MasukShare
เมาจนได้เรื่อง (2)
Terakhir Diperbarui:
2025-05-15 20:07:28“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้านี่น่าสนใจจริง ๆ”
อู่เหยียนผละออกจากร่างหอมกรุ่น เล่นสนุกก็ควรเล่นให้พอประมาณ “พูดคุยมานานแล้วข้ายังไม่รู้จักชื่อเจ้าเลย”
“ข้าชื่อลู่ผิงถิง เป็นบุตรสาวของ...”
“ข้าถามเพียงชื่อเจ้าไม่ได้ถามโคตรเหง้าตระกูลเจ้า”
“....”
อู่เหยียนเอ็นดูคนตัวเล็กที่มีสีหน้าเหลอหลา “ไปนั่ง กินข้าวแล้วค่อยคุย”
“ไม่เป็นไร ท่านหมอเทวดาข้าไม่หิวแล้ว” ลู่ผิงถิงเอ่ยอย่างนอบน้อม หมอเทวดาเหยียนพูดมาเช่นนั้นใครจะกล้ากินลงอีก
“เพิ่งนึกได้รึ ว่าไม่ควรกินของคนแปลกหน้า เมื่อครู่ไม่เห็นเจ้าจะกลัวเช่นนี้เลย” อู่เหยียนอดไม่ได้ที่จะเย้าแหย่
เขานั่งลงคีบอาหารเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย ล่อตาล่อใจสตรีตรงหน้า “ไม่กินจริงหรือ อร่อยมากเลยนะ”
ลู่ผิงถิงกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ทว่านางไม่อยากผิดคำพูด นางบอกว่าไม่กินก็คือไม่กินแล้ว ถึงแม้ลำไส้ของนางจะเรียกร้องหาอาหารก็เถอะ
“หมอเทวดาเหยียน ท่านจะไปรักษาท่านแม่ข้าได้หรือไม่” ลู่ผิงถิงเอ่ยถามเสียงแผ่ว
“รักษานะได้อยู่ แต่...วันนี้เจ้ามาร่ำสุราเป็นเพื่อนข้า สักสามไหเป็นไง”
“....”
ยิ่งเห็นสตรีคนนั้นยืนทื่ออยู่กับที่ไม่ขยับ และไม่ตอบคำถาม ทั้งยังมองมาด้วยความคาดหวัง เขายิ่งนึกสนุก “ว้าแย่จัง ไม่มีเพื่อนดื่มก็ไม่มีอารมณ์รักษา”
“ได้ข้าจะดื่มกับท่าน” ลู่ผิงถิงครุ่นคิดครู่หนึ่งก็ตกปากรับคำ นางรอโอกาสที่จะทำให้มารดาหายมานานมากแล้ว นางไม่อาจปล่อยหลุดมือไปได้
“ดี”
สุราไหแรกถูกอู่เหยียนรินใส่จอก เขายกดื่มรวดเดียวหมด แล้วชูจอกให้ลู่ผิงถิงดู “แม่เจ้าป่วยเป็นอะไร”
“นางถูกพิษเหมันต์หลับใหล” ลู่ผิงถิงเองก็ดื่มรวดเดียวหมดจอกเช่นกัน
“พิษนี้ต้องใช้บัวหิมะเหมันต์ในการแก้พิษ อีกเจ็ดวันข้าจะไปจากที่นี่ เจ้ารีบหาบัวหิมะเหมันต์มาก็พอ”
เจ็ดวันหรือน้อยไปหรือไม่ นางจะไปหาที่ใด “ไม่ต้องไปตรวจอาการท่านแม่ข้ารึ”
“รอได้บัวหิมะมาข้าค่อยไปทีเดียว แต่เจ้ามีเวลาแค่เจ็ดวันเท่านั้นนะ”
“เข้าใจแล้ว”
ทั้งสองพูดคุยกันอย่างถูกคอ เมื่อสุราหมดไปไหแรก ลู่ผิงถิงก็เมาเสียแล้ว
แรก ๆ อู่เหยียนบอกว่าเห็นนางแล้วคิดถึงน้องสาวที่จากไปจึงหยอกล้อนางเล่น และขออภัยนางนางยังพอรับรู้แต่หลัง ๆ มา อู่เหยียนพูดอะไรไปบ้างลู่ผิงถิงจำไม่ได้แล้ว
“ท่านไม่ชมชอบสตรีจริงหรือ”
นิสัยของลู่ผิงถิงยามเมาช่างขี้สงสัยเสียจริง อู่เหยียนใช้ฝ่ามือยันไว้กับคาง มองสตรีตัวเล็กด้วยแววตาเอ็นดู “เจ้าว่าอย่างไรเล่า”
“ท่านไม่เหมือน แต่ข้าได้ยินมาว่า...”
