บทที่ 2

สองสามีภรรยาเดินจับจ่ายซื้อของในตลาดก่อนที่หลี่เฟินหนิงจะนึกบางอย่างได้

"ท่านพี่ขอรับ เราซื้อเกวียนดีหรือไม่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยถามผู้เป็นสามี

"อืม พี่ก็ว่าดี งั้นเราไปที่ตลาดค้าวัวกัน" หวังลี่หมิงเอ่ยตอบจากนั้นทั้งสองคนจึงเดินไปที่ตลาดค้าวัว

"นายท่านต้องการรับอะไรหรือขอรับ"

"ข้าต้องการวัวสำหรับลากเกวียน" หวังลี่หมิงเอ่ยตอบ

"นี่เลยขอรับ วัวสองตัวนี้เป็นวัวหนุ่มแข็งแรงยิ่งนัก" เถ้าแก่ร้านพลางเอ่ยแนะนำวัวพันธุ์ดี

"งั้นข้าเอาสองตัวนี้ ไม่ทราบว่าร้านท่านรับทำเกวียนหรือไม่" หวังลี่หมิงลี่หมิงเอ่ยถาม

"รับขอรับ มีทั้งแบบรับทำและเกวียนทำเสร็จแล้ว" เถ้าแก่ร้านเอ่ยตอบอย่างใจดีไม่ได้ดูถูกแม้ว่าทั้งสองจะแต่งตัวด้วยผ้าเนื้อหยาบปะชุนหลายจุดก็ตาม

"ข้าขอดูเกวียนทำเสร็จแล้วได้หรือไม่" หลี่เฟินหนิงเอ่ยถาม

"ได้ขอรับฮูหยินน้อย เชิญทางนี้" จากนั้นเถ้าแก่ร้านก็พามาดูเกวียนที่ทำเสร็จแล้วมีหลายขนาดตั้งแต่เล็ก กลาง ใหญ่

"ท่านพี่ เราเอาเกวียนใหญ่เลยดีหรือไม่ขอรับจะได้ใส่ของได้เยอะ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยถามความเห็นของสามี ในอนาคตเขาคิดว่าจะค้าขายจึงอยากได้เกวียนที่กว้างพอใส่ของ

"ตามใจเจ้า" หวังลี่หมิงเอ่ยตอบภรรยา หากหลี่เฟินหนิงต้องการเขาก็ไม่ขัด

"เถ้าแก่ ข้าเอาเกวียนเล่มนี้ขอรับแล้วขอเป็นเบาะรองนั่งอย่างดีนะขอรับ" หลี่่เฟินหนิงเอ่ยบอกกับเถ้าแก่ร้าน

"ได้ๆ ฮูหยินโปรดรอสักประเดี๋ยวข้าจะต่อเกวียนกับวัวให้" เถ้าแก่ร้านเอ่ยตอบอย่างดีใจ ช่วงนี้ร้านเขาซบเซานักพอขายเกวียนเล่มใหญ่ได้จึงรู้สึกยินดียิ่งนักรีบสั่งให้ลูกน้องต่อเกวียนทันที

"เกวียนกับวัวทั้งหมดข้าคิด 30 ตำลึงทองขอรับ" เถ้าแก่ร้านเอ่ยบอกราคา เพราะมีเบาะรองชั้นดี ตัวเกวียนก็เป็นเกวียนอย่างดีราวกับเกวียนคุณหนูคุณชายทำให้ราคาค่อนข้างสูง

"นี่ขอรับเถ้าแก่" หลี่เฟินหนิงจ่ายเงินเถ้าแก่ร้านก่อนจะขนของและขึ้นไปนั่งบนเกวียนโดยมีหวังลี่หมิงเป็นผู้บังคับม้า

"หนิงเอ๋อร์ เจ้าอยากได้ผ้าตัดชุดใหม่หรือไม่" หวังลี่หมิงเอ่ยถามภรรยาเมื่อเห็นว่าชุดที่ภรรยาใส่นั้นเก่ามากแล้วอีกทั้งยังมีรอยปะชุนเต็มไปหมด

