4

คนบนเตียงเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นน้ำตาที่เริ่มไหลจากผู้หญิงตรงหน้า จากที่กรุ่นโกรธก็เริ่มสงบลงและเรียกหาสติของตัวเองให้กลับมามากขึ้น ก็จริงที่ว่าเธอไม่น่าใช่ผี แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“ขอร้อง คุณออกไปเถอะนะ ถ้าอยากได้เงินก็เอาไปแต่ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันก็แค่อยากใช้ชีวิตที่เหลือให้ดีๆแค่นั้นเอง ฮึก ทำไมต้องเป็นฉันด้วย ฮือ”

ศศินาร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น เธอมองคนบนเตียงด้วยสายตาอ้อนวอนปนตัดพ้อ ไม่เข้าใจเลยว่าคนที่โดดเดี่ยวเช่นเธอจะต้องโชคร้ายไปถึงไหน ไม่เคยขอความสุขอะไรด้วยซ้ำในชีวิตที่ว่างเปล่ามาตลอดแบบนี้

“แม่หญิง…เจ้าอย่าร้อง ข้าไม่ได้จะทำอะไรเจ้าเลย ข้าก็ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้ากลัว”

ใบหน้างดงามสลดลงทันที ก่อนจะหันไปมองนอกระเบียงที่ยังมีฝนตกหนักอยู่ด้วยความสับสน ศศินาที่เห็นว่าอีกคนดูไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายเธอจริงๆถึงได้เบาใจลงนิดหน่อย เธอสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะรวบรวมความกล้าอีกครั้ง ไม่ว่ายังไงก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง

“ถ้าคุณไม่ใช่คนร้าย ฉันก็ไม่ใช่ผี ไม่ใช่ตัวอะไรทั้งนั้นเพราะนี่คือห้องของฉัน แล้วฉันก็อยากรู้ว่าคุณเข้ามาได้ยังไง”

“นี่เรือนเจ้าจริงๆงั้นหรือ…”

“แล้วข้า…มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน”

“ฉันคงตอบคุณไม่ได้ คุณ…จำอะไรได้บ้างมั้ย”

ศศินาเริ่มมองอีกคนอย่างพินิจ สีหน้าที่สับสนและเป็นกังวลนั่นแทบไม่ต่างอะไรจากเธอเลยสักนิด เธอลดดาบไม้ในมือลงก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ สบตาคมที่หันมามองเธอชั่วครู่แล้วตั้งใจฟังที่อีกคนเล่า

“ข้านั่งดื่มเหล้าชมจันทร์อยู่คนเดียวหน้าเรือนข้า จำได้ว่าก่อนจะหลับได้ยินเสียงแม่หญิงสักคนเรียกชื่อข้าจากที่ไกลๆ พอตื่นมาก็อยู่ตรงนี้กับเจ้าแล้ว”

“งั้นคุณ…ชื่ออะไรคะ”

“อคิราห์…ข้าชื่ออคิราห์”

ศศินาขมวดคิ้ว ยิ่งมองดูใบหน้าอีกคนเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด กรอบหน้างดงามไร้ที่ติ ดวงตาคมที่เด่นชัดที่สุดบนใบหน้า กับชื่อที่อีกคนเพิ่งบอกมา ทำไมเหมือนพระเอกในนิยายยุคโบราณที่เธอเพิ่งอ่านจบเลยล่ะ มันจะบังเอิญเกินไปแล้วรึเปล่า

“งั้นคุณ..มาจากที่ไหนคะ หมายถึง…บ้านคุณอยู่ที่ไหนคะ”

“บ้านชิดจันทร์ เมืองพยับหมอก พ่อข้าเป็นเจ้าเมืองที่นั่น”

“ไม่จริง…”

ศศินาเบิกตาโตกับข้อมูลที่ได้รู้ อย่าว่าแต่ใบหน้าและชื่อที่คุ้น ทั้งชื่อหมู่บ้านและเมืองที่ว่านั่นมันคือสถานที่ทั้งหมดที่อยู่ในนิยายเลยต่างหาก ประกอบกับชุดที่อีกคนใส่ก็ยิ่งไม่แปลกถ้าจะมาจากที่นั่นจริงๆ

