ตอนที่ 25 เธอเสพติดพี่แล้วใช่ไหม!

เวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงสาย ทีมงานกำลังเตรียมตัวเดินทางกลับกรุงเทพฯ หลังจากเสร็จสิ้นการสำรวจและประชุมเบื้องต้นเรื่องแผนงานรีแบรนด์ที่ รีสอร์ทบนเกาะล้าน

การเดินทางกลับจากเกาะล้านจำเป็นต้อง นั่งเรือข้ามฟาก กลับมายัง ท่าเรือแหลมบาลีฮาย พัทยา ก่อนจะต่อรถกลับกรุงเทพฯ

รถตู้ของบริษัทจอดรออยู่บริเวณลานจอดรถฝั่งพัทยา ท่ามกลางบรรยากาศเร่งรีบของการขนสัมภาระ ทีมงานบางส่วน เพิ่งเดินทางมาถึงฝั่งหลังข้ามเรือ และกำลังเดินไปที่รถตู้ มีเพียงทีมงานบางส่วนที่ต้องอยู่ที่เกาะล้านต่อเพื่อเก็บรายละเอียด

ขณะที่จารวีกำลังเดินไปที่รถตู้ด้วยท่าทีเงียบขรึม เบียร์ เจ้าของรีสอร์ท ซึ่งเดินทางมาส่งพวกเขาที่ท่าเรือ ก็เดินเข้ามาขวางหน้าเธออย่างมีจังหวะ

"อย่าลืมนะครับคุณจี๊ด..." เบียร์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเกินเหตุและรอยยิ้มที่ชวนให้รู้สึกไม่สบายใจ "เรียนจบเผื่ออยากมาทำงานที่รีสอร์ท หรือถ้ามีปัญหาอะไร... โทรหาผมได้ตลอด 24 ชั่วโมงนะครับ นามบัตรผมอย่าทำหายนะครับ"

จารวีพยักหน้ารับอย่างอึดอัดและรีบกล่าวขอบคุณสั้น ๆ เพื่อตัดบท "ขอบคุณค่ะคุณเบียร์"

ขณะที่เธอกำลังจะสาวเท้าเดินขึ้นรถตู้เพื่อหนีจากสถานการณ์นั้น เมฆินทร์ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ได้ยินบทสนทนาทั้งหมด สีหน้าของเขาเคร่งตึงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แววตาคมกริบจ้องมองเบียร์อย่างเก็บอารมณ์ เขากำลังพยายามข่มอารมณ์หงุดหงิดและความไม่พอใจ ที่ปะทุขึ้นเมื่อเห็นท่าทางเบียร์

ก่อนที่จารวีจะก้าวขาขึ้นรถตู้ เมฆินทร์ก็เดินเข้ามายืนซ้อนหลังเธอแล้วเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ เต็มไปด้วยอำนาจและความเด็ดขาด จนทุกคนที่อยู่ใกล้ ๆ ได้ยิน

"คุณจารวี..." เขาเรียกชื่อจริงของเธออย่างจงใจเพื่อเน้นย้ำ

"กลับพร้อมผม! ผมมีงานให้คุณทำ!"

คำพูดของเขาเป็นคำสั่งที่ไม่เปิดช่องให้ปฏิเสธ เธอหันไปมองเขาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็รีบถอยออกจากรถตู้ทันที ทีมงานที่เหลือต่างมองหน้ากันอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะยอมรับคำสั่งของเจ้านาย

เมฆินทร์ไม่แม้แต่จะมองเบียร์ แต่คำพูดและท่าทีของเขาก็ชัดเจนว่าเขาได้ อ้างสิทธิ์ในตัวเธอต่อหน้าทุกคน

เบียร์ยังคงยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น แต่ดวงตาของเขามีประกายบางอย่างที่บ่งบอกถึงความครุ่นคิดและไม่ยอมปล่อยผ่านไปง่าย ๆ แน่นอน

