ตอนที่ 3 : กลับมาพบกันอีกครั้ง(nc นิดๆ) 

เวลานี้ยังไม่ดึกมากนัก อินทุภาเดินหลีกญาติๆ ที่กำลังนั่งล้อมวงดื่มเหล้ากันอยู่ ออกมาทางสวนหลังบ้าน เธออดขำไม่ได้ เมื่อคิดว่าพวกเขาคุยกันรู้เรื่องได้อย่างไร ต่างคนต่างพูด ต่างคนต่างเล่าเรื่อง จนแทบจะจับใจความไม่ได้ คงเพราะไม่ได้เจอหน้ากันมานาน ทำให้เสียงตะโกนคุย ดังโหวกเหวกกระหึ่มไปทั่วทั้งห้องโถง

อินทุภามีปัญหาด้านการนอน ต้องอยู่ในที่เงียบสงบจริงๆ ถึงจะหลับได้ หากมีเสียงอื้ออึงแบบนี้ตลอดทั้งคืน คงหลับตาไม่ลงแน่ๆ เธอกินยาแก้ปวดหัวแล้วเดินลัดเลาะออกมา กะว่าจะนั่งพักสายตารับลมใต้ต้นอวี้หลันนี้สักครู่ รอให้ยาออกฤทธิ์ก่อน แล้วค่อยกลับไปลองพยายามนอนใหม่อีกครั้ง

แกร่บ!  แกร่บ!  แกร่บ!

เสียงฝีเท้าย่ำลงบนใบไม้แห้งดังกรอบแกรบ ทำลายความเงียบสงบที่ปกคลุมอยู่ อินทุภาลืมตาขึ้นมอง ก่อนจะเห็นชายวัยกลางคนผู้เป็นญาติห่างๆ ซึ่งหากนับลำดับเครือญาติกันดีๆ แล้ว เขากลับมีศักดิ์เป็นรุ่นหลาน แต่ดันมีอายุมากกว่าเธอเกือบสองรอบ พอเดินเข้ามาใกล้ ก็นั่งลงข้างตัวเธออย่างเงียบเชียบ

“ทำไมมานั่งคนเดียวล่ะ?” ขณะที่เขาเปิดปากพูด กลิ่นเหล้าก็ลอยคละคลุ้งวนเวียนอยู่ในอากาศรอบๆ ตัว อินทุภาขยับจะลุก แต่เขากลับคว้าหมับเข้าที่ต้นขา อีกมือจับเอวรั้งไว้ไม่ให้ลุก

“ปล่อย!!” อินทุภาเกร็งตัวตวาดเสียงลั่น

"เดี๋ยวก่อน! อย่าเพิ่งเข้าใจผิด! เฮียแค่อยากมาคุยด้วย" เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน แต่กลิ่นเหล้าที่ฟุ้งออกมารุนแรงจนเธอแทบทนไม่ไหว รู้สึกอยากจะอาเจียน จึงผลักอกเขาอย่างแรง พร้อมกับดันตัวถอยห่างออก

“บอกให้ปล่อย!! ถ้าไม่ปะ.....!?!”  พูดยังไม่ทันจบ นายไหเหล้าก็ลอยคว้างไปกลางอากาศ ราวกับมีมือใครสักคนดึง และเหวี่ยงเขาออกไปอย่างแรง

สายตาตกตะลึงของอินทุภามองตามร่างของนายไหเหล้าที่ลอยคว้างไปกองกับพื้น ขณะที่หันกลับมามองชายร่างสูงสวมชุดฮั่นฝู เธอก็ยังปากอ้าตาค้างอยู่อย่างนั้นด้วยความตกใจ เขายืนตระหง่านอยู่ตรงหน้า ดวงตาสีดำคมกริบของเขาเปล่งประกายเย็นชาและดุดัน จ้องเขม็งไปที่นายไหเหล้าด้วยแววตาที่ราวกับอยากจะสังหารให้ตายคาที่

อินทุภาได้สติจากอาการตื่นตะลึง เมื่อเห็นชายร่างใหญ่กำหมัดแน่น ก้าวสามขุมไปหานายไหเหล้าด้วยท่าทีมุ่งร้ายหมายกระทืบ จึงรีบคว้าแขนเขาเอาไว้แล้วดึงรั้งสุดแรง เขาพยายามงอแขนเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุม แต่หญิงสาวเขายังยึดแขนเขาไว้แน่นทั้งสองมือ จนเขาต้องลากร่างเธอไปด้วยอย่างงุ่มง่าม

นายไหเหล้าพยายามยันตัวลุกขึ้นจากพื้น พร้อมกับก่นด่าด้วยถ้อยคำหยาบคาย เขาหยุดชะงักไปชั่วครู่ เมื่อเห็นชายชุดโบราณหน้าตาดุดันยืนอยู่ตรงหน้า ราวกับไม่แน่ใจว่าเป็นมนุษย์หรือวิญญาณกันแน่

“เฮ้ย! มึงจะไปเล่นงิ้วที่ไหนวะ! จะไปไหนก็ไปให้พ้น ไอ้ขยะ! อย่ามาเสือก!!”