“เจ้าเชื่อสิ่งที่ได้ยินมากกว่าสิ่งที่ตาเห็นหรือ” อู่เหยียนยิ้มให้คนเมาที่อยากรู้อยากเห็นจนน่าจับมาเขกกบาล
“อืมมีเหตุผล” ลู่ผิงถิงพูดพร้อมรินสุราให้ตัวเอง ทว่าสุราในไหไม่เหลือสักหยด “หมดแล้ว เอามาอีกสิ ข้าจะกินให้ครบสามไห”
“แน่ใจ...ว่าเจ้าไหว” อู่เหยียนเอ่ยถามยิ้ม ๆ เขาไม่เคยเห็นใครเมาแล้วน่ารักเพียงนี้
“ข้าไหวอยู่แล้ว อย่ามาดูถูกกันนะ เจ้าดูสิข้ายังเดินตรงอยู่เลย” ลู่ผิงถิงลุกขึ้นและเดินให้อู่เหยียนดู ไม่รู้สักนิดว่าตัวเองเดินไม่ตรง
อู่เหยียนส่ายศีรษะไปมา ให้กับความดื้อรั้นของสตรีตรงหน้า ความน่ารักของนางทำให้ใจของเขาหวั่นไหวเข้าให้แล้ว “พอแล้ว เมาก็ไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวข้าจะไปพักที่ห้องอื่นเอง”
“นับถือ นับถือ ท่านหมอเทวดา สุดยอดสุภาพบุรุษแห่งเมืองหลวง ข้า...ลู่ผิงถิงจะช่วยท่านแก้ข่าวลือเอง” ลู่ผิงถิงก้มคำนับและเอ่ยเยินยออู่เหยียนถึงสามครั้ง
“เจ้ามาล็อกประตูด้วย” อู่เหยียนเตือนลู่ผิงถิง
“รู้แล้ว” ลู่ผิงถิงเดินโซซัดโซเซไปล็อกประตูตามคำบอกของอู่เหยียนอย่างมึนงง แล้วกลับมานั่งเก้าอี้ตัวเดิม นางยกจอกสุรากรอกปาก ทว่าไม่มีน้ำสีใสไหลออกมา นางจึงวางจอกสุราลงดังเดิม แล้วเท้าคางคิดบางอย่างไปเรื่อยเปื่อย
“อู่เหยียน ช่วยด้วย อู่เหยียน”
ในตอนที่สะลึมสะลือใกล้หลับลู่ผิงถิงก็ได้ยินเสียงคนเรียกหมอเทวดาเหยียน ดังมาจากระเบียงหลังห้อง
“ใคร” ลู่ผิงถิงเอ่ยถาม
“ช่วยด้วย อู่เหยียน”
ลู่ผิงถิงเริ่มฉุนเฉียวเมื่อถามแล้วไม่ได้คำตอบที่ต้องการ มีเพียงเสียงขอความช่วยเหลือซึ่งนางรู้สึกรำคาญเต็มที “ที่นี่ไม่มี อู่เหยียนอะไรนั่น ไปหาที่อื่นข้าจะนอน”
ลู่ผิงถิงเท้าคางหลับตาในท่าเดิม ทว่าจู่ ๆ ร่างนางก็ลอยเคว้งขึ้นกลางอากาศ
คนผู้นั้นอุ้มนางพาไปที่เตียง เขาวางนางลงเต็มแรง จนร่างเล็ก ๆ กระดอนขึ้นลงบนเตียง ทำให้คนเมายิ่งวิงเวียนจนแทบอ้วก
“เช่นนั้นเจ้าก็ช่วยข้า”
“ชะ...ชะ...ช่วยอย่างไร” ดื่มสุราจนเมามาย สมองก็สั่งการช้าไปหมด ไม่เข้าใจสิ่งที่บุรุษผู้นั้นพูด ไม่รู้เลยว่าในไม่ช้าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง สายตาก็พร่ามัวมองอะไรไม่ชัด
