5

“แปลกคนเสียจริง”

     อคิราห์บ่นขณะที่มองตามศศินาเดินออกไปจากห้องทั้งที่ยังคุยกันไม่เข้าใจด้วยซ้ำ แต่ความแปลกของสถานที่ก็ยังคงดึงความสนใจของอคิราห์ให้กวาดตามองไปรอบๆห้องแบบหยุดไม่ได้เช่นกัน พอรู้ว่าศศินาไม่ใช่ผีสางนางไม้ที่ไหนก็เลยพอวางใจลงบ้าง มือหนาลูบที่เตียงไปมาก่อนจะจับผ้าห่มผืนหนาที่ตัวเองนั่งทับอยู่

     “อืม นุ่มมาก ถึงว่าหลับสบายซะจนไม่อยากตื่นเลยทีเดียว ต้องไปบอกให้ช่างทำเครื่องเรือนทำให้บ้างเสียแล้ว ว่าแต่กลิ่นหอมนี่มันออกมาจากที่ใดกัน”

     อคิราห์หยิบผ้าห่มขึ้นมาสูดดมก่อนจะหลับตาพริ้มด้วยความพอใจ พอนึกได้ว่านี่ไม่ใช่ของตัวเองก็รีบวางลงพร้อมจัดให้เข้าที่เข้าทางแล้วโดดลงจากเตียงทันที

     “แม่หญิงนั่น หายไปที่ใดกันนะ”

     ร่างสูงค่อยๆเดินไปทางที่ศศินาเดินหายไปเมื่อครู่ ขณะที่สายตาก็สำรวจทุกอย่างไม่หยุดด้วยความสนอกสนใจปนความตื่นเต้น ไม่ว่าจะเป็นของชิ้นไหนที่เห็นก็ไม่มีเหมือนที่เรือนตัวเองสักชิ้นเดียว นอกจากการใช้งานที่เหมือนกันเช่นเตียงเมื่อครู่ กับโต๊ะเก้าอี้ที่เห็นในห้องที่เพิ่งออกมาเจอตอนนี้

     “นี่มันคือสิ่งใดอีก ไยถึงประหลาดนัก”

     อคิราห์เดินเข้าไปมองจอทีวีติดผนังเครื่องใหญ่ใกล้ๆ เงาสะท้อนจากจอยิ่งทำให้ขมวดคิ้วพลางนึกไปว่านี่คือกระจกที่แปลกที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา

     “นี่ต้องเป็นกระจกมนต์ดำแน่ๆ แม่หญิงศศินานั่นไม่รู้หรือว่าแบบนี้ไม่เป็นมงคลเสียเลย”

     อคิราห์ว่าพลางจับลูบไปตามขอบทีวีจอยักษ์เพื่อหาสิ่งที่คิดว่าอาจจะเป็นสิ่งอัปมงคลได้ ก่อนจะสะดุ้งร้องโวยวายอย่างตกใจสุดขีดเมื่อบนจอสีดำเมื่อครู่ ปรากฏภาพคนและมีเสียงออกมา

     “อ๊ากกก ใครกัน! พวกเจ้าเป็นใครถึงได้ใช้คาถาอาคมแปลกประหลาดเช่นนี้ได้ หยุดเดี๋ยวนี้! ข้าบอกให้หยุดได้ยินหรือไม่!”

     “เกิดอะไรขึ้นน่ะ คุณเป็นอะไร!”

     ศศินาที่ได้ยินเสียงรีบวิ่งออกมาจากห้องครัวเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น เธอมองทีวีที่เปิดอยู่ก่อนจะเห็นว่าอคิราห์มุดตัวหลบอยู่ตรงข้างๆโซฟาก็รีบเข้าไปดูใกล้ๆ

     “คุณ ใจเย็นๆก่อนเป็นอะไร”

     “เจ้า เจ้าเห็นสิ่งนั้นหรือไม่ เจ้าไม่กลัวมันเลยงั้นรึ”

     “กลัวเหรอ กลัวอะไรคะ”

     ศศินาถามพลางขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ ก่อนจะมองตามนิ้วอีกคนที่ชี้ไปทางทีวีก็เข้าใจได้ในทันที จะกลัวก็ไม่แปลกหรอกนี่มันคงมหัศจรรย์เกินไปสินะพ่อพระเอกหลงยุค

     “อ้อ…กลัวทีวีสินะ ไม่ต้องกลัวหรอก นี่เรียกว่าทีวีเอาไว้ดูเฉยๆมันทำอะไรคุณไม่ได้หรอก”

     “เอาไว้ดูงั้นรึ เจ้าหมายความว่าอย่างไร ข้าเกิดมายังไม่เคยพบเห็นมาก่อน นี่มันไม่ใช่คาถาอาคมที่ใครทำใส่เรือนเจ้าหรอกหรือแม่หญิง”

     “ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่คาถาอาคมหรือสิ่งเหนือธรรมชาติใดๆทั้งสิ้น ตอนนี้เชิญคุณลุกขึ้นมานั่งรอดีๆก่อนได้มั้ยคะฉันหิวข้าวมาก แล้วเดี๋ยวฉันจะมาอธิบายทุกอย่างให้คุณฟังเอง แต่ตอนนี้คุณช่วยนั่งรอเฉยๆก่อนอย่าเพิ่งไปแตะต้องอะไรทำ ได้มั้ยคะ”

     ศศินาปิดทีวีแล้วหันมาบอกด้วยความอ่อนใจ เธอคิดว่าวันหยุดยาวนี้ของเธอคงได้เหนื่อยแบบไม่จบไม่สิ้นแน่ ไม่ใช่แค่หาคำตอบกับเรื่องที่เกิดขึ้นแต่เธอยังต้องคอยดูแลพ่อพระเอกหลงยุคที่ระแวงทุกสิ่งทุกอย่างไปด้วยนี่สิ จะบ้าตายจริงๆ

     “ได้สิ ข้าจะรอตรงนี้ก็แล้วกัน”

     อคิราห์ที่เพิ่งได้สติก็ลุกขึ้นมานั่งบนโซฟาตัวยาว ก่อนจะกอดอกวางมาดอีกครั้งเพราะเผลอหลุดกิริยาไปไม่น้อย ศศินาพ่นลมหายใจออกมาพลางพยักหน้าปลงๆ ก่อนจะรีบไปจัดการกับมื้อเช้าที่ทำค้างไว้ต่อ ได้แต่ภาวนาให้อคิราห์นั่งนิ่งอย่างที่ว่าจริงๆซะที ไม่งั้นวันนี้ไม่ต้องได้ทำอะไรกันแน่

     “นี่คือสำรับเช้าของเจ้างั้นรึ”

     อคิราห์ถามเสียงสูงพลางขมวดคิ้วทันทีที่ศศินาวางถาดอาหารเช้าลงบนโต๊ะหน้าทีวี ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมองพลางนิ่วหน้าอย่างไม่วางใจจนศศินามองค้อนด้วยความหมั่นไส้ ไม่บอกก็รู้ว่าพ่อพระเอกหลงยุคนี่กำลังดูถูกข้าวเช้าของเธอ

     “ใช่ ทำไมคะคุณมีปัญหาอะไรกับข้าวเช้าที่ฉันอุตส่าห์ทำมาเผื่อคนแปลกหน้าที่บุกรุกห้องแบบคุณงั้นเหรอ”

     “ข้าก็แค่ถาม ไยเจ้าประชดประชันเก่งนักเล่าแม่หญิง”

     “งั้นก็เลิกถามแล้วกินเถอะค่ะ หิวจะตายอยู่แล้ว”

     “เจ้าช่างพูดจาหยาบคายยิ่งนัก หากอยู่ที่เรือนข้า…”

     “เกรงว่าตอนนี้คุณอยู่ในเรือนคนอื่นค่ะ จะกินดีๆมั้ยคะ”

     ทั้งคำพูดและสายตาที่เต็มไปด้วยความจิกกัดนั่น ทำเอาอคิราห์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอและนั่งตัวตรงทันที

     “งะ งั้นก็ขอบใจเจ้ามาก แล้วข้าจะตอบแทนให้นะแม่หญิง”

     “เชิญเจ้าค่ะ”