กลั่นแกล้ง

ตอนที่ 5 (กลั่นแกล้ง)

“หากคุณลูกค้าต้องการอะไรเพิ่มเติมอีก ก็สามารถกดกริ่งเรียกพนักงานได้ตลอดเวลาเลยนะคะ” เฟื่องฟ้าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพหลังจากจัดวางอาหารพร้อมรินไวน์แดงราคาแพงให้กับเขาเสร็จแล้ว เธอโค้งคำนับให้เขาตามแบบฉบับของพนักงานของทางร้านอย่างเช่นทุกครั้ง ก่อนเธอจะหันหลังหมุนตัวกลับเพื่อเดินออกไป

“เดี๋ยวสิ!”

“คะ คุณลูกค้าต้องการอะไรเพิ่มเติมอีกหรือเปล่าคะ?”

“เธอควรจะแจ้งชื่อเมนูอาหารแต่ละอย่างบนโต๊ะในระหว่างที่เสิร์ฟอาหารให้ฉันนะ แล้วฉันจะตรัสรู้ได้ยังไงว่าอาหารแต่ละอย่างที่ฉันกินมันมีชื่อเรียกว่าอะไรบ้าง”

น้ำเสียงเข้มของคีตภัทรพูดขึ้นก่อนที่เธอจะเดินออกไป สายตาคมดุจเหยี่ยวจ้องมองใบหน้าหวานของเธอนิ่งเพื่อรอคำตอบจากเธอด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท ในขณะที่อีกคนก็ยืนจ้องหน้าเขากลับเช่นเดียวกัน เฟื่องฟ้าเองพอจะรู้ว่าไอ้ผู้ชายปากปีจอคนนี้ที่มีนามว่าคีย์กำลังหาเรื่องแกล้งเธออยู่

“เธอไม่ได้เอาหูมาด้วยหรือไง ถึงไม่ได้ยินที่ลูกค้าวีไอพีอย่างฉันถาม หื้ม??”

คิ้วหนาของเขาเลิกขึ้นเพื่อรอคำตอบจากเธอ ในขณะที่สายตาคมกริบของเขาก็จับจ้องมองใบหน้าของเธออย่างไม่วางตาเมื่ออีกคนเอาแต่นิ่งเงียบอยู่แบบนั้น

“ถ้าเธอไม่ตอบหรือไม่เต็มใจที่จะบริการลูกค้าอย่างฉัน งั้นฉันจะเรียกไอ้หน้าอ่อนผู้เป็นเจ้าของร้านนี้ ให้มันเป็นคนมาตอบคำถามฉันเอง!”

“นี่คุณ!!”

“ทำไม เธอมีปัญหาเหรอ?”

คีตภัทรเอ่ยแทรกขึ้นมาด้วยใบหน้าเยาะเย้ย พร้อมกับจ้องมองใบหน้าของเธอตาไม่กะพริบอย่างผู้ที่เหนือกว่า

“ไม่มีค่ะ ถ้าคุณอยากจะทราบชื่อของแต่ละเมนู ดิฉันจะอธิบายชื่อของอาหารแต่ละเมนูให้คุณทราบก็ได้ค่ะ จานนี้คือหลนไข่ตุ๋นใส่เห็ดทรัฟเฟิล ส่วนจานนี้คือแกงระแวงสันคอหมูย่าง ส่วนจานนี้คือต้มจิ๋วหอยเป๋าฮื้อ จานนี้คือทองพลูไส้กระหรี่ไก่ และจานนี้คือพะแนงเป็ดย่างค่ะ”

“อืม โอเค งั้นก็...นั่งทานด้วยกันสิ!”

“อะ อะไรนะคะ?”

เฟื่องฟ้าถามขึ้นอย่างไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไหร่ในสิ่งที่ตัวเองได้ยินผ่านหู

“นี่เธอหูตึงหรือไงห๊ะ ฉันบอกให้เธอนั่งลงทานด้วยกัน มันดูเข้าใจยากขนาดนั้นเลยรึไง!” น้ำเสียงห้วนๆ เอ่ยขึ้นด้วยท่าทางอารมณ์เสียปนหงุดหงิด

“เอ่อ ขอบคุณค่ะ แต่ฉันทานแล้วเชิญคุณรับประทานอาหารตามสบายเถอะค่ะ”

“ฉันบอกให้เธอนั่งลงทานกับฉัน เธอก็ต้องนั่ง!”

