จิกกัด

ตอนที่ 6 (จิกกัด)

~ครืด ครืด ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือของเฟื่องฟ้าดังขึ้นในขณะที่เธอกำลังเก็บของ วันนี้วันพุธเธอต้องเตรียมตัวไปทำงานที่ผับดังของมาเฟียหนุ่มที่มีนามว่าคีตภัทร เพชรกล้าจึงให้เธอเลิกงานได้ตั้งแต่สองทุ่มเพื่อจะพาเธอไปส่งที่ผับหรูของชายหนุ่มมาเฟียคนนั้น เฟื่องฟ้าเอื้อมมือไปล้วงเอาโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าสะพายข้างใบเล็กออกมา ก่อนจะทำหน้างงๆ ว่าเบอร์แปลกๆ ที่โทรมาในตอนนี้คือเบอร์ของใครกัน ก่อนเธอจะกดรับสายทันที

เฟื่องฟ้า : [สวัสดีค่ะ]

คีย์ : [อย่าลืมมาทำงานของเธอล่ะ ยัยปีศาจ]

เฟื่องฟ้า : [นี่คุณ! คุณรู้เบอร์ของฉันได้ยังไง]

คีย์ : [มันก็ไม่ได้ยากหนิ สำหรับคนอย่างฉัน]

เฟื่องฟ้า : [ที่โทรมา มีแค่นี้ใช่ไหมที่จะพูด]

คีย์ : [ฉันก็แค่โทรมาเตือนเพราะกลัวเธอจะลืม]

เฟื่องฟ้า : [ฉันไม่ได้สมองเสื่อมเหมือนคุณที่จะลืมอะไรง่ายๆ]

คีย์ : [งั้นก็ดี แล้วฉันจะรอ]

พูดจบเขาก็กดวางสายทันทีโดยที่อีกคนยังไม่ได้พูดอะไรต่อ เฟื่องฟ้าได้แต่ทำหน้ายุ่งๆ ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าตามเดิม

“ใครโทรมาเหรอครับ” เพชรกล้าถามขึ้น

“เอ่อ ก็อีตาบ้านั่นแหละพี่เพชร เขาโทรมาย้ำเพราะกลัวว่าฟ้าจะลืมว่าวันนี้ต้องไปทำความสะอาดให้กับเขา”

“ทำไมมันไม่จ้างคนอื่นนะ ถ้าฟ้าไม่ไปมันก็น่าจะจ้างคนอื่นไปทำแทนได้”

“เพราะว่าเขามีความลับเยอะไงคะพี่เพชร เขาเคยพูดเปรยๆ ให้ฟ้าฟังนะคะ ว่าถ้าไม่ใช่ป้าแมวหรือฟ้าที่เป็นญาติของป้าแมว เขาก็ไม่จ้างใครค่ะ เขาคงจะกลัวว่าความลับเรื่องเทาๆ ของเขาจะถูกเปิดเผยมั้งฟ้าว่า”

“หึ แต่พี่ว่ามันน่าจะหาเรื่องใกล้ชิดฟ้ามากกว่า พี่พอจะมองออกนะว่าไอ้มาเฟียหน้าหล่อนั่นมันสนใจฟ้าอยู่เหมือนกัน”

เพชรกล้าพูดขึ้นในสิ่งที่เขาคิด เขาเป็นผู้ชายเหมือนกันเขาย่อมมองออก

“ไม่ใช่หรอกค่ะ ไอ้คุณคีย์นั่นน่ะแค่ต้องการอยากจะแกล้งฟ้ามากกว่า เพราะฟ้าทำให้เขาต้องเสียเงินสองแสนบาท”

“เรื่องรถมอเตอร์ไซค์น่ะหรอ?”

