2/2 สวมรอย

ฉู่ซีเย่คล้ายคิดคำนวณไว้อย่างดี ไม่ให้จุดคลายก่อนโจรจะมา

เหยาอี้เหยาหลับตาแสร้งว่าหมดสติไปแล้ว ปล่อยให้คนมัดมือนางแล้วโยนใส่รถม้า พวกโจรดูเบิกบานใจเมื่อคิดว่าสามารถจับตัวองค์หญิงแห่งต้าหย่งได้ โดยไม่รู้เลยว่านางคือตัวปลอมเท่านั้น

เส้นทางที่ไม่คุ้นเคยและขรุขระทำนางเนื้อเขียว เหยาอี้เหยาไม่ส่งเสียงจนนางถูกหิ้วไปทิ้งไว้ในห้องขัง เครื่องประดับนางถูกริบไปหมด แม้แต่ปิ่นเงินของท่านแม่

ห้องขังเย็นชื้นนัก เหยาอี้เหยานอนบนพื้นโคลนเหม็นฉุน นางลืมตาเมื่อเสียงคนย่ำเท้าเดินห่างออกไปแล้ว

เวลานั้นฟ้าสาง ความสว่างเผยให้เห็นห้องสี่เหลี่ยม ซึ่งมีคนอยู่ด้วย เป็นหญิงสาวจากเมืองชงและเมืองอื่นๆ ที่ถูกจับมาเช่นกัน

พวกนางดูหวาดกลัวและหิวโหย เกาะกลุ่มกันอยู่ที่มุมห้อง พร้อมจ้องมองชุดของเหยาอี้เหยาด้วยอาการสั่นเทา

“หนาวรึ”

พวกนางพยักหน้า ผ้าบนตัวไม่สามารถที่จะเรียกได้ว่าชุด เหยาอี้เหยาจึงถอดเสื้อคลุมซึ่งฉู่ซื่อจื่อเป็นคนซื้อให้ แบ่งให้กับพวกนาง รวมทั้งยังยินดีที่จะถอดเสื้อตัวนอกอีกชั้นให้พวกนางสวม ตอนนี้นางจึงเหลือเพียงชั้นในและเสื้อนอกอีกชั้นที่ไม่ค่อยกันหนาวนัก

“อันนี้ให้เจ้า” เสื่อผุพังชิ้นหนึ่งถูกหยิบยื่นมาให้เหยาอี้เหยา นางไม่รังเกียจและรับมาด้วยความซาบซึ้งใจ ก่อนจะนอนหลับบนไปบนเสื่อ ไม่กี่ชั่วยามต่อมา ยามเฝ้าคุกก็มาเคาะประตู ต้อนให้พวกนางทั้งหมดห้าคน เดินทางไปยังทางมืดๆ

“เดินให้มันเร็วๆ หน่อย!”

พวกนางถูกมัดติดกัน เหยาอี้เหยาอยู่ในลำดับแรก นางพึ่งสังเกตว่าตนเองไม่ได้สวมรองเท้า ไม่รู้หายไปตอนไหน ครั้นเหยียบย่างเท้าไปบนพื้นเย็นๆ นางจึงรู้สึกชาไปหมด

คบไฟที่จุดไว้ข้างผนังสั่นไหว เส้นทางราวกับไม่มีที่สิ้นสุดจนกระทั่งพวกนางถูกนำมายังห้องโถงขนาดใหญ่ เสาค้ำสลักทองคำ ข้าวของเครื่องใช้ภายในหรูหราราวกับเขาคือราชา เหยาอี้เหยาถูกบังคับให้คุกเข่า ห้ามเงยหน้ามองคนเบื้องหน้าซึ่งเหล่าโจรเรียกเขาว่า ‘จี๋เฉวียน’

บรรยากาศภายในครึกครื้นอย่างอึมครึม นางรำซึ่งร่ายรำราวกับเทพธิดาไร้อารมณ์สนุกสนาน พวกนางเพียงร่ายรำเพื่อไม่ให้จี๋เฉวียนสั่งฆ่าพวกนางเท่านั้น

