หนีไม่พ้นจริงหรือ (1)

อาหลี่มาถึงจวนตระกูลลู่แล้ว ทว่าประตูกลับปิดเงียบ นางพยายามเคาะหลายครั้งก็ไม่มีคนเปิด

ลางสังหรณ์ไม่ดีก่อเกิดขึ้นในใจของอาหลี่ พระชายาอยู่ในจวนเพียงลำพัง กลัวก็แต่จะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นในเรือนท้ายจวน

อาหลี่เดินอ้อมกำแพงจวนลู่ เพื่อหาวิธีเข้าไปด้านในให้เร็วที่สุด และแล้วก็หาวิธีเข้าจวนลู่ได้ ใบหน้ากลมมนแหงนมอง ดอกกุ้ยฮวาที่บานเต็มต้น กิ่งของมันแผ่เข้าไปในจวนลู่พอดิบพอดี แบบนี้อาหลี่ก็สามารถปีนต้นไม้ แล้วกระโดดลงไปได้ ไม่รอช้ารีบปีนต้นไม้ขึ้นไปบนกำแพงทันที

ทางด้านลู่ผิงถิงพลิกกายหลบปลายมีดแหลมคมไว้ได้ จากนั้นรีบวิ่งอ้อมไปหลังเตียงของเสี่ยวซี ทำให้ยามนี้มีเตียงกั้นกลางระหว่างนางกับบุรุษชุดดำผู้นั้น “ใครส่งเจ้ามา”

“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้”

“เขาจ้างเจ้าเท่าใดข้าให้เจ้าสองเท่า” ลู่ผิงถิงเริ่มหว่านล้อม นางเห็นว่าบุรุษผู้นั้นทำท่าครุ่นคิดก็รีบเอ่ยเสริม “สังหารข้าที่เป็นพระชายาชินอ๋อง เจ้าคิดว่าจะหนีการจับกุมรอดหรือ ไม่สู้รับเงินจากข้าแล้วหนีไป”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ชินอ๋องเสเพลผู้นั้นจะมีปัญญามาทำอะไรข้าได้ ไม่ต้องพูดแล้ว ถึงอย่างไรวันนี้เจ้าก็ต้องตาย เพราะถ้าเจ้าไม่ตายคนในครอบครัวข้าต้องตาย”

บุรุษชุดดำผู้นั้นเดินเชื่องช้าอ้อมเตียงเข้าไปหาคนงาม ทว่าคนงามก็เดินหนีเขาไปเช่นกัน

เขาไม่รีบร้อนเพียงสตรีที่ไร้วรยุทธคนหนึ่ง ตัวเล็กนิดเดียวจะเอาอะไรมาสู้เขาได้ อย่างไรวันนี้งานของเขาต้องสำเร็จ

ในจวนตระกูลลู่ไม่มีคนอยู่แล้ว เขาจึงอยากเล่นสนุกกับสตรีตรงหน้าสักหน่อย อีกอย่างที่แห่งนี้ก็มีคนเปิดทางสะดวกให้แก่เขาไว้แล้วด้วย จะกลัวอะไร

“อย่าหนีเลยคนงาม วันนี้เจ้าหนีไม่พ้นหรอก ทุกคนในจวนลู่ออกไปหมดแล้ว ไม่มีใครช่วยเจ้าได้ พวกเขากวาดผู้ติดตามฝีมือดีไปทั้งหมด ทำให้จวนลู่ตอนนี้ไร้ผู้คุ้มกัน คนงามเจ้าว่าเจ้าจะรอดไปได้รึ”

ลู่ผิงถิงรู้สึกเย็นวูบที่แผ่นหลัง ทุกอย่างดูเหมาะเจาะไปหมด และคนที่ลู่ผิงถิงสงสัยว่าอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ก็คือฮูหยินรอง