ทั้งคู่เดินทางกลับด้วยรถยนต์ส่วนตัวของเมฆินทร์ จหญิงสาวที่อ่อนล้าสะสมจากการทำกิจกรรมสุดโหดตลอดคืน ขึ้นรถมาก็สลบไสลหลับไปทันที เธอหลับสนิท ไร้การรับรู้ตลอดการเดินทางราวสามชั่วโมง

รู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อสัมผัสได้ถึงการขยับตัวของเมฆินทร์ที่ กำลังปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเอง

เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างงุนงง ใช้เวลานับวินาทีปรับโฟกัสกับสิ่งรอบตัวที่ไม่คุ้นเคย... ไม่ใช่ลานจอดรถของบริษัท แต่เป็นอาคารสูงระฟ้าและลานจอดรถส่วนตัวของคอนโดมิเนียมหรู

ใช่แล้ว! เขาพาเธอมาที่คอนโดของเขา!

เมฆินทร์หันมามองเธอที่กำลังงุนงงเต็มที่ เขาส่งยิ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเอื้อมมือมาปลดเข็มขัดนิรภัยของเธอให้ด้วยความใกล้ชิด

หญิงสาวหน้าแดงขึ้นมาทันที เธอพยายามตั้งสติแล้วกล่าวปฏิเสธอย่างหนักแน่น

"พี่เมฆ! พาจี๊ดมาที่นี่ทำไมคะ! จี๊ดจะนั่งแท็กซี่กลับเองค่ะ!" เธอพยายามจะเปิดประตูลงจากรถทันที

"ใจเย็นสิ..." เมฆินทร์คว้าข้อมือเธอไว้เบา ๆ "พี่เห็นเราหลับสลบมาตลอดทาง เลยไม่อยากกวน...ขึ้นไปพักก่อนแป๊ปนึง พี่มีเรื่องงานจะคุยด้วย"

"เรื่องงานที่ไหนคะ! คุยตอนนี้เลยก็ได้!" เธอไม่ค่อยเชื่อข้ออ้างเรื่องงานของเขา

เมฆินทร์โน้มตัวเข้ามาใกล้จนใบหน้าห่างกันเพียงคืบ ลมหายใจอุ่นร้อนและกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ คลุ้งอยู่ในพื้นที่จำกัดของรถยนต์ เขาใช้เสียงกระซิบแหบพร่าข้างใบหูเธออย่างแผ่วเบา

"พี่ไม่มีแรงทำอะไรแล้ว ร่างกายไม่หลงเหลือน้ำ... แล้วตอนนี้...และขาก็ไม่มีแรงจะไปทำ 'งาน' ที่ไหนได้อีก"

เขาเน้นคำว่า 'งาน' ด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

"พี่ใช้พลังงานไปหมดตั้งแต่เมื่อคืน... แค่ขับรถมาถึงนี่ก็ดีแค่ไหนแล้ว... ให้พี่ได้พักเถอะนะ..."

คำพูดนั้นทำให้จารวีเงียบกริบไปทันที เธอเข้าใจดีถึงความหมายของการใช้ "พลังงาน" ที่เขาพูดถึง ร่องรอยและความเมื่อยล้าที่เธอรู้สึกอยู่ก็เป็นเครื่องยืนยันอย่างดี

เมฆินทร์เดินนำเข้าไปในห้องชุดสุดหรูของเขาที่ตั้งอยู่บนชั้นสูง ภายในห้องตกแต่งด้วยสไตล์หรูหราเน้นความทันสมัยและวัสดุคุณภาพดี หน้าต่างบานใหญ่เผยให้เห็นทัศนียภาพของเมืองหลวงในมุมกว้าง

หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องอย่างสำรวจ ทุกมุมดูสะอาดสะอ้านและเป็นระเบียบ แต่ก็แฝงไว้ด้วยกลิ่นอายของความเป็นชายชาตรีที่เต็มไปด้วยรสนิยม เธออดไม่ได้ที่จะเอ่ยคำถามที่คาใจออกมา

"พาผู้หญิงมาบ่อยไหมคะ!..."