คีตภัทรพูดเค้นเสียงแกมออกคำสั่งขึ้นมาอีกครั้งด้วยความโมโหที่อีกคนปฏิเสธ

“นี่คุณคีย์ ที่นี่ไม่ใช่ที่ผับของคุณนะคะที่คุณจะมาออกคำสั่งให้ฉันทำตาม ฉันเป็นพนักงานของที่นี่ ฉันมีหน้าที่เสิร์ฟและบริการลูกค้า ไม่ได้มีหน้าที่มานั่งทานอาหารร่วมโต๊ะกับคุณ หรือทำตามคำสั่งของใคร”

เฟื่องฟ้าพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจเมื่ออีกคนพูดอย่างคนที่เอาแต่ใจ และคนอย่างเขาคงจะออกคำสั่งกับลูกน้องจนเคยตัว เลยเอานิสัยแย่ๆ แบบนี้มาใช้กับเธอซึ่งเป็นคนอื่นและไม่ได้เป็นลูกน้องของเขา

คีตภัทรเลื่อนเก้าอี้เสียงดังก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงด้วยท่าทีที่ไม่พอใจ

กึก กึก กึก!!

ร่างสูงโปร่งของคีตภัทรก้าวขาเดินเข้ามาหาเธอใกล้ๆ เรื่อยๆ เสียงส้นรองเท้าหนังราคาแพงกระทบกับพื้นทำให้ขาเรียวบอบบางของเฟื่องฟ้าต้องก้าวขาถอยหลังอย่างอัตโนมัติทันที เพราะไม่รู้ว่าผู้ชายปากร้ายอย่างเขาจะมาไม้ไหนกับเธออีก

ใบหน้าคมคายเรียบนิ่งแต่แววตาเย็นยะเยือกอย่างกับคนไร้ความรู้สึกที่มองเธอ ทำให้เฟื่องฟ้าเองเริ่มที่จะหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาเอาเสียดื้อๆ

“งั้นเธอก็ต้องรับผิดชอบ!”

คีตภัทรพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความเย็นชาเมื่อเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอ ดวงตาคมจ้องเธอด้วยสายตาแข็งกร้าวเพราะเขาไม่ชอบคนที่ขัดคำสั่ง ก่อนจะเดินออกจากห้องอาหารไปโดยที่เขาเองยังไม่ได้ทานอะไรบนโต๊ะเลยสักอย่าง และตัวเขาเองก็ไม่ได้สนใจอาหารแพงๆ ที่วางอยู่บนโต๊ะเลยแม้แต่นิดเดียว ซึ่งรวมๆ แล้วราคาอาหารก็น่าจะหลายหมื่นเพราะมีแต่ของแพงๆ ทั้งนั้น เฟื่องฟ้าเองก็ได้แต่ยืนงงๆ เพราะไม่รู้ว่าอีกคนกำลังจะทำอะไรกันแน่ ก่อนเธอจะรีบเดินตามหลังเขาออกไปเช่นกัน

“ใครคือเจ้าของร้าน เรียกมาคุยกับฉันหน่อย!”

คีตภัทรพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวก่อนเจี๊ยบผู้ช่วยผู้จัดการร้านจะวิ่งหน้าตั้งออกมาหาลูกค้าวีไอพีด้วยใบหน้าที่ยังคงยิ้มแย้มสดใส แม้ภายในใจจะรู้สึกแปลกใจที่เฟื่องฟ้าเองเพิ่งเข้าไปเสิร์พอาหารได้ไม่นาน แต่ทำไมลูกค้าวีไอพี่ท่านนี้ถึงได้ออกมาเร็วนัก

“เอ่อ คุณลูกค้าทานอิ่มแล้วเหรอคะ หรือว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ แจ้งดิฉันได้เลยนะคะ”

“หึ ฉันยังไม่ได้ทานอะไรสักอย่าง!”

“อะไรนะคะ มะ ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นคะ มีอะไรคุณลูกค้าสามารถแจ้งดิฉันได้เลยนะคะ ทางร้านเราพร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่างค่ะ!”

“พนักงานเสิร์ฟร้านนี้บริการไม่ได้เรื่อง อีกทั้งยังขัดใจฉัน ฉันไม่ชอบให้ใครมาขัดใจ!!”

เฟื่องฟ้าที่เดินตามออกมาก็พอที่จะได้ยินในสิ่งที่เขาพูด เธอได้แต่พยายามข่มอารมณ์โมโหเอาไว้ข้างใน ตอนนี้เธอไม่รู้เลยว่าไอ้บ้านี่กำลังจะเล่นสงครามประสาทอะไรกับเธออยู่กันแน่

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะพี่เจี๊ยบ ฟ้าแค่”

“หุบปาก!!”

