บทที่ 4

"ข้าสบายดีขอรับ ท่านแม่มีธุระอันใดกับข้ารึขอรับ" หวังลี่หมิงเอ่ยถามหญิงวัยกลางคนตรงหน้า

"ตอนนี้บ้านของเรากำลังลำบาก เงินทองขาดมือ แม่ได้ยินว่าเจ้านำเนื้อไปขายในเมืองได้เงินมาจึงจะมาขอหยิบยืมเจ้าสักหน่อย" นางหลินเจียเอ่ยตอบพลางทำสีหน้าน่าสงสาร   

"ท่านแม่เงินที่ขายเนื้อได้ไม่ได้มากอย่างที่ท่านคิด ตอนนี้ข้าใช้ซื้อของเข้าบ้านหมดแล้วขอรับ" หวังลี่หมิงได้ฟังสิ่งที่คนตรงหน้าเอ่ยก็เข้าใจทันทีว่าเหตุใดผู้เป็นแม่ถึงพูดจาดีกับตน

"เจ้ามีเงินซื้อเกวียนซะใหญ่โต จะหมดได้อย่างไรกัน! " นางหลินเจียตวาดเสียงดังด้วยความไม่พอใจ

"ท่านแม่" นางซิงอีรีบกระตุกเเขนเสื้อแม่สามีเมื่อเห็นอีกคนกำลังทำให้แผนการล่ม

"ท่านแม่เงินของข้าหมดไปแล้วจริงๆ" หวังลี่หมิงรู้สึกหน่วงหัวใจยิ่งนัก หากเขาไม่มีเงินผู้เป็นแม่จะจำได้หรือไม่ว่ามีลูกชายคนนี้อยู่

"ท่านแม่ ถ้ามันไม่มีเงินก็เอาเกวียนของมันซะสิเจ้าคะ" นาวซิงอีรีบกระซิบยุแยงแม่สามี

"เอาล่ะ ในเมื่อเงินของเจ้าหมดแล้วก็หมดไป งั้นก็ยกเกวียนนั่นให้ข้าซะ เวลาจะเอาข้าวไปขายในเมืองจะได้สะดวก" นางหลินเจียพูดแกมสั่ง

"ท่านแม่ ข้าทำเยี่ยงนั้นไม่ได้หรอกขอรับ" หวังลี่หมิงพูดอย่างอ่อนใจ

"ทำไม!  ทำไมจะไม่ได้" นางหลินเจียตวาดเสียงดัง ชาวบ้านก็ต่างมามุงซุบซิบนินทา

"เพราะเกวียนนี้เป็นของข้าและสามีอย่างไรเล่า เหตุใดต้องมอบให้ท่านรึฮูหยินหวัง" หลี่เฟินหนิงเอ่ยขึ้น  พลางกอบกุมมือของสามี

"เพราะข้าเป็นแม่ของมันอย่างไรเล่า ของของพวกเจ้าก็คือของข้า" นางหลินเจียเอ่ยบอกอย่างไม่สบอารมณ์

"ฮูหยินหวัง มิใช่ท่านทำหนังสือตัดขาดกับสามีข้าแล้วไม่ใช่หรือ เราสองครอบครัวไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว เหตุใดท่านถึงมาอ้างสิทธิ์เสร็จนี้" หลี่เฟินหนิงตอบกลับทันที

"ฮูหยินหวังข้าว่าท่านกลับไปเทิดขอรับ ไม่เยี่ยงนั้นข้าจะไปแจ้งผู้นำหมู่บ้านว่าท่านละเมิดสัญญา" หวังลี่หมิงเอ่ยบอกแม่ของตน เพียงแต่ตอนนี้เขาจะไม่เรียกหญิงคนนี้ว่าแม่อีกแล้ว

"นี่เจ้า ไอ้อัปลักษณ์ ไอ้เนรคุณ" นางหลินเจียชี้หน้าด่าลูกชายคนรองด้วยความโมโห  

"ท่านแม่เรากลับไปก่อนเถอะนะเจ้าคะ ถ้ามันไปแจ้งผู้นำหมู่บ้านจริงจะเราอาจจะเสียค่าปรับให้พวกมันก็ได้" นางซิงอีรีบกระซิบบอกแม่สามี เห็นทีการจะเอาเงินจากสองคนนี่ไท่ง่ายอย่างที่พวกเขาคิด

