3/3 เข้าหา

เหยาอี้เหยาพยายามรักษาสีหน้าสงบเอาไว้เมื่อกงจิ้งกับจางลี่กลับมาแล้ว

“ฉู่ซื่อจื่อพูดอันใดกับเจ้าบ้าง”

“เขาอนุญาตให้ข้าอยู่ที่จวนได้ ทั้งยังกล่าวยินดีต้อนรับ”

“ง่ายเช่นนี้เลย” คนอย่างฉู่ซีเย่ ใช่ว่าใครก็สั่งได้

“ก็ไม่ง่ายนัก เขาคงมีแผนรับมือแล้วเป็นแน่” ไม่มีทางที่ฉู่ซีเย่จะไม่รู้ว่านางคือสายของไท่จื่อ สายตาของเขาบอกนางว่าเขารู้ดี แต่เกียจคร้านที่จะปฏิเสธจึงเล่นตามบทไปเท่านั้น

“ฉู่ซื่อจื่อสติปัญญาเหนือสามัญ เขาย่อมรู้แน่อยู่แล้ว”

“แล้วแผนนี้จะได้ผลหรือ ข้าว่า…” เหยาอี้เหยากำลังจะเสนอแผนการอื่นที่นางไม่ต้องเสี่ยงตาย แต่เวลานั้นเอง เสียงม้าด้านนอกจวนพลันดังขึ้น นางฟังจากเสียงบดของล้อกับพื้นหินแล้ว ไม่ได้มาคันเดียวเสียด้วย

จวนสกุลฉู่ ไม่ใช่สถานที่ซึ่งคนทั่วไปจะแวะเวียนมาเมื่อไหร่ก็ย่อมได้ แต่เป็นสถานที่และอาณาเขตปกครองส่วนบุคคล แล้วต้องเป็นผู้ใด ถึงได้มาเยือนในเวลาเช่นนี้

“ใครมากัน”

เหยาอี้เหยาปีนขึ้นโต๊ะเพื่อดูขอบกำแพง เรือนหลังนี้อยู่ห่างจากกำแพงไม่มาก จึงพอมองเห็นความเป็นไปด้านนอกกำแพง นางยืดตัวขึ้นเห็นหลังคารถม้าที่คุ้นตาตั้งแต่เมื่อสามปีก่อน “รถม้าของเจ้าเมืองฉู่มาอยู่ที่นี้ได้ยังไง”

แม้จะพูดว่ารถม้าของเจ้าเมืองฉู่ แต่เจ้าเมืองฉู่หลินได้เสียชีวิตไปเมื่อสามปีก่อน ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่ด้านในจะเป็นเจ้าเมืองฉู่ แล้วผู้ใดกันที่อยู่ด้านใน รวมทั้งสามารถใช้รถม้าคันนี้ได้

กงจิ้งเองก็ใคร่สงสัย เขาหันมามองนาง “ข้าจะไปดู เจ้าคอยอยู่ที่นี้ก่อน”

“เจ้าค่ะ” เหยาอี้เหยารับคำเพื่อให้กงจิ้งจากไป ครั้นไม่มีคนอยู่ด้วย จางลี่ก็เปลี่ยนสีหน้าท่าที นางถอนหายใจแล้วจะนั่งลง แต่เหยาอี้เหยาใช้อำนาจของนางเป็นครั้งแรกเพื่อสั่งสาวรับใช้

“ข้าอยากได้ยารักษาแผลน้ำร้อนลวก เจ้าไปเอามาให้ข้าที” เหยาอี้เหยาอยากจะรู้ว่าผู้ใดกันที่มาเยือน นางจำเป็นต้องรู้เพราะชีวิตนางขึ้นอยู่กับคนในสกุลนี้ การรู้ความเคลื่อนไหวต่างๆ ของคนสกุลฉู่ จะสร้างแต้มต่อให้นาง

“คนของฉู่ซื่อจื่อไปนำมาให้ท่านแล้ว ท่านรอสักครู่ซิเจ้าคะ”

“คนของฉู่ซื่อจื่อก็เป็นคนของเขา ตอนนี้ข้าสั่งให้เจ้าไปนำยามาให้ข้า เจ้ายังเฉยหรือ”

“คุณหนูเหยา ข้าจะกล้าได้อย่างไร” จางลี่ยังยืนอยู่กับที่ แม่ทัพกงจิ้งสั่งให้นางเฝ้าดูคุณหนูเหยา

“เจ้ากล้า เจ้าเถียงข้าอยู่นี่อย่างไร” เหยาอี้เหยาใช้เสียงที่ค่อนข้างเด็ดขาด “ข้าต้องการยา ไปนำยามาให้ข้าเดี๋ยวนี้”