คาดว่าครั้งนี้ คงเป็นกับดักที่ถูกวางไว้นานแล้ว ทว่ายังไม่มีโอกาสลงมือ วันนี้ในจวนเหลือเพียงนางกับมารดา จึงเป็นโอกาสเหมาะเจาะที่สุดที่จะส่งคนมาลอบสังหาร

ช่างเป็นแผนที่แยบยลเสียจริง หากโจรร้ายลงมือสำเร็จ คนสั่งการก็จะลอยนวลไปได้อย่างแนบเนียน

หลังจากนั้นก็คงมีคนมาตีหน้าหม่นหมอง ร้องห่มร้องไห้แสร้งแสดงท่าทีเสียใจ ทั้งที่ในใจยินดียิ่งนัก

ไม่ นางจะตายไม่ได้เด็ดขาด จะให้พวกเขาสมหวังไม่ได้

แม้กระทั่งพี่ชายคนรองก็ร่วมมือกับฮูหยินรองหรือ เขาเป็นคนรั้งให้นางอยู่ที่จวน เขาทำกับนางได้ลงคอเชียวหรือ

ถึงแม้ลู่ผิงถิงจะไม่ไว้ใจผู้ใดในจวนลู่ แต่ยังไม่เชื่อเต็มสิบส่วน ว่าพี่ชายคนรองกับน้องหญิงคนเล็กที่เติบโตมาด้วยกัน จะมีส่วนร่วมรู้เห็น

ลู่ผิงถิงคิดไป วิ่งหนีไป โดยมีเจ้าหน้าเหี้ยมคนนั้นวิ่งตาม

“ก่อนจะตาย ก็มาสนุกกับข้าสักหน่อยรับรองว่าข้าจะพาเจ้าขึ้นสวรรค์แน่” บุรุษชุดดำแสยะยิ้มร้ายอย่างหื่นกาม เขาเริ่มเหนื่อยที่จะวิ่งตามคนงามแล้ว “หยุดวิ่งเถอะ ครั้งนี้ข้าเอาจริงแล้ว”

บุรุษชุดดำลอยตัวขึ้นกลางอากาศด้วยวิชาตัวเบา ร่างใหญ่กำยำตรงดิ่งมาหาสตรีตัวเล็ก มือหยาบกร้านคว้าจับข้อมือเล็กนั้นไว้ได้ “หนีไม่พ้นแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า”

สายตาหิวกระหายมองเรือนร่างงดงามตรงหน้าขึ้นลง ขนาดเรือนร่างอยู่ภายใต้อาภรณ์ยังแลเห็นทรวดทรงองค์เอว ถ้าถอดอาภรณ์ออกมาจะงดงามแค่ไหน

น้ำลายอึกใหญ่ถูกกลืนลงคอบุรุษคนนั้น เขาเก็บมีดสั้นเข้าตำแหน่งบริเวณเอว เพื่อที่จะสะดวกต่อการลูบคลำสาวงามตรงหน้า

ช่างโชคดีอะไรขนาดนี้ ได้เชยชมคนงามที่เฝ้ามองมาเนิ่นนาน หัวใจของบุรุษชุดดำพองโต เขาจะเชยชมคนงามให้ถึงพริกถึงขิง ทำให้คนงามตรงหน้ามีความสุขที่สุดก่อนตาย

“เช่นนั้นท่านอย่ารุนแรงกับข้านะ”

มือเล็ก ๆ อ่อนนุ่มนั้นลูบคลำแผงอกเขา บุรุษชุดดำยิ้มไม่หุบ นึกว่าจะต้องใช้กำลังสั่งสอนคนงาม คิดไม่ถึงว่านางจะสมยอม และให้ความร่วมมือกับเขาอย่างนี้ “ตามใจเจ้าทุกอย่าง” เสียงตอบแหบพร่า

.............................

ใครน่าสงสัยสุดที่จะเป็นคนบงการ  

ขอกำลังใจให้นักฝึกเขียน โนเนมคนนี้หน่อยงับ ใครอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไหว้ย่อ