บทที่ 4 การโต้เถียงระหว่างพี่น้อง (4/5)

          “เจ้าชื่นชอบเหอซือซือในฐานะใด สหายหรือคนรัก?” คำถามของพี่ชายคนรองทำให้นางชะงักไปเล็กน้อย

            นั่นสิ! นางชื่นชอบซือซือในฐานะใด หากไม่เพราะยามใกล้ชิดเกินพอดีกับเผยหลี่จุนแล้วนางรู้สึกแปลก ๆ นางคงสามารถตอบได้อย่างมั่นใจว่าพึงใจสหายในฐานะคนรัก

            แต่ยามนี้นางกลับไม่มั่นใจในความรู้สึกของตนมากนัก หรือนางจะชื่นชอบเหอซือซือเพราะความน่ารักน่าเอ็นดูของอีกฝ่าย ทั้งยังรู้สึกสบายใจยามได้สนทนาและชอบอีกฝ่ายในฐานะสหายจริง ๆ

            “เรื่องนั้นท่านจะอยากทราบไปด้วยเหตุใด” ในเมื่อยังไม่มั่นใจนางก็จะไม่กล่าวมันออกไปเด็ดขาด

            “เจ้าก็อยากจะทราบเรื่องพี่ไปด้วยเหตุใด”

            “ข้าไม่ถามท่านแล้วก็ได้ แต่พี่รอง! ท่านอย่ามายุ่งเกี่ยวกับสหายของข้าได้หรือไม่ ซือซือนางเป็นสตรีที่ดี”

            “แล้วพี่รองของเจ้าไม่ดีหรือ”

            “สรุปแล้วท่านพึงใจนาง?”

            “ก่อนจะย้อนถามพี่ เจ้าควรตอบก่อน”

            “เอาล่ะ ท่านจะรู้สึกเช่นไรก็ตามให้เลิกคิดไปได้เลย เพราะซือซือไม่เหมาะสมกับท่าน” สหายของนางดีเกินกว่าจะตกอยู่ในอุ้งมือจิ้งจอกเจ้าเล่ห์เช่นพี่ชาย

            “มันคือวาจาที่เจ้าต้องบอกตนเองหรือไม่” เจียงเซวียนจ้องมองน้องสาวไม่วางตา

            “แล้วพี่ชายเช่นท่าน มีเรื่องใดควรจะบอกข้าหรือไม่เจ้าคะ”

            “เรื่องที่เจ้าว่าคือเรื่องใด”

            “วันนี้จู่ ๆ สหายของท่านก็มาไล่ซือซือของข้าให้ไปหยิบขนมที่ห้องครัว เมื่อไล่สหายของข้าสำเร็จ สหายของท่านก็เอ่ยว่า ตัวข้านั้นมีเจ้าของจับจองแล้ว ข้าขอถามพี่รองว่าตัวข้ายังไม่มีคู่หมั้นหรือคู่หมายมิใช่หรือ หรือท่านเก็บเรื่องนี้ไว้ไม่ยอมบอกข้า”

            “เรื่องที่เจ้าบอกว่าไม่มีคู่หมั้นเรื่องคู่หมายนั่นเป็นเรื่องจริง ส่วนคนที่จับจองเจ้าไว้ เรื่องนี้พี่ตอบแทนไม่ได้ ยามนี้เจ้าปักปิ่นแล้ว อีกไม่นานแม่สื่อก็คงมาเยือนจวนของเราไม่ขาดสาย” คุณหนูตระกูลแม่ทัพที่ใกล้ชิดกับฮ่องเต้ อย่างไรก็ย่อมมีคนหมายตามากมาย           

            ไม่รู้ว่าเจ้าไก่ป่าที่หมายตาอยากครองคู่กับข่งเชวีย[1]จะทำเช่นไรต่อไป

            “พี่รอง ท่านต้องปฏิเสธไปให้หมดนะเจ้าคะ”

