เข้าสู่ระบบแชร์
หนีไม่พ้นจริงหรือ (2)
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-05-13 23:23:51ลู่ผิงถิงลูบไล้กายบุรุษชุดดำด้วยความรังเกียจ ใจของนางเต้นตึกตัก ปฏิเสธไม่ได้ว่ากลัวจนฉี่แทบราด ทว่าต้องสู้เพื่อเอาตัวรอด เป้าหมายของนางคือมีดสั้นที่เอวของเจ้าหน้าเหี้ยมนั่น
นิ้วเรียวยาวไล่วนจากแผงอกลงมาหน้าท้อง เมื่อมือนางเข้าใกล้เป้าหมาย บุรุษชุดดำก็คว้าจับไว้อย่างกับรู้ความคิดนาง บุรุษชุดดำหายใจติดขัดวาบหวิว เขาคว้ามือซุกซนของนางมาวางตรงเจ้าโลกของเขา คิดว่าที่นางอ้อยอิ่งอยู่หน้าท้องคงอยากจับ ก็ให้นางได้จับให้หนำใจ “อยากจับตรงนี้หรือข้าอนุญาต และข้าขอจับตรงนั้นของเจ้า” มือหนายื่นไปหวังบีบเคล้นก้อนกลมโตสองก้อน คะเนด้วยตาน่าจะเต็มไม้เต็มมือและนุ่มมาก แค่คิดอาวุธลับของเขาก็ผงาดขึ้น เขากำลังฝันหวานถึงเรือนร่างอ้อนแอ้นหอมหวาน โดยไม่รู้เลยว่ามีดสั้นได้ตกอยู่ในมือของสตรีตัวเล็กแล้ว ลู่ผิงถิงจ้วงมีดสั้นแทงฝ่ามือที่ยื่นมาหวังลวนลาม มีดปักคากลางฝ่ามือ “โอ๊ย” บุรุษชุดดำร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวด เผลอเพียงนิดเดียว สตรีผู้นี้ก็แผงฤทธิ์เดชใส่จนเขาต้องเจ็บตัว บุรุษชุดดำโมโหมาก ยกฝ่ามือข้างไม่บาดเจ็บฟาดแก้มนุ่มขาวนวลของสตรีตรงหน้า คนงามล้มลงพื้นมุมปากมีเลือดซึมออกมา ร่างกำยำตามไปคว้าปลายคางมาบีบแน่น “ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก ข้าจัดให้เจ้าได้” “ถุย” ลู่ผิงถิงถ่มน้ำลายใส่บุรุษชุดดำ “ดี ไม่ชอบที่ข้าอ่อนโยน ข้าก็จะป่าเถื่อนกับเจ้า” เขาตบนางซ้ำอีกครั้ง และอีกครั้ง ลู่ผิงถิงถูกฝ่ามือหนาตบจนแทบสิ้นสติ นางรู้สึกได้ว่าไรฟันของนางมีเลือดออก ทว่านางยังกัดฟันตะเกียกตะกายลุกขึ้นหนี บุรุษชุดดำผู้นั้นยังไม่มีเวลามากระทำชั่วกับนาง เพราะเขากำลังพันแผลให้ตัวเองอยู่ คนตัวเล็กลุกขึ้นได้ก็วิ่งไปที่ประตู บุรุษชุดดำที่พันแผลเสร็จแล้วลอยมาขวางไว้ “จะไปไหน” ครั้งนี้ใบหน้าบุรุษชุดดำบึ้งตึง ไม่ยิ้มแย้มหยอกล้อดังก่อนหน้า นี่นางจะหนีไม่พ้นจริง ๆ หรือ ลู่ผิงถิงน้อยเนื้อต่ำใจ หากไม่ใช่เพราะพี่ใหญ่ไม่อยู่แล้ว หากไม่ใช่เพราะมารดานอนไร้สติอยู่ นางจะถูกผู้อื่นรังแกอย่างนี้หรือ ชีวิตในจวนลู่หนึ่งปีมานี้ลู่ผิงถิงอยู่อย่างระมัดระวังตัวทุกฝีก้าว หลังจากพี่ใหญ่ถูกสังหาร บิดาก็สืบหาคนร้าย แต่จู่ ๆ เขาก็เลิกสืบไปเสียอย่างนั้น จากนั้นไม่ถึงเดือนมารดาก็เกิดเรื่อง ซึ่งวันนั้นบิดา ลู่หงปิน ลู่ไป๋อิง และนางไปงานเลี้ยงที่สหายบิดาจัดขึ้น