ที่ผ่านมาแม้จางลี่จะแสดงท่าทีไม่อยากปรนนิบัตินางหรือพูดจากระแหนะกระแหน กระทั่งแอบขโมยเงินเล็กๆ น้อยๆ นางก็ไม่เคยมีปากเสียง จางลี่เลยนึกว่านางเป็นคุณหนูซื่อๆ จะทำอย่างไรก็ได้ แต่พอนางใช้น้ำเสียงเช่นนี้และใช้สายตาที่แฝงอำนาจ จางลี่ก็จำต้องรับคำ

“ข้าน้อยจะไปนำยามาให้ท่านเดี๋ยวนี้ คุณหนูเหยารอสักครู่นะเจ้าคะ”

“ขอบใจ เจ้ารีบไปเถอะ” เหยาอี้เหยารอจนเสียงฝีเท้าของจางลี่หายไปแล้ว นางจึงลอบออกไปจากเรือนรับรอง สวนด้านหลังของเรือนเป็นจุดกำบังตัวที่ดี นางย่อตัวลงเล็กน้อย ค่อยๆ ย่องไปตามแนวต้นไม้ ก่อนจะพบที่เหมาะๆ ให้พอแอบซุ่มดูได้ถนัดถนี่

แขกผู้มาเยือนทยอยลงมาจากรถม้าแล้ว เหยาอี้เหยาพอจะรู้จักชายวัยกลางคนที่เดินนำลงมา แต่เด็กหนุ่มและเด็กสาวซึ่งอายุน่าจะมากกว่านางนั้น เหยาอี้เหยาไม่รู้จัก ทว่าถึงจะไม่รู้จัก แต่นางพอจะปะติดปะต่อและอนุมานได้จากใบหน้าที่ละหม้ายคล้ายกัน

ชายวัยกลางคนคือเจ้าเมืองชง ฉู่กวงเยี่ยน นางสืบเรื่องของสกุลฉู่มาไม่น้อยจึงพอทราบว่าฉู่กวงเยี่ยนถือเป็นท่านอาสายสกุลรองของฉู่ซีเย่ ดังนั้นเด็กหนุ่มรูปร่างสะโอดสะองสวมชุดสีครามลายนกอินทรีซึ่งเดินตามหลังมานั้น น่าจะเป็นบุตรชายของเขา ถ้าหากเหยาอี้เหยาจำไม่ผิด เขาน่าจะชื่อฉู่กวงหลิน

ส่วนเด็กหนุ่มอีกคนและเด็กสาวใบหน้างดงามพิสุทธิ์ที่ตามมาหลังสุด เหยาอี้เหยาไม่มั่นใจว่าคือผู้ใด เพราะฉู่กวงเยี่ยนมีบุตรชายเพียงคนเดียว ส่วนบุตรสาวของเขาออกเรือนไปแล้ว หนึ่งในบุตรสาวของเขาเป็นว่าที่ฮูหยินให้หลี่หลาง น้องชายของอดีตอดีตคู่หมั้นของนาง

เหยาอี้เหยามองตามหลังคนทั้งสี่ที่เดินเยื้องเข้าไปในเรือนรับรองหลังใหญ่ ก่อนจะค่อยๆ ถอยกลับไปที่เรือนซึ่งจากมา พร้อมกับคิดว่าวันนี้ฉู่ซีเย่คงเสียเปรียบไม่น้อย

เพราะเท่าที่นางรู้มาจากข่าว ฉู่กวงเยี่ยนหมายตาตำแหน่งเจ้าเมืองฉู่ของญาติผู้พี่มาแต่ไหนแต่ไหนแล้ว อาจจะด้วยตำแหน่งเจ้าเมืองชงเป็นเพียงตำแหน่งรอง ไม่สลักสำคัญเหมือนการเป็นเจ้าเมืองเอกอย่างเมืองโจวอี้

แม้ว่าจะเป็นคนตระกูลเดียวกัน แต่ฉู่กวงเยี่ยนไม่มีสิทธิชอบธรรมที่จะสืบทอดตำแหน่งเจ้าเมืองโจวอี้หรือฉู่ซีเย่ที่เป็นซื่อจื่อของรัฐหลู่ก็ไม่มีสิทธิ แต่เป็นฉู่ซีห่าว บุตรชายแท้ๆ ของฉู่หลินที่มีสิทธิชอบธรรมในตำแหน่งเจ้าเมือง

แต่ยามนี้ฉู่ซีห่าวเป็นแม่ทัพรักษาดินแดนอยู่นอกด่านตามคำสั่งของฝ่าบาท กลับมาที่เมืองไม่ได้

