บทที่ 4/3

หลังจากที่สมาชิกทุกคนที่ทางอาคมได้นัดหมายมาครบหมดทุกคนแล้ว ไม่ว่าจะเป็นทีมงานที่ทำงานร่วมกัน ตัวประกอบที่มาแสดงด้วยหรือแม้แต่ทีมงานสตั้นที่มีไม่กี่คนก็มาร่วมงานนี้ด้วย

และที่ขาดไม่ได้เลยก็คงจะเป็นนักแสดงชายหญิงที่ได้ร่วมแสดงกันจนละครนั้นเสร็จสมบูรณ์ เหลือก็แต่รอวันออกอากาศอย่างเดียวเท่านั้น

มีโอกาสไม่กี่ครั้งที่ผู้กำกับอย่างอาคม จะเปิดเลี้ยงสมาชิกทุกคนที่ได้ร่วมงานกันมาและในเมื่อนักแสดงทุกคนก็ตั้งใจทำงาน อาคมในฐานะผู้กำกับจึงตั้งใจแล้วว่าจะเลี้ยงสมาชิกทุกคนเพื่อตอบแทนที่ทุกคนให้หายเหน็ดเหนื่อย

เมื่อมาครบทุกคนแล้วต่างก็พากันขึ้นรถตู้ ที่ทางผู้กับจัดเตรียมไว้ให้ออกเดินทางกันอย่างไม่ให้เสียเวลา เพราะทุกคนก็ต่างเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทางกับการขึ้นเครื่องมามากแล้ว

อาทิตย์ก้าวขึ้นไปเป็นคนแรกในสามคนสุดท้าย ตามมาด้วยอลิสาและผู้จัดการสาวคนสวยอย่างสุภิชญา ที่ก้าวขึ้นมาติดๆ และก็เป็นอย่างที่ทั้งสามคิดไว้ไม่มีผิดว่าแต่ละที่นั่งนั้นมีคนจับจองไว้หมดแล้ว ทำให้ทั้งสามต้องเดินเข้าในนั่งท้ายที่นั่งที่สามารถนั่งได้หลายคน

แต่นั้นก็ไม่ใช่ปัญหาของทั้งสามคน เพราะทั้งสามคนนั้นกลับคิดว่าได้นั่งตรงนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้นอนได้สบายๆ 

ในขณะที่อลิสากำลังจะนั่งนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาเสียก่อนทำให้สาวน้อยต้องล้วงเข้าไปหยิบมันขึ้นมา แต่ก่อนที่จะกดรับเธอก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเบอร์ที่โทร.หาเธอตอนนี้นั้นเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้น และที่สำคัญเหมือนอีกฝ่ายจะใช่เบอร์จากต่างประเทศโทร.มาด้วย

สาวน้อยปิดเสียงเรียกเข้าแต่ก็ยังลังเลอยู่นานว่าเธอจะรับสายอีกฝ่ายดีมั้ยจนสายตัดไปเองนั้นแหละ เธอถึงคิดว่าอีกฝ่ายคงโทร.มาผิดแต่กลับเป็นเธอเองที่คิดผิด เพราะเพียงไม่นานอีกฝ่ายก็โทร.หาเธออีกครั้ง

จนสุภิชญากับอาทิตย์ที่นั่งอยู่ข้างๆอดถามคนที่นั่ง อยู่ตรงกลางระหว่างพวกเธอไม่ได้

“คุณน้องจะไม่รับหรือคะ โทร.มาครั้งที่สองแล้วนะ” ผู้จัดการคนสวยของอลิสาเอ่ยถามดาราของเธอด้วยความสงสัย พร้อมกันนั้นก็มองหน้า อลิสากับโทรศัพท์สลับกันไปมาอย่างสงสัย

“นั้นสิ เธอไม่รับสายหรอเผื่ออาจจะเป็นคนรู้จักก็ได้นะ” อาทิตย์ก็เป็นอีกคนที่อยากให้อลิสารับสายนั้น เพราะเขาอยากรู้ว่าใครกันที่โทร.มาหาเพื่อนเขา จะใช้เบอร์ของไอ้โรคจิตที่ไหนอีกหรือเปล่า

