พระชายาสวนผักของท่านถูกทำลายแล้ว

"ท่านแม่ อย่าทำท่านแม่ของพวกข้า" เจ้าซาลาเปาน้อยทั้งสองพลันร้องตะโกนขึ้นอย่างสุดเสียงพวกนางทั้งสองคนได้แต่มองมารดาโดนโบยก้น

"หากมิใช่เด็กเหลือขออย่างพวกเจ้าขโมยขนมของข้านางรึจะโดนโบยรับโทษแทนพวกเจ้า" ชายาเอกลีเฟยพลันเอ่ยขึ้น

ลีเฟยกับหลิวเหมียนแต่งเข้ามาพร้อมกัน ลีเฟยคือคู่หมั้นของไหวอ๋องอยู่แล้วเป็นคู่ม้าไผ่เหมยเขียว อีกทั้งนางยังเป็นบุตรสาวของราชครูลีหยาง ส่วนหลิวเหมียนเป็นบุตรสาวของท่านแม่ทัพใหญ่หลิวชาง

หลิวเหมียนปีนเตียงไหวอ๋องกระนั้นจึงทำให้ไหวอ๋องแต่งชายาพร้อมกันทั้งสองคน ทั้งสามคนแต่งงานกันมาหกปีแล้ว มีแต่หลิวเหมียนที่ตั้งครรภ์มีเจ้าแฝดหญิงสองคน กวนหนิงกับกวนหยูส่วนชายาเอกไม่มีวี่แวว่าจะตั้งครรภ์เลยแม้แต่น้อย

หลิวเหมียนทำเรื่องงามหน้าโดยการปีนเตียงไหวอ๋อง กระนั้นคนบ้านเดิมของนางจึงไม่ใยดีนางนัก การเป็นอยู่ในจวนอ๋องของทั้งสามคนแม่ลูกจึงอดอยากอย่างมาก

ทำไมนางรู้สึกเจ็บเช่นนี้ ทันทีที่ลืมตาขึ้นหลิวเหมียนเห็นสตรีในชุดจีนโบราณยิ้มแบะปากให้นาง อีกทั้งเด็กแฝดสองคนร่ำไห้

"หยุด!!!" สาวใช้ที่โบยอยู่พลันตกใจ พระชายารองพลันยึดไม้โบยมาฟาดเหล่าสาวใช้ 

"ชายารองเจ้าจะมากไปแล้วนะ" ชายาเอกไม่เคยเห็นหลิวเหมียนเป็นเช่นนี้มาก่อน ปกติหลิวเหมียนเป็นคนเรียบร้อยพูดน้อย

"มาสิข้าจะโบยพวกเจ้าให้ตาย" หลิวเหมียนไม่ยอมเช่นกัน ชาติก่อนนางเป็นหมอทหาร นางเข้าไปรักษาคนในถ้ำแล้วถ้ำเกิดถล่ม ทำให้นางข้ามมิติมาที่แห่งนี้เข้าร่างหญิงผู้นี้ ชื่อแซ่เดียวกันกับนาง

"ท่านแม่" สองแฝดรีบไปหลบที่หลังมารดาพร้อมกับแม่นมหวังทันที

"ใครกล้าเข้ามา ข้าจะตีมันให้ตาย" สายตาของนางเด็ดเดี่ยวมาก จนชายาเอกนึกกลัว

"หลิวเหมียน ข้าจะให้ไหวอ๋องจัดการเจ้า รอเขากลับมาก่อน" ชายาเอกพาเหล้าสาวใช้กลับไปทันที

หลิวเหมียนเจ็บไปทั่วร่างกายพลันมองเจ้าซาลาเปาน้อยทั้งสองอายุคงจะห้าขวบกระมัง

"พระชายาไปทำแผลเถอะเจ้าค่ะ" แม่นมหวังพลันเอ่ยขึ้น พระชายาที่น่าสงสารของนาง หลิวเหมียนจึงรุดไปที่เรือนของนาง

เรือนเก่าโทรม ๆ นี้เป็นของนาง ดวงชะตาชายารองช่างอาภัพยิ่งนัก 

"ท่านแม่น้ำชาเจ้าค่ะ" กวนหนิงกับกวนหยูทั้งสองยิ้มให้มารดา แม้แต่สาวใช้ในเรือนยังไม่มี

"ตอนเย็นพวกเราไม่ได้กินข้าวแน่ ๆ เจ้าค่ะ" แม่นมหวังพลันเอ่ยขึ้น

"จะไปกลัวอันใด ข้าจะไม่ให้พวกเจ้าทั้งสามอดตายหรอกนะ" หลิวเหมียนพลันถอนหายใจแล้วหยิบขวดยาจากแม่นมหวัง ให้ทั้งสามออกไปก่อน นางจะทายาด้วยตนเอง หากระเป๋าทะลุมิติมาด้วยก็ดีสิ

ปิ้ง !!!

