บทที่ 2 ในที่สุดก็ตั้งครรภ์จนได้

เมื่อเสร็จกิจ ชายคนนั้นก็จากไป

เบียงก้าหมดแรงจนแทบสลบ เธอขดตัวอยู่บนเตียงเป็นเวลานาน

หมอบอกว่าวิธีนี้จะทำให้เธอตั้งครรภ์ได้ง่ายขึ้น

…

เรื่องก็ผ่านไปคืนแล้วคืนเล่า จนเธอสามารถเดาได้ว่าลุค ครอว์ฟอร์ดจะมาที่คฤหาสน์ทุกคืน

ไม่ว่าจะดึกแค่ไหน เขาก็จะปรากฏตัวขึ้นเสมอ

คนขับรถของลุคเป็นชายวัยกลางคนที่คอยติดตามเขาไปทุกที่ และเขายังเป็นสามีของเฟย์ด้วย ทั้งสองเคยมีประสบการณ์ในเรื่องนี้มาก่อน ดังนั้นทั้งสองจึงต้องการจะให้คำแนะนำแก่นายน้อยของพวกตนเป็นอย่างมากว่าเรื่องแบบนี้ควรค่อยเป็นค่อยไป ถ้าเร่งรีบจนเกินเหตุ รังแต่จะพาสุขภาพแย่ลงไปเสียเปล่า!

ถึงกระนั้น เสียงลือเสียงเล่าอ้างว่านายน้อยของพวกตนโหดเหี้ยมเพียงใดนั้นดังไปทั่ว ใบหน้าอันเยือกเย็นดั่งปีศาจ เรื่องรับมือยากไม่เคยเป็นที่สองรองใคร!

ทั้งคู่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหุบปากเอาไว้!

ทุกวันนี้ทั้งสองทำได้เพียงนั่งมองหญิงสาวตัวน้อยที่อ่อนล้าและไร้ชีวิตชีวาจากความกระเหี้ยนกระฮือรือของนายน้อยตน ดูเหมือนพลังงานทั้งหมดที่เธอมีจะถูกสูบออกจากตัวจนหมดเกลี้ยง

นี่เป็นคืนสุดท้ายของเดือน

เบียงก้าไม่สามารถที่จะเข้าถึงหรือเดาทางชายคนนี้ได้เลย บางครั้งเขาก็จะอ่อนโยนจนหน้าใจหาย

แต่บางครั้ง ดูเหมือนเขาจะตั้งใจที่จะทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวด

ทั้งนี้และทั้งนั้น ดูเหมือนร่างกายของเธอเริ่มที่ไม่เชื่อฟังเธออีก

เมื่อทั้งสองเสร็จกิจเรียบร้อย ชายหนุ่มก็อาบน้ำและสวมนาฬิกาเรือนแพง ดูสมกับเป็นชายที่ชาติตระกูลดี เขาเอ่ยกับเด็กสาวที่นอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างเย็นชา “ผมรอฟังข่าวดีอยู่นะ”

จากนั้น เขาก็เดินออกไป

ภายในห้องนอน เงียบลงอีกครั้ง

จากมุมมองของเบียงก้า เธอไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อหรือรูปลักษณ์ของชายแปลกหน้าคนนี้เลย ซึ่งนั่นเป็นอะไรที่น่าหวาดหวั่นเป็นอย่างยิ่ง! ดูเหมือนว่าปีศาจร้ายภายในจิตใจของเขาเพิ่งจะถูกปลดปล่ยออกมา สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวเหลือเกิน!

คืนนั้น เขาออกจากคฤหาสน์ช้ากว่าปกติ

เธอได้ยินเสียงฝีเท้าออกจากห้องและไปหยุดอยู่นอกคฤหาสน์ จากนั้นเธอได้ยินเสียงจุดไฟแช็ก เสียงนั้น

ดังก้อง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในคฤหาสน์ที่ว่างเปล่าเช่นนี้

ขณะนี้ เธอต้องลุกขึ้น เธอต้องลุกออกไปนั่งดูที่นอกหน้าต่าง เธอจะได้รู้ว่าเขาหน้าตาเป็นเช่นไร

