บทที่ 4 การโต้เถียงระหว่างพี่น้อง (2/5)

          “โอ๊ะ! นั่นคุณหนูเหริน มิใช่หรือ พี่รองนางคงมารอท่านใช่หรือไม่” เจียงเซียวเล่อรีบเอื้อมมือไปเขย่าตัวพี่ชายให้ตื่นขึ้นเพื่อมองสตรีที่กำลังจะเดินเข้าจวน

            “นางจะมารอข้าด้วยเหตุใด ไม่ได้สนิทสนมกันเสียหน่อย”

            “ไม่ได้สนิทกันจริงหรือเจ้าคะ ข้าได้ยินว่านางไปหาท่านที่ร้านอยู่บ่อยครั้ง”

            “เซียวเล่อ เจ้าลืมแล้วหรือพี่ชายของเจ้าเปิดร้านเหวินจื้อเพื่อขายภาพวาดและของล้ำค่า ทั้งยังรับจ้างหาของหายากให้ผู้ว่าจ้าง คุณหนูผู้นั้นเป็นเพียงผู้ว่าจ้าง หาได้สนิทสนมกับพี่ไม่” เขากล่าวจบก็ลืมตาขึ้นหันไปจ้องมองน้องสาวแต่สายตากลับเลยไปมองสตรีที่นั่งนิ่งคล้ายกับไม่รับรู้บทสนทนาของสองพี่น้อง

            “ข้าบอกท่านกี่ครั้งแล้วสตรีผู้นั้นใช้ข้ออ้างเรื่องการว่าจ้างเพื่อเข้าหาท่าน แต่ท่านก็ไม่เชื่อมิแคล้วคงมีใจให้ ได้ทั้งเงินได้ทั้งสตรีช่างคุ้มค่า”

            “พี่ทำงานให้นางตามค่าว่าจ้าง หาได้มีเรื่องเช่นที่เจ้าว่า หากไม่เชื่อให้สหายเจ้าไปนั่งเฝ้าพี่ที่ร้านเลยดีหรือไม่ จะได้เชื่อเสียทีว่าพี่ไม่ได้พึงใจสตรีผู้นั้น”

            ‘อ้าว! แล้วเกี่ยวอันใดกับข้า พวกท่านสองพี่น้องจะโต้เถียงกันก็ทำไปเถิด อย่าดึงข้าเข้าไปเกี่ยวได้หรือไม่’ คุณหนูเหอคิด

            “ไม่มีทางหรอกเจ้าค่ะ พี่รองอย่ามายุ่งกับสหายของข้านะ” กล่าวจบก็กอดแขนนางเอาไว้

            “เจ้าเป็นสตรี อย่าได้ทำเช่นนั้น ไม่เหมาะสม”

            “ซือซือยังไม่ถือสาเลย ท่านจะเดือดร้อนไปด้วยเหตุใด”

            “ข้าเป็นพี่ชายของเจ้า ลืมไปแล้วหรือ” คำเรียกขานที่เปลี่ยนไปทำให้คนนอกอย่างเหอซือซือรีบงัดมารยาของตนมาห้ามปราม

            “ทั้งสองคนใจเย็น ๆ นะเจ้าคะ ข้าขอโทษที่ทำให้พวกท่านทั้งสองคนต้องโต้เถียงกัน แม้ข้าจะไม่ทราบต้นสายปลายเหตุ แต่ยามนี้ข้ารู้สึกไม่สบายใจยิ่งนัก ที่เห็นพี่น้องที่รักใคร่กันต้องมาทะเลาะกันเพราะข้า” นางกล่าวเสียงสั่นเครือเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงคล้ายซ่อนสีหน้าโศกเศร้าเอาไว้

            ‘ทำอย่างไรดี น้ำตาข้าไม่ยอมไหล’ แม้มือข้างที่ว่างจะหยิกขาตนเองแรงเพียงใด แต่เพราะอาภรณ์ที่ไม่บางเลยทำให้นางแทบไม่รู้สึกเจ็บ      