“พอแล้ว”

จี๋เฉวียนบอกให้พอ ทั้งนางรำและนักดนตรีจึงหยุดในทันที เหล่าพี่น้องในหุบเขาโจรของเขานั่งชันขาอยู่บนโต๊ะ จ้องมองเด็กสาวในชุดที่ดูก็รู้ว่าแบ่งไปจากองค์หญิงแห่งต้าหย่ง ก่อนจะเลื่อนสายตามามองเหยาอี้เหยา

ในบรรดาพวกนาง เหยาอี้เหยามีรูปร่างที่เล็กบอบบางที่สุด นางสามเสื้อสีอ่อนลายดอกไม้ ผมที่เกลาขึ้นปล่อยปอยให้เคลียใบหน้ายิ่งเสริมให้นางดูคล้ายตุ๊กตาดินเผา

ชาติกำเนิดของนางทำให้นางโดดเด่นงดงามแม้จะอยู่ในวัยที่ยังเยาว์และใบหน้าสกปรกมอมแมม

“ให้เดา ดูเหมือนเจ้าจะเป็นองค์หญิงแห่งต้าหย่งสินะ เหตุใดจึงเด็กปานนี้” จี๋เฉวียนลงแรงไปมากเพื่อให้ได้ตัวองค์หญิงแห่งต้าหย่งมาเป็นเมียเพื่อแก้แค้นฉู่ซีเย่ แต่นางเด็กนัก ทว่าไม่เป็นไร เอามาเลี้ยงให้โตก่อนก็ได้

เหยาอี้เหยาไม่ตอบ นางคิดว่าพูดให้น้อยที่สุดจะดีกว่า

“องค์หญิง มีมารยาทหรือไม่ ข้าถาม เหตุใดท่านไม่ตอบเล่า หรือถือตัวว่าเป็นองค์หญิง ไม่สนทนาพาทีกับโจรเช่นข้า”

“ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าน้อยเพียงแต่เกรงกลัวท่านจนพูดไม่ออก” นางไม่ได้โป้ปดเลย จี๋เฉวียนเป็นคนโฉดโดยแท้จริง เขามีรูปร่างสูงใหญ่เฉกเช่นชาวแดนเหนือมองโกล ใบหน้าซึ่งแบนใหญ่มีร่องรอยบาดแผลตรงแก้มเสริมให้ดูน่าเกรงขาม

“โอ้ เช่นนั้นหรอกรึ” จี๋เฉวียนหัวเราะ เหล่าพี่น้องจึงหัวเราะตาม “องค์หญิง ท่านมีนามว่าอะไร”

เหยาอี้เหยารู้เพียงว่านางต้องสวมรอยเป็นองค์หญิง

“หย่งเยี่ยน แล้วท่านเล่า มีนามว่าอะไร” แม้ไม่อยากสวมรอยเป็นองค์หญิง แต่ฉู่ซีเย่พูดถูก นางต้องทำให้พวกโจรรู้คิดว่านางคือองค์หญิง ถึงจะมีชีวิตรอดได้

“จี๋เฉวียน” เขาตอบ ปกติคนทั่วไปไม่กล้าสบตาเขาเท่าใดหรอก แต่เหยาอี้เหยากล้าสบตาและตอบโต้เขาด้วยท่าทีธรรมชาติ ไม่ได้ดูหยิ่งยโสหรือหวาดกลัวใดๆ

น่าสนใจนัก…

“องค์หญิง คืนนี้เรามาเล่นเกมอะไรหน่อยดีหรือไม่” จี๋เฉวียนลุกจากที่นั่ง เท้าของเขามีกลิ่นเหม็นรุนแรงราวกับเนื้อเน่า จนหญิงสาวทุกคนต้องทำหน้าพะอืดพะอม เรื่องนี้จี๋เฉวียนรู้ดี เขาจึงจงใจเดินเข้ามาใกล้ให้พวกนางได้กลิ่นอย่างชัดเจน

