บทที่ 5

หลังจากกลับมาจากในเมืองหลี่เฟินหนิงก็บอกเล่าถึงสิ่งที่เขาต้องการทำให้กับหวังลี่หมิงฟังทันที

"ข้าคิดจะขายข้าวเหนียวหมูปิ้ง ข้าวเหนียวไก่ปิ้งขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยบอกสามี

"ข้าวเหนียวหมูปิ้งไก่ปิ้งอย่างนั้นหรือ มันเป็นเช่นไรพี่ไม่เคยเห็น" หวังลี่หมิงเอ่ยถามอย่างสงสัยกับชื่ออาหารแปลกประหลาด

"ไว้ข้าจะทำให้ท่านพี่ชิมดูขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยบอกสามี

"ได้ แล้วเจ้าจะไปขายเมื่อใด" หวังลี่หมิงเอ่ยถาม

"อีกสามวันเตาปิ้งย่างถึงจะเสร็จ ข้าคิดว่าจะไปขายหลังจากนั้นขอรับ ระหว่างนี้ข้าอยากขอให้ท่านพี่ไปตัดต้นไผ่มาทำไม้เสียบหมูให้ข้าได้หรือไม่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงคิดว่าเมื่อได้เตามาแล้ววันต่อมาเขาก็จะลองเปิดร้านขายเลย ระหว่างนี้ก็ต้องเตรียมวัสดุอุปกรณ์เสียก่อน

"ได้สิ พรุ่งนี้พี่จะไปตัดต้นไผ่มาทำให้เจ้า" เขาต้องตามใจภรรยาอยู่แล้ว ไม่ว่าหลี่เฟินหนิงจะให้เขาทำสิ่งใดเขาก็ยินดีที่จะทำให้

"ขอบคุณท่านพี่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงคลี่ยิ้มให้สามี

"เป็นพี่มากกว่าที่ต้องขอบคุณที่เจ้ายอมรับและไม่รังเกียจคนอัปลักษณ์เช่นพี่"  นอกจากภรรยาคนนี้แล้วตอนนี้เขาไม่มีคนอื่นที่เป็นครอบครัวอีก และเขาสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะรักษาคนในครอบครัวคนเดียวนี้ไว้อย่างดีที่สุด

"ท่านพี่ คนเราทุกคนล้วนมีข้อบกพร่องในตนเอง สัญญากับข้าได้หรือไม่ แม้ว่าผู้ใดจะดูถูกท่าน ว่าท่านอัปลักษณ์หรือไร้ค่าเพียงใดท่านจะไม่ดูถูกตัวเอง" หลี่เฟินหนิงพูดพร้อมกับกุมมือคนโตกว่าไว้   หวังลี่หมิงมองดวงตาของภรรยาในดวงตานั้นมีแต่ความเป็นห่วงและหวังดี ฉับพลันเขารู้สึกใจเต้นระรัวจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมา

"พี่สัญญา" หวังลี่หมิงตอบกลับพร้อมกับกุมมือภรรยาไว้แน่น  แค่มีภรรยาคนนี้เขาไม่ต้องสนใจคำพูดของผู้ใด คนอื่นจะคิดเยี่ยงไรก็ช่างสิ ขอแค่ภรรยาคนนี้ไม่รังเกียจเขาก็พอ

 

 

ณ บ้านตระกูลหลี่

"ท่านย่าเจ้าคะ" หลี่เจี่ยอิงเดินเข้ามานั่งใกล้นางซูฮวาผู้เป็นย่าที่ตอนนี้นั่งอยู่กับทุกคน

"มีอันใดหรือหลานย่า" นางซูฮวาเอ่ยถามหลานรักด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"วันนี้ข้าเข้าเมืองมาเจอไอ้เกอหลี่เฟินหนิงด้วยเจ้าค่ะ  มันกับสามีของมันแต่งตัวด้วยผ้าไหมอย่างดีอีกทั้งยังซื้อของตั้งมากมายด้วยนะเจ้าคะ" หลี่เจี่ยอิงรีบเอ่ยฟ้องทันที ยามที่เห็นไอ้เกอนอกคอกนั่นแต่งกายด้วยชุดเสื้อผ้าดูดีในใจนางรู้สึกไม่ยินยอมยิ่งนัก

"จริงรึ" นางซูฮวาเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ ไอ้เกอนั่นน่ะเหรอจะมีเงินมีทองซื้อของมาใช้ มิใช่ว่ามันแต่งออกไปกับไอ้อัปลักษณ์ยากจนที่อาศัยอยู่ท้ายหมู่บ้านหรอกหรือ