หลังจากพวกเรากลับมาจากงานเลี้ยง ฮูหยินรองก็ร้องห่มร้องไห้ บอกว่าฮูหยินใหญ่วางยาพิษฆ่าลู่หงอี้ บุตรชายคนเล็กของตระกูลลู่ ลู่ผิงถิงไม่เชื่อ ทว่าหลักฐานจากการสืบค้นพบยาพิษในห้องของมารดาจริง ถึงอย่างไรลู่ผิงถิงก็เชื่อว่ามารดาไม่ได้ทำร้าย ลู่หงอี้ มารดาเป็นคนใจดีเกินไปจึงตกไปอยู่ในแผนการของผู้อื่น วันนั้นมารดาถูกบิดาสั่งโบย แล้วกักขังไว้ที่เรือนท้ายจวน เรื่องหยูกยาฮูหยินรองก็ดูแลจัดการให้ จนบิดาเอ่ยปากชมว่าฮูหยินรองจิตใจดีมีเมตตา จากนั้นไม่นานมารดานางก็นอนไร้สติจนมาถึงทุกวันนี้ ลู่ผิงถิงแอบเอาเงินเก็บจ้างหมอชรามาตรวจพบว่า มารดาถูกพิษเหมันต์หลับใหล เมื่อไปบอกบิดา ฮูหยินรองก็เป่าหูว่ามารดานางใช้ยาพิษเพื่อหนีความผิด บิดาจึงยิ่งโกรธและไม่มาดูดำดูดีมารดาอีกเลย วันนี้ที่ลู่ผิงถิงมาตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ จะต้องเกี่ยวข้องกับฮูหยินรองแน่ นางไม่มีทางคาดการณ์ผิด ฮูหยินรองอยากกำจัดพวกนางแม่ลูกให้สิ้นซาก เพื่อจะให้บุตรชายบุตรสาวของตัวเองไม่ต้องมีบุตรภรรยาเอกคอยแก่งแย่ง “คนงามเจ้าทำให้ข้าโกรธแล้ว” บุรุษชุดดำที่พันแผลแล้วแต่ยังมีเลือดซึมออกมาเค้นเสียงพูดอย่างแค้นเคือง จากที่มีอารมณ์สุนทรีย์อยากเล่นสนุกด้วย ตอนนี้เขาคิดเพียงอย่างเดียว คือ รีบกำจัดนางไปเสีย ไม่เช่นนั้นไม่รู้นางจะเล่นลูกไม้อะไรมาทำให้เขาเจ็บตัวอีก “อย่าคิดสู้ ข้าจะทำให้เจ้าไปแบบสบายที่สุด” เมื่อบุรุษชุดดำพูดคำนี้เสร็จ ก็แวบมาอยู่ต่อหน้าลู่ผิงถิงราวภูตผีปีศาจ เขาแทงมีดสั้นไปที่อกซ้ายคนงามด้วยความเร็วที่คนธรรมดาไม่สามารถหลบได้ ลู่ผิงถิงสั่นเทาไปทั้งร่างนางหนีไม่พ้นแล้วจริง ๆ ดวงตากลมโตปิดลงอย่างหมดหวัง ฮูหยินรองกระทำการสำเร็จแล้ว เมื่อนางถูกสังหารมารดาของนางคงหนีไม่พ้น ก็ดีเหมือนกันจากนี้ครอบครัวของนางจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน มีท่านแม่ พี่ใหญ่ และนาง หวังก็เพียงให้คนชั่วนั่นได้รับผลกรรมที่ทำในเร็ววัน ขอสาปแช่งให้คนที่ทำกับครอบครัวนางอย่างโหดร้าย อย่าได้มีวันคืนดี ๆ ให้พบเจอ ขอให้พบกับอุปสรรคนานัปการที่ข้ามผ่านไม่ได้ ให้พวกเขาเจ็บปวดทรมานอย่างที่นางเคยเจ็บปวด เลือดสีแดงฉานพุ่งกระฉูดสวนมีดสั้นเปรอะเปื้อนมือหยาบกร้านของบุรุษชุดดำ ..................... ขิตไม่ได้นะ ยังสืบหาความจริงไม่ได้เลย รีดที่รักลองเดาหน่อย ขิตไปเกิดใหม่ หรือไม่ขิตดี
บทล่าสุด
พระชายาจำยอม ตอนพิเศษ 3