“เอาแบบนั้นหรือคะ” เสียงหวานถามทั้งสองคนกลับไปอย่างไม่แน่ใจว่าเธอควรรับสายอีกฝ่ายดีหรือเปล่า ก่อนจะได้รับคำตอบของทั้งสองเป็นการพยักหน้าแรงๆ แต่ไม่ทันที่สาวน้อยจะได้เลื่อนรับสาย สายก็ตัดไปอีกครั้ง

“น้องเฟรชว่าเขาน่าจะโทร.ผิดนะคะ” อลิสาบอกกับทั้งสองที่นั่งขนานข้างเธอ แต่ก็ต้องขมวดคิ้วอีกครั้งเมื่อเบอร์เดิมโทร.มาอีกครั้ง

ครั้งนี้อลิสาไม่ปล่อยให้สายหลุดเหมือนเช่นสองสายแรก สาวน้อยรีบเลื่อนรับสายแทบจะทันที แต่ก่อนที่เธอจะเอ่ยถามอีกฝ่าย ปลายสายก็ชิงพูดกับเธอเสียก่อน

“ขอบคุณสวรรค์! ฉันนึกว่าเธอจะไม่รับสายฉันเสียแล้วยัยเฟรช!” เสียงหวานจากปลายสายบอกกับคนรับสายด้วยความดีใจ

แต่เสียงนี้ของอีกฝ่ายก็ทำสาวน้อยขมวดคิ้วสงสัยอีกครั้ง ก่อนจะละล่ำละลักเรียกอีกฝ่ายด้วยความดีใจ เมื่อจำได้แล้วว่าปลายสายเป็นใคร

“เอม! นั้นเอมใช่มั้ยเอมหายไปไหนมา แล้วทำไมถึงเพิ่งติดต่อเฟรชกลับมาล่ะ รู้มั้ยเฟรชนึกว่าชาตินี้จะไม่ได้ยินเสียงเอมแล้วนะ” เสียงหวานใสบอกกับปลายสาย ก่อนจะรับทิชชู่จากผู้จัดการสาวข้างกายพร้อมกันนั้นก็ขอบคุณอีกฝ่ายเสียงเบา

“เฮ้อ~ เรื่องมันยาวน่ะเฟรชเดี๋ยวเอมเล่าให้ฟังทีหลังแล้วกันนะ ว่าแต่ตอนนี้เฟรชอยู่ไหนน่ะทำไมมีแต่เสียงคนคุยกันเสียงดังจังล่ะ” ปลายสายถามกลับด้วยความสงสัย

“อ่อ เฟรชกำลังจะไปบ้านพักที่หัวหินน่ะ นี่มีเจ้กุ๊กไก่กับลูกหมีไปด้วยนะ เอมคุยกับทั้งสองไหม” อลิสาเอ่ยถามเพื่อนรักเสียงใสก่อนจะนำโทรศัพท์ไปให้ลูกหมีคุยกับอีกฝ่ายก่อนเป็นคนแรก

“หวัดดียัยชะนี นี่แกหายหัวไปไหนมาจ้ะ ตั้งหลายปีแล้วทำไมเพิ่งโทร.หายัยเฟรชชี่เอาป่านนี้ รู้มั้ยฉันกับเฟรชคิดว่าแกตายไปแล้วซะอีก” ได้ทีอาทิตย์ที่เก็บกดมานานเอ่ยถามปลายสายเป็นชุด และลึกๆแล้วเขาก็ดีใจที่อีกฝ่ายติดต่อกลับมาไม่ได้เป็นอย่างที่เขาและอลิสาได้ยินมาว่าอีกฝ่ายนั้นตายไปแล้ว