เจ้าที่! เอ๊ย...เจ้าชายโน้มตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ตวัดแขนขึ้นสูงโดยไม่ทันยั้งคิด ส่งผลให้อินทุภาถูกยกตัวลอยพ้นจากพื้นไปด้วย มือเล็กๆ ที่พยายามยึดเกาะแขนเขาไว้พลันหลุดออก จนร่างของเธอร่วงลงกระแทกพื้นอย่างแรง!

"โอ๊ย!!" 

เสียงร้องที่ดังลั่นของเธอทำให้เขาหยุดชะงัก หันกลับมามองด้วยสายตาที่สับสน แต่ทันทีที่ได้ยินเสียงอ้อแอ้ท้าตีท้าต่อยของนายไหเหล้า แววตาของเขาก็ลุกโชนขึ้นด้วยความโกรธเกรี้ยวขึ้นมาอีก เขาหันตัวแรง และพุ่งตรงไปหานายไหเหล้าอย่างรวดเร็ว

พลั่ก!

เสียงหมัดกระแทกอะไรแข็งๆ สักอย่าง บางทีอาจโดนแถวๆ กระดูกขากรรไกร

“ไอ้ชาติหมา!! มึงต่อยกู!!”

นายไหเหล้าร้องอุทาน พร้อมกับชี้หน้า ส่วนอีกมือประคองแถวคางที่มีเลือดกำลังไหลอาบอยู่ด้วยอาการสั่นเทา ขณะที่กำลังจ้องมองฟันที่หักหลายซี่กองอยู่บนมือ แต่แล้วก็ต้องตาเบิกโพลงด้วยความตกใจอีกครั้ง เมื่อหางตาเหลือบมาเห็นชายร่างสูงเตรียมยกเท้าหมายจะเตะที่กกหู เขาดีดตัวลุกขึ้นราวกับมีสปริงค้ำยันอยู่ที่ขา หลบปลายเท้าไปได้อย่างหวุดหวิด แล้วก็รีบกลับตัวหันหลังวิ่งหนีเตลิดไปอย่างไม่คิดชีวิต ทันทีที่เห็นชายคนนั้นย่างสามขุมตามมาอีกอย่างไม่ลดละ

“นี่!! หยุดเดี๋ยวนี้!! มาดูฉันก่อน! ฉันเจ็บนะ!!” อินทุภาตะโกนด้วยความกังวล เกรงว่าเขาจะทำร้ายคนจนบาดเจ็บสาหัส จึงพยายามดึงความสนใจของเขาไว้ก่อน

ชายร่างสูงหยุดชะงัก หันกลับมามองตามเสียง แล้วเห็นหญิงสาวนอนคว่ำแผ่หราบนพื้น ใบหน้าด้านข้างซบอยู่บนท่อนแขนเรียวอย่างอ่อนแรง

“ว๊าย!! เฮ้ย!!” อินทุภาร้องเสียงหลง เบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อชายคนนั้นจู่ๆ ก็โน้มตัวมาจับเอวเธอ แล้วดึงตัวลอยขึ้นจนเท้าพ้นพื้น เขารัดเอวและสองแขนของเธอไว้แน่นด้วยแขนที่แข็งแรง ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ในระดับเดียวกัน ปากอยู่ใกล้กันแค่คืบ

“หาเรื่องใส่ตัวนักนะ! ไม่มีใครสอนให้รู้หรือไง ว่าตอนกลางคืนอย่าออกไปไหนมาไหนคนเดียว!” เขาดุเสียงแข็ง นัยน์ตาหม่นมืดลุกโชนด้วยความโกรธเกรี้ยว

อินทุภาชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะตะโกนตอบใส่หน้าเขาเสียงดัง  

“ตาผีบ้า! นี่มันบ้านทวดฉันนะ! ใครจะไปคิดว่าจะมีอันตรายในบ้านตัวเอง! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”

เธอพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากพันธนาการของเขา แต่ยิ่งดิ้น เขากลับยิ่งรัดแน่นขึ้นไปอีก  

“ปากจัดจริงนะ! ยังไม่รู้สำนึกอีก! งั้นฉันจะสอนให้รู้ซักครั้ง!”