“ช่วยแก้พิษให้ข้า”
พูดจบบุรุษผู้นั้นก็จุมพิตริมฝีปากลู่ผิงถิงอย่างหนักหน่วง
.............
เสือปล่อยไป จระเข้มางับ หลังจากนี้จะมีฉากหวานเยอะหน่อยนะ ใครชอบแบบไร้สาระกดเข้าชั้นไว้นะ
ถามตอบ
คิดว่าน้องลู่จะรอดไปได้อีกไหมทุกคน
Bab terbaru
พระชายาจำยอม ตอนพิเศษ 3
ลู่ผิงถิงคร้านจะสนใจเขาตอนนี้ตานางลืมแทบไม่ขึ้นแล้ว “หม่อมฉันง่วงแล้วเพคะ” จมูกโด่งของคนด้านข้างซุกไซร้ซอกคอทว่านางไม่ไหวแล้วจริง ๆ จึงหลับไปอย่างไม่รู้ตัวมู่เซียวเซ่อจุมพิตขมับภรรยาเบา ๆ จากนั้นก็ออกจากห้องไม่เช่นนั้นเขาคงก่อกวนนางจนตื่นแน่ เขาตรงไปยังห้องทรงอักษรเพื่อจัดการฎีกาที่เหลือ เกือบสว่างเขาถึงได้กลับมานอนกอดภรรยาเช้าวันต่อมาฮ่องเต้หนุ่มมู่เซียวเซ่อออกว่าราชการและสั่งการให้ลู่หงปินที่ถูกเลื่อนขั้นเป็นมหาเสนาบดี ไปจัดการช่วยเหลือชาวเมืองทางเหนือที่ถูกน้ำป่าถล่มเสียหายหลายหมู่บ้าน จัดการแจกเสบียงอาหาร เครื่องนุ่งห่มให้ชาวบ้าน ก่อสร้างบ้านเรือนที่เสียหาย และได้วางแผนเปิดการค้ากับต่างแคว้นเพื่อฟื้นฟูท้องพระคลังที่ว่างเปล่าฮ่องเต้ทรงห่วงใยปวงประชา ทรงงานหนักทุกวันเพื่อให้ประชาชนมีความเป็นอยู่ที่ดี จวบจนเวลาสามปีทุกอย่างที่เฝ้าตั้งใจลงมือทำก็ผลิดอกออกผล ประชาชนอยู่ดีกินดี บ้านเมืองมั่งคั่ง ท้องพระคลังไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป“มำหม่ำ”เสียงบุตรชายร้องกินนมอยู่ในอ้อมกอดมารดา จนคนเป็นพ่อแบบเขาบางครั้งก็โมโห ที่ภรรยาสนใจแต่ลูกน้อยไม่สนใจเขาบ
พระชายาจำยอม ตอนพิเศษ 2
มู่เซียวเซ่อลืมตาขึ้น ถูกยั่วยวนเพียงนี้ใครจะทนได้ อดกลั้นอยู่ตั้งนานเพราะกลัวนางเหนื่อย ได้ยินนางบอกไม่เหนื่อยใครบ้างไม่ยินดี เจ้ามังกรที่เขากำลังกล่อมหลับ จะได้รับการปลอบประโลมแล้ว ดีใจสุด ๆดวงตาดอกท้อมองภรรยาหวานเยิ้ม จากนั้นจับมือของนางถอดสายคาดเอวรวมไปถึงถอดอาภรณ์ของเขาไปพร้อม ๆ กันลู่ผิงถิงเคยปรนนิบัติเขามาแล้วยามที่นางมีฤดูวันนั้น