ลู่ผิงถิงคร้านจะสนใจเขาตอนนี้ตานางลืมแทบไม่ขึ้นแล้ว “หม่อมฉันง่วงแล้วเพคะ” จมูกโด่งของคนด้านข้างซุกไซร้ซอกคอทว่านางไม่ไหวแล้วจริง ๆ จึงหลับไปอย่างไม่รู้ตัวมู่เซียวเซ่อจุมพิตขมับภรรยาเบา ๆ จากนั้นก็ออกจากห้องไม่เช่นนั้นเขาคงก่อกวนนางจนตื่นแน่ เขาตรงไปยังห้องทรงอักษรเพื่อจัดการฎีกาที่เหลือ เกือบสว่างเขาถึงได้กลับมานอนกอดภรรยาเช้าวันต่อมาฮ่องเต้หนุ่มมู่เซียวเซ่อออกว่าราชการและสั่งการให้ลู่หงปินที่ถูกเลื่อนขั้นเป็นมหาเสนาบดี ไปจัดการช่วยเหลือชาวเมืองทางเหนือที่ถูกน้ำป่าถล่มเสียหายหลายหมู่บ้าน จัดการแจกเสบียงอาหาร เครื่องนุ่งห่มให้ชาวบ้าน ก่อสร้างบ้านเรือนที่เสียหาย และได้วางแผนเปิดการค้ากับต่างแคว้นเพื่อฟื้นฟูท้องพระคลังที่ว่างเปล่าฮ่องเต้ทรงห่วงใยปวงประชา ทรงงานหนักทุกวันเพื่อให้ประชาชนมีความเป็นอยู่ที่ดี จวบจนเวลาสามปีทุกอย่างที่เฝ้าตั้งใจลงมือทำก็ผลิดอกออกผล ประชาชนอยู่ดีกินดี บ้านเมืองมั่งคั่ง ท้องพระคลังไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป“มำหม่ำ”เสียงบุตรชายร้องกินนมอยู่ในอ้อมกอดมารดา จนคนเป็นพ่อแบบเขาบางครั้งก็โมโห ที่ภรรยาสนใจแต่ลูกน้อยไม่สนใจเขาบ
พระชายาจำยอม ตอนพิเศษ 2
มู่เซียวเซ่อลืมตาขึ้น ถูกยั่วยวนเพียงนี้ใครจะทนได้ อดกลั้นอยู่ตั้งนานเพราะกลัวนางเหนื่อย ได้ยินนางบอกไม่เหนื่อยใครบ้างไม่ยินดี เจ้ามังกรที่เขากำลังกล่อมหลับ จะได้รับการปลอบประโลมแล้ว ดีใจสุด ๆดวงตาดอกท้อมองภรรยาหวานเยิ้ม จากนั้นจับมือของนางถอดสายคาดเอวรวมไปถึงถอดอาภรณ์ของเขาไปพร้อม ๆ กันลู่ผิงถิงเคยปรนนิบัติเขามาแล้วยามที่นางมีฤดูวันนั้น วันนี้นางจึงไม่เอียงอายเท่าไร ลิ้นเล็กเล็มเลียจุดอ่อนไหวของเขา เม็ดบัวทั้งสองข้างเปียกชื้นไปด้วยน้ำลายของนางมู่เซียวเซ่อครางในลำคออย่างเสียวซ่าน เขาแทบคลั่งที่ถูกกระตุ้น และตอนนี้เจ้ามังกรจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ อยู่แล้ว “อ้าส์ ถิงเอ๋อร์เด็กดี ครอบครองมันให้พี่ที”ลู่ผิงถิงยิ้มมุมปากจากนั้นก็กรีดนิ้วไปบนหน้าท้องเขาไล่ไปหามังกรตัวเขื่อง จับรูดขึ้นลงเชื่องช้าแล้วหยุดมือลงกะทันหัน เห็นคิ้วของสามีเลิกขึ้นก็ยิ่งสุขใจ นางอยากกลั่นแกล้งที่เขาทิ้งให้นางรอคอยเพียงลำพังเมื่อครู่ “หม่อมฉันเริ่มเหนื่อยแล้ว นอนกันเถิดเพคะ”มู่เซียวเซ่อจับสตรีที่ยั่วยวนเมื่อครู่นอนลงจากนั้นก็จุมพิตดูดดื่มมาถึงขั้นนี้แล้วใครจะนอน เขาขบกัด
พระชายาจำยอม ตอนพิเศษ 1