"จริงๆ เจ้าค่ะท่านย่า ข้าเห็นมากับตาเลย มันมากับสามีอัปลักษณ์ของมันซื้อของเสียจนเต็มเกวียนเล่มใหญ่" หลี่เจี่ยอิงรีบเอ่ยยืนยัน

"หรือที่ชาวบ้านว่ามันซื้อเกวียนจะเป็นเรื่องจริง" นางไป๋ฮวาเอ่ยขึ้น

"ซื้อเกวียนเลยรึ" นางซูฮวาถามอย่างตกใจเสียยิ่งกว่าตอนได้ยินว่าหลี่เฟินหนิงแต่งกายด้วยชุดผ้าไหมชั้นดีเสียอีก

"ใช่เจ้าค่ะท่านแม่ ข้าได้ยินชาวบ้านว่ามันกับสามีซื้อเกวียนเล่มใหญ่ แถวตัวเกวียนยังดูดีเยี่ยงกับรถม้าของขุนน้ำขุนนาง เสียเพียงแต่ว่ามันเป็นเกวียนแค่นั้น" นางไป๋ฮวาเอ่ยบอกแม่สามี

"ข้าเองก็เคยให้เกวียนลักษณะดังที่ท่านแม่ว่าวิ่งออกจากหมู่บ้านเราเช่นกันขอรับท่านย่า" หลี่อู๋เจี๋ยเอ่ยสมทบ

"มันมีเงินมากขนาดนั้นเลยรึถึงสามารถซื้อเกวียนเล่มใหญ่และดูดีได้" นางซูฮวาเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย

"ท่านแม่ถ้ามันมีเงินมากขนาดนั้นเหตุใดมันถึงมินำมาปันให้พวกเราบ้าง" หลี่เหลียนเจี๋ยเอ่ยบอกอย่างไม่พอใจ

"จริงเจ้าค่ะท่านย่า  ดูพวกเราสิเจ้าคะได้ใส่เพียงผ้าฝ้ายเนื้อหยาบ อย่างดีสุดก็ผ้าฝ้ายเนื้อละเอียดถึงกระนั้นก็มีคนละไม่เกินสามชุด แต่ไอ้เกอนั่นกลับได้ใส่ผ้าไหมชั้นดี" หลี่เจี่ยอิงพูดอย่างไม่ยินยอม เหตุใดนางจะต้องด้อยกว่าไอ้เกอนอกคอกนั่น

"จริงอย่างที่อิงเออร์พูดนะเจ้าคะท่านแม่ อีกอย่างอู๋เจี๋ยก็กำลังเรียนอยู่ถ้าไอ้เกอนั่นให้เงินเราบ้างเราก็จะได้ไม่ต้องคอยกังวลเรื่องค่าเล่าเรียนอีก" นางไป๋ฮวารีบส่งเสริมสามีและบุตรสาวทันที

"นั่นสินะ ข้ารึอุตส่าห์เลี้ยงลูกของไอ้นายโลมแพศยานั่นมาจนโต  ถ้าแม่มันไม่มายุ่งกับลูกชายข้าอาตงก็คงยังไม่ตาย" นางซูฮวาพูดอย่างเจ็บแค้น   นางซูฮวาเกลียดมารดาของหลี่เฟินหนิงมากด้วยนางคิดว่ามารดาของหลี่เฟินหนิงเป็นนายโลมที่มาจับลูกชายตนจึงพาลให้เกลียดหลี่เฟินหนิงด้วย ยิ่งลูกชายคนรองกับภรรยาเสียชีวิตพร้อมกันยิ่งเพิ่มพูนความเกลียดชัง นางคิดว่ามารดาของหลี่เฟินหนิงเป็นสาเหตุทำให้บุตรชายคนรองรองของางตายไป โดยนางไม่รู้เลยว่าสาเหตุนั้นมันมาความอิจฉาริษยาของคนในครอบครัวกันเอง

"จริงเจ้าค่ะท่านแม่ ตั้งแต่น้องสามีกับแม่มันตายเราก็เลี้ยงดูให้ข้าวให้น้ำมันกว่าจะโต ไม่รู้ว่าหมดเงินหมดข้าวสารไปเท่าไหร่" นางไป๋ฮวาได้จังหวะก็รีบเอ่ยยุแยงทันที นางไม่มีวันให้ลูกของสองคนนั่นได้ดีกว่าลูกตนอย่างแน่นอน

"แต่เรามีหนังสือสัญญาตัดขาดอยู่นะขอรับ" หลี่อู๋เจี๋ยเอ่ยอย่างกังวล

"มีแล้วอย่างไร ยังไงมันก็ควรแสดงความกตัญญูต่อคนที่ให้ข้าวให้น้ำมันกิน" นางไป๋ฮวารีบพูดสวนขึ้นทันที