“ใช่ค่ะ สงสัยเขาคงหมั่นไส้ฟ้า....แต่ก็ช่างเถอะค่ะ ฟ้าว่าเราไปกันเลยดีกว่า เดี๋ยวไปช้าไอ้บ้านั่นจะหาเรื่องไม่จ่ายเงินฟ้า คราวนี้แย่เลย” เฟื่องฟ้าพูดขึ้นติดตลก ก่อนทั้งสองจะขึ้นไปนั่งบนรถยนต์คันหรูและขับรถมุ่งตรงไปที่ผับของคีตภัทรทันที

ณ ผับดัง xx

เพชรกล้าขับรถเลี้ยวเข้ามาจอดที่ลานจอดรถภายในบริเวณผับหรู ทั้งสองคนก้าวขาลงมาจากรถก่อนจะมุ่งตรงไปที่ประตูทางเข้า แต่ก็ต้องชะงักไปทันทีเมื่อคนของคีตภัทรยืนอยู่ตรงด้านหน้าของทางเข้า เหมือนกับว่ากำลังรอพวกเธออยู่

“คุณเฟื่องฟ้าเข้าไปได้แค่คนเดียว!”

แรมโบ้ลูกน้องของคีตภัทรเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง และไม่ยอมให้เพชรกล้าที่มากับเธอได้เข้าไปด้านใน

“ทำไมจะเข้าไปด้วยไม่ได้ ผมมากับฟ้าผมก็ต้องเข้าไปกับฟ้า ผมไม่ยอมให้ฟ้าเข้าไปข้างในคนเดียวแน่ๆ”

เพชรกล้าพูดขึ้นเสียงแข็งเช่นเดียวกัน

“นายสั่งให้คุณเฟื่องฟ้าเข้าไปได้แค่คนเดียว คนอื่นห้ามเข้า และถ้าใครยังจะดันทุรังเข้ามาโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต…มีแค่ตายเท่านั้น!!” แรมโบ้พูดขึ้นด้วยประกายตาแข็งกร้าว ก่อนชายชุดดำอีกสองคนจะถลกชายเสื้อขึ้นเพื่อให้เห็นด้ามปืนที่เหน็บอยู่บริเวณเอว

“ไอ้พวกคนป่าเถื่อน เรากลับกันเถอะฟ้า พี่ไม่ให้ฟ้าเข้าไปข้างในนั้นคนเดียวเด็ดขาด”

“ฟ้าจะเข้าไปข้างในค่ะพี่เพชร ฟ้าตัดสินใจที่จะทำงานนี้แทนป้าแมวแล้ว และฟ้าก็เคยมาทำความสะอาดที่นี่ครั้งหนึ่งแล้วพี่เพชรไม่ต้องห่วงนะคะ ฟ้าจะดูแลตัวเองให้ดีค่ะ”

“ฟ้าอยากได้เงินค่าจ้างพี่จ่ายให้ฟ้าได้ ไอ้มาเฟียนั่นมันให้ฟ้าเท่าไหร่ พี่จะจ่ายให้เอง!” น้ำเสียงจริงจังหนักแน่นของเพชรกล้าพูดขึ้น เขาเป็นห่วงเธอ จะให้เขาปล่อยเธอเข้าไปข้างในนั้นเพียงลำพังได้ยังไงกัน

~ครืด ครืด ครืด~

เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูของเพชรกล้าแผดเสียงดังขึ้นมาขัดจังหวะ ก่อนเขาจะเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและหยิบมันออกมาเพื่อกดรับสาย

เพชรกล้า : [ครับ]

แม่บ้าน : [คุณเพชรคะ คุณนายปวดท้องมากเลยค่ะทานยาแล้วก็ยังไม่ดีขึ้น ตอนนี้พรโทรเรียกรถพยาบาลแล้วอีกสักพักก็คงมาถึง คุณนายให้พรโทรตามคุณเพชรค่ะ]

เพชรกล้า : [แล้วคุณแม่เป็นอะไรมากหรือเปล่า]

แม่บ้าน : [ท่าทางไม่สู้ดีเลยค่ะคุณเพชร ถ้ายังไงคุณเพชรรีบมาเลยนะคะ]

เพชรกล้า : [ได้ครับ เดี๋ยวผมจะรีบไป]

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด!!