วันนี้นางจึงไม่เอียงอายเท่าไร ลิ้นเล็กเล็มเลียจุดอ่อนไหวของเขา เม็ดบัวทั้งสองข้างเปียกชื้นไปด้วยน้ำลายของนางมู่เซียวเซ่อครางในลำคออย่างเสียวซ่าน เขาแทบคลั่งที่ถูกกระตุ้น และตอนนี้เจ้ามังกรจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ อยู่แล้ว “อ้าส์ ถิงเอ๋อร์เด็กดี ครอบครองมันให้พี่ที”ลู่ผิงถิงยิ้มมุมปากจากนั้นก็กรีดนิ้วไปบนหน้าท้องเขาไล่ไปหามังกรตัวเขื่อง จับรูดขึ้นลงเชื่องช้าแล้วหยุดมือลงกะทันหัน เห็นคิ้วของสามีเลิกขึ้นก็ยิ่งสุขใจ นางอยากกลั่นแกล้งที่เขาทิ้งให้นางรอคอยเพียงลำพังเมื่อครู่ “หม่อมฉันเริ่มเหนื่อยแล้ว นอนกันเถิดเพคะ”มู่เซียวเซ่อจับสตรีที่ยั่วยวนเมื่อครู่นอนลงจากนั้นก็จุมพิตดูดดื่มมาถึงขั้นนี้แล้วใครจะนอน เขาขบกัด
พระชายาจำยอม ตอนพิเศษ 1
มู่เซียวเซ่อในชุดสีแดงมงคลนั่งสง่าบนหลังม้า อาชาคู่กายที่ปราดเปรื่องในสนามรบ ถูกผูกผ้าสีแดงจนมันพ่นลมหายใจออกมาบ่อยครั้ง เขาได้แต่ปลอบมันด้วยการลูบขนบริเวณคอและเอ่ยติดสินบนมันแผ่วเบา “เสร็จงานจะให้หญ้าหวานของโปรดเจ้ามากหน่อย อย่างอแง” ด้านหลังของเขาเป็นขบวนสินสอดที่ตั้งใจนำมามอบให้ภรรยาชาวบ้านแถบนั้นมามุงดูด้วยความริษยา แสงระยิบระยับที่สะท้อนสายตา เป็นจำพวกเงินทองและเครื่องประดับที่พูนขึ้นมาจากหีบ และที่ปิดฝาไว้อีกมากมายคงจะเป็นผ้าไหมเนื้อดี รวมไปถึงโฉนดที่ดินและอื่น ๆ อีกมากมายชินอ๋องเสเพลเป็นเจ้าของหอเฟิ่งหวงใครก็ต่างเหลือเชื่อ สิ่งที่ทำให้ชาวบ้านเหลือเชื่อยิ่งกว่าคือ เขาแสร้งเสเพลตบตาผู้คน ทว่าทำได้เหมือนจริงราวกับเป็นตัวเขาเองด้านในจวนลู่ บิดามารดาและพี่รองของลู่ผิงถิงอยู่กันพร้อมหน้า เวินหลินช่วยบุตรสาวประทินโฉม ส่วนลู่หงเวินนั่งยิ้มมองภรรยาและบุตร ไม่กล้าพูดคุยกับภรรยา“พระชายา ท่านอ๋องมาแล้วเจ้าค่ะ สินสอดยาวมากน่าจะสองร้อยหาบได้” อาหลี่วิ่งหน้าตาตื่นมาบอก นางตื่นเต้นเมื่อเห็นขบวนรับเจ้าสาวของท่านอ๋อง“ถิงเอ๋อร์” เวินหลินจับมือบุตรสาวอยากร
พระชายาจำยอม บทส่งท้าย เสแสร้งอีกแล้ว (2)
