บทที่ 4/1

บทที่ 4

คนที่อยู่ในใจ

ภายในร้านกาแฟชื่อดังแห่งหนึ่งใกล้กับมหาวิทยาลัย มีนั่งศึกษาทั้งชายและหญิงต่างเข้ามาใช้บริการมากมาย นอกจากนี้ยังมีครอบครัวหรือสาวโสดและชายโสดมาใช้บริการอีกด้วยและหนึ่งในนั้นก็คงไม่พ้นดาราสาวหน้าหวานอย่างอลิสา

ที่วันนี้สาวน้อยควงเพื่อนชายใจหญิงมาด้วยเหมือนเช่นทุกครั้ง  ที่เธอมีเวลาว่างตรงกันกับอีกฝ่าย เพราะต่างก็มีหน้าที่และงานของตัวเองให้ต้องจัดการกันทั้งนั้น

“เธอจะบอกว่ากับฉันว่าให้ฉันไปเป็นเพื่อนเธอกับเจ้กุ๊กไก่ว่างั้น?” เสียงห้าวที่ดัดจนเหมือนผู้หญิงเอ่ยบอกกับเพื่อนรักของเขาหลังจากที่จิบน้ำในแก้วไปกว่าครึ่ง ใบหน้าหล่อเหลาที่ออกไปทางสำอางมากกว่าหล่อคมทำหน้าครุ่นคิดไปด้วย

“นะ นะลูกหมี~ ลูกหมีไปเที่ยวกับเฟรชและพี่กุ๊กไก่เถอะนะ อย่างน้อยเฟรชก็รู้สึกอุ่นใจที่มีลูกหมีไปด้วย” อลิสาเอ่ยขอร้องคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเสียงอ่อนหวาน จนคนที่นั่งอยู่บริเวณข้างๆต่างพากันอิจฉาเพราะนึกว่าทั้งสองคนนั้นเป็นแฟนกัน

แต่ในขณะเดียวกันก็มีบางคนและบางกลุ่มที่จำอลิสาได้และทำท่าจะวิ่งเข้ามาขอถ่ายรูปอยู่หลายคนแต่ติดตรงที่ว่าอาทิตย์มองพวกเขาเหล่านั้นด้วยสายตาน่ากลัว และบอกเป็นนัยๆผ่านสายตาว่า 

‘อย่าแม้แต่จะคิด ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าไม่เตือน’ ก่อนที่เขาจะหันมาสนใจเพื่อนสาวอีกครั้ง

“แต่เธอก็มีเจ้กุ๊กไก่กับพี่ชายของเธอไปด้วยแล้วเธอจะกลัวอะไรอีกล่ะ ยัยเฟรชชี่” อาทิตย์ถามออกไปอย่างข้องใจและสงสัยในเวลาเดียวกันก่อนจะต้องตกใจจนร้องเสียงหลงออกมาเสียงดังเมื่อนึกเรื่องบางอย่างออกมา

“นี่เธออย่าบอกนะ! ว่าไอ้โรคจิตนั้นมันส่งข้อความมาหาเธออีกแล้วน่ะ!” พูดจบประโยคนั้นทั้งอลิสาและอาทิตย์ต่างก็ยกมือปิดปากของชายหนุ่มใจหญิงทันที เพราะผู้คนต่างมองพวกเขาสองคนด้วยความสงสัย และเริ่มหันไปซุบซิบกันอย่างเห็นได้ชัด 

“นี่เบาๆหน่อยสิลูกหมี”

“อุ๊ย! ขอโทษทียัยเฟรชชี่ฉันตกใจไปหน่อยแล้วตกลงว่าไงใช่อย่างที่ฉันถามไปเมื่อกี้นี้หรือเปล่า” อาทิตย์ก้มหน้าลงมากระซิบถามกับเพื่อนสาวของเขาด้วยใบหน้าสำนึกผิดและกังวลในเวลาเดียวกัน

“เอ่อ.. เฟรชคิดว่ามันหนักกว่านั้นนะ” สาวน้อยทำหน้าลำบากใจ

“ที่บอกว่าหนักเนี้ย! มันแค่ไหนกันหรือว่าเขาโทร.มาหาแกแล้วเสียงเขาเป็นไงหล่อไหม โอ๊ย! ฉันเจ็บนะย่ะ” พูดจบเสียงแหลมก็ร้องออกมาด้วยควาเจ็บเมื่อโดน เพื่อนรักตีที่ท่อนแขนอย่างแรง