"เอ่อท่านพี่ขอรับ ข้าเย็บชุดไม่เป็นน่ะขอรับ" หลี่เฟินหนิงยิ้มแห้งให้กับสามี

"งั้นเราซื้อชุดสำเร็จก็ได้" หวังลี่หมิงเอ่ยบอกภรรยา

"ขอรับ" จากนั้นทั้งสองจึงมาที่ร้านขายผ้าใกล้ตลาด

"คุณชายทั้งสองต้องการรับผ้าแบบใดขอรับ ร้านเรามีตั้งแต่ผ้าเนื้อหยาบ ผ้าฝ้ายเนื้อละเอียด และผ้าไหมชั้นดีขอรับ" เสี่ยวเอ้อร์ร้านรีบออกมาต้อนรับทันที

"มีชุดสำเร็จหรือไม่"หลี่เฟินหนิงเอ่ยถาม

"มีขอรับ คุณชายต้องการแบบใดขอรับ"

"สำหรับข้าและสามี " หลี่เฟินหนิงเอ่ยตอบ

"รอสักครู่ขอรับ" จากนั้นเสี่ยวเอ้อร์ก็เดินเข้าไปในร้านนำชุดมาให้ทั้งสองเลือก สองสามีภรรยาจึงเลือกชุดผ้าฝ้ายเนื้อละเอียดคนละ 5 ชุด และชุดผ้าไหมชั้นดีอีกคนละ 5 ชุด รวมกันเป็น 20 ชุด

"ทั้งหมดราคา 5 ตำลึงทองขอรับ" เสี่ยวเอ้อร์ร้านแจ้งราคาค่าสินค้าหลังจากที่พวกเขาทั้งสองเลือกเสร็จ

"นี่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงจ่ายเงินให้แก่เสี่ยวเอ้อร์ก่อนทั้งสองจะพากันกลับขึ้นเกวียนเพื่อเดินทางกลับบ้าน

ยามอู่ (11:00-12:59) หวังลี่หมิงและหลี่เฟินหนิงขับเกวียนเข้ามาในหมู่บ้านสร้างความแปลกใจให้กับชาวบ้านเป็นอย่างมาก ต่างพากันสงสัยว่าเกวียนขนาดใหญ่นั้นเป็นของผู้ใด เมื่อเห็นเกวียนขับเข้าไปในบ้านของหวังลี่หมิงชายอัปลักษณ์ที่แสนยากจนในหมู่บ้านก็ยิ่งสร้างความแปลกใจ หลายคนจึงจับกลุ่มพูดคุยกัน สองสามีภรรยาไม่รู้ว่าตัวเองตกเป็นเป้าสนทนาของชาวบ้านทั้งสองต่างช่วยกันยกของที่ซื้อมาเข้าไปเก็บไว้ในบ้าน จากนั้นหลี่เฟินหนิงก็มาเตรียมทำอาหาร วันนี้เขาจะทำอาหารง่ายๆอย่าง ไข่เจียว กับ ต้มจืดหมูสับ หลี่เฟินหนิงตั้งหมอรอให้น้ำเดือดจากนั้นใส่รากผักชี กระเทียม พริกไทย ทุบพอหยาบๆลงไป ปรุงรสด้วยซีอิ๊วขาว เกลือ และน้ำตาล จากนั้นนำหมูสับมาปั้นเป็นก้อนกลมใส่ลงไปรอจนหมูเริ่มสุกจึงใส่ผักกาดขาวและเห็ดหอมลงไปเมื่อทุกอย่างสุกก็ทำไข่เจียวต่อ

"นี่คืออันใดหรือหนิงเอ๋อร์ กลิ่นหอมยิ่งนัก" หวังลี่หมิงมองอาหารที่ไม่เคยพบเห็นพลางลอบกลืนน้ำลาย

"สิ่งนี้เรียกว่าต้มจืดหมูสับขอรับ ส่วนอันนี้เรียกว่าไข่เจียว ท่านพี่ลองชิมดูว่าถูกปากหรือไม่" หลี่เฟินหนิงบอกผู้เป็นสามี   

"อร่อย!  เจ้าช่างรสมือดีนัก" หวังลี่หมิงเมื่อได้ลองตักน้ำแกงชิมก็ถึงกับเบิกตากว้าง เขาไม่เคยได้กินอาหารอร่อยๆแบบนี้มาก่อน 

"งั้นท่านพี่ก็กินเยอะๆนะขอรับ" หลี่เฟินหนิงบอกคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม

"น้องเองก็ต้องกินเยอะนะหนิงเอ๋อร์ ร่างกายเจ้าเพิ่งหายป่วย" หวังลี่หมิงเอ่ยบอกภรรยา ตอนนี้เขามีความสุขมากที่คนตรงหน้าไม่รังเกียจกันเช่นเมื่อก่อน