 

 

บ้านหลี่กำลังคิดจะทำการสิ่งใดนั้นมิมีผู้ใดรู้  ยิ่งสองสามีภรรยาที่ตอนนี้กำลังช่วยกันทำงาน ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตน  หวังลี่หมิงเหลาไม้ไผ่ตามที่ภรรยาบอก  ส่วนหลี่เฟินหนิงนั่งเขียนสูตรหมูปิ้ง ไก่ปิ้งที่จะขาย เสร็จแล้วก็ลงมือหมักหมูที่จะทำหมูปิ้งทดลองให้สามีชิม   หลี่เฟินหนิงนำเนื้อหมูหั่นเป็นชิ้นเล็กๆใส่ไว้ในชาม ปรุงรสด้วย ซีอิ๊วขาว ซีอิ๊วดำหวานเล็กน้อย เกลือ กะทิ แป้งมัน สามเกลอ คลุกเคล้าให้เข้ากันแล้วหมักทิ้งไว้สักหนึ่งชั่วยามก่อนจะออกไปดูสามีว่าเหลาไม้ถึงไหนแล้ว

"ท่านพี่" หลี่เฟินหนิงเอ่ยเรียกสามี

"หืม มีอันใดหรือหนิงเออร์" หวังลี่หมิงเอ่ยถาม

"มิมีอันใดขอรับ ข้าเพียงจะมาดูว่าท่านเหลาไม้ไปถึงไหนแล้ว" หลี่เฟินหนิงเอ่ยตอบ

"เท่านี้พอหรือไม่" หวังลี่หมิงชี้ไปที่กองไม้ที่เขาเหลาไว้ ดูคร่าวๆน่าจะได้สักร้อยอันได้

"พอแล้วขอรับ ท่านพี่พักดื่มน้ำก่อนนะขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยบอกสามีพร้อมกับเดินไปหยิบน้ำมาให้

"ขอบใจ" หวังลี่หมิงยกน้ำขึ้นดื่มทันที ก่อนจะเอ่ยถามภรรยาต่อ

"เจ้ามีสิ่งใดให้พี่ทำอีกหรือไม่"

"ข้าอยากได้ที่ดินบริเวณบ้านของเราขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยตอบ

"ได้ เจ้าต้องการเท่าใด" หวังลี่หมิงไม่คิดจะขัดภรรยาเช่นเคย

"ทัังหมดยาวไปจนถึงเขาลูกนู้นขอรับ" หลี่เฟินหนิงชี้ให้สามีดู

"เจ้าจะเอาที่ดินไปทำอันใดตั้งมากมาย" หวังลี่หมิงเอ่ยถามอย่างสงสัย

"ข้าจะเอามาปลูกผักกับข้าวขอรับ ท่านพี่ถ้าข้านำแต่ของในมิติออกมาใช้เกรงว่าผู้คนจะสงสัยเอาได้ จะไปซื้อก็ราคาแพงยิ่งนัก" เขาไม่ได้คิดจะเอาของในมิติออกมาใช้ตลอดหรอกนะ

"พี่เข้าใจแล้ว เดี๋ยวพี่ไปแจ้งผู้นำหมู่บ้านให้" หวังลี่หมิงเห็นด้วยกับภรรยา หากมีคนรู้เรื่องมิติย่อมเป็นอันตรายต่อภรรยาของเขาเป็นแน่

"ขอบคุณท่านพี่ขอรับ" 

"เรื่องแค่นี้เจ้ามิจำเป็นต้องขอบคุณ   งั้นพี่เก็บพวกเศษไม้นี่สักครู่แล้วเดี๋ยวจะไปแจ้งท่านผู้นำให้" หวังลี่หมิงเอ่ยบอกพร้อมกับลูบหัวภรรยา

"ขอรับ" หลี่เฟินหนิงที่ถูกสามีลูบหัวก็ก้มหน้าด้วยความเขินอาย สร้างความเอ็นดูให้แก่หวังลี่หมิงยิ่งนัก

ภาพของคนสองคนกำลังแสดงความรักต่อกันสร้างความไม่พอใจให้แก่หวังม่งสือยิ่งนัก มือแกร่งได้แต่กำหมัดอย่างเจ็บใจ ดวงตาจ้องเขม็งไปยังผู้ที่เคยได้ชื่อว่าเป็นน้องชายอย่างเกลียดชัง

"ทำไมต้องเป็นไอ้อัปลักษณ์อย่างแกที่ได้คนงามอย่างหนิงเออร์ไปครอง " 

 

 เจอคำผิดส่วนไหนโปรดคอมเม้นท์บอกด้วยนะคะ