บทที่ 4 การโต้เถียงระหว่างพี่น้อง (3/5)

             สิ่งใดที่ควรกล่าวก็กล่าวไปหมดแล้ว คุณชายรองเจียงจึงเดินตามพ่อบ้านไปพบเหอฮูหยินตามที่ได้บอกไว้ก่อนหน้านี้

            คล้อยหลังพี่ชายรูปงามของสหายได้ไม่นาน นางก็เริ่มเปิดปากเอ่ยถามเรื่องของเหรินเซียวเหยาทันที

            “เมื่อครู่ที่เจ้าสนทนากับพี่ชายในรถม้า เรื่องคุณหนูเหริน แท้จริงนางยังไม่ได้เป็นคนรักของพี่ชายเจ้าหรือ”

            “ก็ยังน่ะสิ แม้จะพยายามเข้าหาเพียงใด พี่ชายข้าก็ยังไม่หลวมตัวเสียที ข้าจึงกลัวว่าวันหนึ่งเขาจะพลาดพลั้งให้กับมารยาของเหรินเสี่ยวเหยา”

            “ดูเหมือนเจ้าจะไม่ค่อยชอบนางนะ”

            “ข้าไม่ชอบสตรีที่ทั่วทั้งตัวมีแต่วาจาโกหก ทั้งยังเสแสร้งเช่นสตรีดอกบัวขาว แสร้งทำตนเองงดงามและสูงส่ง แต่แท้จริงก็เป็นเพียงดอกบัวที่แปดเปื้อนเพราะฝีมือตนเอง”

            ‘น้องสามีกับว่าที่พี่สะใภ้ไม่ถูกกัน’ ในจวนเจียงคงครึกครื้นไม่น้อย

            “เล่อเล่อ แต่หากพี่ชายของเจ้าพึงใจนางขึ้นมาจริง ๆ เจ้าก็ต้องยอมรับมันนะ”

            “ไม่มีทาง ข้าไม่มีทางยอมรับสตรีผู้นั้นเข้ามาในตระกูลเจียงเด็ดขาด เจ้าอย่าได้คิดเข้าข้างนางเพียงเพราะจวนอยู่ใกล้กัน” พูดแล้วก็รู้สึกโมโห สตรีผู้นั้นต่อหน้าเอ่ยชมนางอย่างนั้นอย่างนี้ แต่พอนางลุกไปได้ไม่นานก็เอ่ยวาจาหวานหูให้คนอื่นเข้าใจว่านางเป็นตัวปัญหา พี่รองจึงฝากฝังให้ดูแล

            ช่างเป็นสตรีที่น่ารังเกียจยิ่ง...

            “เล่อเล่อ เจ้าใจเย็น ๆ แล้วฟังข้านะ ที่ข้าเอ่ยนะ ข้าไม่ได้จะเข้าข้างเหรินเสี่ยวเหยา แต่ข้าเพียงอยากให้เจ้าเห็นใจพี่รองของเจ้า หากเขารักใคร่และเลือกนางเป็นฮูหยินแล้ว เจ้าก็ต้องเปิดใจรับ เพราะนางจะเป็นคนที่อยู่กับเขาไปตลอดชีวิต” ตอนนี้ยังไม่รักอีกไม่นานก็คงรัก

            “แต่ข้าไม่อยากได้สตรีร้ายกาจเช่นนั้นมาเป็นพี่สะใภ้”

            “หากพี่ชายเจ้ารักนาง เจ้าก็ต้องยอมเพื่อความสุขของเขา ลองเปิดใจมองนางเถิดนะเล่อเล่อ” นางกล่าวพลางจับมืออีกฝ่ายขึ้นมากุมแล้วลูบเบา ๆ คล้ายปลอบประโลมให้อีกฝ่ายใจเย็น “หากเจ้าเอ่ยเช่นนี้ ข้าก็จะลองดูก็แล้วกัน เจ้าเอ่ยแทนนางมากขนาดนี้ เหรินเสี่ยวเหยาคงมิใช่สหายในวัยเด็กของเจ้าหรอกนะ เห็นจวนอยู่ใกล้กันด้วย”

