งานแต่งที่แสนเงียบเหงา (2)

พยายามค้นคว้าวิธีแก้พิษในตำราเล่มแล้วเล่มเล่าช่วยมารดา ทว่ากลับคว้าน้ำเหลวมาตลอด

วันถัดมามีกงกงจากในวังถือราชโองการมาประกาศก้องทั่วจวนตระกูลลู่ ทุกคนในเรือนถูกเรียกมาฟังราชโองการ

“ลู่ผิงถิงรับราชโองการ”

ตระกูลลู่ทั้งหมดคุกเข่าลงพื้น ฟังกงกงกล่าวราชโองการ “บุตรสาวตระกูลลู่เพียบพร้อมนิสัยดี เหมาะสมคู่ควร เราขอพระราชทานสมรสให้แก่ ซินอ๋องเซียวเซ่ออนุชาของเรากับลู่ผิงถิงบุตรสาวคนโตตระกูลลู่ อีกสองวันถัดไปรับเจ้าสาวเข้าจวนอ๋อง จัดพิธีมงคล” กงกงยื่นราชโองการให้แก่ลู่ผิงถิง

“หม่อมฉันลู่ผิงถิงขอบพระทัยฝ่าบาท” ลู่ผิงถิงมองราชโองการในมือนิ่งเงียบ ราชโองการนี้ตอกย้ำนางว่าเรื่องแต่งงานไม่อาจหนีพ้น

แต่ที่น่าประหลาดใจ แค่เอามารดามาขู่ก็มากพอแล้วเหตุใดยังมีราชโองการมาอีก หรือว่า ชินอ๋องเองก็ไม่เต็มใจแต่งกับนาง

วันเวลาผ่านไปจนมาถึงวันมงคล ลู่ผิงถิงนั่งอยู่หน้าคันฉ่อง ชุดสีแดงมงคลขับเน้นให้ร่างอรชรงดงามราวภาพวาด

ผิวเนียนละเอียดขาวผุดผ่อง พวงแก้มอมชมพูระเรื่อ ใบหน้าได้รูปปากนิดจมูกหน่อย สมส่วนไปทุกที่รวมไปถึงทรวดทรงองค์เอว

เสี่ยวซีจัดแต่งทรงผมให้คุณหนู เมื่อสำรวจความเรียบร้อยถึงกับตกตะลึงตาค้าง การประทินโฉมแต่งนิดแต้มหน่อยทำให้คุณหนูดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น อีกทั้งยังงามสง่าราวนางฟ้านางสวรรค์ “คุณหนูงดงามมากเจ้าค่ะ”

หลังจากเสี่ยวซีกล่าวคำนี้ออกมา น้ำตาของนางก็คลอหน่วย คุณหนูของนางกำลังฝืนยิ้มอยู่ หลังจากพ้นวัยปักปิ่นมาสามปี ยังไม่ออกเรือน เพราะต้องดูแลมารดาที่นอนติดเตียงอยู่หนึ่งปี และก่อนหน้านั้นมีฮูหยินผู้เฒ่าลู่คอยให้ท้าย ไม่อยากแต่งก็คือไม่แต่ง วันนี้คุณหนูรู้ความมากกว่าแต่ก่อนเยอะ แต่รู้ความแบบนี้ทรมานจิตใจเสี่ยวซีเหลือเกิน

ภาวนาให้ท่านอ๋องคนนั้นดีกับคุณหนูมากหน่อย น่าเสียดายที่ไม่สามารถช่วยอะไรคุณหนูได้เลย “ให้บ่าวติดตามไปดูแลคุณหนูดีหรือไม่เจ้าคะ”

ลู่ผิงถิงยื่นมือไปจับมือเสี่ยวซีแล้วบีบเบา ๆ “ไม่ต้อง...ข้าไม่เป็นไรสบายมากดูสิข้ามีความสุข” ลู่ผิงถิงแสร้งยิ้มสดใสให้เสี่ยวซี “หากพี่ไปกับข้าใครจะดูแลท่านแม่เล่า...พี่เสี่ยวซีก็ดูแลตัวเองให้ดีด้วย ไว้ข้าจะกลับมาหาบ่อย ๆ”

“เจ้าค่ะ” เสี่ยวซีเช็ดน้ำตาที่หยดลงมาบนแก้ม นางสืบข่าวท่านอ๋องผู้นั้นมาแล้ว รู้สึกเป็นห่วงคุณหนูเป็นอย่างมาก

ท่านอ๋องที่ถูกริบอำนาจเสเพลไปวัน ๆ จะทำให้คุณหนูมีความสุขได้เช่นไรกัน

อีกอย่างงานมงคลวันนี้ ยังจะใช่งานมงคลอยู่หรือ เงียบเหงาเสียจนขนาดนางไม่ใช่เจ้าสาวยังน้อยใจ แล้วคุณหนูของนางเล่าจะรู้สึกอย่างไร เสี่ยวซีเก็บกลืนคำพูดแล้วเดินออกจากห้องไป

นอกห้องไม่มีการเคลื่อนไหวของขบวนเจ้าบ่าว ไม่มีดนตรี ไม่มีงานเลี้ยง ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นยินดี

ลู่ผิงถิงรู้การแต่งงานครั้งนี้ คงมีผลประโยชน์บางอย่างให้ตระกูลลู่ไม่มากก็น้อย ไม่เช่นนั้นบิดาคงไม่ลงทุนบังคับขู่เข็ญนางเพียงนี้

