1/3 ท่านหญิงแห่งต้าหย่ง

กงจิ้งกลับมาตอนเย็น เหยาอี้เหยาทานข้าวกับแม่ทัพกงเป็นมื้อแรกนับตั้งแต่เริ่มเดินทาง ส่วนองค์หญิงไม่รับอาหารเย็น แม่ทัพซ่างกับลู่หมิงฝึกวิชายุทธ์หลังเขา ระหว่างมื้ออาหารเหยาอี้เหยาไม่พูดอะไรมากนัก จนมองไปนอกหน้าต่างแล้วเห็นหญิงสาวที่คอกม้าจึงเอ่ยถามไป

“แม่ทัพกง หญิงสาวที่ถูกมัดอยู่ที่คอกม้าทำอันใดผิดไปหรือ”

กงจิ้งตอบ “ไม่ใช่เรื่องของเจ้า”

“อากาศหนาวเช่นนี้ นางน่าสงสารเหลือเกิน”

กงจิ้งพูดสั้นๆ “ใช้ปากกินข้าว ไม่ต้องพูด”

“เจ้าค่ะ”

หลังจากนั้นไร้บทสนทนาใดๆ อีก เหยาอี้เหยาพักผ่อน นางหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าจนถึงยามซวี ก่อนจะตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกหนาวอย่างสุดขั้ว ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจเลย เพราะเตาอุ่นในห้องไม่ได้เติมถ่านอย่างที่ควร

เหยาอี้เหยารีบลุกไปที่หน้าต่าง เห็นหิมะสีเงินโปรยปรายลงมา ซึ่งหากเป็นที่เมืองหลวง ยามนี้คงไม่มีหิมะ แต่ทางเหนือไม่เหมือนกัน ยิ่งใกล้เมืองโจวอี้ อากาศจะยิ่งหนาว และจะเห็นหิมะบ่อยขึ้น

เหยาอี้เหยาสวมเสื้อคลุมเพิ่มอีก ตอนที่มือกำลังรัดเชือกเข้าด้วยกันเพื่อกันความหนาว ก็นึกถึงทาสที่เห็นตอนมาถึงโรงเตี๊ยม นางถูกมัดอยู่ที่คอกม้าด้วยสภาพน่าสงสาร เมื่อเย็นเหยาอี้เหยาจึงเอ่ยถามเสี่ยวเอ๋อร์ของโรงเตี๊ยมว่าทำไมจึงมัดนางไว้ในสภาพนั้น

เสี่ยวเอ๋อร์ไม่ยอมเล่า จนเหยาอี้เหยามอบเงินให้เขาหนึ่งตำลึงจึงยอมเปิดปากเล่าว่า ทาสหญิงคนนั้นชื่อ ‘เมียนเมี่ยน’ เป็นชาวเผ่านอกด่าน ถูกขายมาให้โรงเตี๊ยมเพื่อเป็นนางรับแขก เมื่อสองสามวันก่อนนางทำร้ายแขกจนบาดเจ็บ จึงถูกโบยและมัดไว้เพื่อเชือดไก่ให้ลิงดู

เหยาอี้เหยาเปิดหน้าต่างอีกรอบ นางชะเง้อคอมอง ก่อนจะเห็นว่าเมียนเมี่ยนยังคงถูกมัดไว้ที่คอกม้าด้วยสภาพที่น่าสงสาร เมฆบนฟ้าเปิดออกส่องให้สว่างขึ้น สายตาของเหยาอี้เหยาประสานกับเมียนเมี่ยน รอยยิ้มบนใบหน้าบวมช้ำและเลือดกรังราวกับจะบอกเหยาอี้เหยาว่า ‘ข้าไม่เป็นอะไรหรอกคุณหนูน้อย ท่านปิดหน้าต่างแล้วกลับไปนอนเถอะ อย่าโดนความหนาวมากไปกว่านี้เลย’

ในเสี้ยววินาทีถัดมา ศีรษะเมียนเมี่ยนก็ตกจนคางชิดอก ความนิ่งสนิทของเมียนเมี่ยนบ่งบอกว่าร่างกายมาถึงขีดสุดแล้ว เหยาอี้เหยากลับมาที่ตั่งเตียง นางเทเงินในถุงออกมาเพื่อนับ รวมทั้งหมดได้เพียงไม่กี่สิบตำลึง ทั้งหมดคือเงินที่นางเก็บออมมาทั้งชีวิต

