ตอนที่ 26 มีไข้ NC

เมฆินทร์ไม่ได้รอคำตอบที่ชัดเจนจากปากบาง ๆ ของเธอ เขาพอใจกับการพยักหน้าเล็กน้อยนั้นแล้ว ร่างกายของเขาร้อนรุ่มเกินกว่าจะรอได้อีก

เขาจับขาเรียวของเธอแยกออกจากกัน ก่อนจะโน้มตัวลง หยิบซองเล็ก ๆ แล้วฉีกออกอย่างรวดเร็วสวมใส่มันบนแก่นกายร้อนผ่าวที่แข็งขืนเต็มที่อย่างชำนาญ

"ซี๊ดดด... แน่นจริงๆ เลยนะ" เขาครางต่ำด้วยความพอใจ ขณะที่ค่อย ๆ กดปลายส่วนหัวหยักลงไปตรงร่องรักที่ชุ่มฉ่ำของเธออย่างจงใจ ดันเข้าไปอย่างเชื่องช้า เพื่อให้เธอได้ปรับตัว

จารวีบิดเร่าเล็กน้อย ความเหนื่อยล้าถูกแทนที่ด้วยความเสียวซ่านที่รุนแรง เธอใช้เล็บจิกไปที่แผ่นหลังแกร่งของเขา

"อื้อ... อ๊าาา... พี่เมฆ~" เสียงหวานของเธอออดอ้อนอย่างลืมตัว

เมื่อได้ยินเสียงหวานครวญครางหวานเป็นเหมื่อนคำอนุญาต เมฆินทร์ก็ไม่ลังเล กระแทกแก่นกายที่ใหญ่และยาวเข้าไปจนสุดลำอย่างหนักหน่วงในคราวเดียว!

"อึก!--อ้าาาา!..."

เสียงของจารวีถึงกับขาดห้วง ร่างกายเกร็งกระตุกไปทั้งตัวเพราะความลึกและแน่นหนา

เมฆินทร์ถอนกายออกมาเพียงเล็กน้อย ก่อนจะ กระแทกตอกย้ำเข้าไปอย่างช้า ๆ แต่เต็มไปด้วยความแข็งแกร่ง เขามองใบหน้าสวยหวานที่กำลังแดงก่ำและหลับตาพริ้มอย่างทรมานจากความสุขและเสียวซ้าน

"ชอบไหม... เวลาพี่ทำแบบนี้... ฮื้ม?" เขาถามเสียงพร่า

"อื้ม... อ๊าา...ค่ะ... พี่เมฆ!" เธอตอบอย่างไม่ละอายใจ สะโพกบางยกตอบรับการกระแทกของเขาโดยสัญชาตญาณ

เมฆินทร์ยิ้มอย่างพอใจ เขาเริ่มเร่งจังหวะให้เร็วและหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ สะโพกสอบของเขาสับกระแทกอย่างบ้าคลั่ง เสียงเนื้อกระทบเนื้อดัง

<'พั่บ! พั่บ! พั่บ!' >

ก้องไปทั่วห้องนอน บ่งบอกถึงความดิบเถื่อนในครั้งนี้

เขาใช้มือหนาลูบไล้ไปตามหน้าท้องแบนราบที่เริ่มกระเพื่อมตามจังหวะ ก่อนจะก้มลงไปดูดเลียและขบเม้มที่เนินอกอวบอิ่มอย่างตะกละตะกราม

"อ๊างงงงง! ...อื้อออ... ไม่ไหวแล้วค่ะ... อ๊ะ!..." คนที่รับครางไม่เป็นภาษา ปลายเท้าจิกผ้าปูที่นอนจนตัวเกร็ง เธอโค้งตัวรับจังหวะสับเข้าอย่างสุดแรงเกิด

"ของเรา... มันตอดรัดพี่แน่นไปหมด... ซี๊ดดด... พี่จะคลั่งตายอยู่แล้วนะ จี๊ด~..."

เขาคำรามด้วยความทรมานปนสุข จิกมือลงไปที่บั้นท้ายกลมกลึงของเธอเพื่อควบคุมจังหวะ ก่อนจะรัวกระแทกถี่ ๆ เน้น ๆ ไปที่จุดเสียวอย่างแม่นยำ

"แน่นมาก!...อ้าา...จี๊ด...พี่...อ้าา!"

แรงสับกระแทกที่รุนแรงและต่อเนื่อง ทำให้ร่างของคนรับลอยขึ้นไปตามแรงกระทำ ความเสียวซ่านพุ่งทะยานสูงขึ้นจนถึงขีดสุด

"อ๊ะ! อ๊าาา!..."