            ‘ใช่แล้ว หาว! ข้าต้องหาวออกมา’ เมื่อคิดได้นางก็พยายามเค้นความง่วงในทันที และมันก็ได้ผล นางกลั้นหาวได้อย่างแนบเนียน มีเพียงน้ำตาที่รื้นขึ้น

            “ซือซือ ข้าขอโทษที่โต้เถียงกับพี่รอง เรื่องทั้งหมดหาใช่ความผิดของเจ้า” เจียงเซียวเล่อคล้ายอ่อนลง ก่อนจะซบใบหน้าลงบนไหล่ของสหายอย่างออดอ้อน

            ‘ถึงจวนแล้วขอรับคุณหนู’ เสียงบอกกล่าวของบ่าวรับใช้ทำให้คุณหนูเหอลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

            “ข้าหาได้โกรธเคืองเจ้า เพียงไม่สบายใจที่เห็นเจ้าโต้เถียงกับพี่ชาย”

            “เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว นี่เป็นบทสนทนาระหว่างพี่น้อง”

            “จริงหรือ” นางแสร้งยกชายอาภรณ์ซับน้ำตาอันน้อยนิดก่อนจะเอ่ยถามด้วยท่าทางไร้เดียงสา

            “จริงสิ ไหน ๆ ข้าก็ต้องรอกลับพร้อมพี่รองแล้ว เจ้าช่วยประคองข้าลงจากรถม้าไปนั่งที่เรือนเจ้ารอพี่รองสนทนากับท่านน้าดีหรือไม่”

            “ได้สิ” นางยิ้มอย่างยินดี ก่อนจะช่วยประคองสหายให้เดินลงจากรถม้าแต่ทันทีที่เท้าแตะลงพื้น คุณชายรองเจียงก็ช้อนตัวน้องสาวขึ้นอุ้ม

            “เรือนเจ้าอยู่ที่ใด พี่จะไปส่งเซียวเล่อเอง”

            “เล่อเล่อ เราเปลี่ยนไปนั่งสนทนากันที่สวนดีหรือไม่” เรือนของสตรี บุรุษที่ไม่ใช่ญาติไม่ควรเข้าไป

            “ตามใจเจ้า” แม้จะตกใจแต่เจียงเซียวเล่อก็ยอมให้พี่ชายโอบอุ้มแต่โดยดี

            สวนในจวนตระกูลเหอไม่ได้มีขนาดใหญ่เท่ากับสวนในตระกูลเจียง แต่ทว่ากลับมีดอกไม้นานาชนิด และต้นไม้ที่มีผลกินได้ คิดว่าหากถึงฤดูกาลที่ออกผล จวนเหอคงไม่ต้องซื้อผลไม้เข้าจวนนานนับเดือน

            “นั่งสนทนากับสหายรอพี่ตรงนี้ ประเดี๋ยวพี่จะรีบกลับมารับเจ้าก่อนกลับจวน แล้วก็อย่าได้ใกล้ชิดซือซือเกินงาม ประเดี๋ยวคนในจวนเหอจะไม่ถูกใจเจ้าเอา” เจียงเซวียนกล่าวสองประโยคท้ายเสียงเบาให้น้องสาวพอได้ยิน

            “เจ้าค่ะ” เจียงเซียวเล่อเข้าใจคำเตือนของพี่ชายดี

            “ฝากเซียวเล่อด้วย”

            “เจ้าค่ะ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้าจะดูแลเซียวเล่อให้เป็นอย่างดี” เมื่อได้โอกาสเอาอกเอาใจลูกรักของสวรรค์ผู้นี้นางจึงรีบตอบรับอีกฝ่ายในทันที

            สิ่งใดที่ควรกล่าวก็กล่าวไปหมดแล้ว คุณชายรองเจียงจึงเดินตามพ่อบ้านไปพบเหอฮูหยินตามที่ได้บอกไว้ก่อนหน้านี้