เมฆินทร์ปิดประตูห้องอย่างแผ่วเบาแล้วหันมามองเธอ เขายิ้มด้วยมุมปากอย่างสุขุม

"ไม่ครับ ยังไม่เคยพาใครมานอกจากคนในบ้านแล้วก็เพื่อนสนิท"

"เชื่อได้เหรอคะ..." จารวีเลิกคิ้วอย่างไม่แน่ใจ สายตาของเธอมองไปยังเขาอย่างจับผิด "ดูจาก...." เธอหยุดนิ่งและไม่พูดอะไรต่อ แต่ความหมายนั้นชัดเจนอยู่ในดวงตา

เมฆินทร์สาวเท้าเข้ามาประชิดตัวเธอ ใบหน้าคมคายโน้มต่ำลงมาเล็กน้อย สายตาคมกริบของเขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"ทำไมครับดูจากอะไร ทำไมไม่พูดต่อล่ะ..." เขาถามยั่ว

"เปล่าค่ะ... ไม่มีอะไร" เธอรีบปฏิเสธและก้มหน้าหนีความเขินอายที่ถูกจับได้

เขารู้ทันทีว่าสิ่งที่เธอจะพูดคืออะไร: 'ดูจากประสบการณ์และความชำนาญบนเตียงของเขา' เธอต้องคิดว่าเขาเป็นชายเจ้าชู้ที่มีประสบการณ์โชกโชนอย่างแน่นอน

เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ

"ถึงเขาจะเป็นผู้ชายที่ได้ฉายาว่าเป็นเสือซ่อนลาย แต่เขาก็เป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่ง ไม่เคยฝืนใจใคร และไม่เคยเอาใครมานอนค้างที่คอนโดของเขาแม้แต่ครั้งเดียว"

อดีตของเขาเมื่อก่อน อาจจะมีฉายาว่าเป็น 'เสือ' อย่างที่รู้กันในกลุ่มเพื่อน ตอนนี้ เพื่อน ๆ ชอบแซวเขาว่าเขา แขวนนวมลงจากสังเวียนแล้วเป็นที่เรียบร้อย ตั้งแต่ทำงาน ด้วยหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบช่วยครอบครัวบริหารงานในบริษัทของพ่อเขาเอง เขาก็พยายามวางตัว ไม่เที่ยวหนักเหมือนช่วงที่ยังเรียนมหาวิทยาลัยกับจบมาใหม่ ๆ

เมฆินทร์ช้อนคางจารวีขึ้นมาให้สบตากับเขาอีกครั้ง "เธอเป็นคนแรกที่ได้เข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวที่สุดของพี่นะ จารวี..." เขาจงใจใช้ชื่อจริงของเธออีกครั้ง เพื่อย้ำเตือนบางอย่าง

"และอย่างที่เห็น... พี่ไม่เคยฝืนใจเธอ"

สายตาคมกริบของชายหนุ่มจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของหญิงสาว ความจริงใจในแววตานั้นทำให้ใจเธอเต้นรัว แต่คำพูดสุดท้ายที่ว่า 'ไม่เคยฝืนใจเธอ' กลับทำให้ใบหน้าเธอแดงก่ำขึ้นมาอีกครั้ง เธอรู้ดีว่าเธอไม่ได้ถูกฝืน แต่เป็นร่างกายของเธอเองที่ตอบรับเขาอย่างรุนแรงจนไม่อาจควบคุม

เมฆินทร์เห็นประกายไฟในดวงตาของเธอ เห็นริมฝีปากอิ่มที่เม้มเข้าหากันเล็กน้อย และสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะท้านอ่อน ๆ จากมือที่เขากุมอยู่

