ตอนที่ 6

ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ในอาณาเขตเมืองลอนดอน ประเทศอังกฤษ

ลาวาเลนเต้

“คุณพ่อเรียกหนูเหรอคะ?” หญิงสาวตัวเล็กผอมเจ้าของเรือนผมบลอนด์ทองยาวสวยโดยกำเนิดแบบหาได้ยาก เดินเข้ามาหาผู้เป็นบิดาในห้องทำงานด้วยท่าทีตื่นเต้น นี้เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่เขาโทรหาลูกสาวแบบเธอให้มาพบ

“ฉันได้ยินข่าวมาว่านายเจมส์ผู้บริหารของบริษัทศิลาที่นาย อศิร ศิลาหัตร์ทัยเป็นเจ้าของ มันประสบอุบัติเหตุจนต้องเข้าโรงพยาบาลทำกายภาพบำบัด….” กาเบรียลหัวหน้าแก๊งลาวาเลนเต้เอ่ย ทั้งที่ยังไม่ได้หันไปมองคนมาใหม่ ทำโซเฟียบุตรสาวที่ยืนฟังอยู่เกิดความฉงนสงสัย

“คุณพ่อหมายถึงอะไรคะ?” กาเบรียลหันมาจ้องหน้าเธอพร้อมตอบกลับเสียงเข้ม

“ฉันอนุญาตให้แกเรียกฉันว่าพ่อตั้งแต่เมื่อไหร่” โซเฟียก้มหน้างุดในทันที เธอก็แค่ลูกนอกสมรสที่เขาไม่ต้องการ

“เอาล่ะ แต่ฉันจะยอมรับแกเป็นลูกก็ได้หากแกทำงานนี้ให้ฉันสำเร็จ” โซเฟียเงยหน้าขึ้นมาจ้องบิดาทันที

“นายอศิรส่งลูกชายของเขาที่อายุไล่เลี่ยกับแกมาบริหารงานแทนไอ้เจมส์ที่ต้องรักษาตัว” เขาพูดพร้อมเว้นช่วงเพื่อพิสูจน์ความหัวไวของคนตรงหน้า

“คุณท่านจะให้หนูไปตีสนิทกับเขางั้นเหรอคะ” กาเบรียลเผยยิ้มอย่างชอบใจ

“ไม่ใช่แค่ตีสนิท” เขาเอ่ยพลางเดินเข้ามาใกล้และสำรวจดูรูปลักษณ์ของลูกสาว “ฉันเคยยื่นข้อเสนอขอร่วมงานกับนายอศิรมาหลายครั้ง แต่เขาไม่เคยตอบรับมา เพราะเห็นว่าฉันมีธุรกิจสีเทามากมาย แต่การที่เราได้ร่วมทำธุรกิจกับบริษัทนี้มันจะทำให้เรามีอำนาจมากยิ่งขึ้น เพราะฉะนั้นแกไม่ใช่แค่ต้องตีสนิท แต่แกต้องทำยังไงก็ได้ให้ได้แต่งงานกับลูกชายมัน” หญิงสาวชะงักงันยืนตัวแข็งทื่อ

“ถ้าแกทำได้ฉันจะยอมรับแกกับแม่เข้ามาเป็นคนในครอบครัว ตอนนี้ฉันได้ให้ลูกน้องหาที่พักใหม่ให้แกได้อยู่ใกล้กับไอ้หมอนั่น ไว้ให้แล้ว” โซเฟียยืนฟังที่พ่อพูดด้วยใจสั่นๆ เธอไม่สามารถปฏิเสธได้เพราะว่าเธอกับแม่ต้องการ การยอมรับจากเขามา 26 ปีแล้ว

“ค่ะ หนูจะทำให้ได้ตามที่ท่านต้องการค่ะ”

