LOGINShare
ตรงนี้ก็ไม่เลว (2)
Last Updated:
2025-05-21 20:36:01“ตั่งนั่นไม่นุ่มเกรงว่าเจ้าจะเจ็บก้น ไปที่เตียงดีกว่า ข้าจะดูให้ดีเจ้าบาดเจ็บตรงไหนบ้าง”
“....” ภาพเหตุการณ์ที่หอเฟิ่งหวงผุดขึ้นมาในหัว ลู่ผิงถิงอีกครั้ง
ออกไปนะ ออกปายยย อย่ามาหลอกหลอนข้าอีก คนผู้นั้นไม่ใช่ข้า ไม่ใช่ข้า
มู่เซียวเซ่อมองดูสตรีที่นั่งอยู่บนเตียง เดี๋ยวขมวดคิ้ว เดี๋ยวส่ายหน้าไปมา ก็ยกยิ้มมุมปาก นางคงกำลังคิดบางเรื่องที่ไม่ได้ดังใจอยู่ จึงมีท่าทีเช่นนี้
เขากวาดตามองหาบาดแผลเมื่อไม่มีแผลใด ๆ บนกายนางเขาจึงนั่งลงข้าง ๆ “เจ้าจะไปวัดเก้าหลินหรือ”
“เพคะ” ลู่ผิงถิงที่พยายามห้ามตัวเองไม่ให้คิดถึงเรื่องคืนนั้น หันมาตอบอย่างลุกลี้ลุกลน
“อยากได้บุตรก็คุยกับข้า ไม่ต้องไปขอพรที่วัดหรอก” มู่เซียวเซ่อเอ่ยด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
ลู่ผิงถิงอ้าปากค้างอยู่นานถึงหาเสียงตัวเองเจอ “ใครบอกท่านอ๋องกัน” นางขึ้นเสียงอย่างร้อนรนเขาเข้าใจนางผิดแล้ว จากนั้นก็ยืดตัวไปกระซิบข้างหูเขา “หม่อมฉันไปหาแม่นมเหมยต่างหาก”
มู่เซียวเซ่อตวัดแขนโอบรอบคนตัวเล็ก นางเอนตัวหนีไปด้านหลังจนนอนราบไปกับเตียง เขาจึงโน้มลำตัวตามไป สองมือยันเตียงนุ่มไว้ โดยมีนางนอนอยู่ระ
Latest chapter
พระชายาจำยอม ตรงนี้ก็ไม่เลว (2)
“ตั่งนั่นไม่นุ่มเกรงว่าเจ้าจะเจ็บก้น ไปที่เตียงดีกว่า ข้าจะดูให้ดีเจ้าบาดเจ็บตรงไหนบ้าง”“....” ภาพเหตุการณ์ที่หอเฟิ่งหวงผุดขึ้นมาในหัว ลู่ผิงถิงอีกครั้งออกไปนะ ออกปายยย อย่ามาหลอกหลอนข้าอีก คนผู้นั้นไม่ใช่ข้า ไม่ใช่ข้ามู่เซียวเซ่อมองดูสตรีที่นั่งอยู่บนเตียง เดี๋ยวขมวดคิ้ว เดี๋ยวส่ายหน้าไปมา ก็ยกยิ้มมุมปาก นางคงกำลังคิดบางเรื่องที่ไม่ได้ดังใจอยู่ จึงมีท่าทีเช่นนี้เขากวาดตามองหาบาดแผลเมื่อไม่มีแผลใด ๆ บนกายนางเขาจึงนั่งลงข้าง ๆ “เจ้าจะไปวัดเก้าหลินหรือ”“เพคะ” ลู่ผิงถิงที่พยายามห้ามตัวเองไม่ให้คิดถึงเรื่องคืนนั้น หันมาตอบอย่างลุกลี้ลุกลน“อยากได้บุตรก็คุยกับข้า ไม่ต้องไปขอพรที่วัดหรอก” มู่เซียวเซ่อเอ่ยด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ลู่ผิงถิงอ้าปากค้างอยู่นานถึงหาเสียงตัวเองเจอ “ใครบอกท่านอ๋องกัน” นางขึ้นเสียงอย่างร้อนรนเขาเข้าใจนางผิดแล้ว จากนั้นก็ยืดตัวไปกระซิบข้างหูเขา “หม่อมฉันไปหาแม่นมเหมยต่างหาก”มู่เซียวเซ่อตวัดแขนโอบรอบคนตัวเล็ก นางเอนตัวหนีไปด้านหลังจนนอนราบไปกับเตียง เขาจึงโน้มลำตัวตามไป สองมือยันเตียงนุ่มไว้ โดยมีนางนอนอยู่ระ
พระชายาจำยอม ตรงนี้ก็ไม่เลว (1)
มีอย่างที่ไหนเป็นสามีภรรยากัน เขาเองก็สละความสุขสบายที่จวนอ๋อง มาอยู่ที่จวนลู่กับภรรยา แต่นางกลับแยกห้องนอนกับเขาทิ้งห้องของนางให้เขา แล้วตัวนางเองไปนอนกับมารดาของนางทุกคืน มีเพียงคืนแรกที่เข้าจวนลู่เท่านั้น ที่ได้นอนกอดร่างนุ่มนิ่มนางเคยรับปากไว้ว่าเมื่อมารดานางฟื้น จะปรนนิบัติเขาอีกครั้งมู่เซียวเซ่อรู้สึกรอคอยอย่างบอกไม่ถูก เขาอยากรู้หากนางสติแจ่มชัด นางจะเร่าร้อนราวปีศาจจิ้งจอกอย่างคืนนั้นไหม“ติดค้างหรือ ...หม่อมฉันไปติดค้างพระองค์ตอนไหนกัน” ลู่ผิงถิงขมวดคิ้วครุ่นคิด พอนึกออกใบหน้าที่หายแดงไปเมื่อครู่ ก็กลับมาแดงซ้ำอีกครั้งเขายังไม่ลืมอีกหรือ ขนาดนางยังจำไม่ได้แล้ว เรื่องพวกนั้นนางแค่รับปากไปส่ง ๆ เพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการเท่านั้น ไม่ได้คิดจะปรนนิบัติเขาจริงเสียหน่อยอ๋องหนุ่มยิ้มกว้างเมื่อเห็นท่าทีเขินอายของอีกฝ่าย“แม่เจ้าฟื้นแล้ว” มู่เซียวเซ่อเอ่ยอย่างมีเลศนัยลู่ผิงถิงขบเม้มริมฝีปาก นางกำลังคิดว่าจะออกจากอ้อมกอดนี้ของเขาอย่างไรดี “หม่อมฉันไม่ได้ลืมเพคะ แต่ที่นี่...สถานที่ไม่เหมาะเท่าไร พระองค์ว่าหรือไม่เพคะ”
พระชายาจำยอม คงไม่ใช่กำลังหึง (2)
มือเล็กยื่นไปจับชายแขนเสื้อชินอ๋องหนุ่มเขย่าไปมา แล้วเอ่ยอย่างออดอ้อน “ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันต้องการข้อมูลนี้ จริง ๆ อนุญาตเถิดเพคะ”“ก็ได้” มู่เซียวเซ่อรับคำขอของพระชายาน้ำเสียงอ่อนโยนดื่มก็ดื่มสิ นางอยากได้ข้อมูลเขาก็ต้องตามใจนางอยู่แล้ว แต่เขาไม่ปล่อยให้นางไปดื่มกับอู่เหยียนเพียงลำพังแน่ จะดื่มก็ได้ แต่...