ตอนที่ 48 เอาเสื้อพี่คืนไป

บทสนทนาทางโทรศัพย์เมฆินทร์กับเมย์

"ฮัลโหลเมย์ พี่มีเรื่องจะถามหน่อย" เสียงทุ้มกรอกลงไปในโทรศัพท์

"พี่โทรมาพอดีเลย เมย์ก็มีเรื่องจะบอก" ปลายสายตอบกลับทันที "คือพี่จีน่ามาชวนจี๊ดไปถ่ายแบบ แต่พี่ไม่ต้องตกใจนะ ยังไม่ได้ออกจากงาน แค่ชวนให้ลองดูเฉยๆ"

"แล้วจี๊ดว่าไง? ตกลงไหม?" เขารีบถามด้วยความสนใจ

"ดูเหมือนจะสนใจนะ" เธอตอบเสียงอ้อมแอ้ม "พี่จีน่าพูดถูก ถ้าจี๊ดยังอยู่กับความกลัวแบบนี้เมื่อไหร่จะกลับมาเป็นปกติ? ให้ลองดูก็ดีเหมือนกัน"

"พี่ไม่มีสิทธิ์ห้ามอะไรเขาอยู่แล้ว ฝากเมย์ดูแลด้วยนะ" เขาเน้นย้ำ

"เมื่อกี้พี่กำลังจะถามอะไรเมย์นะ?" เธอถามย้อนขึ้น

"อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก ไว้เจอกันพี่ค่อยถามก็ได้ วันหยุดนี้พี่จะกลับกรุงเทพฯ เมย์ช่วยพี่หน่อยได้ไหม?ทำยังไงก็ได้ให้พี่ได้เจอจี๊ดสักครั้ง" เขาขอร้องด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"จะโอเคเหรอพี่? เดี๋ยวแม่จะว่าไหม?" เมย์กังวล

"แค่ครั้งเดียวนะเมย์ ช่วยพี่หน่อยเถอะ พี่มีเรื่องจะคุยกับจี๊ด และก็อยากเจอหน้า ขอแค่ครั้งเดียวจริงๆ"

"ก็ได้ค่ะ เมย์จะพยายาม" เธอยอมรับปาก

บทสนทนาของเมฆินทร์กับเพื่อน

หลังวางสายจากเมย์ เมฆินทร์กดโทรศัพท์หาวายุทันที

"วายุ ช่วงนี้มึงว่างไหม? ช่วยกูคิดหน่อยสิว่าจะทำยังไงให้ได้คุยกับจี๊ด"

"แหม เงียบไปเป็นเดือนๆ พอโทรมาก็มีแต่เรื่องผู้หญิงเลยนะ!" เสียงปลายสายโวยวาย "มึงเคยคิดจะโทรหาพวกกูบ้างไหมวะ?"

"เออ... ก็กูมาทำงานนี่หว่า" เขาแก้ตัว

"แล้วไม่คิดจะมาเจอเพื่อนบ้างหรือไง? ทุกคนบ่นถึงมึงนะ เนี่ย... ธนาก็กลับมาแล้ว"

"อ้าว!...ทำไมกลับมาก่อนกำหนด?" เมฆินทร์แปลกใจ

"มึงก็หัดดูกรุ๊ปแชทบ้างดิ"

"เออ โทษทีว่ะ"

"ช่วงนี้เข้าสวน ทำคะแนนใหญ่เลยสิมึง" วายุแซว

"เออ... อย่างน้อยก็เพื่อลบล้างความผิด ได้สักนิดหน่อยก็ยังดี เผื่อพวกท่านรู้ทีหลัง"

"เออๆ... แล้วมึงโทรมาให้กูช่วยอะไร? พูดมาเลย เผื่อธนามันช่วยมึงได้ เนี่ยมันก็นั่งอยู่ตรงนี้แหละกูเปิดสปีกเกอร์โฟนอยู่"

"เออ... มึงช่วยกูหน่อย ทำยังไงก็ได้ให้กูได้เจอจี๊ดสักครั้งได้ไหมวะ?"

“นี่มึงยังไม่มีโอกาสได้คุยกับน้องเขาเลยเหรอวะเมฆ" เสียงธนา แทรกขึ้นพร้อมหัวเราะเยาะ

"มึงอย่ามาหัวเราะ! มึงเองก็ไม่ได้ต่างจากกูหรอก สภาพมึงตอนนี้ก็ยังตามง้อน้องริสาอยู่ไม่ใช่เหรอ" เมฆินทร์สวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้

"แต่กูไม่หนักเท่ามึงนะ... อย่างน้อยกูก็ยังแชทคุยกัน ถามสารทุกข์สุกดิบกัน ไม่เหมือนมึงที่คุยก็ไม่ได้คุย แถมโดนน้องกลัวอีก"

"กูโทรมาให้พวกมึงช่วย ไม่ใช่ให้มาพล่ามบ่น!"