มู่เซียวเซ่อในชุดสีแดงมงคลนั่งสง่าบนหลังม้า อาชาคู่กายที่ปราดเปรื่องในสนามรบ ถูกผูกผ้าสีแดงจนมันพ่นลมหายใจออกมาบ่อยครั้ง เขาได้แต่ปลอบมันด้วยการลูบขนบริเวณคอและเอ่ยติดสินบนมันแผ่วเบา “เสร็จงานจะให้หญ้าหวานของโปรดเจ้ามากหน่อย อย่างอแง” ด้านหลังของเขาเป็นขบวนสินสอดที่ตั้งใจนำมามอบให้ภรรยาชาวบ้านแถบนั้นมามุงดูด้วยความริษยา แสงระยิบระยับที่สะท้อนสายตา เป็นจำพวกเงินทองและเครื่องประดับที่พูนขึ้นมาจากหีบ และที่ปิดฝาไว้อีกมากมายคงจะเป็นผ้าไหมเนื้อดี รวมไปถึงโฉนดที่ดินและอื่น ๆ อีกมากมายชินอ๋องเสเพลเป็นเจ้าของหอเฟิ่งหวงใครก็ต่างเหลือเชื่อ สิ่งที่ทำให้ชาวบ้านเหลือเชื่อยิ่งกว่าคือ เขาแสร้งเสเพลตบตาผู้คน ทว่าทำได้เหมือนจริงราวกับเป็นตัวเขาเองด้านในจวนลู่ บิดามารดาและพี่รองของลู่ผิงถิงอยู่กันพร้อมหน้า เวินหลินช่วยบุตรสาวประทินโฉม ส่วนลู่หงเวินนั่งยิ้มมองภรรยาและบุตร ไม่กล้าพูดคุยกับภรรยา“พระชายา ท่านอ๋องมาแล้วเจ้าค่ะ สินสอดยาวมากน่าจะสองร้อยหาบได้” อาหลี่วิ่งหน้าตาตื่นมาบอก นางตื่นเต้นเมื่อเห็นขบวนรับเจ้าสาวของท่านอ๋อง“ถิงเอ๋อร์” เวินหลินจับมือบุตรสาวอยากร
พระชายาจำยอม บทส่งท้าย เสแสร้งอีกแล้ว (2)
ลู่ผิงถิงเริ่มโมโห นางร้องไห้ใจแทบขาดทว่าเป็นเลือดไก่ “แล้วที่ท่านหายใจรวยรินเล่า”“ข้าคงเหนื่อยมาก” มู่เซียวเซ่อเริ่มใช้จมูกซุกซน ซอกซอนไปตามลำคอระหง เรียวลิ้นดูดดึงเลาะเล็มตามปลายคางจนมาถึงริมฝีปาก“หยุด”มู่เซียวเซ่อหยุดชะงักตามคำสั่งจากนั้นเลิกคิ้วมองใบหน้าหวานอย่างสงสัย“ท่านป่วยอยู่”“ข้าหายแล้ว” ไม่รอให้อีกฝ่ายปฏิเสธอีก มู่เซียวเซ่อก็จู่โจมจุมพิตเร่าร้อน ปลดเปลื้องอาภรณ์คนตัวเล็กออกอย่างรวดเร็ว นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้ปลดปล่อยฝ่ามือลูบไล้เรือนร่างระหง เรียวลิ้นลากไล้ไปทั่วทุกซอกมุมลู่ผิงถิงอ่อนระทวยไปกับการโลมเล้าของเขา ทว่านางยังไม่ลืมชีวิตน้อย ๆ ในท้อง “อ้าส์...ท่านอ๋องหม่อมฉันตั้งครรภ์อยู่”“ข้าปรึกษาหมอหลวงแล้วว่าได้” มู่เซียวเซ่อกระซิบที่ข้างหูเสียงกระเส่า พร้อมงับติ่งหูเบา ๆ“นี่หมายความว่าไง ท่านไม่ได้ป่วยจริงหรือ” หูของมู่เซียวเซ่อถูกพระชายาดึงราวกับหนังยางยืด“โอ๊ย..จะ..เจ็บ...ถิงเอ๋อร์ปล่อยก่อน ข้าป่วยจริง ๆ นะแต่ดีขึ้นมากแล้ว” สายตาของมู่เซียวเซ่อล่อกแล่กขณะเอ่ยลู่ผิงถิงหรี่ตามองสามีคร
พระชายาจำยอม บทส่งท้าย เสแสร้งอีกแล้ว (1)