“เกมอะไรรึ” เหยาอี้เหยาได้กลิ่นเน่าที่ชวนให้วิงเวียนและอยากอาเจียน แต่นางเก็บอาการและสีหน้าเอาไว้ เพราะจี๋เฉวียนฆ่านางแน่ หากแสดงสีหน้าออกไป

ความเฉลียวฉลาดนางทำจี๋เฉวียนพึงใจอย่างมาก

“เกมของข้าง่ายมาก หากพวกเจ้าตอบได้ดี ข้าจะละเว้นชีวิตให้ แต่ถ้าตอบไม่ดี ข้าจะฆ่าทิ้ง”

จี๋เฉวียนออกปล้นในแถบแดนเหนือและนอกด่าน เขามีร่างกายใหญ่โตและไม่เคยพ่ายศึก แต่ครึ่งปีก่อนเขาออกปล้นแล้วปะทะกับฉู่ซีเย่ เป็นครั้งแรกที่เขาพ่ายแพ้และต้องเสียที

ท่ามกลางหิมะเย็นเยียบ จี๋เฉวียนต้องสูญเสียนิ้วเท้าทั้งหมดจากการกัดของหิมะและเกิดอาการติดเชื้อทำให้เท้าของเขามีแผลเน่าเหวอะหวะ จนถึงตอนนี้ก็รักษาไม่หายดี เท้าของเขาจึงส่งกลิ่นเหม็นเน่าราวกับศพออกมาตลอด

“เชิญถาม”

จี๋เฉวียนบอกให้เหยาอี้เหยารอก่อน เขาจะถามนางเป็นคนสุดท้าย เพราะจะจัดการกับเหล่าหญิงสาวที่เป็นไส้ศึกให้คนอื่นจนกองโจรต้องพบความพ่ายแพ้ “เจ้า ตอบมาสิว่าเท้าของข้ามีกลิ่นเหม็นหรือไม่”

หญิงสาวคนแรกที่ถูกถามโกหก “มะ…ไม่เหม็นเจ้าค่ะ”

จี๋เฉวียนสั่ง “ฆ่า ข้าไม่ชอบคนโกหก”

เหยาอี้เหยาหลับตา เสียงกรีดร้องดังขึ้นชั่วครู่หนึ่งก่อนที่เสียงจะเงียบลง จี๋เฉวียนถามหญิงสาวคนต่อไป นางคงได้บทเรียนจากคนแรกจึงตอบด้วยความสัตย์จริง

“มะ…เหม็นเจ้าค่ะ”

“ฆ่า”

เหยาอี้เหยาหลับตา ไม่กล้ามอง

“เจ้าเล่า”

หญิงสาวคนต่อมาช็อกจนพูดไม่ออก จี๋เฉวียนสั่งฆ่าเพราะนางไม่ตอบ ส่วนหญิงสาวอีกคนพยายามหนีจึงถูกฆ่าเลือดสาดกระเซ็นมาถูกตัวเหยาอี้เหยาจนชุ่ม ภายในชั่วครู่สั้น รอบกายของเหยาอี้เหยาก็มีแต่ศพและเลือดเหม็นคลุ้ง

จี๋เฉวียนเดินมาหยุดลงตรงหน้านาง เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเหี้ยม

“องค์หญิง เท้าของข้ามีกลิ่นหรือไม่”

เหยาอี้เหยากำมือแน่นเพื่อระงับอาการสั่นเทา นางฉลาดพอที่จะรู้ว่าจี๋เฉวียนไม่ได้ต้องการคำตอบ เขาเพียงอยากหาเหตุผลเพื่อฆ่าคนเท่านั้น