“ลูกหมีแกยังปากจัดเหมือนเดิมเลยนะ ฉันเพิ่งมีเวลาน่ะเมื่อวานเพิ่งไปซื้อโทรศัพท์มาแก มีป๋าใจปล้ำเขาซื้อให้ฉันอะแก” ท้ายประโยคเอมมิกาบอกกับเพื่อนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเหมือนดีใจเสียเต็มประดา ทั้งที่ความจริงแล้วเอมมิกากำลังพยายามกลั้นเสียงหัวเราะสุดความสามารถ

“อร๊าย! ที่แกหายไปนานเพราะแกไปขายตัวหรอย่ะ ทำไมแกเป็นคนแบบนี้ ฉันไม่เคยนึกเลยนะว่าแกจะเป็นคนแบบนี้ ฉันเสียใจในตัวแกมากยัยเอมมิกา”

อาทิตย์ตะโกนใส่เครื่องมือสื่อสารที่ถืออยู่เสียงดังลั่นรถตู้ทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่แถวหน้าพวกเธอนั้น หันมามองเป็นตาเดียวด้วยความสนใจ แต่ก็เป็นแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้นก่อนที่จะหันไปสนใจเรื่องของตัวเอง

“เดี๋ยวๆ นี่นายอาทิตย์แกเห็นฉันเป็นคนยังไงเนี้ย” ด้วยความระอากับเพื่อนสมัยเด็กขี้มโนเอมมิกาจึงเรียกอีกฝ่ายด้วยชื่อจริงอย่างจงใจ ทำให้เจ้าของชื่อแบบอาทิตย์แทบเต้นเป็นเจ้าเข้า

ยังดีที่เขายังพอรู้ตัวว่าในสถานที่ที่มีคนเยอะแบบนี้เขาไม่ควรทำอะไรน่าอายออกไป และที่สำคัญสถานที่นี้ไม่เอื้ออำนวยให้เขาทำตามใจตัวเอง

“ก็แกบอกกับฉันว่าแกมีป๋าเลี้ยงอ่ะ” อาทิตย์ที่คิดตามที่เพื่อนพูด จึงยอมสงบจิตสงบของตัวลงไปกว่าครึ่ง

“แกนี่น้า~แกก็น่าจะรู้ว่าฉันพูดเล่น อันที่จริงแล้วฉันไม่มีหรอกป๋าน่ะ พอดีเจ้านายที่ฉันทำงานด้วยเขาใจดี ก็เลยซื้อให้น่ะ” พูดจบเอมมิกาก็หัวเราะออกมาเสียงใส ทำให้คนฟังทั้งสามถึงกับอึ้งเมื่อไม่เคยได้ยินเสียงของเอมมิกาหัวเราะมานานแล้ว นานจนอลิสากับอาทิตย์คิดว่า เอมมิกาคนนั้นได้ตายไปพร้อมกับบิดาของเธอเมื่อหลายปีก่อนแล้ว

“เฮ้ย! นี่ยัยเอมี่ของฉันหัวเราะหรือนี่ คุณพระ! แบบนี้หลังจากไปหัวหินเสร็จพี่ว่าคงต้องไปทำบุญหน่อยแล้วล่ะ” สุภิชญาเอ่ยบอกด้วยความตกใจ แต่กลับอุทานเสียงห้าวด้วยความลืมตัว พร้อมกันนั้นก็เอามือทาบอกไปด้วย

“อะไรกันคะเจ้กุ๊กไก่ เอมแค่หัวเราะนะคะ ทำไมต้องตกใจกันด้วยล่ะ” เสียงหวานหัวเราะไปด้วยก่อนจะเอ่ยบอกเพื่อน “เอ่อ.. แค่นี้ก่อนนะคะทุกคนเอมต้องไปทำงานแล้วแล้วจะโทร.มาหาใหม่นะ”

พูดจบสายก็ตัดไป แต่ก่อนที่จะตัดไปนั้น อลิสาเหมือนได้ยินเสียงมีคนเรียกเพื่อนของเธอจากไกลๆ สงสัยจะเป็นเจ้านายของเพื่อนเธอ