บทที่ 11 เสื้อผ้าของสามี

เบียงก้าเดินกลับขึ้นไปชั้นบน

พนักงานทำความสะอาดกำลังเก็บกวาดห้องพักของเธออยู่

เบียงก้าค้อมศีรษะให้พนักงานทำความสะอาดอย่างสุภาพ ก่อนจะเดินไปยังตู้เสื้อผ้า เธอเปิดมันออกแล้วหยิบเสื้อผ้าที่เธอรีดเมื่อคืนออกมา

พนักงานสาวทำความสะอาดได้อย่างรวดเร็ว

ตอนที่เบียงก้าล้างหน้าล้างตาเสร็จแล้ว ทุกร่องรอยที่ลุค ครอว์ฟอร์ดทิ้งไว้ในห้องก็ถูกปัดกวาดจนเกลี้ยง

เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก

สิบนาทีที่แล้ว ฌองส่งข้อความถึงเธอ “เบียงก้า ทีมของพี่ทำโครงการเสร็จหมดแล้วนะ พี่กำลังจะไปเมืองเอชบ่ายนี้ แล้วพรุ่งนี้เป็นวันหยุดพอดีด้วย พี่ว่าจะไปหาเธอที่โรงแรมสักหน่อย”

เบียงก้าส่งข้อความกลับไป “ยอดไปเลยค่ะ เดี๋ยวฉันจะส่งที่อยู่ของโรงแรมไปให้นะ”

ไม่รู้ว่าทำไม ตอนที่เธอมองไปรอบ ๆ ห้องที่ลุค ครอว์ฟอร์ดใช้เวลาอยู่ในนี้ทั้งคืนด้วยความรู้สึกผิดเล็ก ๆ ในใจ

ตอนที่พนักงานทำความสะอาดห้องเสร็จ เธอเห็นว่าเบียงก้ายืนนิ่งงันพร้อมด้วยสีหน้าดูบึ้งตึงและว้าวุ่นใจ

“เรียบร้อยแล้วค่ะ” พนักงานทำความสะอาดกล่าวด้วยรอยยิ้มพร้อมถุงขยะในมืออยู่หน้าประตู

เบียงก้าดึงสติตัวเองกลับมาอย่างรวดเร็ว “ขอบคุณมากนะคะ”

“ดิฉันวางชุดชั้นในที่ใช้แล้วไว้ในลิ้นชักเล็ก ๆ ในตู้เสื้อผ้านะคะ” พนักงานทำความสะอาดกล่าวเสริม

“ชุดชั้นในเหรอคะ?” เบียงก้าสับสน

เธอจำไม่เห็นได้ว่าตัวเองทิ้งชุดชั้นในใช้แล้วไว้อย่างนั้น

“ชุดชั้นในชายค่ะ ของสามีคุณใช่ไหมคะ? ดิฉันเจออยู่ตรงตะกร้าผ้าในห้องน้ำค่ะ”

พนักงานทำความสะอาดกล่าวด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป

เบียงก้าชะงัก

ชุดชั้นในชาย? ของสามีฉันน่ะเหรอ?

ใบหน้าของเธอกลายเป็นแดงระเรื่อ เบียงก้าเม้มปากพลางสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ใบหน้าของเธอร้อนวูบวาบ ไม่รู้ว่าจะจัดการกับชุดชั้นในนี้อย่างไรดี

เธอคงไม่ต้องส่งคืนเขาหรอกใช่ไหม?

ช่างมันเถอะ… โยนทิ้งไปน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด

คงไม่ใช่ว่าเจ้านายของเธอจะคิดถึงชุดชั้นในตัวนี้หรอกนะ

เบียงก้าส่ายหน้า นี่คือสิ่งที่เธอคิดในหัวอย่างนั้นเหรอ?