"เออๆ... เอางี้ดิ กูกำลังจะย้ายคอนโดเข้าไปอยู่ข้างห้องริสา มึงก็ลองหาโอกาสเหมาะ ๆ ไปที่ห้องกูสิ เผื่อวันไหนจี๊ดไปหาริสา มึงจะได้มีโอกาสเจอน้องเขา" ธนาเสนอทางออก

"งั้นไปพรุ่งนี้เลยดีไหม?"

"ยังก่อน ๆ กูเองก็ยังไม่ได้เจอหน้าริสาเหมือนกัน แค่ย้ายไปอยู่ข้างห้อง"

"โธ่เอ๊ย... แล้วยังมาปากดีว่ากูอีก มึงเองก็ไม่ได้ต่างจากกูหรอกว่ะ" เมฆินทร์บ่นอย่างหัวเสีย

"ก็ยังดีกว่ามึงที่น้องเขากลัว" ธนาไม่วายที่จะย้อน

"นี่พวกมึงสองตัวจะเลิกโอ้อวดความอัปยศของตัวเองได้หรือยังวะ ฟังแล้วรำคาญ!" วายุสวนขึ้นเสียงดัง ก่อนจะตัดบท

"มึงไม่เจอกับตัวไม่มีทางรู้หรอกไอ้ยุ วันไหนที่มึงรักใครจริง ๆ ขึ้นมา มึงจะรู้สึก" เมฆินทร์ยืนกราน

"รู้สึกอะไร? รู้สึกดีนะเหรอ?" วายุหัวเราะเยาะ

"ก็มึงมันคนกะล่อนนี่หว่าวายุ มึงคงไม่เข้าใจเรื่องแบบนี้หรอก" เมฆินทร์สวนกลับ

"ถึงกะล่อนแต่กูก็มีหัวใจนะเว้ย แล้วก็ไม่ได้มั่ว มันเป็นแค่สไตล์ของคนรูปหล่อพ่อรวยเว้ย!"

"เออ ๆ รู้แล้ว ทำเป็นปากดีไปเถอะ ถ้าวันไหนอยู่ในสภาพเหมือนพวกกู อย่ามาขอความช่วยเหลือล่ะ"

"ได้ไงวะไอ้เมฆ! มึงเป็นหนี้บุญคุณกูเยอะนะเว้ย ถ้าไม่มีกู ป่านนี้มึงยังไม่เหลือโอกาสที่สองที่สามหรอก มึงควรสำนึกบุญคุณกูถึงจะถูก ลองคิดดูว่าถ้าไม่มีกู มึงยังจะเป็นพี่เมฆของน้องจี๊ดได้อีกไหม"

"เออ รู้แล้ว ไม่ต้องมารำเลิกบุญคุณ!"

"ไม่ได้รำเลิกเว้ย แต่มึงต้องสัญญาก่อน ว่าถ้าเกิดวันหนึ่งกูมีปัญหา มึงต้องอยู่เคียงข้างกูเหมือนที่กูอยู่เคียงข้างมึง และสนับสนุนกู เข้าใจไหม? ทั้งสองคนนั่นแหละ"

"รู้แล้วน่า" เมฆินทร์รับคำ

"มึงจำคำพูดตัวเองไว้ด้วยล่ะ" วายุย้ำเตือนอีกรอบ

"เอาเป็นว่า เป็นสุดสัปดาห์นี้นะ เดี๋ยวกูลงไปคุย เดี๋ยวให้เมย์จัดการเรื่องจี๊ด" เมฆินทร์สรุป

"เออ ๆ...แล้วเจอกัน" ธนาตอบรับ

"แล้วเจอกันเพื่อน ขอบใจมาก"

หลังจากวางแผนร่วมกับเพื่อนและน้องสาว เมฆินทร์ ก็เดินทางกลับกรุงเทพฯ เพื่อรอโอกาส เมย์ ได้ทำตามแผนโดยชวนจารวีไปหาริสาที่คอนโด ซึ่งเป็นจุดที่วางไว้เพื่อให้เมฆินทร์สามารถเข้าถึงตัวจารวีได้ง่ายที่สุด

ที่คอนโดของริสา

บรรยากาศอบอุ่นตามประสาเพื่อนรักกำลังดำเนินไป เมย์กับริสาหัวเราะคิกคักกับเรื่องตลก ขณะที่จารวีกำลังกินของว่างอยู่บนโซฟา

<กริ๊ง! >

เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้น ริสาทำท่าลุกลี้ลุกลนอย่างเห็นได้ชัด

"ไหนขอดูหน่อยสิแอบนัดใครไว้หรือเปล่า" จารวีล้อเพื่อน พลางกระโดดลงจากโซฟาเพื่อจะไปเปิดประตู...