เขาไม่พูดอะไรอีกต่อไป ปล่อยให้ภาษากายทำหน้าที่ของมัน

เขาโน้มตัวลงไปช้า ๆ ประกบริมฝีปากดูดซับความหวานจากปากบางของเธออย่างอ่อนโยน ต่างจากครั้งก่อน ๆ ที่รุนแรงและเร่าร้อน ครั้งนี้เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความนุ่มนวล ความเอาใจใส่และความต้องการที่ลึกซึ้งกว่าเพียงแค่กายสัมผัส

หญิงสาวหลับตาพริ้ม ตอบรับจูบของเขาอย่างเต็มใจ มือเรียวยกขึ้นโอบรอบลำคอแกร่งของเขาอย่างอัตโนมัติ จูบนั้นลึกซึ้งขึ้นเรื่อย ๆ ลิ้นร้อนแทรกผ่านเข้าไปสำรวจโพรงปาก ดูดดึงความหอมหวานอย่างไม่รู้จักพอ

เขาค่อย ๆ ดันร่างของเธอถอยหลังไปช้า ๆ จนแผ่นหลังบางกระทบกับผนังห้องเย็นเฉียบ เขาใช้โอกาสนั้นสอดมือหนาเข้าไปใต้ชายเสื้อของเธอ ไล้ปลายนิ้วไปตามผิวเนื้อเนียนนุ่มที่บอบบาง

"อื้อ..." เธอครางในลำคอ เมื่อปลายนิ้วเย็น ๆ ของเขาสัมผัสกับผิวร้อนผ่าวของเธอ

เมฆินทร์ผละจูบออกเพียงชั่วครู่ ลมหายใจหอบกระเส่าทั้งคู่ ใบหน้าคมคายโน้มลงมาที่ซอกคอขาวเนียน ฝังจมูกลงสูดดมความหอมกรุ่น ก่อนจะไล้ริมฝีปากดูดเม้ม ทิ้งรอยแดงเป็นจ้ำ ๆ ไว้ทั่วลำคอและหัวไหล่

"พี่เมฆ..." หญิงสาวครางเรียกชื่อเขาอย่างออดอ้อน แผ่นหลังบิดเร่าไปกับผนังเย็นเฉียบ

เขากระซิบชิดริมหูเธอด้วยเสียงแหบพร่า "พี่อยากให้เธอแน่ใจ... ว่าพี่ไม่ได้ฝืน... แต่เธอเองก็ต้องการพี่... ไม่ต่างกัน..."

ไม่รอให้เธอตอบ เมฆินทร์ก็ช้อนร่างของจารวีขึ้นมาในอ้อมแขน พยุงให้เธอหันหน้าเข้าหาเขา ขาเรียวของเธอเกี่ยวรอบเอวสอบของเขาทันทีอย่างเคยชิน ใบหน้าของเธอซบลงกับซอกคอของเขาอย่างอ่อนแรง ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางและบทรักที่ผ่านมาถูกกลบด้วยความต้องการที่พลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง

เขาอุ้มเธอเดินตรงไปยังห้องนอนอย่างไม่รีบร้อน แต่ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความมั่นคงและเร่งเร้า เขาบรรจงวางร่างบางลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล

เสื้อผ้าหลุดลุ่ยไปตามทาง เมฆินทร์ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นแผงอกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ก่อนจะโน้มตัวลงมาทาบทับร่างของเธออีกครั้ง

"เธอเสพติดพี่แล้วใช่ไหม... จารวี..." เขาถามด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์พร้อมกับจูบลงบนกลีบปากที่บอบช้ำเล็กน้อยของเธอ

เธอไม่ตอบได้แต่พยักหน้าเล็กน้อยอย่างเขินอาย เมื่อเขาใช้แก่นกายร้อนผ่าวที่แข็งขืนแล้ว บดเบียดคลึงเคล้าไปตามร่องกลีบเนื้ออ่อนไหวที่ชุ่มฉ่ำ เขาไม่ได้สอดใส่ในทันที แต่ทรมานเธอด้วยการเล่นรอบๆ อย่างจงใจ

"อ๊าาา... พี่เมฆ..." เธอครางอย่างทรมาน