ได้ยินเช่นนั้นใจของลู่ผิงถิงก็ราวกับหล่นไปในเหวลึก ถึงกับดูใจครั้งสุดท้ายเลยหรืออาจเพราะทำงานจนลืมกินข้าว หรืออาจเพราะอ่านฎีกาไม่ยอมพักผ่อน ถึงได้เป็นหนักขนาดนี้ แม้ในใจยังไม่หายโกรธ แต่ความเป็นห่วงทำให้ลู่ผิงถิงรีบร้อนออกจากจวนอ๋องอย่างรวดเร็วบนเตียงกว้างสามีนอนใบหน้าซีดเซียว ริมฝีบางของเขาลอกเป็นขุย “ท่านอ๋อง เหตุใดเป็นอย่างนี้ไปได้” ลู่ผิงถิงน้ำตาไหลเมื่อเห็นสภาพของสามี“ถิงเอ๋อร์ ข้าปวดใจมากที่ต้องโกหกเจ้า” ใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากไอ เลือดสีดำจุดเล็กติดมากับผ้าเช็ดหน้า “วันนั้นเพราะเสด็จพี่ต้องการสังหารข้า ถ้าข้าไม่ตายเจ้าจะไม่ปลอดภัย” พูดไปไอไป“พอแล้วเพคะ ไม่ต้องพูดแล้ว” ลู่ผิงถิงจับมือสามีไว้ หัวใจบีบแน่นที่เห็นสภาพอิดโรยของเขาหมอหลวงนำโอสถเข้ามา “ท่านอ๋องดื่มยาก่อนพ่ะย่ะค่ะ”“ข้าทำเอง เจ้าออกไปเถิด” ลู่ผิงถิงรับยามาเป่าแล้วป้อนให้สามีสายตารู้สึกผิดจับจ้องผู้เป็นภรรยา “ข้าไม่อยากโกหกเจ้าสักนิด ที่กระท่อมหลังนั้นคนของเสด็จพี่จับตามองเราตลอดเวลา ข้าหาโอกาสสารภาพกับเจ้าไม่ได้ ยกโทษให้ข้านะถิงเอ๋อร์”ลู่ผิงถิงเม้มริมฝีปากบาง
พระชายาจำยอม ตามง้อภรรยา (2)
“ฉึก” ปลายดาบแทงแผ่นหลังทะลุหัวใจของฮ่องเต้หนุ่มมู่เซียวเซ่อดีดลูกโลหะเหล็กก้อนกลมใส่มือผู้เป็นพี่ชาย กระบี่หล่นจากมือตกลงพื้น เขาคว้าข้อมือบางดึงเข้ามาในอ้อมกอดอย่างปลอดภัยลู่ไป๋อิงใช้แรงเฮือกสุดท้ายแทงชายหนุ่มที่ตัวเองรักแล้วกอดเขาจากด้านหลังล้มลงพื้นไปด้วยกัน “ไม่ได้ร่วมผูกผม ก็ร่วมลงหลุมไปด้วยกัน” พูดแผ่วเบากระซิบที่ข้างหูฝ่าบาททำผิดมามากมายได้ทำอะไรเพื่อพี่สาวเป็นครั้งสุดท้ายก็ยังดี ถึงแม้จะทดแทนความผิดที่ผ่านมาไม่ได้ก็ตาม สำหรับพี่ชายใหญ่นางจะตามไปชดใช้ที่ปรโลกไม่นานคนของมู่เซียวเซ่อก็ควบคุมคนของมู่เซียวเหิงได้ณ จวนอ๋องมู่เซียวเซ่อตามง้อภรรยามาสามวันแล้วทว่าไม่เป็นผล นางไม่ยอมมองหน้า ไม่คุยด้วย เสด็จพ่อก็จะให้ขึ้นครองบัลลังก์อย่างเดียว ไม่รู้ถึงความลำบากใจของบุตรชายคนนี้บ้างเลย“เซียวเซ่อ ข้ามาแล้ว” อู่เหยียนเอ่ยทักทายสหาย ความจริงเขาเข้าเมืองมาหลายวันแล้ว แต่พักอยู่ที่หอเฟิ่งหวง ไม่เข้าท้องพระโรงกับพวกจ้าวเฉา ใครจะเอาชีวิตไปเสี่ยงตายเล่า เขาเป็นแค่หมอคนหนึ่ง ไม่ได้มีวิ
บางทีคุณอาจจะชอบ
ได้โอกาสอีกคราข้าไม่ขอเป็นอนุ
เสี่ยวชิงเทียน10.4K viewsทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา
หวานใจ54.0K viewsข้านี่หรือขึ้นชื่อว่าสตรีตัวร้ายแสนอัปลักษณ์
เทียนสื่อ9.9K viewsลิขิตแห่งรัก
ป่าดอกท้อ17.8K viewsข้ามันสตรีขี้อิจฉา
ซูเมี่ยวหลิง2.2K viewsทะลุมิติมาแต่งงานกับสามีโง่เขลา
ต้าเหนิง3.9K viewsสามีข้าคือพรานป่า
Scince3.5K viewsดอกไม้ในเปลวเพลิง
ซ่งฉีเจิน2.3K views