ลู่ผิงถิงเริ่มโมโห นางร้องไห้ใจแทบขาดทว่าเป็นเลือดไก่ “แล้วที่ท่านหายใจรวยรินเล่า”“ข้าคงเหนื่อยมาก” มู่เซียวเซ่อเริ่มใช้จมูกซุกซน ซอกซอนไปตามลำคอระหง เรียวลิ้นดูดดึงเลาะเล็มตามปลายคางจนมาถึงริมฝีปาก“หยุด”มู่เซียวเซ่อหยุดชะงักตามคำสั่งจากนั้นเลิกคิ้วมองใบหน้าหวานอย่างสงสัย“ท่านป่วยอยู่”“ข้าหายแล้ว” ไม่รอให้อีกฝ่ายปฏิเสธอีก มู่เซียวเซ่อก็จู่โจมจุมพิตเร่าร้อน ปลดเปลื้องอาภรณ์คนตัวเล็กออกอย่างรวดเร็ว นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้ปลดปล่อยฝ่ามือลูบไล้เรือนร่างระหง เรียวลิ้นลากไล้ไปทั่วทุกซอกมุมลู่ผิงถิงอ่อนระทวยไปกับการโลมเล้าของเขา ทว่านางยังไม่ลืมชีวิตน้อย ๆ ในท้อง “อ้าส์...ท่านอ๋องหม่อมฉันตั้งครรภ์อยู่”“ข้าปรึกษาหมอหลวงแล้วว่าได้” มู่เซียวเซ่อกระซิบที่ข้างหูเสียงกระเส่า พร้อมงับติ่งหูเบา ๆ“นี่หมายความว่าไง ท่านไม่ได้ป่วยจริงหรือ” หูของมู่เซียวเซ่อถูกพระชายาดึงราวกับหนังยางยืด“โอ๊ย..จะ..เจ็บ...ถิงเอ๋อร์ปล่อยก่อน ข้าป่วยจริง ๆ นะแต่ดีขึ้นมากแล้ว” สายตาของมู่เซียวเซ่อล่อกแล่กขณะเอ่ยลู่ผิงถิงหรี่ตามองสามีคร
พระชายาจำยอม บทส่งท้าย เสแสร้งอีกแล้ว (1)
ได้ยินเช่นนั้นใจของลู่ผิงถิงก็ราวกับหล่นไปในเหวลึก ถึงกับดูใจครั้งสุดท้ายเลยหรืออาจเพราะทำงานจนลืมกินข้าว หรืออาจเพราะอ่านฎีกาไม่ยอมพักผ่อน ถึงได้เป็นหนักขนาดนี้ แม้ในใจยังไม่หายโกรธ แต่ความเป็นห่วงทำให้ลู่ผิงถิงรีบร้อนออกจากจวนอ๋องอย่างรวดเร็วบนเตียงกว้างสามีนอนใบหน้าซีดเซียว ริมฝีบางของเขาลอกเป็นขุย “ท่านอ๋อง เหตุใดเป็นอย่างนี้ไปได้” ลู่ผิงถิงน้ำตาไหลเมื่อเห็นสภาพของสามี“ถิงเอ๋อร์ ข้าปวดใจมากที่ต้องโกหกเจ้า” ใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากไอ เลือดสีดำจุดเล็กติดมากับผ้าเช็ดหน้า “วันนั้นเพราะเสด็จพี่ต้องการสังหารข้า ถ้าข้าไม่ตายเจ้าจะไม่ปลอดภัย” พูดไปไอไป“พอแล้วเพคะ ไม่ต้องพูดแล้ว” ลู่ผิงถิงจับมือสามีไว้ หัวใจบีบแน่นที่เห็นสภาพอิดโรยของเขาหมอหลวงนำโอสถเข้ามา “ท่านอ๋องดื่มยาก่อนพ่ะย่ะค่ะ”“ข้าทำเอง เจ้าออกไปเถิด” ลู่ผิงถิงรับยามาเป่าแล้วป้อนให้สามีสายตารู้สึกผิดจับจ้องผู้เป็นภรรยา “ข้าไม่อยากโกหกเจ้าสักนิด ที่กระท่อมหลังนั้นคนของเสด็จพี่จับตามองเราตลอดเวลา ข้าหาโอกาสสารภาพกับเจ้าไม่ได้ ยกโทษให้ข้านะถิงเอ๋อร์”ลู่ผิงถิงเม้มริมฝีปากบาง
