำจะรสชาติดีขนาดนี้

"ถ้าอร่อยเย็นนี้ข้าจะนำมันมาทำอาหารให้ท่านพี่กินอีกดีหรือไม่ขอรับ" หลี่เฟินเอ่ยบอกสามี ด้วยรอยยิ้ม

"ดี ดียิ่งนัก ต้องลำบากเจ้าแล้วหนิงเอ๋อร์" หวังลี่หมิงตอบรับอย่างมีความสุข

"ไม่ลำบากอันใดเลยขอรับ" หลี่เฟินเอ่ยบอกสามี

"เอ่อ ว่าแต่ที่เจ้าบอกว่ามีเรื่องจะบอกพี่คือเรื่องอะไรหรือ" หวังลี่หมิงนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านั้นภรรยามีเรื่องจะบอกจึงเอ่ยถาม   

"คือมันเป็นอย่างนี้ขอรับ...." หลี่เฟินหนิงบอกซ้ายมองขวาก่อนจะพูดสิ่งที่ตนต้องการจะบอก

"เมื่อวานหลังจากกินมื้อกลางวันเสร็จข้าสังเกตให้ปานรูปดอกไม้ที่ข้อมือ  ข้าจำได้ว่ามันไม่เคยมีมาก่อนเมื่อลองแตะดูก็รู้สึกเหมือนถูกดึง แล้วตัวข้าก็ไปโผล่ยังที่ที่นึง ที่นั่นอุดมสมบูรณ์มากเลยขอรับ มีทั้งสัตว์ต่างๆมากมายพอข้าลองแตะไปที่ตัวของสัตว์เหล่านั่นกลับได้เป็นเนื้อสัตว์ออกมา  อีกทั้งผลไม้ สมุนไพร หรือแม้กระทั่ง สิ่งต่างๆที่ข้าไม่เคยเห็นและคิดว่าไม่มีในที่แห่งนี้กลับมีในนั้นขอรับ  ตอนที่ข้ากำลังสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่นั้นข้าได้ยินเสียงของเทพเซียนท่านหนึ่ง เทพเซียนท่านนั้นบอกแก่ข้าว่านี่คือ มิติที่มอบให้แก่ข้า เพราะสงสารชะตาชีวิตของข้าขอรับ เรื่องนี้อาจเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อแต่มันเกิดขึ้นจริงๆขอรับ"

"ท่านเทพเซียนช่างใจดีกับเจ้านัก แต่การมีสิ่งนี้ติดตัวย่อมเป็นอันตราย คนโลภมีอยู่ทุกหนแห่ง เจ้าจงอย่าบอกเรื่องนี้กับใคร" หวังลี่หมิงเอ่ยบอกภรรยาด้วยความเป็นห่วง ภายในใจรู้สึกถึงความสับสนบางอย่างขึ้นมา

"ขอรับ  เอ่อ ท่านพี่เป็นอะไรรึเปล่าขอรับ" หลี่เฟินเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าสีหน้าของหวังลี่หมิงไม่สู้ดีนัก

"ตอนนี้เจ้ามีทั้งมิติวิเศษและเงินแล้ว เจ้าคิดจะหย่ากับพี่หรือไม่" หวังลี่หมิงก้มหน้าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ความกังวลและหวาดกลัวว่าจะได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกครั้งจู่โจมเข้ามาในหัวใจ ตอนนี้หลี่เฟินหนิงมีสิ่งที่สามารถทำให้ชีวิตของตนเองดีขึ้นแล้วไม่มีความจำเป็นอันใดที่จะมาจมปลักอยู่กับคนหน้าตาอัปลักษณ์ทั้งยังยากจนอย่างเขา คนน้องสามารถไปใช้ชีวิตดีๆในตัวเมืองได้ด้วยซ้ำ ส่วนเขาก็กลับไปเป็นไอ้ตัวลัปลักษณ์ที่ไม่มีใครต้องการเช่นเดิม หลี่เฟินหนิงเห็นสีหน้าเศร้าส้อยของสามีก็คลี่ยิ้มบางเอื้อมมือไปจับมือของอีกฝ่ายไว้ก่อนจะพูดขึ้น

"ท่านพี่ ข้าไม่เคยคิดหย่ากับท่าน ตั้งแต่ที่ข้าฟื้นขึ้นมาจากความตายครานั้นตัวข้าคิดเพียงแค่ว่าจะทำเยี่ยงไรให้ความเป็นอยู่ขเงเราสองคนดีขึ้น แม้จนกระทั่งถึงตอนนี้ข้ายังไม่คิดที่จะไปจากท่าน เว้นเสียเพียงแต่ท่านไม่ต้องการข้าหรือท่านไม่ซื่อสัตย์ต่อข้าเท่านั้นข้าถึงจะหย่ากับท่าน" 

"พี่ไม่มีทางไม่ซื่อสัตย์ต่อเจ้า อีกอย่างพี่อัปลักษณ์เช่นนี้มิมีผู้ใดมาสนใจเจ้ามิต้องเป็นกังวล หรือต่อให้มีพี่ก็จะมีเพียงเจ้าเป็นภรรยาคนเดียว  หนิงเอ๋อร์ได้โปรดให้โอกาสให้พี่ได้ดูแลเจ้า" หวังลี่หมิงมองหน้าภรรยาอย่างเว้าวอน

"ขอรับ เราสองคนจะดูแลกันและกันเช่นนี้ตลอดไปดีหรือไม่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงยิ้มให้สามีอย่างอ่อนโยน

"ดียิ่งนัก ขอบใจเจ้าที่ให้โอกาสพี่"  หวังลี่หมิง

สองสามีภรรยาเดินป่าหาสมุนไพรเพิ่มเติมอีกเล็กน้อยแล้วกลับมาจับกุ้งที่ลำธารเพื่อนำไปทำเป็นอาหารเย็น กว่าจะเดินทางลงจากเขากลับถึงบ้านก็เป็นยามเชิน (15:00-16:59) แล้ว พอถึงบ้านทั้งสองก็หยุดชะงักเมื่อมีคนสองคนเดินมาดักหน้าพวกเขาไว้เสียก่อน

"ท่านแม่ พี่สะใภ้" หวังลี่หมิงเอ่ยเรียกสองคนเสียงแผ่วเบา

"ใครอนุญาตให้แกเรียก.... อะ เอ่อ อาหมิงเจ้าสบายดีหรือไม่" นางหลินเจียกำลังเอ่ยตวาดด่าลูกชายน่าชังว่าใครอนุญาตให้มันเรียกตนว่าแม่แต่ถูกลูกสะใภ้สะกิดเข้าเสียก่อนไม่อย่างนั้นแผนการที่จะมาหลอกเอาเงินไอ้อัปลักษณ์นี่ได้พังลงเป็นแน่

"ข้าสบายดีขอรับ ท่านแม่มีธุระอันใดกับข้ารึขอรับ" หวังลี่หมิงแม้จะรู้แปลกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของผู้เป็นแม่แต่ลึกๆเขาก็รู้สึกดีใจที่ท่านแม่ยอมพูดจาดีๆกับเขา น้ำเสียงอ่อนโยนจากคนที่หวังลี่หมิงเฝ้ารอมาตั้งแต่ยังเด็ก แต่ทุกอย่างก็พังทลายลงเมื่อรับรู้ถึงเหตุผลที่แม่ของตนมาในวันนี้

ตัดจบแบบงงๆ