พอประตูเปิดออก ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ... คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือเมฆินทร์!

"พี่เมฆ!"

จารวีทำใจดีสู้เสือ เธอยิ้มให้เมฆินทร์เพียงเสี้ยววินาที แล้วรีบปิดประตูห้องทันที

เธอเดินกลับมาแล้ววางจานไว้บนโต๊ะ แล้วหันไปพูดกับเพื่อน ๆ ด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมให้เป็นปกติ

"พวกแก... ฉันขอตัวกลับก่อนนะ"

เมย์มองตามเพื่อนรักที่เดินจากไปอย่างรวดเร็ว เธอรู้ในทันทีว่าแผนการของเธอสำเร็จแล้ว และครั้งนี้เธอจะไม่ตามเพื่อนไป เพราะต้องการให้พี่ชายได้แก้ไขความผิดพลาดของตัวเอง...

ที่คอนโดจารวี

เธอรีบกลับคอนโดเพื่อหลีกเลี่ยงที่จะเจอหน้าเมฆินทร์ในตอนนี้ เธอที่ยังทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ เธอหวังว่าจะต้องกลับมาจัดการความรู้สึกตัวเองก่อน เพื่อให้พร้อมเผชิญหน้ากันภายหลัง

เมื่อก้าวเท้าลงจากรถแท็กซี่ที่หน้าคอนโดของตัวเอง ความรู้สึกหวาดระแวงก็เข้าครอบงำจารวีทันที เพราะปกติแล้วหลังจากเหตุการณ์ที่เกาะล้าน เธอจะอยู่ติดกับเมย์เสมอ วันนี้การอยู่คนเดียวทำให้ความวิตกกังวลกลับมาอีกครั้ง

ทันใดนั้น เสียงทุ้มที่คุ้นหู ก็ดังขึ้นประชิดข้างหลัง

"กลับมาแล้วเหรอ รอตั้งนาน เดินไป! ห้ามหันมา!"

จารวีรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างแข็ง ๆ เย็น ๆ จี้อยู่ที่บริเวณรอบเอว ด้านหลังของเธอ หัวใจของเธอเต้นรัวจนแทบทะลุออกมา! ในห้วงความคิดสุดท้าย เธอนึกถึงคำพูดของจีน่าที่ว่า "สู้กับปัญหา ไม่ใช่หนีปัญหา"

เธอรวบรวมความกล้าทั้งหมด สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วใช้ กระเป๋าสะพายที่ถืออยู่เหวี่ยงเข้าใส่ ชายชุดดำอย่างแรง พร้อมกับออกแรง ผลัก จนชายคนนั้นล้มเซถลาไป

ในจังหวะที่จารวีพยายามจะวิ่งหนีและตะโกนขอความช่วยเหลือ ชายชุดดำคว้า ข้อเท้าที่เคยบาดเจ็บของเธอดึงไว้ ทำให้เธอล้มลงกับพื้น เขาคลานมาคร่อมร่างเธอ ใช้มีดจี้ไปตรงคอ

รปภ. ที่ได้ยินเสียงวิ่งเข้ามาเพื่อช่วยเหลือ แต่ภาพที่เห็นทำให้เขาไม่กล้าเข้าประชิด เขาพยายามวิทยุเรียก รปภ. นายอื่นให้มาควบคุมสถานการณ์

ในขณะที่ความกลัวทำให้จารวีกลั้นหายใจและหลับตาลง ภาพเงาร่างสูงใหญ่ก็ปรากฏขึ้นจากด้านหลังชายชุดดำ เมฆินทร์ทำมือจุ๊ไว้ที่ปาก ไม่ให้จารวีมีพิรุธ ให้ชายชุดดำรู้ตัว!

<พลั่ก!>

เท้าใหญ่ของเมฆินทร์ถีบเข้าไปยังร่างชายชุดดำจนกระเด็นออกจากร่างของหญิงสาว ชายชุดดำพยายามจะคว้ามีด แต่โดนเท้าใหญ่ของเมฆินทร์เหยียบไปที่ข้อมือทันที

เมฆินทร์ดึงหมวกของชายชุดดำออก หวังจะดูหน้า แต่ในจังหวะนั้น ชายชุดดำกระตุกมือออก ลุกขึ้นต่อยเมฆินทร์ไปหนึ่งครั้งและใช้เท้าถีบ แล้วใช้จังหวะนั้นหลบหนีไปอย่างรวดเร็ว รปภ.ที่วิ่งมาไม่ทันได้เห็นหน้าชัด ๆ

สองชั่วโมงต่อมาโดยประมาณ

หลังจากการแจ้งความที่สถานีตำรวจเสร็จสิ้น เมฆินทร์กลับมาส่งจารวีที่คอนโดอีกครั้ง เขาเจียมตัว ไม่กล้าพูดอะไร เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้นก็รู้สึกเหมือนเป็นการรุกล้ำพื้นที่ของเธอ

เขาหันหลังเตรียมจะเดินกลับไปที่รถ แต่เสียงหวานที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น

(...?...)