ไม่ว่าจะตอบอะไร ก็ต้องถูกฆ่า…

ทางเดียวที่นางจะรอดคือตอบเหมือนไม่ได้ตอบ เพื่อยืดเวลาออกไป

“ข้าไม่สบายจึงไม่ค่อยได้กลิ่นนัก ท่านรออีกสองสามวันให้ข้าหายดีก่อน ค่อยถามข้าได้หรือไม่” เหยาอี้เหยาตัวแข็งทื่อ เมื่อลายนิ้วสากกร้านกุมลำคอนางไว้ นางคิดว่านางคงถูกบีบคอจนตายแน่ แต่จี๋เฉวียนปล่อยนางในที่สุด

“สมกับเป็นองค์หญิง คำตอบของเจ้าถูกใจข้ายิ่งนัก” จี๋เฉวียนตัดเชือก “เอาองค์หญิงไปขัง ดูแลให้นางกินอิ่มนอนหลับ รอให้นางหายดีแล้ว ข้าจะถามนางใหม่ด้วยตัวเอง”

เหยาอี้เหยากลับมาอยู่ที่ห้องขัง ครู่ต่อมานางอาเจียนจนหมดไส้หมดพุง

กิ่งไม้ไหวเมื่อลู่หมิงโดดข้ามกำแพงลงมาบนพื้นหิมะ ร่างสูงเคลื่อนไหวอยู่ข้างซอกกำแพงในยามรุ่งสาง ซ่างเจวี๋ยชักกระบี่ออกมา เสื้อคลุมตัวยาวสะบัดไปด้านหลัง ลู่หมิงเบี่ยงกายหลบ อาการบาดเจ็บยังผลให้เขาถูกซ่างเจวี๋ยควบคุมได้โดยง่าย

“แม่ทัพซ่าง ท่านเกลียดชังข้าหรือไร”

ปลายกระบี่คมวาววางพาดอยู่บนลำคอ สายตาซ่างเจวี๋ยหวานแต่เฉียบคมนัก เขามองเห็นรอยหมึกที่เปื้อนนิ้วมือของราชทูตลู่เป็นอันดับแรก บ่งบอกว่าคนผู้นี้พึ่งเขียนจดหมายและส่งจดหมายให้ใครบางคน

ซ่างเจวี๋ย “มีอะไรที่เจ้าปิดบังข้าอยู่ใช่หรือไม่”

“เจ้าแอบสอดแนมข้ารึ” ลู่หมิงเอ่ยถาม ไม่ได้หวั่นเกรงต่อความเย็นที่อาจบั่นคอเขาได้ในชั่วพริบตา

“คงคล้ายกับที่เจ้าสอดแนมแม่ทัพกงจิ้งกระมัง” เดิมลู่หมิงบาดเจ็บจากเมื่อครู่อย่างมาก ทว่าเขาเพียงรักษาตัวลวกๆ แล้วมาเตร็ดเตร่ในซอกกำแพงเช่นนี้ ซ่างเจวี๋ยไม่สงสัยเขาได้หรือ “บอกข้ามาว่าเจ้ามาทำอันใดที่นี้ มิเช่นนั้นข้าคงต้องลงมือหนักแล้ว”

“เจ้าอยากรู้ว่าข้ามาทำอันใดตรงนี้ ข้าเองก็อยากรู้เช่นกันว่าเจ้ามาทำอันใดที่นี่” ลู่หมิงใช้ปลายนิ้วดันปลายกระบี่ออกไป เป็นเวลาเดียวกันกับที่แม่ทัพกงจิ้งควบม้าผ่านไป ซ่างเจวี๋ยที่อยู่สูงกว่ามองเห็นได้ในทันที เนื่องจากเขาตามแม่ทัพกงจิ้งมาตลอดทาง

แปลกยิ่ง แม่ทัพกงทิ้งคำสั่งห้ามเคลื่อนไหวส่งเดชแล้วบอกจะไปเมืองเสินหยางเพื่อขอความช่วยเหลือจากไท่จื่อ แต่ที่ซ่างเจวี๋ยเห็น คือแม่ทัพกงกำลังไปจิงหลิง

“ลู่หมิง เจ้ารู้อันใดกันแน่ บอกข้ามา”

“องค์หญิงหายไป”