หลังจากที่ถูกเรียกไปคุยกับพ่อเสร็จโซเฟียก็เดินทางออกมายังบ้านหลังใหม่ที่กาเบรียลสั่งให้ลูกน้องจดข้อมูลให้ หญิงสาวลงจากรถไฟประจำทางก็เดินมาเรื่อยๆ ตามริมถนน

“นั่นไง หลังนั้น” เธอกำลังจะเดินข้ามถนนไปอีกฝั่งแต่กลับถูกรถที่ไหนไม่รู้วิ่งด้วยความเร็วจนเกือบเฉี่ยวชนเธอ

“ว้าย!” หญิงสาวถอยกลับ ขาสะดุดขอบฟุตบาทล้มก้มจ้ำลงกับพื้น

“ขับรถรีบไปไหนกันหะ” เธอร้องตะโกนตามหลังรถคันนั้นที่ไม่แม้แต่จะหยุดลงมาดูเธอเลย “โอ้ย”

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เสียงทุ้มฟังแลอ่อนโยนดังแว่วมา หญิงสาวรีบเงยหน้ามองทำให้สบตาเข้ากับเขาที่กำลังนั่งย่อตัวอยู่ตรงหน้าเธอ วินาทีนั้นหัวใจของโซเฟียเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เอาแต่จ้องมองเขาตาไม่กระพริบ คนอะไรทำไมดูอบอุ่นจัง

“ไหวไหมครับ?” คำถามของเขาทำให้เธอหลุดจากความคิด

“เจ็บขาค่ะ พอดีฉันกำลังจะข้ามถนนแต่มีรถที่ไหนไม่รู้วิ่งมาตัดหน้านะ ทั้งที่ตอนจะข้ามไปฉันก็ดูดีแล้วน่ะว่ามันไม่มี” เธอก้มบ่นๆ กับข้อเท้าตัวเองเหมือนหลบเขินเพราะหน้าของเธอกำลังแดงก่ำ

“งั้นให้ผมช่วยนะ คุณลุกไหวไหม” เขาพยายามช่วยเธอให้ลุกขึ้นยืน แต่เธอก็กึ่งยืนกึ่งจะล้มหน้าคว่ำ โชคดีที่คนตัวใหญ่นั้นมือไวคว้ารอบเอวเธอไว้ทันพร้อมกับหัวใจของโซเฟียที่เต้นดั่งจะระเบิดออกมาจากอก

“คุณจะข้ามไปตรงนู้นใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมช่วยนะ” เขาถามพอเธอพยักหน้า เขาก็มองไปที่ถนน เห็นว่ารถบนถนนเริ่มบางลง ชายหนุ่มก็พาเธอเดินข้ามไป

“โอ้ย!” วินาที ที่มายืนอยู่กลางถนนหญิงสาวก็สะดุดขาตัวเองอีกรอบจนร้องโอดโอย ชายหนุ่มเห็นท่าไม่ดีจึงตัดสินใจทำอะไรบางอย่างที่มันง่ายขึ้น

“ขอโทษนะครับ” เขาอุ้มร่างหญิงสาวขึ้นในท่าเจ้าหญิง พลางพาเดินข้ามถนนไป ความรู้สึกของโซเฟียในตอนนี้เหมือนกับว่าเวลาได้ผ่านไปอย่างเชื่องช้า ใบหน้าของเธอเอาแต่จ้องมองชื่นชมความหล่อของเขาพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงผิดจังหวะ หญิงสาวหลบหน้าทันทีเมื่อเขาก้มหน้าลงมามอง

“ถึงแล้วครับ ตรงนี้ใช่ไหม” เขาเอ่ยทำให้เธอที่กำลังเคอะเขินมีสติแล้วรีบหันไปมองรอบๆ

“ใช่ค่ะ ใช่” เขาค่อยๆ วางเธอลงยืนด้วยตัวเอง โดยไม่ลืมกางแขนไว้รอรับข้างหลัง เพราะกลัวว่าเธอจะล้ม