นางกัดปากด้วยความวิตก หากไม่ได้เห็นเมียนเมี่ยนก็ว่าไปอย่าง แต่นี่นางเห็นแล้ว นางคงจะทำใจปล่อยอีกฝ่ายไปเช่นนี้ไม่ได้

เหยาอี้เหยาจุดตะเกียงด้วยกลักไม้ขีดไฟ ครั้นไฟติดแล้ว จึงสวมเสื้อคลุมซ่อมซ่อที่มีติดตัวเดินลงบันไดไปเพื่อคุยกับกงจิ้ง ขอเจรจาซื้อตัวทาสหญิง แน่นอนว่ากงจิ้งไม่เห็นด้วย ซ้ำยังไม่เข้าใจว่าเหยาอี้เหยาจะโยนเงินทิ้งไปเพื่อทาสหญิงนอกด่านทำไม

สำหรับชาวฮั่นแล้ว พวกเขาไม่ค่อยต้อนรับชาวเผ่านอกด่านและเกลียดชังจนสามารถมองเห็นอีกฝ่ายตายต่อหน้าต่อตาได้

“ท่านแม่ทัพ ขอร้องท่านล่ะ ช่วยนางด้วยเถิด” นางยังเด็กเกินไปที่จะออกหน้า อีกทั้งนางคิดว่าให้กงจิ้งซึ่งเป็นองครักษ์หลวงออกหน้า เถ้าแก่ของโรงเตี๊ยมคงไม่กดราคาและไม่กล้าปฏิเสธแน่

แต่ดูท่ากงจิ้งจะไม่อยากช่วยเหยาอี้เหยา

กงจิ้งมองเหยาอี้เหยาที่อายุเพียงแปดขวบว่านางคงไม่รู้ตัวว่ากำลังทำสิ่งใดอยู่ “คุณหนูเหยา ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ท่านจะมามีเมตตาธรรมได้ กลับไปนอนเสีย”

กงจิ้งไม่รู้ว่าสกุลเหยาดูแลเหยาอี้เหยายังไง แต่จากเสื้อผ้า เครื่องประดับหรือแม้แต่การที่นางถูกส่งตัวมาเป็นท่านหญิงตัวแถมก็น่าจะชัดเจนแล้วว่านางมีชีวิตในสกุลเหยาอย่างไร

“แม่ทัพกง….”

“คุณหนูเหยา ข้าขอพูดให้ชัดเจน หากเจ้าทำอะไรที่ข้าสั่งห้าม ข้าจะส่งตัวเจ้ากลับเมืองหลวง แล้วก็อย่าคิดจะไปขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น หากข้ารู้ ข้าจะไม่เอาเจ้าไว้”

เหยาอี้เหยาฟังเสียงลมโกรก ความหนาวเย็นเริ่มแทรกซึมผ่านช่องว่างเข้ามาให้รู้สึก นางรับคำของกงจิ้ง เดินกลับห้องด้วยอาการคอตก

ทว่าเมื่อพ้นสายตากงจิ้งแล้ว คอที่ตกก็ตั้งขึ้น เหยาอี้เหยารวบรวมเงินทั้งหมดแล้วไปหาเสี่ยวเอ๋อร์ที่โรงเตี๊ยมอย่างลับๆ นางฝากจดหมายให้ทางการฉบับหนึ่งและอาหารให้เมียนเมี่ยนวันละมื้อ

นางจะต้องช่วยเมียนเมี่ยนให้ได้

ขบวนคณะทูตจากไปสองวัน ทางการนำกำลังทหารมาตรวจ นำโดยเหยาอี้ร่าง เขาได้รับจดหมายจากน้องสาวให้มาช่วยเมียนเมี่ยน แต่เขาไร้อำนาจจะทำได้ เวลานั้นเอง เจ้าเมืองชงกลับส่งจดหมายมาหาเขาด้วยตัวเอง ให้เหยาอี้ร่างตรวจสอบเรื่องทุจริตค้าทาส

พร้อมทั้งให้กำลังพลพร้อมสรรพ แม้เขาจะงุนงงและสงสัยว่าน้องสาวตนกับเจ้าเมืองชงใจตรงกันหรือว่าอะไร แต่ประโยชน์ของชาวเมืองสำคัญที่สุด

