คิดถึง

ภายในกระโจมใหญ่หลังหนึ่งข้างลานของหมู่บ้าน

บุรุษชุดขาวนั่งบนตั่งนุ่มทำสมาธิแน่วแน่ด้วยท่าทางสุขุมเยือกเย็นน่าเคารพกราบไหว้เป็นอาจารย์

ซุนยวี่สั่งให้คนกางกระโจมหลังนี้ห่างออกจากกระโจมของเหล่าทหารและบ้านเรือนไกลพอควร ด้วยเหตุผลแห่งนักพรต

หลังจากกลุ่มผู้คนต่างเข้ากระโจมพักผ่อน โดยเหลือเพียงทหารยามเดินตรวจตราด้านนอกไกลออกไป รอบกระโจมของซุนยวี่จึงเงียบสงบมากเป็นพิเศษ

เปลือกตาที่แต่เดิมปิดสนิทค่อยๆ ลืมขึ้นช้าๆ เมื่อรับรู้ได้ถึงการมาเยือนของคนผู้หนึ่ง

“เข้ามา”

ซุนยวี่เอ่ยเสียงกดต่ำเบาๆ ส่งผลให้ผู้มาเยือนเปิดม่านกระโจมแง้มออกเล็กน้อยก่อนพาร่างระเหิดระหงในชุดสีฟ้าอ่อนเดินนวยนาดเข้ามานั่งอยู่ตรงหน้าเขา ห่างกันไม่ถึงหนึ่งช่วงแขน

“ไม่เจอกันนานเลยนะเจ้าคะท่านนักพรตซุน”

ผู้มาเยือนยามวิกาลทั้งแสดงออกอย่างสนิทสนมนางนี้ เป็นสาวงามนามซิ่วซู

ซุนยวี่ยกยิ้มอบอุ่น ไม่เอ่ยวาจา เพียงมองหน้านางนิ่งๆ

ชายหญิงทั้งสองเคยพบพานเมื่อปีก่อนเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ทว่ากลับเป็นครั้งเดียวที่มีค่าตอบแทนและการแลกเปลี่ยนสมน้ำสมเนื้อต่อกัน

ซุนยวี่ได้เชยชมกลืนกินพรหมจรรย์อันล้ำค่า

ส่วนซิ่วซูได้รับสิ่งของเลิศล้ำไว้พกพา

ไม่ว่า