อันที่จริงแล้วฉู่ซีห่าวถึงวัยเหมาะสมซึ่งจะปกครองเมืองโจวอี้ต่อจากบิดาหลังไว้ทุกข์ แต่ก็อย่างที่ทราบ ต้าหย่งเกรงว่าอำนาจของชาวแดนเหนือจะมากกว่า จึงพยายามลดอำนาจลง ทั้งยังพยายามเปลี่ยนมือเจ้าเมืองโจวอี้จากสกุลฉู่ให้เป็นของราชวงศ์

แต่การเปลี่ยนมือเป็นของราชวงศ์เลยย่อมต้องมีเสียงทัดทานจากชาวเมือง อีกทั้งคนสกุลฉู่สายตรง ยังเป็นที่รักยิ่ง ดังนั้นจึงเปลี่ยนมือไม่ได้ ยิ่งเมื่อทายาทสายตรงยังมีชีวิตอยู่

ในสมองของเหยาอี้เหยามีข้อมูลของคนสกุลฉู่เพิ่มขึ้นมาเรื่องหนึ่ง เป็นข้อมูลที่ตอบคำถามได้ว่า ทำไมฉู่กวงเยี่ยนจึงมาที่สกุลฉู่พร้อมกับไท่จื่อ

องค์หญิงหย่งจื่อเอ๋อร์ เป็นชายาของฉู่กวงเยี่ยน การผลักดันให้สกุลฉู่สายรองขึ้นมาเป็นใหญ่ในแดนเหนือมากขึ้นแต่ก็ยังคงเครื่องหมายสกุลฉู่ สามารถลดแรงทัดทานได้

ราชวงศ์ย่อมมีแต่ได้กับได้

เหยาอี้เหยาสงสัยขึ้นมาเล็กน้อย ว่าในยามที่ไท่จื่อและฉู่กวงเยี่ยนมาหาเขาอย่างพร้อมเพรียงราวนัดกันไว้ เขาจะทำอย่างไร

“ไม่ได้มีแค่ข้าที่ตกที่นั่งลำบากซินะ”

“คำนับไท่จื่อ เป็นเกียรติของสกุลฉู่ที่ท่านเดินทางมา จวนของเราเป็นเพียงจวนเล็กๆ ผุพังรอวันปลวกกิน หากมีสิ่งใดบกพร่องขัดนัยน์ตา ขอให้ซื่อจื่อโปรดอภัย” ฉู่ซีเย่เดินเข้าไปในห้องโถงของเรือนรับรองด้วยชุดสีดำ หย่งสวินลุกขึ้นแย้มยิ้ม ทักทายอย่างเป็นกันเอง

“ไม่ถือพิธี ฉู่ซื่อจื่อ เราต่างเป็นพี่น้องกัน ไยต้องมีท่าทีเป็นทางการเหล่านี้ เป็นข้าเองเสียอีกที่มารบกวนเจ้า เสียมารยาทมากแล้วจริงๆ”

“ไม่เลย เชิญนั่งทางนี้ ข้าจะรินเหล้าที่ดีที่สุดให้ท่านเพื่อเป็นการต้อนรับ” ฉู่ซีเย่เป็นมิตรยิ่ง เหมือนที่หย่งสวินเป็นมิตรต่อเขา ทั้งสองต่างแย้มยิ้มพูดจาปราศัย ทว่าบรรยากาศระหว่างทั้งสองคืออีกขั้วหนึ่ง

“เจ้าดีต่อข้าเสมอ ฉู่ซื่อจื่อ เรื่องของอาเยี่ยน เป็นข้าที่ผิดต่อเจ้า ไม่อาจจัดงานแต่งตามสัญญาทั้งยังทำให้เจ้าเป็นที่ครหา ใจข้าเป็นทุกข์ยิ่ง” หย่งสวินทำท่าคล้ายจะประสานมือขอโทษ ในยามนั้นฉู่ซีเย่ห้ามปราม ต่อหน้าธารกำนัลเขาไม่อาจให้หย่งสวินคำนับเขา

“ไท่จื่อ เรื่องล้วนผ่านไปแล้ว บางทีข้ากับองค์หญิงอาจไม่มีวาสนาต่อกัน ท่านไม่ต้องทุกข์ แค่การจากไปขององค์หญิงก็ทำท่านทุกข์มากพอแล้ว”