“ขอบคุณนะคะ ถึงบ้านแล้วพอดี” เธอตอบออกมาอย่างไม่เป็นประโยคเท่าไหร่ ชายหนุ่มส่งยิ้มมาให้เพราะสังเกตเห็นจมูกแดงๆ ของคนตรงหน้า

“นี่บ้านคุณเหรอครับ” หญิงสาวพยักหน้า

“ใช่ค่ะ บ้านฉันเองฉันพึ่งจะย้ายมานะ”

“อ๋อ” ชายหนุ่มแหงนคอมองบ้านสองชั้นตรงหน้า “มาอยู่คนเดียวสินะครับ”

“คะ?”

“พอดีว่าผมก็พึ่งย้ายมาอยู่บ้านหลังข้างๆ ได้สองวันแล้วนะ” หญิงสาวบางอ้อพลางชะงักงันมือสวยจิกเข้าที่เอกสารในมือซึ่งนั่นเป็นข้อมูลของคนที่กาเบรียลจะให้เธอมาหลอกให้เขารักแต่เธอแค่ยังไม่ได้เปิดดู หญิงสาวจ้องคนตรงหน้าด้วยใจเต้นรัว

“แล้วคุณชื่ออะไรคะ” โซเฟียยืนลุ้นมองหนุ่มหล่อตรงหน้า หวังว่าเขาจะไม่

“คุณเรียกผมว่าคีรินก็ได้ครับ” ดั่งฟ้าผ่าลงกลางใจของโซเฟีย เธอควรดีใจที่เขาเป็นคนเดียวกับที่เธอต้องทำให้หลงรักและมาแต่งงานไหม? แต่เขาดูเป็นคนดี….

“แล้วคุณชื่ออะไรล่ะครับ” เขาเอ่ยพลางมองหน้าเธอที่เมื่อครู่ถูกเรือนผมสวยนั้นบดบังจนเห็นไม่ค่อยชัด แต่เหตุใดตอนเธอมองขึ้นมาเขากลับรู้สึกแปลกๆ

“อ่า!” โซเฟียได้สติตอนที่เขาเรียก เธอเงยหน้าส่งยิ้มหวานให้ “ฉันโซเฟียค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ คุณเพื่อนบ้านใหม่!” เธอยื่นมือไปหาเขาซึ่งเขาก็ยื่นมือมาจับตามมารยาท

“คุณเดินเข้าบ้านไหวไหม ให้ผมพาไปหาหมอหรือเปล่า ผมพาไปได้นะ” คีรินบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มและแววตาที่จริงใจ จนใจของโซเฟียแทบอ่อนระทวย

“ไม่เป็นไรค่ะ ลองไปใส่ยาดูก่อน ถ้าไม่หายค่อยไปก็ได้” เธอก้มมองต่ำด้วยความรู้สึกร้อนๆ บนใบหน้า

“งั้นผมขออนุญาตเข้าบ้านตัวเองก่อนนะครับ ถ้ามีอะไรคุณเรียกผมได้นะ” เขาเอ่ยด้วยเป็นห่วงเพราะเห็นว่าหญิงสาวอยู่คนเดียว

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ” เธอได้แต่มองตามหลังเขาที่เดินเข้าบ้าน เมื่อเขาลับตาไปมือเล็กที่จับซองเอกสารอยู่ก็ยกมันขึ้นมาปิดหน้า

“นี่ถ้าเราได้แต่งงานกับเขาจริงๆ มันจะเป็นยังไงนะ โอ้ย” ระหว่างพูดเธอก็กำลังจะก้าวขาเข้าบ้านตัวเองแต่ดันลืมตัวว่าขาเจ็บ จนต้องรีบเอามือปิดปากเพราะเผลอร้องเสียงดัง ก่อนจะค่อยๆ พาร่างกายอันบอบช้ำเดินเขย่ง เข้าบ้านด้วยหัวใจที่พองโต