เขาต้องอยู่ด้วยเท่านั้น“ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ” ลู่ผิงถิงกล่าวแล้วหันมามองอู่เหยียนด้วยสายตาขอร้อง“ข้าไม่ใช่คนเรื่องมาก เจ้าดื่มเป็นเพื่อนข้าได้ ข้าก็ตกลง” อู่เหยียนเอ่ย“ขอบคุณหมอเทวดาเหยียนมาก” ลู่ผิงถิงเอ่ยขอบคุณจากใจจริงหลังจากนั้นพวกเขาก็รับประทานอาหารกันอย่างสงบสามวันต่อมาอู่เหยียนก็นัดลู่ผิงถิงมาที่หอเฟิ่งหวง เขาหยิบข้อมูลที่สืบได้ทั้งหมดส่งให้ลู่ผิงถิง “แม่นมเหมยผู้นั้นถูกตามล่าจากมือสังหารมาตลอด บัดนี้นางปลงผมอยู่ที่อารามเก้าหลิน ซึ่งเป็นสถานที่ในเมืองหลวงที่พวกมือสังหารนึกไม่ถึง และทำให้นางปลอดภัยมาจนถึงวันนี้” อู่เหยียนดื่มชาในจอกอย่างกระหายแล้วเอ่ยต่อ “ข้ากลัวว่าถ้าเจ้าเคลื่อนไหว ความปลอดภัยของนางจะรักษาไว้ไม่ได้”
พระชายาจำยอม คงไม่ใช่กำลังหึง (1)
“ออกไปทำธุระพวกเจ้าเถอะ แม่อยากพักผ่อน” เวินหลินยิ้มอยากมีความสุข หลังจากตื่นมาก็พูดคุยไปหลายเรื่องจนนางรู้สึกเหนื่อยสองสามีภรรยาออกจากห้องของมารดาลู่ผิงถิงเดินดุ่ม ๆ หนีห่างให้ไกลคนตัวสูง ไปที่โต๊ะอาหาร คำพูดมารดายังวนเวียนในสมอง นางเขินอายและไม่อยากเห็นรอยยิ้มมีเลศนัยเช่นนั้นของสามี“ใช้งานข้าเสร็จ พวกเจ้าก็ไม่สนใจข้า” อู่เหยียนที่รออยู่นานพูดความในใจออกมาทันทีที่เห็นคนทั้งสองเดินเข้ามาหา เขาแสร้งทำหน้าเง้างอน “มีอย่างที่ไหนทิ้งข้าไว้ที่นี่คนเดียว” ใบหน้าหล่อเหลาเดี๋ยวพองเดี๋ยวยุบราวเด็กแปดขวบอาหลี่ที่ยืนอยู่ด้านข้างกลั้นเสียงหัวเราะไว้ไม่ไหว จึงมีเสียงหัวเราะหลุดออกมาอู่เหยียนปรายตามองอาหลี่ “ดูสิ แม้แต่เด็กคนนี้ก็หัวเราะเยาะข้า ถิงเอ๋อร์เจ้าต้องชดเชยให้ข้าด้วย” เขาเรียกร้องความสนใจจากสตรีตัวเล็ก“ให้มันน้อย ๆ หน่อยอู่เหยียน” มู่เซียวเซ่อเอ่ยปากด้วยความหมั่นไส้ เมื่อเห็นสหายออดอ้อนภรรยาของเขา“ใครจะลืมหมอเทวดาเหยียนกัน ข้าตั้งใจลงครัวเพื่อขอบคุณท่านโดยเฉพาะ นี่ลองชิมดูว่าถูกปากไหม” ลู่ผิงถิงนั่งลงแล้วคีบซี่โครงหมูผัดเปรี้ยวหวาน
พระชายาจำยอม ตำราลับฉบับทำบุตร (2)