พระชายาจำยอม ตามง้อภรรยา (2)
“ฉึก” ปลายดาบแทงแผ่นหลังทะลุหัวใจของฮ่องเต้หนุ่มมู่เซียวเซ่อดีดลูกโลหะเหล็กก้อนกลมใส่มือผู้เป็นพี่ชาย กระบี่หล่นจากมือตกลงพื้น เขาคว้าข้อมือบางดึงเข้ามาในอ้อมกอดอย่างปลอดภัยลู่ไป๋อิงใช้แรงเฮือกสุดท้ายแทงชายหนุ่มที่ตัวเองรักแล้วกอดเขาจากด้านหลังล้มลงพื้นไปด้วยกัน “ไม่ได้ร่วมผูกผม ก็ร่วมลงหลุมไปด้วยกัน” พูดแผ่วเบากระซิบที่ข้างหูฝ่าบาททำผิดมามากมายได้ทำอะไรเพื่อพี่สาวเป็นครั้งสุดท้ายก็ยังดี ถึงแม้จะทดแทนความผิดที่ผ่านมาไม่ได้ก็ตาม สำหรับพี่ชายใหญ่นางจะตามไปชดใช้ที่ปรโลกไม่นานคนของมู่เซียวเซ่อก็ควบคุมคนของมู่เซียวเหิงได้ณ จวนอ๋องมู่เซียวเซ่อตามง้อภรรยามาสามวันแล้วทว่าไม่เป็นผล นางไม่ยอมมองหน้า ไม่คุยด้วย เสด็จพ่อก็จะให้ขึ้นครองบัลลังก์อย่างเดียว ไม่รู้ถึงความลำบากใจของบุตรชายคนนี้บ้างเลย“เซียวเซ่อ ข้ามาแล้ว” อู่เหยียนเอ่ยทักทายสหาย ความจริงเขาเข้าเมืองมาหลายวันแล้ว แต่พักอยู่ที่หอเฟิ่งหวง ไม่เข้าท้องพระโรงกับพวกจ้าวเฉา ใครจะเอาชีวิตไปเสี่ยงตายเล่า เขาเป็นแค่หมอคนหนึ่ง ไม่ได้มีวิ
Anda juga akan menyukai
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง
หานซานรื่อ117.9K Dibacaหลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก
จิ้งซิง392.3K Dibacaฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ
ซินต้งหรูสุ่ย206.8K Dibacaชาตินี้ ข้าไม่ขอรัก!
ซีไซต์24.9K Dibacaชายาข้ามภพ
หลินซินเหยียน17.6K Dibacaหวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ
Tuk Kung147 Dibacaโทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น
สั่งไม่หยุด91.1K Dibacaเชลยแค้นแม่ทัพทมิฬ
วริษา1.5K Dibaca