นี่มันบ้าไปแล้ว จะเป็นไปได้ยังไงที่พระเอกในนิยายจะหลุดออกมาหาเธอในโลกปัจจุบันแบบนี้ อย่าว่าแต่หลงยุคเลยเพราะนิยายนั่นน่ะไม่มีอยู่จริงเลยต่างหาก คนเขียนแค่สร้างโลกในจินตนาการขึ้นมาให้เป็นยุคโบราณเท่านั้น ไม่ได้อิงประวัติศาสตร์และไม่มีอยู่ในแผนที่ใดๆทั้งสิ้น ทุกอย่างคือเรื่องสมมุติทั้งหมด

ศศินาแทบหมดแรงยืน เธอใช้ดาบไม้นั่นยันพื้นแทนที่จะใช้ขู่อีกคนเพราะรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ถ้าอคิราห์คือพระเอกในนิยายก็แน่นอนว่าไม่ใช่คนอันตราย แต่ความแปลกประหลาดของเรื่องนี้กำลังทำให้เธอช็อกมากกว่าเดิมซะอีก

“ข้าพูดเรื่องจริงไยเจ้าถึงไม่เชื่อ ว่าแต่เจ้าเถอะชื่อว่าอะไรรึ”

“ฉันชื่อศศินา…”

“อืม ชื่อเจ้าเพราะมากแต่เจ้าแต่งตัวแปลกเสียจริง ไยถึงใส่ชุดแบบนั้นเล่า”

อคิราห์เริ่มหันมาถามมากขึ้นเมื่อเห็นว่าศศินายอมลดท่าทางหวาดกลัวลงแล้ว ถึงแม้ตัวเองจะไม่ได้สบายใจขึ้นเลยก็ตาม ไม่ว่ายังไงสถานที่นี้ก็แปลกเกินไปอยู่ดี

“ฉันน่ะใส่ชุดปกติมากมีแต่คุณนั่นแหละที่แปลก แต่ถ้าเป็นเมืองของคุณก็ถือว่าไม่แปลกละนะ”

ศศินาก้มมองตัวเองในชุดเสื้อยืดกางเกงขายาวที่ใส่นอนประจำแล้วถอนหายใจออกมา คนที่แต่งตัวไม่เข้ายุคสุดๆกล้ามาวิจารณ์คนอื่นเนี่ยนะ แต่ก็ว่าไม่ได้เจ้าตัวไม่รู้อีกนั่นแหละ

“พูดจาก็แปลกนัก แล้วถ้าที่นี่คือเรือนเจ้ามันคือเมืองไหนไยถึงได้แปลกตาไปหมดเช่นนี้”

“ที่นี่เป็นเมืองที่บอกไปคุณก็ไม่รู้จักอยู่ดี เอาเป็นว่ามันคือคนละที่กับที่คุณอยู่แบบไกลกันมากๆ เรียกว่าคนละช่วงเวลาเลยแหละ”

ศศินามองอีกคนที่หันไปมาดูรอบห้องเธอก็พอเข้าใจได้ว่ามันแปลกสำหรับคนยุคนั้นจริงๆ แต่ก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้เข้าใจไปกว่านี้แล้ว ตอนนี้กลายเป็นว่าเธอที่ตกใจแทบตายในตอนแรก กลายเป็นคนมาอธิบายเรื่องราวที่แปลกประหลาดนี่แทนซะงั้น

“ไกลกันมากๆงั้นหรือ แต่คนละช่วงเวลาเจ้าหมายถึงอะไร”

“บอกไปตอนนี้คุณก็คงไม่เข้าใจหรอก เอาเป็นว่าเราไปหาข้าวเช้ากินก่อนเถอะ ไว้ค่อยคุยตอนนั้นอีกทีละกันฉันหิวแล้ว”

ศศินาตัดบทเพราะนี่ก็สายมากแล้ว ฝนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกง่ายๆเธอคงต้องทำอาหารเองแล้ว ขืนมายืนคุยกันอยู่ตรงนี้อีกกี่ชั่วโมงก็ไม่น่าจบ เธอต้องการพลังงานในการคิดวิธีแก้ปัญหาต่อจากนี้มากๆ

“เดี๋ยวสิเจ้าจะไปไหน ข้ายังไม่เข้าใจเลยนะ ศศินา!”

ศศินาหยุดชะงัก ความรู้สึกแปลกๆกำลังโจมตีเมื่อถูกอีกคนเรียกชื่อ อาจจะเพราะไม่มีใครเรียกชื่อเต็มๆของเธอมานานมากแล้วก็เป็นได้

“ไปทำข้าวเช้า คุณก็ออกมารอข้างนอกนี่เถอะเดี๋ยวค่อยคุยกัน”