7-เริ่มต้นทดลองอยู่ด้วยกัน

ชายตรงหน้าลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ ทิ้งฉันให้นอนซมอยู่บนเตียง ฉันมองตามหลังเขาแล้วได้แต่ตบกะโหลกตัวเองซ้ำ ๆ ฉันทำเรื่องอะไรลงไป!

พรึบ แผงยาแผงหนึ่งถูกโยนลงมาใส่ฉัน ด้วยใบหน้าที่นิ่งราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับเหตุการณ์เมื่อกี้

“ยาอะไร ฉันไม่กิน ฉันจะกลับ!” ฉันดันตัวเองลุกคนจนรู้สึกเจ็บแสบตรงน้องสาว มันแดงเถือก และมีเลือดจาง ๆ ติดอยู่

“อยากท้องไม่มีพ่อรึไง” ใช่สิ เขาไม่ป้องกันเลยสักนิด ไม่รู้ว่าผ่านผู้หญิงแบบไหนมาบ้างไหนจะโรค ไหนจะท้องขึ้นมา ฉันแบกหน้าไปเรียนยังไง ฉันฮึดใจลุกขึ้น ใช้ผ้าห่มหนาม้วนตัวเอาไว้ ก่อนจะรีบหยิบเสื้อผ้าวิ่งเข้าห้องน้ำ

ออกมาเขาก็ไม่อยู่แล้ว

ฉันรีบจัดการตัวเอง และยกข้าวของออกมาเตรียมจะออกไปจาก

ห้องบ้า ๆ นี้

“คิดจะฟันแล้วทิ้งเหรอ” เสียงคุ้นนั้นดังออกมาจากฝั่งห้องทำงาน เจ้าของเสียงเดินล้วงกระเป๋าสองข้างตรงดิ่งมาหยุดตรงหน้า

“ฉันจะกลับ” ดันตัวเขาออกพยายามเปิดประตูบานใหญ่นี้ออกให้ได้

“กลับก็ได้ เดี๋ยวฉันส่งทนายตามไป” คำขู่นั้นทำให้ฉันใจสั่นไม่เป็นจังหวะ ได้แต่หันหน้าไปมองเขาด้วยความโกรธเคือง ร่างสูงก้มลงมาหาฉัน

“ทำไมไม่ยอมเหมือนอยู่บนเตียงบ้าง”

‘ตึก ตึก ตึก’ หัวใจฉันเต้นโครมคราม หน้าร้อนผ่าว รู้สึกอยากแทรกแผ่นดินหนีให้พ้น ๆ จะว่าไปเขาก็ไม่ได้ทำร้ายร่างกายฉัน ถึงจะหน้านิ่งเย็นชา

แต่ก็ไม่ซาดิส เอ่อ พอนึกถึงเรื่องนี้ฉันเนี่ยอยากจะร้องไห้จริง ๆ

“คุณชื่ออะไร” ไม่รู้เป็นผู้หญิงใจง่ายแค่ไหน นอนกับชายไม่รู้แม้กระทั่งชื่อเสียงเรียงนาม

“บ้านไม่มีทีวี?” เขาคงยังไม่ตอบ เอาแต่พูดจาทำหน้านิ่งกวนประสาทฉัน

“มี! แต่ไม่ชอบดู ทำไมละคะก็จะ จะอยู่ด้วยกันไม่ใช่ไง จะได้เรียกถูก”

เขาเดินหันหลังไปที่โต๊ะทำงานแล้วหยิบหนังสือพิมพ์ฉบับนึงมา

‘เซ็น ดิณภัทร อัครไพศาลสกุล นักธุรกิจหนุ่มหล่อไฟแรง เดินหน้านำเข้าเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ตีตลาดประเทศไทยและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ภายใต้ฐานการผลิต ZER’

ชื่อนี้ฉันคุ้นหูมาตลอด เพราะตอนเช้าพ่อเปิดข่าวดูทุกวัน มันก็เข้า ๆ มาในหูฉันบ้างแต่ไม่อยากจะใส่ใจ

“นาย เอ้ย คุณก็ดังดีนิ ทำไมไม่มีผู้หญิงมาสนใจ หรือคู่นอน คนแบบคุณจะคั่วใครก็ได้ จะมารับสมัครทำไม” เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะรินไวน์

หรูใส่แก้ว

“ฉันคั่วมาหมดแล้ว ดารา คนในวงการ เบื่อ อยากหยุด” หยุด คือเขาจ้างฉันเพื่อให้มาหยุดความเจ้าชู้ของเขาเหรอเนี่ย ไม่สิ เขาอาจจะอยากมีซัมติงกับใครสักคนแค่คนเดียว ความคาดคะเนมากมายเด้งเข้ามาในหัวฉันเต็มไปหมด อยากรู้แต่ไม่กล้าจะถามต่อ

“สงสัยอะไร?”

“เอ่อ คือ ต่อไปนี้หมายถึงแบบนี้นะ คุณจะมี... กับฉันแค่คนเดียวเหรอ

 ไม่คั่วสาวมั่ว ๆ เหมือนคราวก่อนอีกงั้นเหรอ” เขาวางแก้วไวน์และเดินมาหาฉัน สายตาเขาดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่รู้ ไปเก็บของสะ เกะกะ” ฉันได้แต่ยืนงงกับคำตอบของเขา อยากได้ความชัดเจน แล้วทำไมตาเขาเศร้า ถ้าเขาไม่มั่วผู้หญิงคนอื่นแล้ว ฉันจะได้สบายใจเรื่องโรคติดต่ออะไรพวกนี้

“งั้นคุณทำไม ไม่ป้องกันบ้าง” ฉันถามคำถามแบบนี้ไปได้ยังไงกัน

“ฉันป้องกันทุกคน แต่กับเธอ ขี้เกียจ กินยาซะ” เขาทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องนอน อืม ก็ห้องนั้นล่ะ ห้องที่เมื่อสักครู่ฉันคุ้นเคย

“อย่าให้พูดหลายรอบ” ฉันเดินคอตก เข็นกระเป๋าเข้าไปไว้ในห้องพร้อมจัดแจงเสื้อผ้าเครื่องสำอางวางไว้ให้เรียบร้อย จากสายตาที่สอดส่องก็ไม่พบ

ข้าวของผู้หญิงคนอื่นแม้แต่น้อย เจอแต่เสื้อผ้าเขา เดี๋ยวนะ

“คุณ ทำไมเสื้อผ้าคุณอยู่ห้องนี้” หน้านิ่งละจากหนังสือพิมพ์ สักครู่ก่อนจะตอบกลับมา

“ก็ห้องนอนฉัน”

“แล้วห้องฉันหล่ะ พาฉันไปห้องฉันหน่อย”

เขาวางหนังสือพิมพ์นั้นลงท่าทางรำคาญฉันมาก

“นี่! ฉันสั่งให้นอนที่ไหนก็นอนนั่นล่ะ อย่าขัดนัก”

โอ้ยเวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย ฉันได้แต่ก้มหน้าก้มตาจัดของต่อไป พ่อคิดจะโทรง้อฉันบ้างมั้ย ตอนนี้ทำไมฉันรู้สึกอยากไปอยู่บ้านตัวเอง ถึงต้องสู้รบตบมือกับนางมารที่บ้าน มันก็ดีกว่าอะไรแบบนี้แน่ ๆ