"จำไว้ไอ้คนอกตัญญู เราจะได้เห็นดีกัน" นางหลินเจียกล่าวก่อนจะสะบัดหน้าเดินกลับบ้านไป

"ท่านพี่ คิดมากหรือไม่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยถามสามีทันทีเมื่อพวกเขาสองคนเข้ามาในบ้าน เขารู้ดีว่าเรื่องครอบครัวนั้นเป็นเรื่องละเอียดอ่อน

"ไม่หรอก เขาเป็นเช่นนี้ก็ดีแล้วพี่จะได้ตัดขาดกับเขาอย่างไม่ต้องรู้สึกผิดอะไร" หวังลี่หมิงคลี่ยิ้มให้กับภรรยา เมื่อก่อนเขาต้องการความรักจากครแบครัวนั้นเป็นอย่างมาก แต่ตอนนี้ไม่จำเป็นแล้วเพราะหลี่เฟินหนิงจะเป็นครอบครัวคนเดียวของเขา

"งั้นวันนี้ข้าจะทำของอร่อยปลอบใจท่านพี่นะขอรับ" หลี่เฟินเอ่ยบอกสามี

"ภรรยา เจ้าทำอะไรก็อร่อยอยู่แล้ว" หวังลี่หมิงเอ่ยเย้าหยอกภรรยาของตน

"งั้นข้าจะต้มน้ำใส่เกลือให้ท่านกินดีหรือไม่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยอย่างหมั่นไส้สามี

"แค่เพียงแค่เป็นเจ้าทำมันย่อมออกมารสชาติดี" หวังลี่หมิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

"ท่านพี่! ข้าไม่คุยกับท่านแล้วขอรับ" พูดจบร่างบางก็รีบลุกเดินเข้าครัวทันทีทำให้อีกคนหัวเราะตามหลังด้วยความเอ็นดู

เช้าวันต่อมาหลี่เฟินหนิงขอให้สามีพาเข้าไปในเมืองอีกครั้ง เขาต้องการไปสำรวจลู่ทางทำมาหากินจะได้รู้ว่าควรทำอะไรดี  ทั้งสองมาถึงตัวเมืองในยามเฉิน (07:00-08:59) สองสามีภรรยาเลือกเดินสำรวจตลาดและร้านต่างๆ หลี่เฟินหนิงพบว่าร้านอาหารส่วนใหญ่หากไม่ใช่เหลาอาหารจะขายพวกซาลาเปา ก๋วยเตี๋ยว เสียเป็นส่วนใหญ่ ไม่มีอาหารย่างเลยสักร้าน

"เจ้าคิดออกหรือยังว่าจะทำอันใด" หวังลี่หมิงเอ่ยถามภรรยา

"ข้าอยากตั้งแผงขายอาหารขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยตอบสามี

"ขายอาหารรึ เจ้าจะขายอาหารอันใด ที่นี่มีทั้งเหลาอาหาร ร้านก๋วยเตี๋ยวอยู่มาก" หวังลี่หมิงเอ่ยถามอย่างสงสัย ตัวเขานั้นเชื่อมั่นในฝีมือภรรยาอยู่แล้วแต่กลัวว่าจะสู้ร้านที่มีชื่อเสียงมายาวนานไม่ได้มากกว่า

"ข้าจะขายอาหารประเภทปิ้งย่างขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยตอบสามี

"ปิ้งย่างงั้นรึ เหมือนกุ้งที่เจ้าทำให้พี่กินใช่หรือไม่" หวังลี่หมิงถามด้วยแววตาเป็นประกายเมื่อนึกถึงกุ้งเผาตัวใหญ่ที่เขาได้กินเมื่อวาน

"คล้ายๆแบบนั้นแหละขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยตอบสามี 

"พี่จะช่วยเจ้า"  สองสามีภรรยาเดินสำรวจตลาดอีกนิดหน่อยก่อนจะไปสั่งทำสิ่งที่ต้องการสอบถามผู้คนว่ามีผู้ที่ให้เช่าแผงขายออกหรือไม่

"ข้าได้ยินมาว่าเจ้าของร้านขายหมั่นโถวนั่นต้องการที่จะขายร้านไปอยู่ที่อื่น  หากพวกเจ้าสนใจก็ลองไปสอบถามดู ร้านอยู่ หน้าตลาดนั่นแหละ" ลุงเจ้าของร้านทำเหล็กที่หลี่เฟินหนิงมาสั่งทำเตาปิ้งย่างเอ่ยบอก