กลิ่นอาหารปะปนไปกับกลิ่นดอกกุ้ยฮวา ชวนให้อาหารน่ารับประทาน กลิ่นอายของอากาศก็พาให้สดชื่น ทว่า..บรรยากาศกลับพิลึกพิลั่น อาหลี่ยืนเงียบไม่เอ่ยปาก รอบุรุษทั้งสองคีบอาหาร พวกเขาเอาแต่จับจ้องกัน ด้วยสายตาก็น่าหวาดกลัว ราวกับเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันมาช้านานเมื่อไรพระชายาจะออกมากัน ทิ้งนางไว้ที่นี่คนเดียวนางทำตัวไม่ถูก อาหลี่บ่นในใจภายในห้องลู่ผิงถิงร้องไห้สะอึกสะอื้นกอดมารดาแน่น “ท่านแม่ลูกคิดถึงท่าน”เวินหลินหรือฮูหยินใหญ่จวนลู่น้ำตาไหลพราก นางกอดตอบบุตรสาวแล้วพูดเย้าแหย่ “เจ้านี่นะ ไม่โตเสียที ขี้แยแบบนี้จะมีบุรุษใดมาชมชอบ”ลู่ผิงถิงกอดแน่นขึ้นกว่าเก่า “ลูกไม่สนใจคนอื่น ลูกสนใจเพียงท่านแม่”“ปากหวานนัก” เวินหลินหัวเราะเสียงแผ่วและไอเล็กน้อยเพราะรู้สึกคอแห้ง “ปล่อยได้แล้วข้าหายใจไม่ออก”ลู่ผิงถิงรีบนำน้ำมาป้อนให้มารดา “ท่านแม่รู้สึกอย่างไรบ้าง”“แม่ไม่เป็นไร ขอแม่ดูหน่อยลูกแม่อยู่สุขสบายหรือไม่” เวินหลินมองสำรวจบุตรสาว “เสี่ยวซีมารายงานข้าที ช่วงที่ข้าไม่ได้สติ ถิงเอ๋อร์ของข้าซุกซนอย่างไรบ้าง ต้องเล่าให้ละเอียดด้วย” เวินหลินเรียกหาเส
พระชายาจำยอม ตำราลับฉบับทำบุตร (1)
“หม่อมฉันติดหนี้น้ำใจท่านอ๋องแล้วหนึ่งครั้ง ขอบพระทัยมากนะเพคะ” ลู่ผิงถิงยิ้มกว้างรอยยิ้มนี้ออกมาจากใจไม่ได้เสแสร้ง“ไม่มีหนี้น้ำใจสำหรับสามีภรรยา” อ๋องหนุ่มใช้นิ้ว เขี่ยจมูกได้รูป เขายิ้มกว้างให้พระชายาตัวน้อยของเขาเช่นกัน“เช่นนั้นหม่อมฉันจะไปหาหมอเทวดาเหยียน”อ๋องหนุ่มหุบยิ้มอย่างรวดเร็ว “ไม่ต้องไปหาเขา รออยู่กับข้าที่นี่ ตอนรักษาข้าจะไปด้วย” เขาไม่ปล่อยให้สองคนนี้อยู่ด้วยกันอีกเป็นอันขาด จากนี้ไปจะปล่อยนางให้คาดสายตาไม่ได้แล้ว เกิดเมาสุราขึ้นมานางอาจจะควบคุมตัวเองไม่ได้“แต่หม่อมฉันต้องกลับไปดูแลท่านแม่ที่จวนลู่”“ข้าจะไปกับเจ้า”“....”อ๋องหนุ่มเตรียมบัวหิมะเหมันต์ แล้วพาพระชายาออกจากจวนอ๋องไปจวนลู่ สั่งให้พ่อบ้านจางไปแจ้งข่าวอู่เหยียนที่หอเฟิ่งหวง ว่าพรุ่งนี้ให้ไปรักษาท่านแม่ยายที่จวนตระกูลลู่ณ จวนตระกูลลู่ลู่ผิงถิงสังเกตุคิ้วที่ขมวดแน่นของสามีก็รู้ว่าเขาไม่คุ้นชินกับสถานที่คับแคบแห่งนี้ “ท่านอ๋อง ที่นี่คับแคบมาก ถ้าท่านรู้สึกไม่สะดวกกลับไปพักที่จวนอ๋องก็ได้นะเพคะ”“ข้าอยู่ได้”“...” อยู่ได้เหตุใดต้
พระชายาจำยอม หอมมัดจำ (2)
“ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องเสวยได้ทุกอย่าง” พ่อบ้านจางตอบทันครวญอย่างไม่คิด เขาเห็นท่านอ๋องเสวยสิ่งใดก็ดูเอร็ดอร่อยไปหมด“แล้วเมนูที่ท่านอ๋องชอบกินที่สุดเป็นเมนูใด”“ไม่...พระชายาจะลงครัวทำอาหารให้ท่านอ๋องหรือพ่ะย่ะค่ะ” พ่อบ้านจางเอียงคอถามยิ้ม ๆ เขาเกือบตอบไปแล้วว่าไม่มีเห็นใบหน้างดงามของพระชายาแดงระเรื่ออย่างเขินอาย พ่อบ้านจางยิ่งยิ้มกว้างเข้าไปใหญ่“ทำไม หรือข้าไม่ควรปรนนิบัติสามีของข้า” ลู่ผิงถิงปั้นหน้าบึ้งตึงถามออกไป“กระหม่อมผิดไปแล้ว พระชายาโปรดอภัยให้ด้วย กระหม่อมคิดว่า ท่านอ๋องชอบทานทุกอย่างที่พระชายาลงมือทำให้พ่ะย่ะค่ะ”“ดี ถ้าเขาไม่ชอบข้าจะลงโทษเจ้า” ลู่ผิงถิงกล่าวจบก็เดินไปที่ห้องครัวนางเห็นวัตถุดิบแล้วจึงเลือกทำ อาหารมาสองสามอย่างนางต้มซี่โครงหมูเปรี้ยวหวาน ซึ่งเป็นเมนูที่นางชอบกิน และฝึกทำกับมารดาอยู่นานกว่าจะปรุงรสชาติให้อร่อยเหมือนมารดาทำได้จากนั้นก็ต้มน้ำแกงรากบัวอีกหนึ่งอย่าง และอาหารจานสุดท้ายคือพัดผัก เมนูพวกนี้เป็นอาหารที่นางชอบ เมื่อนางไม่รู้ว่า ชินอ๋องชอบทานสิ่งใดบ้าง จึงตัดสินใจทำสิ่งที่ตัวเองชอบไปเสียเ
พระชายาจำยอม หอมมัดจำ (1)
“ข้าลืมไปหมดแล้ว”อู่เหยียนไม่ปฏิเสธว่ารู้สึกดีกับลู่ผิงถิง ยังดีที่รู้ชัดแจ้งก่อนที่จะถลำลึกไปมากกว่านี้ “นางมาขอให้ข้าไปรักษามารดาของนาง ข้ากับนางเพิ่งรู้จักกันเมื่อวาน พอใจยัง”“เช่นนั้นก็ไปรักษา”“รู้แล้ว รอนางหาบัวหิมะเหมันต์มา”มู่เซียวเซ่อหยิบหลักฐานขึ้นมาดูทีละอย่าง “แล้วเหตุใดนางถึงเมาเพียงนั้น เจ้าคิดไม่ซื่อกับนางใช่รึไม่”ยังไม่จบอีกจะบ้าตาย “โอ๊ยเซียวเซ่อ เจ้าควรถามข้าเรื่องที่ข้าลำบากลำบนสืบมา ไม่ใช่มาถามแต่เรื่องชายาของเจ้า” อู่เหยียนบ่นที่สหายไม่สนใจความลำบากของเขา “เจ้านี่เป็นเอามากแล้วจริง ๆ” คำท้ายนี้เขาพูดในลำคอ ไม่ให้สหายได้ยินแต่เมื่อเห็นสหายมองนิ่ง ๆ อย่างไม่ยอมจบ เขาจึงจำต้องเล่าอย่างละเอียดให้สหายฟัง “ก็ได้...ก็ได้...เริ่มแรกนางปีนเข้ามาในห้องข้า” เล่าต่อไปอย่างออกรส “นางคิดว่าข้าชมชอบบุรุษ” ยิ่งเล่าก็ยิ่งนึกถึงสตรีน่ารักคนนั้น “จากนั้นข้าก็แกล้งนางให้ดื่มสุราพอนางเมาข้าก็ไสหัวตัวเองไปหาที่นอนห้องอื่น”มู่เซียวเซ่อมองสีหน้าแววตาสนุกสนานปนความสุขของสหายตาขวาง “อู่เหยียน เงินค่าจ้างเจ้าคราวนี้ไม่ต้องรับ” เขาหยิบ