ต้องขอบคุณเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมา

เป็นสายเรียกเข้าจากซู คาร์เตอร์

“ไงคะ ซู” เบียงก้ารับสายแล้วตอบกลับไป

“เธอรับประทานอะไรรึยังคะ? เบียงก้า ถ้ายังไม่ได้รับประทานอะไร ก็ทานเสียนะ เราจะเจอกันที่บันไดหลังอาหารเช้าสิบนาที มีประชุมที่เธอต้องเข้าร่วมอยู่ด้วยนะะ”

“ได้จ่ะ เจอกันที่บันไดในอีกสิบนาทีนะ” เบียงก้ากังวลว่าจะถูกโยนงานพี่เลี้ยงเด็กให้ทำอีกครั้ง

เบียงก้าชอบลานี่กับเรนนี่มาก แต่อย่างไร งานก็คืองาน

ตอนที่เธอได้รับเงินเดือนจากบริษัท ที คอร์ปอเรชั่น เธอต้องการที่จะเป็นส่วนหนึ่งของบริษัท ในขณะเดียวกันเธอก็ต้องการเรียนรู้และพัฒนาตัวเอง

และนั่นเป็นสิ่งที่พ่อของเธอต้องการเช่นกัน

เมื่อนึกถึงพ่อ ปฏิกิริยาของเธอก็เปลี่ยนไป

เจนนิเฟอร์ ลี เป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างสวย และยิ่งได้รู้ความจริงที่ว่าอายุของเธอปาเข้าไปเกือบห้าสิบปีแล้ว นั่นแสดงว่าสมัยยังเป็นสาว เธอคงสวยหยาดเยิ้มเป็นแน่

พ่อของเบียงก้ารักภรรยาคนที่สองนี้อย่างหมดหัวใจ

พ่อทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อความสุขของเจนนิเฟอร์

เบียงก้าเสียศูนย์เล็กน้อย ความทรงจำในวัยเด็กของเธอบอกกับเธอว่าพ่อเคยรักแม่มากแค่ไหน และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงจมอยู่กับขวดเหล้าหลังจากที่แม่จากไป นับเป็นช่วงตกต่ำในชีวิตเขามาตลอดแปดปี

ตอนที่พ่อเสียแม่ไป ราวกับว่าพ่อเองก็สูญเสียความตั้งใจที่จะใช้ชีวิตไปด้วยเช่นกัน

…

สิบโมงเช้า

เบียงก้าเดินลงมาจากชั้นบน

“ขึ้นรถได้เลยจ่ะ” ซูบอกแก่เบียงก้า

พนักงานในสายงานนี้มักจะใส่เสื้อผ้าที่เรียบง่ายแต่ดูเป็นมืออาชีพ

เบียงก้าแต่งกายคล้ายซู เธอใส่ชุดที่ดูเป็นทางการซึ่งประกอบไปด้วยเสื้อเชิ๊ตสีพื้นเรียบ ๆ ปลดกระดุมด้านบนออกสองเม็ด และกระโปรงทรงเอ มันทำให้เบียงก้าดูไปที่ติโดยไม่บดบังความอ่อนหวานของเธอ

ครั้งนี้ พวกเขาใช้รถสองคันเพื่อการเดินทางไปประชุม

ซูและเบียงก้าใช้รถคันหน้า ในขณะที่ลุคและทอมนั่งอยู่ในพาหนะสุดหรูคันด้านหลัง

“ทำไมคุณดอยล์ถึงไม่มากับเราล่ะ?” เบียงก้าที่ไม่คุ้นชินกับสถานการณ์นี้เอ่ยถามเมื่อมีโอกาส “ตอนไปถึงที่ั่นั่น เราควรทำอะไรบ้าง”

“คุณดอยล์กำลังพาลูก ๆ ของท่านประธานไปชิงช้าสวรรค์ค่ะ” ซูบอกเบียงก้าโดยไม่ได้ให้ข้อมูลเรื่องอื่นอีก “เธอไม่ต้องทำอะไรเลยตอนที่ไปถึง แค่ตั้งใจฟังก็พอค่ะ นั่นคืองานหลักของเธอเลย”

“ค่ะ” เบียงก้าพยักหน้ารับ

พวกเขาเดินทางมาถึงโรงแรม

โรงแรมชื่อดังแห่งนี้ที่มีพนักงานคอยบริการในทุก ๆ ส่วน ซึ่งการประชุมถูกจัดขึ้นที่ชั้น 99

