บทที่ 7

ความสัมพันธ์ของอธิศและชนิตานั้นยังคงเหมือนเดิม ทั้งคู่ต่างห่วงใยกันแบบเพื่อนที่ดีต่อกัน ในขณะที่พรฟ้าที่รู้ใจตัวเองดีก็คอยเอาแต่หลบหน้าหลบตาอธิศ นั่นเพราะกลัวหากเจอชายหนุ่มเขาจะรู้ความในใจเข้า ขืนเป็นแบบนั้นต้องไม่ดีต่อเธอแน่

“เบล”

“ค่ะ...คุณอธิศ”

“จะไปมหาวิทยาลัยเหรอ”

“ค่ะ” พรฟ้าที่เวลานี้อยู่ในชุดนักศึกษาเอ่ยรับด้วยความเกรงใจ ก่อนจะถอยหลังไปยืนห่างอธิศอีกหลายก้าว

“ไปด้วยกันสิ ฉันผ่านทางนั้นพอดี”

“เอ่อ...ไม่ดีกว่าค่ะ คือ...เบลไปรถเมล์เหมือนทุกวันสะดวกกว่า”

“ไปด้วยกันนี่แหละ ฝนตั้งเค้ามานู่นแล้ว เดี๋ยวก็เปียกก่อนถึงป้ายรถเมล์พอดี” อธิศมองออกไปนอกบ้าน ที่เวลานี้ฝนตั้งเค้ามาแล้ว และคงตกหนักแน่นอน

“เบลติดร่มไปแล้วค่ะ” คำพูดแย้งของพรฟ้าทำให้อธิศถึงกับส่ายหน้า เห็นเรียบร้อยๆ แบบนี้ แต่บทจะดื้อก็ดื้อไม่ฟังคำพูดเขาเหมือนกัน

“ไปกับคุณอธิศเถอะจ้ะเบล” เสียงของชนิตาดังขึ้นจากด้านหลัง เพราะคิดว่าทั้งคู่ไปด้วยกันก็ไม่ได้เสียหายอะไร และเมื่อได้ยินแบบนั้นพรฟ้าก็รับคำทันที

“ค่ะ”

“อะไรกัน ผมพูดตั้งนานเบลก็ตอบไม่ไปท่าเดียว พอคุณตาพูดประโยคเดียว ยอมซะงั้น” อธิศถึงกับหัวเราะออกมา เพราะดูท่าแล้วคนที