เสเพลทุกวัน (1)

ณ จวนชินอ๋อง

ผ้าแพรสีแดงพลิ้วไสวทั่วทั้งจวน ลู่ผิงถิงก้าวเท้าเข้าประตู หยุดมองบรรยากาศโดยรอบ

ช่างเงียบเหงาไม่ต่างจากจวนลู่สักนิด

พ่อบ้านจางพาลู่ผิงถิงไปทำพิธีกราบไหว้ฟ้าดิน ซึ่งมีเพียงผู้ทำพิธีการ ท่านอ๋อง ลู่ผิงถิง และบ่าวในจวนเพียงไม่กี่คน

ไม่มีงานเลี้ยงเอิกเกริก ไม่มีแขกเหรื่อร่วมแสดงความยินดี ไม่มีใครนอกจากบ่าวในจวน ที่ร่วมเป็นสักขีพยานในพิธีแต่งงานในครั้งนี้

น่าขันสิ้นดี

ลู่ผิงถิงแอบลดพัดปิดหน้าลง มองดูเจ้าบ่าวในอาภรณ์สีแดง ใบหน้าหล่อเหลาได้รูป คิ้วเข้มรับกับดวงตาเรียวยาว ผิวเนียนละเอียดจนสตรีบางคนสู้ไม่ได้ มองแล้วยากจะละสายตา ไม่ต่างจากที่ข่าวลือบอกไว้เลย ว่าเป็นบุรุษรูปงามที่สตรีเห็นเป็นต้องตกหลุมรัก

เขามีเสน่ห์ดึงดูดสายตาจริง ทว่าลู่ผิงถิงไม่ได้ใส่ใจมากนัก เพียงทำตามคำแนะนำกราบไหว้ฟ้าดินเพื่อให้ผ่านพ้นไป

หลังจากเสร็จพิธีชินอ๋องผู้นั้น ก็แยกตัวจากไปทันที เขาไม่พูดไม่จากับนางสักคำ ทิ้งนางไว้กับพ่อบ้านจางอย่างไม่ไยดี

“กระหม่อมจะพาพระชายาไปส่งห้องหอพ่ะย่ะค่ะ”

ลู่ผิงถิงพยักหน้าและเดินตามพ่อบ้านจางไป เสียงดนตรีดังกระทบโสตประสาท ยามกราบไหว้ฟ้าดิน ไม่มีเสียงดนตรีสักนิด ยามนี้กลับรื่นเริงจนน่าแปลกใจ

ยิ่งเดินไปใกล้เสียงดนตรี เสียงหัวเราะต่อกระซิกก็ยิ่งชัดเจน ลู่ผิงถิงเดินผ่านจุดที่เสียงดนตรีดังที่สุด นางมองผ่านประตูเข้าไป สิ่งที่เห็นคือร่างอรชรของนางรำ ถูกชินอ๋องสามีของนางดึงมาโอบเอวไว้ไม่ให้ลุกขึ้นจากตัก

“ท่านอ๋องแกล้งหม่อมฉันอีกแล้วนะเพคะ”

“ใครใช้ให้เจ้าหอมกรุ่นเพียงนี้เล่า ข้าเชยชมเท่าใดก็ไม่เบื่อ”

เสียงพูดคุยในห้องโถงแว่วเข้าหูของลู่ผิงถิง นางมองเพียงแวบเดียวก็เดินตามพ่อบ้านจางไปยังห้องหอโดยไม่เอ่ยสิ่งใด

ข่าวความเสเพลของชินอ๋องมีมาเนิ่นนาน หลังจากพระบิดาของเขาสวรรคตเขาก็ทำตัวเสเพล ยกตราบัญชาการทหารคืนฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน จากนั้นก็เที่ยวเตร่หาความสุขใส่ตัวไปวัน ๆ

พ่อบ้านจางมาส่งพระชายาจนถึงประตูห้องหอ เขามีท่าทีกระอักกระอ่วนเล็กน้อย อ้ำอึ้งอยู่เนิ่นนานจึงเอ่ย “พระชายาอย่าได้คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องที่เห็นเลย ท่านอ๋องอาจจะเหลวไหลไปบ้าง แต่ท่านอ๋องเป็นคนดีพ่ะย่ะค่ะ”

ลู่ผิงถิงยิ้มเล็กน้อยให้พ่อบ้านจาง นางไม่ได้ใส่ใจเรื่องท่านอ๋องคนนั้นอยู่แล้ว เขาจะกอดนางบำเรอ อนุ หรือแม้กระทั่งชายารองก็เป็นเรื่องของเขา เพราะเรื่องของนางมีให้คิดมากพอแล้ว เหตุใดนางต้องแบ่งสมองมาคิดเรื่องของคนที่ไม่มีความสำคัญในชีวิตเพิ่มเล่า

เมื่อพ่อบ้านจางเห็นรอยยิ้มของพระชายาก็ยิ้มตอบ พระชายาคงไม่ติดใจเรื่องเล็กน้อยพวกนั้น ดีจริง “อีกประเดี๋ยวท่านอ๋องจะเสด็จมา กระหม่อมสั่งให้คนเตรียมน้ำไว้ให้พระชายาแล้ว”

ครู่ต่อมามีเด็กสาวคนหนึ่ง ถือถาดอาภรณ์เดินเข้ามา “เด็กคนนี้จะมาเป็นสาวใช้ประจำของพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อพ่อบ้านจางออกไปแล้ว ลู่ผิงถิงมองสำรวจสตรีตรงหน้าพร้อมเอ่ยถาม “เจ้าชื่อว่าอย่างไร”

“หม่อมฉันไม่มีชื่อ ขอพระชายาประทานชื่อให้หม่อมฉันด้วยเพคะ”

“ได้..เช่นนั้นเจ้าชื่อ อาหลี่แล้วกัน...สิ่งนี้ให้เจ้ารับไว้สิ” ลู่ผิงถิงถอดกำไลข้อมือยื่นให้อาหลี่ พลางดูสีหน้าแววตาเพื่อประเมินนิสัยใจคอของนาง

อาหลี่ก้มหน้าลงอย่างนอบน้อม “หม่อมฉันมิกล้ารับ ของสิ่งนี้มีค่ามากเกินไปเพคะ”

“รับไว้เถิด” ลู่ผิงถิงยิ้มเล็กน้อยและยังคงยื่นกำไลข้อมือให้อาหลี่อยู่แบบนั้น

อาหลี่คิดอยู่ครู่หนึ่งก็วางถาดในมือลงบนโต๊ะ เดินเข้าไปหยุดตรงหน้าพระชายา แล้วยื่นมือไปรับกำไลข้อมือพร้อมยอบกายกล่าว “ขอบพระทัยพระชายาเพคะ”

ลู่ผิงถิงยังไม่ปล่อยกำไลไปโดยง่าย ทำให้อาหลี่ยังอยู่ในท่ายอบกาย

ขาทั้งสองของอาหลี่สั่นจนแทบจะล้มลงพื้น ลู่ผิงถิงจึงใช้มืออีกข้างจับแขนของอาหลี่พยุงไม่ให้ล้ม จากนั้นนางก็โน้มหน้าไปกระซิบข้างหูของอาหลี่ “จากนี้ไปเจ้าก็เป็นคนของข้าแล้ว จำไว้ข้าไม่ชอบให้ผู้ใดหักหลัง”

.......................

ไม่ชอบให้ใครหักหลัง ถ้าหลัวหักหลังลูกจะทำไงน๊อ