เธอกรีดร้องออกมาด้วยความสุขสมสุดจะทานทน ร่างกายเกร็งกระตุกอย่างรุนแรงเมื่อถึงจุดสุดยอด น้ำรักอุ่นร้อนเอ่อล้นออกมาจากช่องทางรัก

.เขากอดรัดร่างบางไว้แน่น ก่อนจะกระแทกถี่และลึกที่สุดอีกสองสามครั้ง ปลดปล่อยความต้องการที่อัดแน่นทั้งหมดออกไปอย่างหมดเปลือก พร้อมกับเสียงคำรามกึกก้องด้วยความสุข

"ฮ้าาาาาา!..."

ร่างใหญ่ทิ้งตัวลงซบกับเธออย่างอ่อนแรงชั่วครู่ ก่อนจะพยุงตัวเองขึ้นมาเล็กน้อย เขาไม่ได้ถอดถอนแก่นกายออกในทันที แต่ก้มลงจูบซับเหงื่อบริเวณหน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา สายตาคมกริบของเขาเต็มไปด้วยความเสน่หาและอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

เขาเลื่อนตัวออกไปช้า ๆ อย่างระมัดระวัง เพื่อไม่ให้เธอรู้สึกเจ็บหรือสะเทือนจากความเหนื่อยล้า จากนั้นจึงถอดถอนแก่นกายที่อ่อนตัวลงมาแล้วออกอย่างช้าๆ พร้อมกับถอดเกาะที่ใช้แล้วไปทิ้งอย่างเงียบ ๆ

เมฆินทร์ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ใช้มือใหญ่ลูบเรือนผมของเธอที่เปียกชื้นเล็กน้อยด้วยความอ่อนโยน

"เหนื่อยมากไหมคะ... " เขาถามด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มและผ่อนคลาย

เธอส่ายหน้าเบา ๆ แต่ร่างกายที่อ่อนระทวยก็เป็นคำตอบที่ดีที่สุด

เขาไม่รอช้า หยิบกางเกงมาใส่แล้วกระโดดลงจากเตียง ก่อนจะเดินไปยังห้องน้ำเพื่อนำผ้าขนหนูผืนเล็กมา ชุบน้ำอุ่น

เขากลับมาที่เตียงอย่างรวดเร็ว บรรจงเช็ดทำความสะอาดคราบเหงื่อไคลและคราบรักที่เปรอะเปื้อนอยู่ตามร่างกายของเธออย่างละเอียดอ่อน เขาเช็ดใบหน้า ลำคอ และตามซอกต่าง ๆ อย่างแผ่วเบา จนไปถึงบริเวณร่องขาที่เพิ่งผ่านกิจกรรมอันดุดันมา

"อื้อ... เดี๋ยวจี๊ดทำเองค่ะ" หญิงพยายามจะขยับตัวลุกขึ้นด้วยความเขินอาย

เมฆินทร์ส่ายหน้าปฏิเสธ "อย่าเพิ่งขยับครับ... พักก่อนนะ ให้พี่ดูแล" เขาออกคำสั่งที่เต็มไปด้วยความห่วงใย ก่อนจะวางผ้าขนหนูผืนเล็กนั้นทิ้งไป แล้วใช้ผ้าห่มผืนหนาห่อหุ้มร่างเปลือยเปล่าของเธอไว้จนถึงอก

เขาไม่เพียงแค่เช็ดตัวให้ แต่ยังลุกไปรินน้ำดื่มใส่แก้วมาป้อนให้เธอถึงที่

"ดื่มน้ำหน่อยค่ะ... ร่างกายขาดน้ำไปเยอะแล้ว" เขายกมุมปากยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

หญิงสาวรับน้ำจากมือเขามาจิบด้วยความเขินอาย เธอเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง ภาพของเมฆินทร์ที่ดูแลเธออย่างอ่อนโยนนี้ แตกต่างจาก 'เสือ' ที่อยู่บนเตียงอย่างสิ้นเชิง ทำให้ความรู้สึกขุ่นเคืองและสับสนที่เคยมีค่อย ๆ จางหายไป

เมฆินทร์ทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ เธออีกครั้ง เขาดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่นจนเธอได้ยินเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจเขา มันเป็นอ้อมกอดที่ปลอบโยนและมั่นคง ไม่ใช่การโอบรัดด้วยความปรารถนา

เมฆินทร์กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นเล็กน้อย เขากำลังจะเอ่ยปากพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับความสัมพันธ์ที่คลุมเครือระหว่างเขากับเธอ

แต่เธอก็เงียบไปเสียก่อน...