พระชายาจำยอม อย่าคิดเกินเลย (2)
ไม่ ห้ามคิดถึงช่วงเวลานั้นอีก น่าอาย น่าอายชะมัดลู่ผิงถิงส่ายหน้าไปมา หยิบอาภรณ์ตัวเองแล้วรีบวิ่งเข้าไปหลังฉากกั้น นางหลับตาจับตรงบริเวณหัวใจที่เต้นรัวราวกับจะทะลุออกมานี่นางทำบ้าอะไรลงไปก๊อก ก๊อก เสียงประตูถูกเคาะพร้อมเสียงเรียก “ถิงเอ๋อร์ เจ้าตื่นรึยังข้านำน้ำแกงสร่างเมามาให้”ลู่ผิงถิงที่อยู่หลังฉากกั้นตาเบิกโพลง นางยังสวมเสื้อผ้าไม่เสร็จเลย หูได้ยินเสียงฝีเท้าบุรุษบนเตียงเดินไปเปิดประตูแล้ว“เซียวเซ่อเจ้ามาทำอะไรที่นี่ แล้วนี่เจ้า...” คำพูดของ อู่เหยียนหยุดลง อ้าปากค้าง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายใส่เพียงกางเกงซับในสีขาวตัวบาง เผยแผ่นอกกว้างและกล้ามท้องที่เรียงลอนเป็นมัด เท่านั้นยังไม่พอยังมีรอยม่วงช้ำรอยโดนกัดหลายจุด ตามซอกคอ แผ่นอก และหน้าท้องที่ไหล่ขวามีเลือดที่แข็งตัวแล้วเป็นรอยฟัน เมื่ออีกฝ่ายหันหลังเดินเข้าไปในห้อง อู่เหยียนก็เบิกตากว้างขึ้นกว่าเดิม แผ่นหลังของสหายเต็มไปด้วยรอยเล็บ นี่พวกเขา นี่...นี่พวกเขาอู่เหยียนมองไปบนเตียง เมื่อไม่พบสตรีตัวเล็กที่เมามายเมื่อคืน เขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก“เจ้ามาทำอะไรที่นี่” อู่เ
You may also like
ทะลุมิติมาเป็นแม่เลี้ยงใจร้าย
วริษา8.2K viewsยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี
ดอกถังร่วงหล่น234.6K viewsชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม
เย่ชิงขวง90.3K viewsท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ
สกุลหยางมีบุตรสาว331.3K viewsผู้ใดก็บอกว่าสามีของข้านั้นอัปลักษณ์
หยางม่งเหยา24 viewsวังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี
ทองประกาย110.6K viewsกลัวแล้วเจ้าค่ะ! อย่าหย่าข้าเลย
ซาชิกิวาราชิ81 viewsข้ามเวลามาเป็นภรรยาชาวบ้าน (ยุค70)
sanvittayam1.2K views