“นี่ลูกหมี เฟรชจริงจังนะ” อลิสาบอกกับเพื่อนรักหน้ามุ่ยๆ เมื่อเพื่อนรักของเธอสนใจผู้ชายมากกว่าจะเป็นห่วงเธอ

“ฉันก็แค่ล้อเล่นนิดหน่อยเอง เฟรชชี่ก็จริงจังไปได้ และตกลงเรื่องราวมันเป็นยังไง เขาได้โทร.มาหาเธออย่างที่ฉันเข้าใจป่ะ” จบคำถามนั้นของอาทิตย์ ใบหน้าหวานก็ส่ายไปมาบอกกับอีกฝ่ายเป็นท่าทางว่า ‘ไม่ใช่’

“ไม่ใช่ที่เขาโทร.มาหาแล้วอะไรล่ะ หรือว่า...เขาจะโพล่มาให้แกเห็นจะๆเลย แบบนี้แกต้องแจ้งตำรวจหรือไม่ก็ต้องบอกพี่ฟิล์มของแกได้แล้วนะ” ประโยคหลังเสียงหวานถามเล่นๆ แต่ก็ต้องร้องออกมาเสียงหลงอีกครั้งเมื่อคำตอบของเพื่อนรัก ที่พยักหน้าเป็นคำตอบ

“อะไรนะ!” อาทิตย์ถามเพื่อนสาวของเขาตาโตด้วยความตกใจ ชายหนุ่มไม่คิดว่ามันจะเป็นจริงอย่างที่เธอพูด

“ลูกหมีได้ยินไม่ผิดหรอก เขามาดักรอเฟรชถึงหน้าบ้านเลยแหละลูกหมี แล้วแบบนี้เฟรชถึงต้องให้ลูกหมีไปเที่ยวเป็นเพื่อนเฟรชไง” อลิสาบอกกับเพื่อนรักเสียงเศร้าและทำหน้าตาน่าสงสารเพื่อเรียกคะแนนความสงสารได้อย่างสมจริง

“ดักรอเธอถึงหน้าบ้านเลยหรอ? ด่วนเลยยัยเฟรช เล่าให้ฉันฟังด่วนเลย” อาทิตย์บอกกับเพื่อสาวหน้าหวานน้ำเสียงจริงจังพร้อมๆกับหน้าตาที่กำลังครุ่นคิด

“ใช่ ลูกหมีจำวันนั้นได้มั้ยเมื่อสองวันก่อน ที่ลูกหมีมาส่งเฟรชที่หน้าบ้านน่ะ” อลิสาบอกกับเพื่อนชายใจหญิงแบบเกริ่นก่อนที่จะเริ่มเล่าตั้งแต่ต้นจนจบ

แต่ก็มีบางฉากที่เธอเลือกที่จะไม่บอกกับอีกฝ่ายไป ถึงแม้ว่าอาทิตย์กับเธอจะเป็นเพื่อนรักกันก็ตาม แต่สาวน้อยก็ไม่มีความกล้าพอที่จะเล่าเรื่องแบบนั้นให้เพื่อนฟัง

และหลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวที่เพื่อนรักเล่าจบแล้ว ก็ทำให้อาทิตย์ตัดสินใจช่วยเหลือเพื่อนทันทีแต่ถึงจะช่วยอลิสาโดยการไปเที่ยวเป็นเพื่อนกับอีกฝ่าย

อาทิตย์ก็มีข้อสงสัยอยู่ในหัวมากมายที่ยังไม่ได้เอ่ยถามเพื่อนรักออกไป ได้แต่เก็บคำถามเอาไว้ในใจกะว่าจะลองค้นหาคำตอบนั้นด้วยตัวเอง

'จะส่งมาทำไมนักเนี้ย!' เสียงหวานบอกกับตัวเองในใจ หลังจากที่หยิบกระดาษซองสี่เหลี่ยมแผ่นเล็กๆขึ้นมามองดู แต่ก็ต้องทำหน้าเอื้อมจนเบื่อหน่ายเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนส่งมาหาเธอ

'พลอยไพลิน เจตดำรง' นี่คือชื่อของหญิงสาวเธอเป็นคนไทยแท้แต่ตอนนี้มาอาศัยอยู่ที่ประเทศอังกฤษได้สามสี่ปีแล้วเนื่องจากหญิงสาวมาศึกษาเล่าเรียนนั้นเอง

แต่ก่อนที่เธอจะมาเรียนต่อที่นี่นั้นก็ยากเย็นแสนเข็นเหลือเกิน เพราะทางบ้านไม่มีใครอนุญาตให้เธอมาเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษเลยสักคน เธอจึงพูดกับพวกเขากว่าพวกเขาจะยอมให้มาก็กินเวลาไปเกือบสามเดือน