กระเป๋าทะลุมิติมาจริง ๆ ด้วย หลิวเหมียนพลันดีใจอย่างมาก ในนั้นมียาทาชั้นดี นางหยิบมาทาอีกทั้งกินยาแก้ปวด และนำบะหมี่ออกมาด้วยหลาย ๆ ห่อ

หลิวเหมียนทายาเสร็จแล้วออกมาจากห้อง พบว่าทั้งสามนั่งที่ตั่งเตี้ยรอนาง เสียงท้องของใครบางคนร้องออกมา

"ข้าจะทำบะหมี่ให้พวกเจ้ากิน" หลิวเหมียนเดินกระฉับกระเฉงไม่เหมือนคนได้รับบาดเจ็บเอาเสียเลย

"พระชายาเอาบะหมี่มาจากไหนเจ้าคะ" แม่นมหวังช่างถามมากเสียจริง

"ข้าก็ซ่อนไว้นานแล้ว แม่นมอย่าได้ถามเฝ้าสองแฝดไว้ให้ดี ข้าจะไปครัวเล็ก" ว่าแล้วหลิวเหมียนก็พลันเดินเข้าไปในครัวเล็ก โชคดีที่ยังมีฟืนทำอาหารได้บ้าง หลิวเหมียวเอาบะหมี่ก้อนออกมาจากสาบเสื้อ

ทั้งสามคนรอในห้องได้กลิ่นของบะหมี่ลอยมาแต่ไกล สองแฝดหิวอย่างมาก ไม่ได้กินอาหารดี ๆ มาหลายวันแล้ว ได้กินแต่ผักดองจืด ๆ ที่ไม่อร่อย

"กินได้แล้ว" หลิวเหมียนยกถาดบะหมี่เข้ามา แม่นมหวังช่วยนาง สองแฝดมองบะหมี่ที่เต็มไปด้วยผักสีเขียว รสชาติน่าท่านน่าดู

"ท่านแม่เก่งที่สุดเลยเจ้าค่ะ" กวนหนิงแฝดพี่เอ่ยขึ้น

แฝดน้องหยิบตะเกียบได้ซัดบะหมี่น้ำทันที ทั้งสี่คนกินจนหมดชาม หลิวเหมียนคิดว่าในเมื่อหาทางกลับไปไม่ได้ นางก็ต้องอยู่เลี้ยงสองแฝดจนกว่าเจ้าอ๋องชั่วจะกลับมานางจะได้หย่ากับเขา

อ๋องชั่วยังอยู่ชายแดนไม่รู้จะมาวันไหน ในคืนนั้นสองแฝดหลับไปแล้ว

หลิวเหมียนคิดว่าหลิวเหมียนตัวจริงคงตายไปแล้ว นางคือวิญญาณจากโลกอนาคตเข้ามาอยู่ในร่างนี้

นับแต่นี้ต่อไปจะไม่มีใครมารังแกนางกับลูกได้เป็นอันขาด นางจะเป็นหมอหญิงที่มีชื่อเสียง นางจะต้องทำให้ได้

บ้านเดิมของนาง บิดากับมารดายังโกรธแค้นนาง ในสมองของนางมีภาพหนึ่งผุดขึ้น เมื่อไม่นานมานี้ แม่ทัพใหญ่กับหลิวฮูหยินมาหานาง แต่ชายาเอกสั่งให้ชายารองห้ามออกไปพบมิเช่นนั้น บุตรสาวทั้งสองจะโดนโบย

ชายาเอกคนนี้โหดเหี้ยมดีแท้  หลิวเหมียนจะจัดการบัญชีแค้นกับลีเฟยเอง

ลีเฟยเจ้ากล้ามากที่ทำร้ายข้ากับบุตรสาว ข้าจะแก้แค้นให้เจ้าของร่างเดิมเอง