น้ำเสียงเข้มที่แฝงไปด้วยความดุดันเอ่ยแทรกขึ้นในขณะที่เฟื่องฟ้าเองยังพูดไม่จบประโยค ก่อนทุกคนในร้านจะรีบก้มหน้าก้มตามองพื้นโดยไม่มีใครกล้าที่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองเขา จะมีก็แต่เฟื่องฟ้าเท่านั้นที่ตอนนี้กำลังพยายามควบคุมอารมณ์โมโหของตัวเองอยู่

“นี่คุณคีย์ คุณเป็นบ้าไปแล้วหรือไงคะถึงมาทำตัวกร่างและอันธพาลที่นี่ ร้านนี้ไม่ได้เป็นร้านของคุณ ที่คุณจะมาพูดจาข่มขู่และวางอำนาจบาตรใหญ่ที่นี่นะคะ!”

เฟื่องฟ้าพูดขึ้นพร้อมกับจ้องมองใบหน้าคมคายของชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความไม่พอใจกลับไปบ้าง ก่อนเสียงของเพชรกล้าผู้เป็นเจ้าของร้านจะดังขึ้นขัดจังหวะ

“นี่มันเรื่องอะไรกันครับ!..มีอะไรหรือเปล่าฟ้า?”

เพชรกล้าพูดขึ้นพลางเอื้อมมือจับแขนเรียวเล็กของเธอให้มายืนอยู่ข้างหลังของเขา และเมื่อคีตภัทรเห็นเช่นนั้นก็แสยะยิ้มมุมปากอย่างเหยียดๆ

“นี่เจ้าของร้าน...แอบกินกันกับพนักงานในร้านเหรอหนิ หึ!”

“นี่คุณหมายความว่าไง!”

เพชรกล้าเอ่ยขึ้นพร้อมกับชักสีหน้าไม่พอใจที่ผู้ชายมาดดีตรงหน้าพูดจาไม่ดี ก่อนเพชรกล้าจะเดินเข้าหาคนตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัวเช่นกัน ในขณะที่แรมโบ้ลูกน้องคนสนิทและลูกน้องที่ตามมาด้วยอีกสี่คน จะเดินปรี่ขึ้นมาขวางหน้าไว้ทันทีอย่างรู้งาน

“พวกมึงไม่ต้อง!!”

น้ำเสียงเข้มดุดันเอ่ยขึ้นเพื่อห้ามปรามลูกน้องทั้งห้าคนให้หยุด ก่อนสายตาคมจะจ้องหน้าเพชรกล้าและเฟื่องฟ้าสลับกันไปมาพลางแสยะยิ้มตรงมุมปากอย่างยียวนกวนประสาท

“วันพุธอย่าลืมมาทำความสะอาดห้องทำงานของฉันที่ผับล่ะเฟื่องฟ้า…ส่วนอาหารที่ฉันสั่งวันนี้ถือซะว่า…ฉันเลี้ยงพนักงานในร้านอาหารที่นี่ก็แล้วกันนะ”

“…..”

“แรมโบ้!!” น้ำเสียงห้วนสั้นเอ่ยเรียกลูกน้องคนสนิทขึ้น

“ครับนาย!”

“จัดการเรื่องค่าอาหารด้วย!…ไว้เจอกันมะรืนนี้นะครับ น้องเฟื่องฟ้า!”

พอพูดจบคีตภัทรก็เดินออกมาจากภายในร้านทันทีพร้อมกับผู้ชายชุดดำอีกสี่คนเดินตามหลังออกไปเช่นกัน ก่อนหนึ่งในชายชุดดำนั้นจะรีบกุลีกุจอไปเปิดประตูรถคันหรูให้กับผู้เป็นเจ้านาย ส่วนแรมโบ้ลูกน้องคนสนิทของเขาได้มาจัดการเรื่องค่าอาหารตามที่ผู้เป็นเจ้านายสั่งทันที

“ฟ้ารู้จักไอ้ผู้ชายคนนั้นด้วยหรอ ทำไมมันพูดเหมือนรู้จักฟ้าเลย แล้วที่มันพูดมันหมายความว่ายังไง!”