โดยมีข้อแม้ที่เธอไม่สามารถปฏิเสธได้เลย นั้นก็คือต้องหมั้นหมายกับผู้ชายคนหนึ่งที่เธอเองก็ไม่รู้จักด้วยซ้ำ แต่ก็ต้องหมั้นเพียงเพราะเหตุผลทางธุรกิจที่ทางผู้ใหญ่บอกมา

ตอนนั้นพลอยไพลินไม่มีทางเลือกมากนัก ปรกอบกับตอนนั้นเธออยากมาศึกษาต่อที่นี้มากจึงตัดสินใจหมั้นหมายกับผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นตามที่ผู้ใหญ่ต้องการและตอนนี้เธอก็ตัดสินใจดีแล้วว่าหลังจากเรียนจบกลับไป ก็เหลือเวลาอีกไม่ถึงสี่เดือนเธอจะขอถอนหมั้นกับเขาทันที

'อนุชา สุทธิรักษ์' นี่คือชื่อของเขาคู่หมั้นที่เธอไม่ต้องการ

พลอยไพลินเลือกที่จะเก็บจดหมายเอาไว้ในลิ้นชักใต้โต๊ะเขียนมากกว่าที่จะเปิดอ่านเหมือนเช่นจดหมายของคนอื่นๆ เธอทำแบบนี้ทุกครั้งที่อีกฝ่ายส่งจดหมายมาให้ หรือหมายความอีกอย่างหนึ่งก็คือเธอไม่เคยเปิดอ่านจดหมาย ที่ชายหนุ่มที่เป็นคู่หมั้นของเธอเลยแม้แต่ฉบับเดียว

หญิงสาวเคยคิดที่จะทิ้งหรือไม่ก็เผาจดหมายพวกนี้ทิ้งซะแต่เธอก็ทำไม่เคยได้ซักที แต่ด้วยเหตุผลอะไรนั้นเธอไม่เข้าใจเหมือนกัน...

 

ร่างสูงราวกับนายแบบของพระรามก้าวเดินเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้มต่างจากทุกวันจนคนรับใช้ที่กำลังทำความสะอาดนั้นต่าง มองชายหนุ่มด้วยความแปลกใจ แต่พอรู้มาบ้างว่าที่ชายหนุ่มเป็นแบบนี้เพราะใคร ทุกคนก็เลิกสนใจและหันมาสนใจงานของตัวเองต่อ

“วันนี้ดูคุณรามอารมณ์ดีนะคะ” เสียงแหบห้าวของหญิงวัยชราวัยใกล้จะเจ็ดสิบดังขึ้นทักทายเจ้าของบ้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนทุกวัน

“อะไรกันครับ ผมก็อารมณ์ดีแบบนี้ทุกวัน” พระรามที่ตอบคำถามของหญิงชราอยู่นั้น เดินมากอดร่างท้วมของอีกฝ่ายด้วยความรักนอกจากบิดามารดาแล้วก็มีแม่นมอิ่มเนี่ยแหละที่รักและหวังดีกับเขามากที่สุด

“มันก็ใช่แต่วันนี้คุณรามดูอารมณ์ดีมากเป็นพิเศษไงคะ” นมอิ่มบอกกับชายหนุ่มที่รักเหมือนลูกชายแท้ๆของนาง 

“เอ๋! ว่าแต่ใครกันน้า...ที่ทำให้คุณรามของอิ่มนั้นอารมณ์ดีถึงขนาดนี้” ท้ายประโยคหญิงชรายังมิวายเอ่ยล้ออีกฝ่ายจนทำให้พะรามที่ยืนอยู่นั้นใบหน้าซับสีเลือดขึ้นมาแทบจะทันทีที่จบประโยคนั้น

“ไม่เอาแล้วครับ ผมไม่คุยกับนมอิ่มแล้วดีกว่า” พูดจบร่างสูงก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นบันไดไปยังห้องของเขาทันที

“หึๆ” ต่างจากหญิงชราที่หัวเราะออกมาด้วยความขบขำกับท่าทางแบบนั้นของพระราม นางก็ได้แต่หวังว่า คนที่ชายหนุ่มเลือกนั้นจะเป็นคนดีและสามารถเอาพระรามอยู่หมัดเพราะชายหนุ่มนั้นร้ายกาจเพียงใดนั้นนางรู้ดี