กระนั้น เธอกลัวว่าสิ่งที่เธอเห็นจะกลายเป็นฝันร้าย…

…

หนึ่งเดือนต่อมา

เบียงก้าถือชุดตรวจครรภ์เบื้องต้นอยู่ในมือ ในที่สุดขีดสีแดงเข้มก็ปรากฏขึ้นมา เป็นสองขีดแดงที่เข้มและชัดเอาเสียมาก ๆ

เธอเฝ้ารอคอยอย่างใจจดใจจ่อกับผลตรวจนี้ตลอดทั้งเดือน ในขณะเดียวกัน นับตั้งแต่มีข้อตกลงนี้ นอกจากเฟย์แล้ว เธอไม่เคยเห็นใครอื่นอีกเลย ไม่เคยเห็นแม้แต่ใบหน้าของชายคนนั้น

หากไม่มีวี่แววการตั้งครรภ์ได้ในเดือนนี้ เธอคงจะต้องทำกิจวัตรยามค่ำคืนกับผู้ชายคนนั้นเหมือนกับเดือนที่ผ่านมาอยู่ร่ำไป

ทว่าตอนนี้ เธอตรวจครรภ์และได้ผลเป็นบวกในที่สุด! ขอบคุณพระเจ้า!

เธอแค่อยากจะให้กำเนิดลูกคนนี้อย่างปลอดภัย และทำภารกิจนี้ให้สำเร็จเพื่อที่จะได้ใช้เวลาที่เหลือในชีวิตเธอ ค่อย ๆ ลืมประสบการณ์ที่หนักหนาบาดใจนี้ไป

ในวันหนึ่ง ทุกอย่างคงจะเลือนหายไปกับอดีต ใช่ไหมนะ?

เมื่ออีกฝ่ายรู้ว่าเธอตั้งครรภ์ได้สำเร็จแล้ว พวกเขารีบจัดหาตารางการตรวจสุขภาพอย่างละเอียดให้เธอ โดยทันที

เมื่อเฟย์เข้ามาหาเธอพร้อมกับข้อตกลง เบียงก้าร้องขอเพียงแค่สองสิ่งเท่านั้น

ประการแรกเธอต้องการไปโรงเรียนตามปกติ เมื่อถึงเวลาที่ท้องของเธอใหญ่จนเห็นที่สังเกต เธอจะลาจากโรงเรียนเพื่อเตรียมการคลอด

ประการที่สอง เธอต้องการอาศัยอยู่ในห้องเช่าของเธอ ในระหว่างนี้ เธอจะรู้สึกสบายใจมากขึ้นที่นั่น

เธอไม่คุ้นเคยเลยกับบรรยากาศในคฤหาสน์แม้แต่น้อย

“ดิฉันจำเป็นต้องถามเรื่องนี้กับนายน้อยเสียก่อน แต่อย่างไรก็ตาม เด็กในท้องของคุณก็ยังเป็นลูกของนายน้อยอยู่ดี!” เฟย์หันกลับไปต่อสายถึงลุคทันที เธอยืนอยู่ริมหน้าต่างบานใหญ่ของโรงพยาบาล เธอโทรศัพท์หานายท่านของตนเพื่อแจ้งคำขอทั้งสองของเบียงก้า

จากนั้นหนึ่งนาที เฟย์ก็วางสาย

“นายน้อยตอบตกลงตามคำขอของคุณแล้วค่ะ”

เบียงก้าพยักหน้าขอบคุณเธออย่างงุนงง

…

บ่ายของวันนั้น เธอกลับมายังห้องเช่าที่เธอเคยอยู่ จากนั้นเธอจึงโทรหาโรงพยาบาล “สวัสดีค่ะ นี่ใช่ ดร.จอยซ์รึเปล่าคะ? ฉันขอถามเกี่ยวกับอาการของพ่อหน่อยได้ไหมคะ ท่านเป็นยังไงบ้าง? ”

“ไม่ต้องห่วงเลยครับ” คุณหมอตอบ “เราได้รับเงินแล้วครับ และจะมีผู้บริจาคเข้ามาในไม่ช้า

เช่นกัน คงอีกไม่นานครับ พวกเรากำลังเตรียมพร้อมสำหรับการผ่าตัดอยู่นะครับ!”