“คุณหนูทานเสียหน่อยเถิดเจ้าค่ะ ไม่รู้ต้องรออีกนานเท่าใด มิสู้คุณหนูพักผ่อนเสียหน่อยดีหรือไม่” เสี่ยวซีถือถาดขนมเข้ามา อดไม่ได้ที่จะบ่นเมื่อเห็นท่าทีเหนื่อยล้าของคุณหนู

“ด้านนอกมีแขกรึไม่”

เสี่ยวซีเม้มปากและส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ

“แล้วท่านพ่อเล่า ไม่มาส่งข้าหรือ”

“นายท่านออกไปนอกเมืองตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่กลับมาเลยเจ้าค่ะ” เสี่ยวซีเสียใจมากที่นายท่านไม่สนใจงานมงคลของคุณหนู “ร้านผ้าที่นอกเมืองมีปัญหานายท่านต้องไปจัดการด้วยตัวเอง “คุณหนูเสียใจรึไม่เจ้าคะ”

“ไม่เป็นไร ข้าจะไปหาท่านแม่ พี่เสี่ยวซีมีสิ่งใดทำก็ไปทำเถิด” ไม่เสียใจอยู่ได้หรือ ไม่มีใครอยู่ร่วมงานมงคลของนางสักคน

“เจ้าค่ะ”

ลู่ผิงถิงเดินไปยังห้องของมารดา ทว่ากลับมีคนมาขวางนางไว้ไม่ให้ก้าวไปข้างหน้าได้

“ท่านพี่งดงามเพียงนี้ น่าเสียดายที่เลือกชีวิตคู่ที่ดีให้ตัวเองไม่ได้” ลู่ไป๋อิงยิ้มเยาะ นางใช้นิ้วกรีดกรายบนอาภรณ์ของพี่สาว “การแต่งงานของท่าน เป็นสะพานให้พี่ชายข้าไต่ขึ้นไปในราชสำนัก พี่สาวท่านรู้หรือไม่คนที่ท่านต้องแต่งงานด้วย ไม่ต่างจากขยะชิ้นหนึ่ง...เหมือนท่าน มีเพียงตำแหน่งจอมปลอม คนเสเพลเช่นนั้นคู่ควรกับท่านเหลือเกิน”

ลู่ผิงถิงจับจ้องลู่ไป๋อิงนิ่ง ๆ มองโดยไม่กล่าวคำใดตอบโต้อยู่แบบนั้น

ท่านพ่อบังคับให้นางแต่งงาน เพียงเพราะหน้าที่การงานของลู่หงปิน

ตระกูลลู่เป็นตระกูลคหบดี ไม่เคยมีลูกหลานรุ่นไหนได้รับใช้ราชสำนัก บิดาจึงให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก จงใจบีบคั้นนางทุกหนทางเพื่อสิ่งนี้สินะ

ลู่ไป๋อิงเย็นวูบกับสายตานั้นของลู่ผิงถิง หนึ่งปีมานี้ลู่ผิงถิงมองนางและท่านแม่ด้วยสายตาเช่นนี้มาตลอด ถึงจะรู้สึกเย็นยะเยือกแต่ก็ไร้อันตรายมิใช่หรือ คิดได้ดังนั้นนางจึงยิ้มแล้วเอ่ย

“พี่หญิงนี่ก็ยามเซินแล้ว ท่านแม่ให้ข้ามาตามท่านไปที่เรือนใหญ่ ส่วนนี่ยาของท่านแม่ใหญ่” ลู่ไป๋อิงปรายตามองสาวใช้คู่กายนามว่าเถาเถา ให้ก้าวมาเปิดถ้วยยาให้ลู่ผิงถิงดู

“เถาเถาเจ้านำไปให้แม่ใหญ่”

“ไม่ต้อง เอามานี่” ลู่ผิงถิงยื่นมือไปรอรับถ้วยยา

เถาเถาหันไปมองนายของตน เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าให้ก็ยื่นถ้วยยาให้กับลู่ผิงถิง

“ข้าจะเข้าไปป้อนยาท่านแม่เสียก่อน พวกเจ้ากลับไปก่อนเถิด”

“พี่สาวให้ผู้ใหญ่รอนานคงจะไม่งามกระมั้ง เรียกเสี่ยวซีมา แล้วท่านก็รีบไปกับข้า”

ในห้องโถงใหญ่ของเรือนตระกูลลู่ ฮูหยินรองเจียงเม่ยนั่งด้วยท่าทีสูงส่ง “ถิงเอ๋อร์ มาแล้ว นี่พ่อบ้านจากจวนอ๋อง เขามารับเจ้าเข้าจวน” น้ำเสียงของนางอ่อนหวานเมตตา

ลู่ผิงถิงยอบกายคำนับฮูหยินรองเล็กน้อย แล้วหันไปยิ้มน้อย ๆ ให้พ่อบ้านแห่งจวนอ๋อง

“ท่านอ๋องมอบหมายให้กระหม่อมมารับพระชายา” พ่อบ้านโค้งกายคำนับและผายมือเชิญลู่ผิงถิง “กระหม่อมพ่อบ้านจาง เชิญพระชายาขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวเข้าจวนอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”

ลู่ผิงถิงเดินไปตามคำเชิญ นางเหลียวหลังมองจวนตระกูลลู่ไม่มีผู้ใดแบกนางขึ้นเกี้ยว แม้กระทั่งยืนส่งนางขึ้นเกี้ยวก็ไม่มี ไม่มีสักคน

..........................................

โอ๊ย!!! ไม่ชอบน้องสาวของลูกเลย ปากดี เป็นแม่หน่อยนะจะตบให้เลือดกบปาก หยอก ๆ จงจารน้องลู่