เพชรกล้าถามเฟื่องฟ้าขึ้นเมื่อผู้ชายแปลกหน้าพวกนั้นได้ออกไปจากร้านแล้ว เพชรกล้าจ้องหน้าเธอเพื่อรอคำตอบ พร้อมๆ กับคิ้วหนาที่กำลังขมวดเข้าหากันเป็นปมเหมือนคนกำลังเคร่งเครียด ก่อนเฟื่องฟ้าจะเล่าให้เพชรกล้าฟังทุกอย่างตามที่เขาสงสัยและอยากรู้

“ฟ้ากล้าไปทำงานกับคนพวกนี้ได้ยังไง พี่ดูก็รู้ว่าคนพวกนี้ไม่ใช่คนดีแน่ๆ พวกมาเฟียพวกมีอิทธิพลพวกนี้เราไม่ควรไปยุ่ง และวันพุธนี้พี่ก็จะไม่ยอมให้ฟ้าไปทำงานในถิ่นของพวกมันเด็ดขาด!”

เพชรกล้าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังเพราะเขาเป็นห่วงเธอ ไม่รู้ว่าไปที่นั่นจะต้องเจอกับอะไรบ้าง เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวหากเกิดอะไรขึ้นจะไปสู้รบตบมือกับคนพวกนั้นได้ยัง ซึ่งเขาไม่ยอมให้เธอไปแน่ๆ

“ไม่ได้นะคะพี่เพชร ฟ้าต้องไปทำงานนี้แทนป้าแมวค่ะ ป้าแมวเองก็บอกว่าผู้ชายคนนั้นเขาไว้ใจได้เพราะป้าแมวก็ทำงานให้กับที่บ้านของเขามาตั้งแต่สมัยสาวๆ แล้ว และที่สำคัญฟ้าไปทำความสะอาดให้เขาแค่สองสามชั่วโมงเองก็ได้เงินตั้งห้าพัน ฟ้าจำเป็นต้องใช้เงินค่ะพี่เพชร”

“ฟ้าเดือดร้อนเรื่องเงินทำไมไม่บอกพี่ล่ะ พี่ช่วยฟ้าได้แค่ฟ้าบอกพี่มา”

เพชรกล้าพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด แต่ที่เขาหงุดหงิดก็เพราะว่าเขาเป็นห่วงเธอ เป็นห่วงผู้หญิงที่เขามีใจให้ แต่เฟื่องฟ้าก็คงยังเป็นเฟื่องฟ้าคนเดิม เธอไม่เคยหวังผลประโยชน์จากใคร แม้เขาจะพยายามยื่นมือเข้าช่วยเหลือตลอดแต่เธอก็มักจะปฏิเสธและหาทางออกด้วยเองก่อนเสมอ

“ไม่ได้ค่ะพี่เพชร แค่พี่เพชรให้ฟ้ามาทำงานที่นี่ พอเลิกงานก็ยังต้องมีอาหารให้ฟ้าคอยเอากลับไปกินที่ห้องตลอดโดยไม่ต้องเสียเงินซื้อค่ากับข้าวเลยสักบาท แค่นี้ฟ้าก็เกรงใจจะแย่แล้ว”

“ฟ้าก็เป็นซะอย่างนี้ ชอบทำให้พี่เป็นห่วงตลอด!” น้ำเสียงหงุดหงิดแต่แฝงไปด้วยความห่วงใยเอ่ยขึ้น

“วันพุธพี่จะไปเป็นเพื่อนฟ้าเอง”

“พี่เพชรอย่าลำบากเลยค่ะ พี่เพชรมีงานให้ทำตั้งเยอะตั้งแยะ”

“พี่ให้ฟ้าไปที่นั่นคนเดียวไม่ได้หรอก สรุปเอาตามนี้!!”

“เฮ้อ ฟ้าคงขัดอะไรพี่เพชรไม่ได้จริงๆ สินะ”

“ไม่ได้แน่นอนเพราะพี่เป็นห่วงฟ้า”

“ขอบคุณนะคะพี่เพชร ขอบคุณจริงๆ ค่ะ”

เฟื่องฟ้าพูดขอบคุณขึ้นมาอีกครั้ง คำว่าขอบคุณที่เธอบอกไปไม่รู้ว่ากี่ร้อยกี่พันครั้งแล้วที่เพชรกล้าได้ยื่นมือเข้ามาช่วย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน เรื่องเรียน แม้กระทั่งเรื่องครอบครัว ตอนพ่อเธอป่วยและจำเป็นต้องใช้เงินในการรักษาด่วนๆ เธอไม่รู้จะไปหาได้จากที่ไหน ก็มีเพียงแค่เพชรกล้าเท่านั้นที่ยื่นมือเข้ามาช่วย เฟื่องฟ้าเองไม่รู้ว่าชีวิตนี้เธอจะตอบแทนได้ถึงครึ่งหนึ่งที่เพชรกล้าได้ช่วยเหลือเธอไว้หรือไม่ด้วยซ้ำ