"ขอรับ" สองสามีนั่งกินข้าวด้วยกันอย่างมีความสุขอีกครั้ง

หลังกินข้าวเสร็จหวังลี่หมิงก็อาสาล้างจานส่วนหลี่เฟินหนิงก็เข้ามาในห้องพลางคิดว่าจะทำอะไรดี

"เอะ มีตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย" หลี่เฟินหนิงมองดูข้อมือตัวเองอย่างสงสัย ปานรูปดอกไม้สีแดงเล็กๆ ปรากฏอยู่บนข้อมือเขาจำได้ว่าก่อนหน้านี้ไม่เคยมีมันมาก่อน หลี่เฟินหนิงใช้มือแตะไปที่ปานรูปดอกไม้ก่อนที่ร่างของเขาจะถูกดูดเข้าไป

"เหวอ อะไรวะเนี่ย" หลี่เฟินหนิงถึงกับตะลึงกับทัศนียภาพที่เปลี่ยนไปแปลงผัก ผลไม้และสัตว์เลี้ยงมากมายตรงหน้า หลี่เฟินหนิงเดินสำรวจไปเรื่อยๆพบกับอุปกรณ์ต่างๆ ไม่เว้นแม้แต่ตำราโบราณ 

หรือว่านี่คือ.... 

"มิติ!" 

อีกด้าน

"ท่านแม่ขอรับ ข้าได้ยินว่าไอ้ลี่หมิงไปนำเนื้อไปขายที่ตลาดเยอะมากเลยขอรับ" หวังม่งสือ รีบนำความที่ได้ยินมาบอกแก่มารดา 

"จริงรึอาสือ" นางหลินเจียเอ่ยถามบุตรชายทันที

"จริงขอรับท่านแม่ มีชาวบ้านเห็นไอ้อัปลักษณ์นั่นแบกเนื้อไปขายในเมือง เมื่อกลับมามันยังซื้อเกวียนหลังใหญ่งดงามเลยทีเดียวขอรับ" หวังม่งสือรีบเอ่ยฟ้องมารดาด้วยความอิจฉาไม่พอใจที่ไอ้น้องชายอัปลักษณ์นั่นจะมีสิ่งของดีมากกว่าตน ไหนมันจะได้ หลี่เฟินหนิง เกอที่งดงามที่เขาถูกใจไว้อีกแม้หลี่เฟินหนิงจะไม่ถูกยอมรับในครอบครัวและตัวเขาเองก็มีภรรยาอยู่แล้วแต่ถ้าแต่งเป็นเมียรองให้อยู่แต่ในเรือนจะมีปัญหาอะไร ไม่รู้ว่าไอ้น้องชายอัปลักษณ์ไปหลอกล่ออย่างไรถึงได้เกอคนงามไปครอบครอง

"เพ้ย ไอ้ลูกเนรคุณนี่ได้เงินมาแทนที่จะเอามาให้ข้าแต่กลับเก็บไว้เอง ข้าไม่น่าให้มันเกิดมาเลยจริงๆ" นางหลินเจียพูดออกมาด้วยความโมโห นางรังเกียจบุตรชายอัปลักษณ์ผู้นี้ยิ่งนัก ตั้งแต่ให้กำเนิดมันมานางก็อยากจัดการมันทิ้งเสีย คิดแล้วน่าโมโหยิ่งนัก

"นั่นสิเจ้าคะ เงินที่มันได้มาควรจะเป็นของท่านแม่" นางซิงอีรีบเอ่ยยุแยงแม่สามีทันที

"แต่เราตัดมันออกจากตระกูลแล้วมันจะยอมให้เงินเรารึ" นางหลินเจียนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ก็รู้สึกลังเล

"โถ่ ท่านแม่ขอรับ บุตรเยี่ยงไรก็คือบุตรแม้ตัดขาดไปแล้วก็ต้องตอบแทนบิดามารดาผู้ให้กำเนิด อีกอย่างไอ้อัปลักษณ์นั่นก็ต้องการความรักจากท่านพ่อท่านแม่อยู่แล้วหากท่านทั้งสองพูดดีกับมันหน่อยมีรึมันจะไม่ใจอ่อน" ได้ยินดังนั้นทุกคนก็มองหน้ากันด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทันที ก่อนจะพากันวางแผนเพื่อที่จะเอาเงินจากไอ้คนอัปลักษณ์นั่น