ไม่คิดหวนคืน 3

ใต้ร่มไม้สุดริมระเบียงแห่งเดิม

ซานซานรับรู้ได้ถึงกลิ่นอายสูงศักดิ์ของบุรุษหนุ่มจึงหยุดถ้อยวาจาทันที ซูเหยาเห็นเช่นนั้นก็รีบปาดน้ำตาออกจากวงหน้าอย่างทุลักทุเล พวกนางรีบหันหน้าไปทางองค์รัชทายาทผู้กำลังเยื้องย่างผ่านมาทางนี้ ทั้งสองพากันทำความเคารพทันที

เรือนร่างกร้าวแกร่งสง่างามในอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มของจ้าวเหว่ยยืนนิ่งเงียบงัน ไม่มีใครเอ่ยสิ่งใดต่อจากนั้น ซูเหยาเห็นเป็นโอกาสงามจึงรีบกระซิบกระซาบใส่หูซานซาน

“พี่ซานใช้โอกาสนี้ขอร้องพระองค์ให้ทรงปล่อยอาเจี๋ยออกมาก่อนเถิดนะ หลังจากนั้นพวกเราสามคนค่อยมาตกลงกัน”

ซานซานแค่นเสียงเฮอะ เอ่ยลอดไรฟัน “ฝันไปเถอะ!”

"..."

จ้าวเหว่ยโบกมือเบาๆ ให้ซูเหยาออกไปก่อน พลางส่งสายตามองซานซานหมายตรึงนางไว้มิให้ขยับไปทางใด

ทุกคนล้วนเข้าใจ ซานซานจึงยืนนิ่งกะพริบตาหนึ่งครา ส่วนซูเหยาก็รีบสงบปากสงบคำแล้วเดินจากมา ยังไม่ลืมหันมองซานซานด้วยสายตาขอร้องเป็นระยะ เมื่อเลี้ยวเข้ามุมระเบียงจึงเจอกับลู่หลิ่ง เด็กหญิงยกนิ้วเล็กขึ้นจุ๊ปาก บอกเสียงเบาว่า

“น้าเหยาใจเย็นเถิด การที่ท่านพ่อผู้นั้นของหลิ่งเอ๋อร์ถูกจับขังคุกย่อมรักษาชีวิตเอาไว้ได้ ดีกว่าอยู่ข้างนอกใกล้ท่านแม่อย่างแน่น