เบียงก้าได้เข้าร่วมการประชุมแบบตัวต่อตัวเป็นครั้งแรก ตอนที่บรรดาสุภาพบุรุษซึ่งประสบความสำเร็จกำลังจับมือทักทายกันแบบแนบแน่นและจริงจัง มันเป็นอะไรที่ค่อนข้างมีเสน่ห์ดึงดูดสายตาโดยเฉพาะสายตาของกับหญิงสาวทั้งหลาย

ในตอนที่เขากำลังเจรจาเรื่องสัญญา ลุค ครอว์ฟอร์ดดูเป็นคนละคนไปเลย

ลุคสามารถจัดการกับปัญหาต่าง ๆ ได้อย่างง่ายดาย ไม่ว่าคู่ค้ารอบกายจะเก่งกาจขนาดไหน เขาก็เอาชนะใจจนคนเหล่านั้นยอมรับในตัวเขาได้

เบียงก้าตั้งใจฟังอย่างละเอียดเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่พลาดเนื้อหาอะไรไป

ช่วงตอนท้ายของการประชุม ประธานชอว์ที่นั่งอยู่ทางด้านขวากวาดสายตาไปหาลุค จากนั้นส่งยิ้มไปให้ รอยเหี่ยวย่นปรากฏขึ้นบนใบหน้า “ลูกสาวสุดที่รักของผมยืนกรานที่จะตามผมมาที่นี่ แล้วเธอยังขอร้องผมให้สัญญากับเธอว่าผมจะเกลี้ยกล่อมให้คุณพาเธอไปเที่ยวรอบ ๆ เมืองสักหน่อย แถมเธอยังบอกอีกด้วยว่าถ้าหากผมทำไม่สำเร็จ ผมจะไม่ได้เป็นพ่อเธออีกต่อไปด้วย! คุณคิดว่ายังไงลุค? ผมทำให้ลูกสาวเสียนิสัยหรือเปล่า?”

เบียงก้าไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ

ทุกคนในที่นี้รู้ดีว่านี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเจ้านาย

…

พวกเขาออกจากโรงแรมชื่อดังแห่งนั้นช่วงเวลาบ่ายโมงครึ่ง

เบียงก้าพร้อมกับแล็ปท็อปคู่ใจกำลังเดินขึ้นรถ

ซูเดินตามมา

ด้านนอกของประตูทางเข้า ประธานชอว์และลูกสาวสุดที่รักกำลังจับมือกับลุคพร้อมกับกล่าวลา

“เธอเห็นนั่นไหม? ประธานชอว์คงอยากให้ลูกสาวของตนแต่งงานกับคุณครอว์ฟอร์ดแน่ ๆ” เธอกล่าวพร้อมเสียงหัวเราะ

เบียงก้าไม่รู้ว่าจะตอบกลับเช่นไร เธอจึงพูดอย่างอ้อม ๆ ออกไป “ฉันล่ะสงสัยจริง ๆ เลยว่าเมื่อมองจากสถานะทางสังคมที่สูงกว่าหรือต่ำกว่าแล้วล่ะก็ ลูกสาวของประธานชอว์ยังจะแต่งงานอยู่อีกเปล่า?”

มันเป็นสิ่งที่พูดค่อนข้างยากทีเดียว

ซูพูดกับเบียงก้าอย่างสบาย ๆ “สำหรับฉัน ประธานชอว์กับลูกสาวคงคิดแบบเดียวกันอยู่แน่เลยล่ะ ไม่มีใครบอกได้หรอกว่าคุณครอว์ฟอร์ดคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่ถ้าถามฉัน ผู้หญิงคนไหนที่คุณครอว์ฟอร์ดไม่สนใจจะแต่งงานด้วยก็มักจะต้องการสถานะทางสังคมที่สูงกว่าเดิมอยู่แล้ว มันไม่สำคัญด้วยซ้ำว่าเธอจะเป็นลูกสาวของคนดังอย่างเจด เอ็มเพอเรอร์- ”

จริงด้วย นั่นฟังดูเข้าท่าทีเดียว

เบียงก้าเงยหน้าขึ้นมองลูกสาวของประธานชอว์ด้วยแววตาเรียบเฉย เธอคิดกับตัวเองอย่างใจเย็น ‘ถ้าท่านประธานจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ เธอคนนี้ก็จะกลายเป็นแม่ของลานี่กับเรนนี่น่ะสิ’