เดี๋ยว..!?!

อินทุภาอ้าปากเตรียมจะโวยวายต่อ แต่ก็ต้องชะงักค้าง เพราะเขาบดขยี้ริมฝีปากมาอย่างรวดเร็วและอย่างดุดัน แรงจนใบหน้าเธอเงยแหงนไปด้านหลัง เขาเคี่ยวเข็ญเอาอย่างป่าเถื่อนคล้ายจะลงโทษมากกว่าพิสวาส

เธอมีความรู้สึกปวดไปทั้งปากและคาง ลำแขนแข็งแรงกอดรัดแน่นขึ้นไปอีกจนเจ็บ อินทุภานิ่งงันไปชั่วครู่ สรุปแล้วนี่คงเป็นคนแน่ล่ะ ถ้าเป็นผีคงทำแบบนี้กับเธอไม่ได้!

“อื้อ!! นี่!!” เธอพยายามประท้วง ขณะที่เขาถอนปากเพื่อหายใจ แล้วเขาก็กดจูบลงมาอีกรุนแรงกว่าเก่า อินทุภาเจ็บแต่ร้องไม่ออก เธอพยายามเหวี่ยงขาเตะเท่าที่จะขยับได้ แต่ก็ไม่มีผลอะไรสักนิด ยิ่งดิ้นเขายิ่งทำรุนแรง เธอไม่เคยถูกจูบมาก่อน ไม่เคยมีใครมีโอกาสลวนลามล่วงเกินเธอได้ถึงขนาดนี้

อินทุภาเริ่มหมดแรงที่จะดิ้นรนต่อสู้ เธอยอมหยุดนิ่ง เพราะรู้สึกอ่อนล้าทั้งกายและใจเต็มที แต่ทันใดนั้น จูบของเขาก็เปลี่ยนไป จากที่เคยแข็งกร้าว กลับกลายเป็นนุ่มนวล ริมฝีปากที่เคยบีบบังคับ ตอนนี้ชักนำให้เธอเผยอปากตอบรับจุมพิตอันเร่าร้อนของเขาอย่างเต็มใจ เขาค่อยๆ ลดตัวลงให้เท้าของเธอแตะพื้น ฝ่ามือเลื่อนขึ้นมาประคองหลังศีรษะ นิ้วมือสอดเข้าไปในเส้นผม ดันศีรษะให้เงยแหงนไปทางด้านหลัง เพื่อให้รับจุมพิตลึกซึ้งของเขาได้แนบแน่นยิ่งขึ้น

อินทุภารู้สึกร้อนวูบวาบไปตามผิว เนื้อตัวพลอยอ่อนปวกเปียกไปด้วย จุมพิตของเขาทำให้เธอสะท้อนสะท้านไปหมด เลือดในกายสาวสูบฉีดร้อนรุมด้วยความรู้สึกวาบหวาม แผ่ซ่านไปทั้งตัวเหมือนถูกลนด้วยไฟอย่างอ่อน ไม่ว่าจะเป็นการจูบด้วยสาเหตุอะไร สัมผัสระหว่างหญิงชายก็เหมือนไฟกับฟาง ใกล้ชิดกันเมื่อไหร่ ก็สามารถจุดติดเป็นเปลวไฟแรงร้อนได้เสมอ

เมื่อรู้สึกว่าคนในอ้อมแขนไม่มีปฏิกิริยาขัดขืน ลิ้นอุ่นๆ ของเขาจึงล่วงล้ำเข้ามาสำรวจเนื้อนุ่มชื้นในปากของเธอ ทวีความเร่าร้อนดูดดื่มให้มากยิ่งขึ้นไปอีก 

อินทุภาไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน เลยไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้าน ขาเปลี้ยแทบไม่มีแรงยืน ต้องเอามือเลื่อนขึ้นไปโอบรอบคอเขาไว้เป็นหลัก ก่อนที่จะจูบตอบเขาเหมือนคนละเมอ

เสียงเขาครางเบาๆ ในคอ แล้วเหนี่ยวเธอเข้ามาชิดอีก จนรู้สึกชัดเจนถึงรูปลักษณะแห่งบุรุษเพศ มือใหญ่ของเขาเคล้าคลึงช้าๆ ไปทั่วหลังไหล่ อกเต่งตูม และเอวคอด กอดจูบลูบไล้ไม่วางมือ กระพือไฟพิศวาสให้โหมแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเธอรู้สึกว่าเขาตั้งใจประทับทั้งรอยจูบ และรอยนิ้วมือทั้งหมดไว้ เพื่อไม่ให้เธอลบหรือขจัดออกไปได้