วันต่อมาเขาจึงมาตรวจสอบ เหยาอี้ร่างพบการกระทำความผิดจริง เขาได้เขียนสำนวนคดีและลงโทษผู้ที่กระทำความผิด ส่วนเมียนเมี่ยนถูกปล่อยตัวในเวลาต่อมา

หลังได้รับหนังสือปลดสถานะทาส นางก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เหยาอี้เหยาได้รับจดหมายจากพี่รองในสองเดือนให้หลัง ถ้อยความในจดหมายเขียนไว้ว่าได้ช่วยเหลือเมียนเหมี่ยนแล้ว ทว่าหญิงสาวหายตัวไปหลังจากถูกปล่อยตัว เขาจึงไม่รู้ว่าเมียนเมี่ยนไปไหนต่อ

นางพอใจกับทุกอย่างแล้วจึงเขียนตอบขอบคุณพี่รองและบอกเล่าการเดินทางของนางว่าเข้าสู่เขตของรัฐหลู่แล้ว อีกไม่นานนางก็จะถึงเมืองโจวอี้ ตลอดสองข้างทางจึงเริ่มขาวโพลน หนาวเหน็บขึ้นเรื่อยๆ

ภูมิประเทศทางแถบแดนเหนือเป็นเมืองหิมะ อากาศหนาวเย็นแทบทั้งปี อาณาเขตของรัฐติดกับพื้นที่นอกด่านจึงเกิดสงครามและจลาจลเนื่องๆ ชายแดนไม่เคยสงบ

นอกจากนี้สภาพอากาศที่แปรปรวนยังส่งผลให้พืชผลทางการเกษตรเสียหาย ชาวบ้านยากจนข้นแค้น เดือดร้อนกันจนขายลูกแลกมันฝรั่งหนึ่งถุง ผู้อพยพนอนตายจนกระดูกขาวโพลนอยู่กลางกองหิมะ

ภาพความลำบากทำให้เหยาอี้เหยาหดหู่ใจอยู่บ้าง แต่เมื่อเข้าสู่เมืองโจวอี้ นางก็เห็นความแตกต่างอย่างชัดเจน ผู้คนในเมืองโจวอี้ยิ้มแย้มแจ่มใส ไม่มีใครยากจนจนต้องอดตาย สิ่งนี้แสดงให้เห็นถึงความสามารถในการบริหารปกครองเมืองของผู้รักษาการแทนเจ้าเมืองโจวอี้ที่เสียชีวิตไปเมื่อสามปีก่อน

คณะทูตเคลื่อนตัวไปยังประตูใหญ่ เตรียมเข้าสู่เขตเมือง หลังตรวจป้ายประจำตัวเรียบร้อย ทหารในชุดที่แตกต่างจากเมืองหลวงก็ปล่อยให้รถม้าเข้าไปได้

“แม่ทัพกง ข้าน้อย ‘เหมาถง’ เป็นตัวแทนของซื่อจื่อ เนื่องจากวันนี้ดึกมากแล้ว ซื่อจื่อเกรงว่าท่านแม่ทัพและคณะจะเหน็ดเหนื่อยจึงให้ข้าน้อยมาเชิญทุกท่านไปยังที่พำนักก่อน”

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณแม่ทัพเหมาที่เป็นธุระให้” กงจิ้งรับคำ ตนเองและคณะมาถึงช้ากว่าเวลาไปหลายวันจึงไม่มีอะไรให้ต้องไม่พอใจที่ซื่อจื่อไม่มาต้อนรับ

รถม้าเคลื่อนที่ไปยังพื้นหิน เหยาอี้เหยานั่งรถม้าถัดจากองค์หญิง เส้นทางเลี้ยวเข้าสู่ป่าไผ่เพื่อไปยังที่พำนักของคณะทูต ซึ่งทางฉู่อ๋องจัดเตรียมไว้ต้อนรับ ทว่าตอนนั้นเอง ขบวนรถม้าก็ถูกโจมตี

“คุ้มกันองค์หญิง!” กงจิ้งคำราม ดาบคมวาวส่องแสงประกายกลางหิมะ การซุ่มโจมตีรวดเร็วและหนักหน่วง

“อี้เหยา หมอบให้ต่ำที่สุด” ซ่างเจวี๋ยโผตัวมาบังคับรถม้าแทนเนื่องจากคนขับรถม้าถูกธนูยิงตายไปเสียแล้ว จางลี่กรีดร้องนางหมอบต่ำอยู่ที่พื้นเช่นเหยาอี้เหยา นางได้ยินเสียงต่อสู้และลูกธนูที่ปักรถม้าดอกแล้วดอกเล่า

