บทที่ 2 ผู้ชายที่เหมาะสม (2)

“ฉันเป็นคนชอบเที่ยวค่ะ ป่า ภูเขา ทะเล แต่ที่ชอบที่สุดคือสถานที่ที่ไม่ค่อยมีคนไป มีกล้องสักตัวไว้เก็บความทรงจำ แล้วคุณอธิศละคะ มีความฝันอะไรบ้าง” เมื่อได้พูดถึงความฝันที่อยากทำก็พลอยทำให้ใบหน้าของชนิตามีรอยยิ้มเกิดขึ้น 

“อืม...ผมอยากเป็นชาวสวน คงเพราะเบื่อกับการใช้ชีวิตในเมืองเต็มทนแล้วมั้งครับ เลยอยากไปขุดดินขุดหญ้าเลี้ยงสัตว์ดูบ้าง” นั่นคือความฝันที่อธิศอยากทำ ซึ่งมันเป็นความฝันที่เขาไม่เคยบอกใครมาก่อน ทุกวันนี้เวลาของเขาล้วนหมดไปกับงานที่ต้องรับผิดชอบ มันเหนื่อยจนรู้สึกล้าแต่ถ้าไม่มีเขางานก็คงหงุดชะงัก แบบนั้นมันคงไม่ส่งผลดี

“ขอให้เราได้ทำตามความฝันค่ะ”

“ครับ” เสียงทุ้มของอธิศเอ่ยรับ จากนั้นเขาก็เลี้ยวรถเข้าบ้านภายในโครงการหมู่บ้านจัดสรรระดับไฮเอน เพราะราคาบ้านของที่นี่เริ่มต้นคือสามสิบล้านบาท ซึ่งบ้านหลังนี้คือเรือนหอของเขากับชนิตา 

แต่ทว่าห้องหอที่ตกแต่งอย่างสวยงามกลับมีไว้เพียงเพื่อบังหน้าเท่านั้น เพราะนอกจากคืนแรกของการส่งตัวแล้วพวกเขาทั้งคู่ก็แทบไม่เคยเข้าไปนอน ต่างคนต่างมีห้องนอนเป็นของตัวเอง ซึ่งอยู่ตรงข้ามกัน คนนอกไม่มีใครรู้เรื่องนี้ยกเว้นคนในบ้านโดยอธิศกำชับไว้เป็นอย่างดีว่าห้ามบอกใคร

“ราตรีสวัสดิ์ครับคุณตา”

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะคุณอธิศ” ต่างฝ่ายต่างเอ่ยราตรีสวัสดิ์กันและกัน จากนั้นก็แยกย้ายกลับเข้าห้องพัก และสิ่งแรกที่ชนิตาเห็นเมื่อเข้าห้องมาได้แล้วนั้นก็คือภาพของพรฟ้าที่เวลานี้นั่งฟุบหลับไปกับโต๊ะญี่ปุ่น โดยตรงหน้าคือกองหนังสือหลายเล่ม ที่พรฟ้าอ่านทบทวนเพื่อเตรียมตัวสอบ โดยเทอมนี้เป็นเทอมสุดท้ายแล้วนั่นเอง ถ้าสอบผ่านทุกตัวเธอก็จะเป็นว่าที่บัณฑิตทันที 

“เบล...เบล”

“คุณตา” พรฟ้าสะลึมสะลือตื่น นั่นเพราะเธอตั้งใจนั่งทำรายงานรอที่ชนิตากลับ แต่ไปๆ มาๆ กลับเผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว

“มานอนอะไรตรงนี้”

“เบลอ่านหนังสือสอบอยู่นะคะ แต่เผลอหลับไป คุณตากลับมานานหรือยังคะ”

“พึ่งกลับจ้ะ”

“งั้นเดี๋ยวเบลไปเตรียมน้ำอุ่นให้คุณตาอาบนะคะ”

“จ้ะ...ขอบใจมาก” ชนิตาเอ่ยรับพร้อมส่งยิ้มให้พรฟ้าที่เวลานี้เดินจ้ำเข้าไปในห้องน้ำเตรียมน้ำให้เธออาบ เด็กสาวที่เธอนั้นรักและเอ็นดูเหมือนน้องแท้ๆ พรฟ้าเป็นหลานสาวของแม่บ้านซึ่งพ่วงตำแหน่งแม่นม ที่คอยเลี้ยงเธอมาตั้งแต่เกิดก็ว่าได้ แม่ของพรฟ้านั้นอายุสั้นเพราะเสียชีวิตไปตั้งแต่พรฟ้าอายุได้สิบขวบ ในขณะที่แม่นมของเธอหรือยายพรฟ้าก็พึ่งมาเสียไปเมื่อปีก่อนเช่นกัน ทำให้ตอนนี้พรฟ้าเหลือตัวคนเดียว

พรฟ้าเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย รักเรียนและก็ไม่เคยทำตัวนอกลู่นอกทาง จากเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ก็ค่อยๆ เติบโตขึ้นมาอย่างสวยงาม ทั้งรูปร่างและนิสัยที่ใครอยู่ด้วยก็ต้องเอ็นดู ปีนี้เธออายุสามสิบเข้าไปแล้วในขณะที่พรฟ้าพึ่งจะยี่สิบเอ็ด 

เมื่อเตรียมน้ำอุ่นเรียบร้อยพรฟ้าก็เดินกลับมาบอกให้ชนิตาที่รออยู่รู้

“ไปนอนเถอะ ที่เหลือฉันจัดการเอง”

“ค่ะ” พรฟ้าเอ่ยรับ ก่อนจะกลับไปเก็บหนังสือเรียนใส่แฟ้มให้เรียบร้อย จากนั้นก็เดินไปเปิดตู้แล้วคว้าที่นอนปิคนิคพร้อมหมอนที่ผ้าห่มออกมาปูนอนข้างเตียงของชนิตา ซึ่งพรฟ้าทำแบบนี้มาตลอดหลายปี 

“อ้อ...เบล ฉันรู้สึกเจ็บคออยากได้น้ำอุ่น เธอช่วยลงไปเอามาให้หน่อยน่ะจ้ะ” 

“ได้ค่ะ” พยักหน้ารับเสร็จพรฟ้าก็ออกไปจากห้องนอนของชนิตาอย่างไม่รีรอ ในขณะที่ชนิตาก็เข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว

แต่เพราะทางผ่านไปยังบันไดต้องเดินผ่านห้องนอนของอธิศ นั่นทำให้ชนิตาค่อยๆ เดินเพราะกลัวเสียงเดินของเธอจะไปรบกวนเวลาพักผ่อนของชายหนุ่มเข้า ทว่าจังหวะที่ชนิตากำลังเดินผ่าน จู่ๆ ประตูห้องของชายหนุ่มก็ถูกเปิดออก และนั่นก็ทำให้พรฟ้าหยุดกึกอยู่กับที่ทันที