            “ก่อนจะทำเช่นนั้น ย่อมต้องดูความเหมาะสม”

            “อืม...กล่าวถึงความเหมาะสม จะว่าไปท่านก็เหมาะสมกับเหรินเสี่ยวเหยาเช่นที่ซือซือบอกจริง ๆ” ขอใส่ไคล้สหายหน่อยเถิด อยากรู้จริง ๆ ว่าพี่รองจะทำหน้าเช่นไร คิดจะมาแย่งสหายนางไปหรือ นางไม่ยอมง่าย ๆ หรอก

            “ดูเหมือนสหายของเจ้าจะสายตาไม่ค่อยดี”

            “แต่ข้าเห็นด้วยนะเจ้าคะ เห็นแก่คุณหนูเหรินที่พึงใจท่านมานาน ข้าจะช่วยส่งเสริมเอง”

            “...”

            “รีบ ๆ ลงเอยกับเหรินเสี่ยวเหยาไปเสีย จะได้ไม่ต้องมาแย่งสหายข้า” นางกล่าวเสียงเบาพลางยิ้มมุมปาก

            “หึ!” เจียงเซวียนแค่นเสียงในลำคอ

            “วันนี้ไม่มีอันใดแล้วข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ” กล่าวจบเจียงเซียวเล่อก็หมุนตัวเดินออกจากห้องทำงานของพี่ชายไปด้วยรอยยิ้ม

            เมื่อเห็นสตรีตัวน้อยจากไป บุรุษที่หลบอยู่บริเวณเสาด้านข้างก็เผยตัวออกมาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทำงานของสหาย

            “คนหนึ่งไป อีกคนหนึ่งมา ช่างน่าปวดหัว” คุณชายรองเจียงกล่าวกับตนเอง

            “ยามนี้น้องสาวเจ้าปักปิ่นแล้ว ในฐานะที่เจ้าเป็นคนดูแลน้องสาวมาโดยตลอดทั้งยังเป็นดั่งมารดา ข้าจึงอยากจะมาแจ้งให้เจ้าทราบว่าต่อจากนี้ข้าจะเกี้ยวพาน้องสาวเจ้าอย่างจริงจัง” หลังแสร้งเป็นสหายของพี่ชายผู้แสนดีมานาน

            “หึ!” เจียงเซวียนแค่นเสียงในลำคอ ที่หมายตาน้องสาวของเขามานานใช่ว่าเขาจะไม่รู้

            “แต่ข้าขอบอกเจ้าเอาไว้เลยว่าอย่าได้คิดขัดขวาง มิเช่นนั้นเจ้าก็จะไม่ได้เข้าใกล้คุณหนูเหอเช่นกัน”

              “เหตุใดเจ้าจึงคิดเช่นนั้น”

            “เพราะเซียวเล่อจะคอยขัดขวางพี่ชายเช่นเจ้าที่คิดจะมาแย่งคนที่นางพึงใจไปน่ะสิ”

            “เจ้าคิดว่าน้องสาวข้าเป็นตุ้ยสือ?”

            “หากนางไม่กล่าวว่าคุณหนูเหอเป็นคนสำคัญของนาง ข้าก็คงไม่รีบมาบอกกล่าวเจ้าไว้ว่าจะเกี้ยวพาน้องสาวของเจ้าอย่างรีบร้อนเช่นนี้หรอก”

            “นางอาจจะแค่ชื่นชอบคุณหนูเหอเหมือนที่ชอบตุ๊กตากระเบื้องเคลือบตัวหนึ่งก็ได้”

            “ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่เจ้ากับนางเคยยื้อแย่งกับเมื่อตอนเป็นเด็ก จนสุดท้ายมันหล่นแตกไม่มีใครได้ไปสักคนใช่หรือไม่” มุมปากของเผยหลี่จุนยกยิ้ม คงเพราะเป็นพี่น้องที่สนิทสนมกันมากจึงมีความชื่นชอบเหมือนกันกระมัง

[1] นกยูง