เพชรกล้ารีบกดวางสายทันทีด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ก่อนเฟื่องฟ้าจะถามขึ้นมาอย่างห่วงใยเช่นเดียวกันเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของอีกคน

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะพี่เพชร”

“คุณแม่ปวดท้องหนักไม่รู้ว่าเป็นอะไร ตอนนี้รอรถพยาบาลอยู่ พี่คงต้องไปหาคุณแม่ฟ้ากลับไปกับพี่นะ”

เพชรกล้าเอ่ยขึ้นเพราะเขาเองรู้สึกเป็นห่วงเฟื่องฟ้า ไม่อยากให้เธอเข้าไปข้างในผับนั้น

“ไว้เดี๋ยวฟ้าจะไปเยี่ยมคุณแม่พี่เพชรอีกทีนะคะ แต่ฟ้าคงต้องทำงานนี้ให้เสร็จก่อน พี่เพชรไม่ต้องเป็นห่วงฟ้านะคะ ฟ้าสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้ดีที่สุดค่ะ”

“เฮ้อ! ฟ้านะฟ้าทำไมต้องชอบทำให้พี่เป็นห่วงตลอดเลย…ยังไงก็ดูแลตัวเองให้ดีด้วยล่ะ มีอะไรฟ้ารีบโทรหาพี่ทันทีเลยนะ”

“ค่ะพี่เพชร ไว้เจอกันนะคะ”

“เชิญครับ!” แรมโบ้พูดขึ้นเพื่อให้เธอนั้นเข้าไปยังด้านใน ก่อนร่างบอบบางจะเดินทอดกายเข้าไปยังด้านในผับนั้นทันที

สายตาคมกริบของคีตภัทรจ้องมองดูคนที่อยู่ด้านนอกผ่านกล้องวงจรปิดด้วยความหมั่นไส้ปนหงุดหงิดให้กับภาพเคลื่อนไหวที่แสดงอยู่บนหน้าจอ ก่อนจะหันกลับมานั่งไขว่ห้างเพื่อรอคนที่กำลังจะเดินขึ้นมา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!

“คุณเฟื่องฟ้ามาแล้วครับนาย”

“เข้ามา!” หญิงสาวตัวเล็กเดินเข้าไปข้างในด้วยใบหน้าเรียบเฉย พร้อมกับถืออุปกรณ์ทำความสะอาดเข้ามายังด้านใน ก่อนเธอจะเริ่มลงมือทำงานของตัวเองทันที

“นี่เธอไม่คิดจะทักทายฉันเลยหรือไง ยัยปีศาจ!”

“นี่คุณ!! ฉันมีชื่อให้เรียกนะ เลิกเรียกฉันว่าปีศาจสักที!”

“ฉันเองก็มีชื่อให้เรียก และฉันก็ไม่ได้ชื่อคุณ ฉันชื่อคีย์!”

‘ไอ้บ้านี่กวนประสาทไม่เลิก เดี๋ยวแม่จะเอาไม้ถูพื้นฟาดปากเข้าให้สักที หมั่นไส้’

เฟื่องฟ้าคิดในใจคนเดียวอย่างหงุดหงิด อีกทั้งนึกอยากจะตะบันหน้าคนตรงหน้าเข้าให้สักทีสองที

“ฉันรู้นะว่าเธอกำลังด่าฉันในใจ!”

“ขอมือหน่อย” มือเรียวสวยยื่นออกไปข้างหน้า ก่อนคนตัวโตจะขมวดคิ้วมุ่นทำหน้างงกับสิ่งที่เธอทำ

“ขอมืออะไรของเธอ”

“เอ้า! ก็เห็นว่าแสนรู้!”

“เพื่อนเล่นหรอ?”

น้ำเสียงขุ่นเคืองเอ่ยขึ้นเชิงตำหนิ ส่วนคนตัวเล็กได้แต่เบ้หน้าใส่ก่อนจะหันกลับไปทำงานของตัวเองต่ออย่างคล่องแคล่วโดยไม่ได้สนใจอีกคน เธอทำความสะอาดห้องทำงานเป็นห้องแรกก่อนจะทำห้องถัดไปคือห้องรับแขก สักพักเฟื่องฟ้าก็ได้ยินเจ้านายจำเป็นของตัวเองรับสายโทรศัพท์ที่โทรเข้ามา เขาคุยเรื่องงานกับคนปลายสายอยู่สักพักก่อนจะวางสายไป

“นี่ยัยปีศาจ เลิกทำความสะอาดแล้วก็เดินมานี่!”