"ขอบคุณที่แนะนำขอรับเถ้าแก่" หวังลี่หมิงเอ่ยบอก ร้านที่เถ้าแก่พูดมานับว่าทำเลดีไม่น้อย

"ไม่เป็นไรๆ" เถ้าแก่ร้านตอบกลับนี่แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

"งั้นข้ากับภรรยาขอตัวลาก่อนแล้วอีกสามวันจะมารับของที่สั่งทำไว้นะขอรับ" หวังลี่หมิงเอ่ยบอก 

"ได้" เถ้าแก่ร้านตอบกลับ  สองสามีภรรยาจึงเดินทางมาที่ร้านที่เถ้าแก่แนะนำ  

"ต้องการรับอันใดหรือ" ชายวัยกลางคนเอ่ยถามสองสามีภรรยาที่เดินมาที่ร้านตน

"ข้าได้ยินเถ้าแก่ร้านตีเหล็กบอกว่าท่านต้องการขายร้านนี้ข้าเลยจะมาสอบถามน่ะขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยตอบชายวัยกลางคน

"อ้อ งั้นเจ้าสองคนโปรดนั่งรอสักครู่ ข้าขอขายของให้ลูกค้าก่อน" ชายวัยกลางคนตอบกลับอย่างดีใจ  เขาต้องการขายร้านเพื่อเดินทางไปอยู่กับลูกและภรรยาที่ต่างเมือง แต่ติดที่ว่าร้านนี้ราคาค่อนข้างสูงทำให้ไม่มีคนสนใจ

"ขอโทษที่ให้เจ้าสองคนต้องรอ" หลังจากหมดลูกค้าชายวันกลางคนก็เดินมานั่งที่โต๊ะกับทั้งสองคน

"ไม่เป็นไรขอรับ ไม่ทราบว่าคุณลุงต้องการขายร้านเท่าใดรึขอรับ" หลี่เฟินหนิงรีบเข้าเรื่องทันที

"ร้านนี้ทำเลค่อนข้างดี แล้วตอนข้าซื้อมาก็ค่อนข้างแพงอยู่แล้ว ข้าขายให้เจ้า 80 ตำลังทองเท่ากับที่ซื้อมาก็แล้วกัน" ชายวัยกลางคนเอ่ยบอก แม้อยากขายแต่เขาก็ไม่อย่างขาดทุนเช่นกัน เพราะอย่างนี้เขาถึงขายร้านไม่ได้สักทีแม้ว่ามันจะทำเลดีก็ตามเพราะลูกค้าส่วนใหญ่มักจะต่อราคาพอไม่ได้ก็พาลไม่พอใจ 

"ท่านพี่ว่าอย่างไรขอรับ" หลี่เฟินหนิงหันไปถามสามี

"พี่คิดว่าที่นี่ทำเลดีนะ อยู่หน้าตลาดด้วย ถ้าเจ้าต้องการเปิดแผงขายอาหารพี่ว่าที่นี่เหมาะ" หวังลี่หมิงออกความเห็น ร้านนี้มีลักษณะเป็นร้านปูนด้านหน้าเป็นที่ตั้งแผง ด้านหลัง เป็นที่เตรียมของโดยรวมแล้วคล้ายห้องครัวห้องหนึ่ง

"งั้นข้าตกลงซื้อที่ขอรับท่านลุง  อีกสามวันข้าจะมาทำสัญญาได้หรือไม่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงเลือกวันทำสัญญาวันเดียวกับที่มารับชุดเตาปิ้งย่าง

"ได้ๆ" ชายวัยกลางคนรีบตอบกลับทันที หลังจากตกลงกันเสร็จทั้งสองก็จะเดินทางกลับทันทีมิเช่นนั้นกว่่าจะถึงบ้านก็จะตกเย็นเสียก่อนโดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาหนึ่งที่มองทั้งสองคนอยู่ในชุดผ้าไหมชั้นดีด้วยความอิจฉา

"ทำไมต้องเป็นแกที่ได้ดีกว่า"

ฝากติดตามผลงานด้วยน้า ยังไม่แก้คำผิด/ เจอคำผิดช่วงไหนโปรดแจ้งหน่อยนะคะ