“ขอบคุณค่ะ” เบียงก้าไม่รู้ว่าเธอควรพูดอะไรอีก เธอมีทั้งเงินและร่างกายที่เธอบริจาคก็พร้อมเช่นกัน

เธอน่าจะดีใจถูกไหม?

หรือเธอควรจะรู้สึกเสียใจกันแน่?

ไม่ใช่ทั้งสองอย่างเลย!

หลังจากวางสาย เธอก้มศีรษะลงแล้วเอนกายฟุบลงบนโต๊ะพลางจ้องมองไปยังพื้นรอบตัว ไม่นานหลังจากนั้น น้ำตาของเธอก็ไหลออกมา จนขนตาของเธอเปรอะเปื้อนไปหมด

หลังจากนิ่งไปชั่วครู่ เธอปาดน้ำตาและใช้ฝ่ามือเช็ดน้ำตาทุกหยดออก

จากนั้นเธอก็ฝืนยิ้มให้ตัวเอง พ่อของเธอได้รับการรักษาแล้ว นั่นเป็นสิ่งที่น่ายินดีแน่นอน

…

ห้าเดือนต่อมา

ณ ตอนนี้ ท้องของเธอเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงให้เห็นอย่างชัดเจน

เฟย์ทำหน้าที่จัดแจงธุระเรื่องการลาออกจากโรงเรียนของเบียงก้า

เมื่อแม่บ้านเฟย์ออกจากโรงเรียน อาจารย์ใหญ่เดินออกมาส่งเธอเป็นการส่วนตัวและโบกมือลาด้วยความเคารพ

เบียงก้ายืนดูห่างออกไป เธอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ทำไมอาจารย์ใหญ่ต้องปฏิบัติต่อแม่บ้านเฟย์อย่างนอบน้อมขนาดนั้น เป็นเพราะเจ้านายของเฟย์รึเปล่า พ่อของเด็กคนนี้เป็นคนโด่งดังขนาดนี้เลยเหรอ?

ถึงกระนั้น เบียงก้าไม่ได้ปล่อยใจไปกับเรื่องนี้เสียหมด

เธอยืนอยู่ตรงป้ายรถเมย์ จากนั้น เฟย์ก็เดินมาหาเธอและเอ่ยขึ้น “อย่ากังวลไปเลยค่ะ ดิฉันจัดการเรื่องนี้ให้คุณเรียบร้อยแล้วค่ะ ดิฉันอ้างไปว่าคุณสุขภาพร่างกายไม่ค่อนแข็งแรงนัก ไม่มีใครรู้ว่าคุณกำลังตั้งครรภ์อยู่ค่ะ และเราทุกคนจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ”

ความรู้สึกภายในใจของเบียงก้าผ่อนคลายลงอย่างมาก

บ่ายวันนั้น

เบียงก้าเดินทางไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาล

ปีนี้ เธออายุเพียงสิบแปดปีเท่านั้น แต่ทว่าเธอยืนอยู่ที่นี่พร้อมกับตั้งท้องลูกของชายผู้หนึ่งซึ่งเธอแทบไม่รู้จัก ไม่มีทางที่พ่อของเธอจะยอมรับเรื่องแบบนี้ได้แน่!

ต้องขอบคุณที่ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วง ดังนั้นเธอจึงสามารถสวมใส่เสื้อผ้าหลายชั้นได้เพื่อปกปิดหน้าท้องของเธอได้อย่างแนบเนียบ

เธอสวมเสื้อสเวตเตอร์ขนแกะบาง ๆ แต่ก็ยังมองเห็นท้องที่ยื่นออกมาอยู่ดี ดังนั้นเธอจึงสวมเสื้อฮู้ดหลวม ๆ ทับด้านนอก อย่างน้อยวิธีนี้ ก็สามารถทำให้เธอปิดบังร่างกายไว้ได้

ที่นี่เป็นโรงพยาบาลเอกชนซึ่งพร้อมด้วยเทคโนโลยีและทักษะทางการแพทย์ที่ดีที่สุดในเมือง

เบียงก้าขึ้นมาถึงชั้นที่พ่อของเธอได้รับการรักษาอยู่

เธอเดินไปที่ห้องด้วยความคุ้นเคย แต่ก่อนที่เธอจะทันได้เข้าไปในห้องนั้น เธอได้ยินแม่เลี้ยงของตน

เจนนิเฟอร์ ลี

...