คีตภัทรพูดขึ้นออกคำสั่ง แต่อีกคนทำเป็นหูทวนลมและไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูด จนในที่สุดคีตภัทรจึงเป็นฝ่ายเดินเข้ามากระชากไม้ถูพื้นในมือของเธอ

“ที่ฉันพูดเธอไม่ได้ยินหรือไง”

“อะไรของคุณ นี่ฉันกำลังรีบทำงานให้เสร็จและฉันจะได้รีบกลับ” ทั้งสองยื้อยุดฉุดกระชากไม้ถูพื้นกันไปมาอยู่แบบนั้น

“เอ้ะ นี่คุณ!!” เฟื่องฟ้าตกใจสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆ มือหนาของเขาก็รั้งเอวบางของคนตัวเล็กให้เข้าหาตัว ทำให้หน้าท้องแบนราบของเธอชนเข้ากับหัวเข็มขัดแบรนด์หรูของเขาทันที ก่อนจะรีบเอามือบางดันแผงอกแกร่งกำยำของเขาให้ถอยออกห่าง แต่ก็ไม่วายถูกแขนแข็งแกร่งของคนตัวโตกว่ารัดแน่นขึ้นกว่าเดิม

“นะ นี่คุณจะทำอะไร ถอยไปเลยนะ!”

“กลัวหรอ?” น้ำเสียงทุ้มต่ำ สีหน้าเรียบนิ่งจ้องมองหน้าคนตัวเล็กอย่างเอาเรื่อง

“ปะ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ทำอะไรของคุณ!” เฟื่องฟ้าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงพร่าสั่น มือบางพยายามดันหน้าอกแกร่งของเขาให้ออกห่างจากตัว

“เวลาฉันพูดเธอต้องฟัง เวลาฉันสั่งเธอก็ต้องทำตาม อย่าขัดใจฉัน...เพราะฉันไม่ชอบ! เข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดไหม?”

“ขะ ขะเข้าใจแล้ว คุณก็เลิกกอดฉันสักทีสิ!”

เฟื่องฟ้าพูดขึ้นติดๆ ขัดๆ เมื่อคนตัวโตยังไม่ยอมคลายอ้อมแขนออกจากตัวของเธอ ก่อนเขาจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

“ฉันจ้างเธอหมื่นนึง ให้เธอมานั่งชงเหล้าให้กับฉันและเพื่อนของฉันที่กำลังจะมาที่นี่”

“อะไรนะคะ จ้างหมื่นนึงให้ฉันชงเหล้าให้พวกคุณ?”

“อืม ฉันมีงานสำคัญที่ต้องพูดคุยกับเพื่อน เธอมีแค่หน้าที่ชงเหล้ารินเหล้าให้พวกฉัน”

“ตะ แต่ฉันไม่เคยชงเหล้าหนิ ฉันชงไม่เป็น!”

เฟื่องฟ้าพูดขึ้นอีกครั้งเพราะเธอชงเหล้าไม่เป็นจริงๆ ถามว่าอยากได้ไหมไอ้เงินหนึ่งหมื่นเธอก็ต้องอยากได้มันอยู่แล้ว แต่เธอดันทำไม่เป็นจริงๆ ไอ้ชงเหล้าเนี่ย

“ทำไม่เป็นก็รินเหล้าเพียวๆ ไปเลย แค่นั้น!”

“ละแล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ?”

“ฉันเห็นเธอหน้าเงินไง เลยเสนองานดีๆ ง่ายๆ ให้!”

‘หืมมม ไอ้ปากกระโถนเอ้ย!!’

เฟื่องฟ้าคิดในใจคนเดียวอย่างหมั่นไส้

“นี่แน่ใจนะว่านั่นปาก!! เป็นหมาหรือไงถึงได้ชอบกัดฉันนัก!”

“แล้วเธอเป็นไก่หรือไงถึงได้จิกฉันไม่เลิก” คีตภัทรพูดขึ้นมาบ้างอย่างไม่ยอมลดละเช่นกัน

“แล้วตกลงจะทำไม่ทำล่ะ ถ้าไม่ทำฉันจะได้หาคนอื่นมาทำ!”

“ทำสิ! คนยิ่งร้อนๆ เงินอยู่” ประโยคหลังเฟื่องฟ้าได้แต่บ่นอุบอิบเบาๆ ก่อนคีตภัทรจะกระตุกยิ้มมุมปากให้กับท่าทางตลกๆ ของเธอ