“ถึงอย่างไรข้าก็ยังรู้สึกผิดต่อเจ้า สองสัปดาห์มานี้เสด็จพ่อคงทราบข่าวแล้ว ข้าส่งจดหมายม้าเร็วไปอธิบายว่าอาเยี่ยนจากไปอย่างสุดวิสัยด้วยโรคร้าย ไม่ใช่ความผิดของเจ้า แต่ก็ยังช้านัก ท่านพ่อรักอาเยี่ยนที่สุด จึงทำใจได้ยากส่งกองทัพมากดดันเจ้าเพื่อขอคำอธิบาย แต่ข้าได้จัดการทุกอย่างแล้ว ยามนี้เสด็จพ่อทรงเข้าใจดี เจ้าไม่ได้ผิดอันใด”

หัวคิ้วที่มุ่นเข้าหาเล็กน้อยของฉู่ซีเย่คลายออก “ข้าดีใจที่ท่านเข้าใจ ทั้งยังช่วยข้าอธิบายให้ฝ่าบาทเข้าใจ หลายวันนี้ข้ากังวลไม่น้อย เกรงว่าจะผิดใจต่อพวกท่านและฝ่าบาท”

“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร เราต่างรับรู้ดีว่าฉู่อ๋องภักดีต่อเสด็จพ่อมากเพียงไหน” หย่งสวินยิ้ม หมายจะย้ำเตือนฉู่ซีเย่เรื่องความภักดี

ฉู่ซีเย่ยังสามารถควบคุมกล้ามเนื้อบนหน้าได้ดี แสร้งยิ้มต่อไปได้

“หลังจากนี้ท่านกลับเมืองหลวงหรือไม่ ข้าอยากฝากจดหมายขออภัยถึงฝ่าบาทอย่างเป็นทางการ อันที่จริงใจข้าอยากไปเอง แต่ท่านก็ทราบ คนต่ำต้อยเช่นข้าไหนเลยจะมีสิทธิเข้าเฝ้าฝ่าบาทเหมือนท่าน”

หย่งสวินถูกตอกหน้าว่าไท่จื่ออย่างเขาไม่มีสิทธิ์กลับเมืองหลวงด้วยซ้ำ แต่ก็ยังยิ้ม “ฉู่ซื่อจื่อ ท่านก็รู้ว่าช่วงนี้ข้าพำนักอยู่ที่เมืองเสินหยาง ยากจะพบหน้าเสด็จพ่อเช่นกัน”

เพื่อบัลลังก์แห่งอำนาจ มีใครไม่อยากไขว่คว้ามาครอง คนที่มีสิทธิจึงพร้อมยอมสละทุกอย่างเพื่อช่วงชิงมา ยอมฆ่าได้แม้แต่คนในสายเลือดเดียวกัน ในอดีตมีไม่น้อยที่ฮ่องเต้ถูกลอบปลงพระชนม์โดยบุตรของตนเองหรือคนในครอบครัว

ฮ่องเต้แห่งต้าหย่งมีนิสัยหวาดระแวงรุนแรงถึงเรื่องนี้ แม้กระทั่งองค์ชายรัชทายาท จึงส่งออกมาจากเมืองหลวง ให้พำนักอยู่ห่างๆ สายตา

“พำนักอยู่เสินหยางนี่เอง”

“พักร้อนน่ะ”

“เป็นข้าคิดน้อยไป ไท่จื่อ เช่นนั้นท่านจะให้คนขนย้ายพระศพองค์หญิงกลับเมืองหลวงวันใด ข้าจะเดินทางไปร่วมส่งองค์หญิงด้วยตนเอง พร้อมทั้งถือโอกาสอธิบายต่อฝ่าบาท”

“ช่างใส่ใจนัก ข้าเตรียมกำหนดการไว้แล้ว มะรืนนี้จะให้คนขนย้ายร่างอาเยี่ยน เรื่องนี้ข้าฝากเจ้าด้วย ช่วยส่งอาเยี่ยนกลับบ้านแทนข้าที”

“ข้าจะเตรียมตัวให้พร้อม”

“ฉู่ซื่อจื่อ ท่านลงไปเมืองหลวงครานี้คงอยู่หลายเดือน ฉู่อ๋องและแม่ทัพฉู่ต่างเป็นวีรบุรุษ เสียสละเลือดเนื้อรักษาดินแดนอย่างเข้มแข็ง ทว่าเพราะเหตุนี้เมืองโจวอี้จึงร้างราเจ้าเมืองคอยดูแลมานานแล้ว มิสู้ตอนนี้เจ้าแต่งตั้งคนเหมาะสมมาดำรงตำแหน่งชั่วคราวแทนแม่ทัพฉู่ดีหรือไม่ จะได้แบ่งเบาภาระเจ้า”

ฉู่ซีเย่ยิ้ม พูดจาเสแสร้งกันไปหลายสิบตลบ ในที่สุดหย่งสวินก็พูดในสิ่งที่ต้องการออกมาแล้ว