“ข้ารู้ ถูกพวกโจรจับไปพร้อมอี้เหยาอย่างไรล่ะ ข้าละอยากเอากองทัพไปถล่มพวกโจรให้สิ้น”

ลู่หมิงส่ายหน้าว่าไม่ได้ “ไม่ได้ ถ้าเจ้าทำเช่นนี้ องค์หญิงจะเสื่อมเสียเกียรติยศ”

“ไม่จริง องค์หญิงจะเสื่อมเสียแน่หากเรายังไม่ทำอันใดสักอย่าง ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเหตุใดต้องรอ ในเมื่อเราไปช่วยองค์หญิงและอี้เหยาได้ทันที”

“ไม่มีองค์หญิงให้เจ้าช่วย”

“เจ้าว่าอะไรนะ”

“พระองค์หายตัวไปนานแล้ว”

“เจ้ารู้ได้อย่างไร ลู่หมิง เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น หากเจ้าพูดส่งเดช ระวังหัวจะหลุดจากบ่า”

“ซ่างเจวี๋ย ข้าจะเปิดใจคุยกับเจ้า ความจริงข้าเป็นสายของไท่จื่อ พระองค์ทรงทราบว่าองค์หญิงเจ็ดจะทรงสร้างปัญหาแน่ จึงส่งข้ามา แต่องค์หญิงร้ายกาจนัก ทรงหนีไปเองคนเดียวในระหว่างทาง เพราะมั่นใจว่ากงจิ้งกับฉู่ซื่อจื่อต้องไม่กล้าปริปาก ข้าเองก็ต้องปิดปากเงียบไว้ เกรงว่าถ้าความจริงถูกเปิดเผย จะฉีกหน้าราชวงศ์เป็นชิ้นๆ รวมทั้งการเจริญสัมพันธไมตรีในครานี้ คงจบสิ้นแน่”

“เหลวไหล ยิ่งเป็นเช่นนี้ยิ่งเหลวไหล เจ้ากำลังบอกว่าเราต้องปล่อยให้อี้เหยารับเคราะห์เพื่อปกป้องเกียรติขององค์หญิงงั้นรึ!”

“จะมีคนตายเรือนหมื่นซ่างเจวี๋ย เจ้าเข้าใจไหมว่าเรื่องนี้เป็นเหตุก่อสงครามระหว่างราชวงศ์กับชาวแดนเหนือได้”

จิงหลิงอยู่ห่างจากเมืองโจวอี้นับพันลี้ ต้องใช้เวลาเดินทางเป็นสัปดาห์ หากควบม้าเร็วโดยไม่หยุดพักจะถึงภายในสองสามวันแต่นั้นนานเกินไป กงจิ้งจึงทิ้งม้าเมื่อมาถึงทะเลสาบ เขาจะล่องแพไปเมืองจิงหลิงเพื่อพาองค์หญิงหย่งเยี่ยนกลับมา

แต่กงจิ้งพบคนผู้หนึ่งที่นั้น

ร่างสูงในชุดสีอ่อนยืนอยู่บนแพ กงจิ้งคุกเข่าปลดดาบออกมาวางข้างหน้า สำนึกดีในความผิดที่ตนได้ทำและปกปิด

“คารวะไท่จื่อ! กระหม่อมไม่ได้ความ ตายหมื่นครั้งก็ไม่พอชดใช้ ขอพระองค์ทรงโปรดลงโทษ!”

หย่งสวินเก็บจดหมายหลังเข้าใจเรื่องราวทุกอย่าง ก่อนจะเอ่ยให้แม่ทัพกงลุกขึ้น “แม่ทัพกง ความผิดของเจ้าที่ปล่อยให้อาเยี่ยนหายไปค่อยสะสาง ตอนนี้เจ้าบอกข้ามาก่อนว่านางอยู่ที่ใด”

“เรียนไท่จื่อ ฉู่ซื่อจื่อสืบได้ความว่าองค์หญิงเจ็ดทรงอยู่ที่เมืองจิงหลิงพ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นไปตามนางกลับมา”