ชายหนุ่มถอนปากออกช้าๆ เหมือนไม่เต็มใจ เพราะกำลังมัวเมากับรสจูบเต็มอารมณ์หวาม เขาอยากจะเรียกร้อง ให้เธอตอบสนองเขาให้มากกว่านี้ ยิ่งได้กลิ่นหอมละมุนรวยรินจากกายสาว ได้สัมผัสเนื้อนุ่มตัวสั่นเทาเล็กน้อย ยิ่งทำให้เขาแทบจะอดใจไว้ไม่ไหว 

ผู้หญิงคนนี้งดงามเหลือเกิน รูปร่างสมส่วน อกอวบตึง เอวคอดเล็ก สะโพกกลมมนได้รูป ผิวพรรณเนียนนุ่มหอมหวานไปทั้งตัว เขาอยากพาเธอไปสู่จุดสุดยอดแห่งความสุข อยากรักเธอให้เต็มที่ ให้สาสมกับที่พลัดพรากจากกันมาแสนนาน แต่เขาต้องฝืนใจหยุดตัวเองไว้ก่อน อดกลั้นความปรารถนาที่แทบจะทนไม่ไหว ยังไม่ใช่เวลานี้ เขาเตือนตัวเองให้ใจเย็น อย่าเพิ่งรีบร้อน

“ฮื้อ!” อินทุภาส่งเสียงขัดใจเบาๆ หลังจากที่เขาถอนริมฝีปาก ตายังปรือปรอยเคลิบเคลิ้มไปกับอารมณ์แปลกใหม่ที่เพิ่งจะได้ลิ้มลอง

ชายหนุ่มมองสีหน้าที่เหมือนเด็กน้อย ที่กำลังถูกขัดใจของเธออย่างเอ็นดู ดวงตาของเขาหรี่ลง แววตาเป็นประกายระยิบ เขาอดใจไม่ไหวที่จะจุมพิตเบาๆ บนริมฝีปากแดงก่ำของเธออีกครั้ง แต่คราวนี้ หญิงสาวรั้งคอเขาไว้ไม่ให้ถอยห่าง แล้วตอบรับจูบของเขาอย่างเต็มอารมณ์ อบอวลไปด้วยความอ่อนหวาน

เขารักผู้หญิงเนื้อตัวนุ่มนิ่มคนนี้เหลือเกิน รักเธอมานานแล้ว รอคอยวันเวลาที่จะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง รอจนเกือบจะทั้งชีวิต เธออาจไม่เคยรู้เลยว่าเขารักเธอมากเพียงใด 

ชายหนุ่มค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกจากเธออย่างช้าๆ อีกครั้ง

“เป่าเปา” เสียงเขาสั่นนิดๆ ปลายนิ้วหัวแม่มือไล้แก้มนุ่มนิ่มเบาๆ

“พอก่อน ถ้าไปไกลกว่านี้ ข้าหยุดตัวเองไม่ได้แล้ว~..” หางเสียงของเขาดูแหบพร่าปานใจจะขาด

อินทุภาลืมตาจ้องมองเขาเต็มที่ ใบหน้าแดงระเรื่อ ตากลมโตแววหวานแฝงความขัดเขิน สบตาคมกริบของเขาที่เปล่งประกายวับวาว ด้วยเปลวไฟเร้นลับที่เธอยังไม่อาจเข้าใจ ก่อนจะหลุบเปลือกตาลงต่ำ กัดริมฝีปากล่างเบาๆ ทำให้ริมฝีปากที่อิ่มแดงอยู่แล้วยิ่งเด่นชัดขึ้น ชายหนุ่มหลุบตาลงมองอย่างไม่วางตา และนั่นเกือบทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่ จึงรีบปล่อยเธอออกจากอ้อมแขน หันหลังหนีจากภาพที่เย้ายวนใจจนเขาแทบทนไม่ไหว

หญิงสาวเซเล็กน้อย รู้สึกงุนงงกับการกระทำที่กะทันหันของเขา แต่เมื่อเห็นเขาก้มหน้าตัวสั่นแข็งเกร็งอยู่ ก็เหมือนจะพอเข้าใจบ้างนิดหน่อย เพราะเธอเองก็เคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของเขาเหมือนกัน 

อินทุภากระแอมเบาๆ เพื่อเรียกสติตัวเอง ก่อนจะพยายามชวนเขาคุย เพื่อให้พ้นจากบรรยากาศชวนอึดอัดที่กำลังก่อตัวขึ้น