“ลู่หมิง ระวัง!” ลู่หมิงรับคำเงียบๆ เขาใช้หนังสือรับลูกธนูก่อนจะโหนตัวขึ้นมารับช่วงบังคับรถม้าแทน ซ่างเจวี๋ยสละรถม้าของตนเองเพื่อถ่วงเวลา

“ทางนี้ให้เป็นหน้าที่ข้า” ลู่หมิงทำตามคำสั่งของกงจิ้งย้ายตัวมาคุมรถม้าของเหยาอี้เหยา ส่วนซ่างเจวี๋ยคุมรถม้าขององค์หญิงรถม้าของเหยาอี้เหยาตามหลังรถม้าขององค์หญิง กงจิ้งและเหมาถงนำกำลังคนต้านคนร้าย

เหยาอี้เหยาคลานตัวมาที่ด้านหน้า เพื่อคุยกับลู่หมิงในสถานการณ์ที่ตึงเครียดถูกคนไล่ล่า “ราชทูตลู่ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง”

“หนังสือข้าสิ้นแล้ว” ลู่หมิงพูดขำๆ “อี้เหยา เจ้าบาดเจ็บหรือไม่”

“ไม่เลยราชทูตลู่ ข้าพอช่วยอะไรท่านได้บ้าง”

“เสียใจอี้เหยา แต่ไม่มีอะไรที่เจ้าช่วยได้” ลู่หมิงบังคับรถม้า “เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าจะพาเจ้าไปยังที่พำนักอันปลอดภัย อดทนไว้นะ”

สิ้นประโยคนั้น ลู่หมิงถูกคนร้ายยิงธนูตกม้า เหยาอี้เหยาโผตัวออกไปดึงรถบังเหียนม้าไว้สุดตัว แต่ม้าสิ้นแล้ว เพลาหัก รถม้าพุ่งชนอัดต้นสนอย่างจังจนนางหมดสติไปครู่หนึ่ง ครั้นพอได้สติสะลึมสะลือ เหยาอี้เหยาก็เห็นภาพอันน่าสยดสยอง ศพคนตายนอนเกลื่อน ลู่หมิงใกล้จะถูกคนฆ่าเป็นรายถัดไป

เหยาอี้เหยาพุ่งตัวเข้าใส่ ใช้เสื้อคลุมตัวนอกพันศีรษะคนร้ายเอาไว้ ลู่หมิงชักดาบสั้นออกมาแทงคนร้ายที่อก ในเวลาที่คนร้ายเหวี่ยงเหยาอี้เหยาไปจนปะทะกับโค่นต้นไม้

ซ่างเจวี๋ยวนรถม้ากลับมาช่วย เขาเหินตัวจากม้าแล้วพุ่งเข้าจัดการคนที่กำลังรุมลู่หมิง

ธนูดอกหนึ่งพุ่งมาทางเหยาอี้เหยา อีกไม่กี่คืบคงได้สิ้นลมหายใจ ถ้าหากไม่มีผ้าไหมผืนงามเคลื่อนตัวผ่านอากาศมารั้งตัวนางเข้าไปในรถม้าให้พ้นลูกธนู

เหยาอี้เหยาถูกกระแทกที่ศีรษะ สติรางเลือนจนวูบไปครู่หนึ่ง ครั้นได้สติก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนรถม้าที่เคลื่อนไหวไม่หยุดโดยมีองค์หญิงหย่งเยี่ยนนั่งอยู่ตรงข้ามในลักษณะหันหลัง

ทว่าเมื่อเหยาอี้เหยาลองใช้สายตาเพ่งพินิจอย่างถี่ถ้วน องค์หญิงหย่งเยี่ยนดูคล้ายจะไม่ใช่องค์หญิงหย่งเยี่ยนที่นางรู้จัก... แม้มือของพระองค์จะงดงามไร้ที่ติเช่นเดิม

ทว่าใบหน้านั้น...

“ท่านไม่ใช่….” เขาหันหน้ามาช้าๆ ใบหน้าของเขาทำให้เหยาอี้เหยาต้องรีบคุกเข่าโดยพลัน พร้อมทั้งคิดว่าเป็นเขาหรือ เป็นเขามาตลอดเลยหรือ?

ฉู่ซื่อจื่อ!