"ขึ้นไปทำแผลก่อนไหมคะ?"

เมฆินทร์รีบหันกลับมา แววตาเริ่มมีความหวัง เขาเดินเข้าไปหาหญิงสาวอย่างรวดเร็ว แต่เธอก็รีบถอยไปหนึ่งก้าว เขารู้ตัวจึงหยุดทันทีและรักษาระยะห่าง

มือหนาแตะไปที่มุมปาก "อ๋อ ไม่เป็นไรครับ แผลแค่นี้เอง"

"โอเคค่ะ... งั้นจี๊ดไปล่ะ" จารวีกล่าวพร้อมหันหลังจะเดินขึ้นห้อง

"ปะ...ไปครับ ไปทำแผล" เขาเดินตามหลังหญิงสาวไปเหมือนเด็กน้อยที่กำลังเดินตามผู้ปกครองอย่างเงียบ ๆ

บรรยากาศภายในห้องจารวี

"นั่งก่อนสิคะ" หญิงสาวเชิญเขานั่งบนโซฟาด้วยใบหน้าเรียบเฉย

เมฆินทร์นั่งลงอย่างสำรวมราวกับนักโทษที่รอฟังคำตัดสิน

หญิงสาวหยิบชุดปฐมพยาบาลมาเพื่อทำแผลให้เขา

ในจังหวะที่มือบางกำลังบรรจงทายาให้เขา เมฆินทร์ก็จ้องมองใบหน้าของเธอด้วยความคิดถึง มือหนาของเขาทนไม่ไหว กุมมือหญิงสาวที่กำลังทำแผลไว้แน่น

"ขอบคุณครับ... พี่ขอโทษ... พี่รู้ว่าจี๊ดคงจะรำคาญคำนี้ของพี่ ที่พี่ไม่คิดจะปรับปรุงหรือแก้ไข มีเพียงคำขอโทษที่ทำให้จี๊ดเบื่อหน่ายเต็มที พี่แค่...พี่แค่อยากเห็นหน้าจี๊ดสักครั้ง"

จารวีไม่ได้พูดอะไร เธอเพียงแค่ดึงมือออกเพื่อเก็บชุดปฐมพยาบาล แล้วลุกไปยังตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อคลุมตัวใหญ่ มาวางให้เขา

"เสื้อตัวนี้อยู่กับจี๊ดนานไปแล้วนะคะ ถึงเวลาที่พี่ต้องเอากลับไปแล้วค่ะ"

คำพูดนั้นแทงเข้ากลางใจเมฆินทร์อย่างจัง เขารู้สึกเหมือนโดนมีดบาดลึกลงไปกลางใจ เธอคงหมายความว่า ให้เขาเลิกยุ่งและออกไปจากชีวิตเธอ อย่าให้มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก

มือหนากำเสื้อไว้แน่นด้วยความเจ็บปวด เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นคอตก... ก่อนจะก้าวออกจากประตู เขาหันกลับมาบอกเธอด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย

"พี่แค่...แค่อยากเห็นหน้าจี๊ด พี่คิดถึง... แค่อยากรู้ว่าตอนจี๊ดของพี่สบายดีไหม แค่เห็นว่าจี๊ดมีชีวิตที่ดี มีความสุข พี่ก็ดีใจแล้ว"

เขาหันหลังเดินออกไป ก่อนที่จะพ้นประตู เสียงหวานที่ทำให้เขาต้องชะงักก็ดังขึ้น...

"แล้วสร้อยจี๊ดล่ะคะ"

"ครับ... อะไรนะครับ" เมฆินทร์หันกลับมาอย่างรวดเร็วด้วยความไม่เข้าใจ

"จี๊ดถามว่าสร้อยจี๊ดอยู่ไหน พี่ได้เสื้อของพี่คืนไปแล้ว ก็เอาสร้อยของจี๊ดคืนมาสิคะ"

เมฆินทร์ยิ้มทั้งที่ในตาแดงก่ำ เขาเข้าใจในทันทีว่าเธอยังไม่ต้องการตัดขาดจากเขาอย่างสิ้นเชิง สร้อยคอที่เขาเก็บไว้ในวันที่เธอทิ้งมันไว้ที่หาดลับ คือความหวังสุดท้าย

เขารีบเดินกลับมาสวมกอดหญิงสาวไว้แน่น ด้วยความดีใจอย่างที่สุด

"ขอบคุณครับ... ขอบคุณ"

"พี่เมฆ... จี๊ดหายใจไม่ออก เบา ๆ ค่ะ"