            “แม้จวนจะอยู่ใกล้กัน แต่วางใจเถิดข้ามิได้เป็นสหายกับนาง มิเช่นนั้นข้าคงไม่มีเจ้าเป็นสหายเพียงคนเดียวหรอก”

            “เจ้าดีเช่นนี้ เหตุใดข้าไม่เจอเจ้าให้เร็วกว่านี้กันนะ”

            “ตั้งแต่ตกน้ำตอนสิบหนาว ข้าก็ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงเลยไม่อยากออกจากจวน งานเลี้ยงแรกที่เข้าร่วมก็คืองานเลี้ยงที่ได้เจอกับเจ้า และเราก็ได้เป็นสหายกันจนวันนี้”

            “เช่นนั้นข้าต้องขอบคุณตนเองที่วันนั้นเดินเข้าไปทักทายเจ้า ข้าจึงได้เป็นสหายกับเจ้า แล้วร่างกายเป็นเช่นไรบ้างดีขึ้นแล้วหรือ ต้องกินยาใดหรือไม่ ข้าจะให้พี่ชายสรรหายาพวกนั้นมาให้เจ้า”

            “ไม่แล้ว หลังจากเข้าร่วมงานเลี้ยงที่จวนเหว่ยครานั้นข้าก็ล้มป่วยหนักเกือบเอาชีวิตไม่รอด ก่อนจะได้นักพรตผู้หนึ่งมาช่วยเหลือ หลังจากนั้นก็หายเป็นปลิดทิ้งคล้ายไม่เคยป่วยมาก่อน”

            “ช่างดีจริง ๆ แต่หากร่างกายยังป่วยอยู่หรือรู้สึกไม่ดียามที่อยู่กับข้า เจ้าสามารถบอกกล่าวข้าได้ทันที”

            “ขอบคุณเจ้า เจ้าช่างใจดีกับข้าเสียจริงเล่อเล่อ”

            “ข้าก็ต้องขอบคุณตัวเองที่วันนั้นเดินเข้าไปสนทนากับเจ้า” เจียงเซียวเล่อกล่าวก่อนจะยิ้มออกมา

            คุณหนูทั้งสองนั่งสนทนากันในสวนเกือบครึ่งชั่วยามกว่าคุณชายรองเจียงจะมาพาน้องสาวกลับจวน

            เพราะยามรับสำรับมีสหายของพี่ชายอยู่ด้วย นางจึงไม่ได้เอ่ยถามถึงเรื่องที่ประมุขปราสาทเมฆาเอ่ยวาจาแปลก ๆ กับนาง ยามนี้เจียงเซียวเล่อจึงตั้งใจมาหาพี่ชายคนรองที่ห้องทำงาน

            “พี่รอง ข้าขอสนทนากับท่านสักเล็กน้อยได้หรือไม่”

            “อืม ว่ามา” เจียงเซวียนตอบก่อนจะปิดบัญชีร้านค้าที่กำลังดูอยู่

            “ท่านพึงใจสหายของข้าหรือเจ้าคะ”

            “ก่อนที่พี่จะตอบคำถามเจ้า เจ้าควรตอบคำถามของพี่ก่อน”

            “เชิญถามมาได้เลยเจ้าค่ะ”

            “เจ้าชื่นชอบเหอซือซือในฐานะใด สหายหรือคนรัก?” คำถามของพี่ชายคนรองทำให้นางชะงักไปเล็กน้อย

             นั่นสิ! นางชื่นชอบซือซือในฐานะใด หากไม่เพราะยามใกล้ชิดเกินพอดีกับเผยหลี่จุนแล้วนางรู้สึกแปลก ๆ นางคงสามารถตอบได้อย่างมั่นใจว่าพึงใจสหายในฐานะคนรัก