"จี๊ด...อ้าว! หลับไปเฉยแบบเลยเหรอ...คงจะหมดแรงแล้วจริงๆ" ความเหนื่อยล้าสะสมจากการเดินทางและกิจกรรมตลอดคืนที่ผ่านมาจะมาถึงเมื่อักครู่ ทำให้เธอเข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหวานซบลงกับแผงอกของเขาอย่างไว้ใจ

เมฆินทร์จึงตัดสินใจที่จะไม่รบกวน เขาเลื่อนมือไปโอบศีรษะเธอไว้เบา ๆ มองดูใบหน้าสวยที่หลับตาพริ้มอยู่อย่างนั้น ความรู้สึกอ่อนโยนปกคลุมหัวใจของเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ผ่านไปหลายชั่วโมง เมฆินทร์ที่เริ่มรู้สึกตัวก่อน เขาลืมตาขึ้นมาในความมืดสลัวยามเย็น แต่กลับรู้สึกถึง ไอร้อนบางอย่างแผ่ซ่าน มาจากร่างที่แนบชิดอยู่

สัญชาตญาณทำให้เขารีบ แตะไปที่หน้าผากของเธอ และคลำไปที่ไหล่เนียนอย่างรวดเร็ว

"ร้อนจี๋เลย..." เขาพึมพำกับตัวเองด้วยความตกใจ

"จี๊ดกำลังมีไข้!"

เขาแอบรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างหนัก ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเธอเหนื่อยอ่อนล้า จากการเดินทางและกิจกรรมที่หนักหน่วงตลอดคืน เขายังคงทำแบบนี้อีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนร่างกายเธอรับไม่ไหว

เมฆินทร์ค่อย ๆ คลายอ้อมกอดออกอย่างระมัดระวัง เพื่อไม่ให้เธอตื่น เขาจ้องมองใบหน้าของเธอที่เริ่มมีเหงื่อซึมและแก้มแดงก่ำด้วยความกังวล ความรู้สึกผิดกัดกินหัวใจ 'เสือ' ที่ถูกกล่าวหาอย่างรุนแรง

เขาหยัดตัวลุกขึ้นจากเตียงอย่างเงียบๆ สวมกางเกงวอร์มตัวเดียวแล้วรีบเดินออกจากห้องนอนไปทันที...

ทั้งคืนเขาเดินเข้าออกห้องน้ำหลายต่อหลายครั้ง เพื่อนำผ้าชุบน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้เธอ ลดไข้ที่สูงขึ้นจนน่าเป็นห่วง มือใหญ่ที่เคยบีบกระชับเอวเธออย่างดุดัน ตอนนี้กลับเช็ดไปตามผิวเนื้อบอบบางด้วยความทะนุถนอมและอ่อนโยนที่สุด

เขาหาเสื้อผ้าที่เบาสบายมาเปลี่ยนให้เธอ และบังคับป้อนยาลดไข้เมื่อเธอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเล็กน้อยจากพิษไข้

เมื่อแสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องอีกครั้ง จี๊ดค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้า ๆ ความร้อนรุ่มในร่างกายลดลงไปมาก แต่ยังคงรู้สึกเพลียและหนักศีรษะ

เธอมองเห็นเมฆินทร์นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง ในสภาพที่เหมือนคนไม่ได้หลับเลยทั้งคืน เสื้อยืดและกางเกงวอร์มยับยู่ยี่ ใบหน้าคมคายของเขาดูอ่อนล้า แต่แววตาเต็มไปด้วยความโล่งใจเมื่อเห็นเธอตื่น

"ตื่นแล้วเหรอครับ... เป็นยังไงบ้าง" เขาเอื้อมมือมาแตะหน้าผากเธอเบา ๆ

"ดีขึ้นแล้วค่ะ..." จารวีตอบเสียงแผ่ว ความรู้สึกประทับใจแผ่ซ่านในใจ นอกจากครอบและเพื่อนสนิท เธอไม่เคยได้รับการดูแลเอาใจใส่เช่นนี้จากผู้ชายคนไหนมาก่อน...

"พี่ขอโทษนะ..." เมฆินทร์เอ่ยเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด และคิดแล้วว่า ควรต้องพูดอะไรบางอย่าง.."พี่ไม่น่าใจร้อนขนาดนั้นเลย...จี๊ด...คือ...พี่มีเรื่องอยากคุยด้วย คือว่า..."

<ครืด... ครืด...>

เสียงโทรศัพท์ของเมฆินทร์สั่นขึ้นอย่างกะทันหัน เขาคว้าขึ้นมาดูก่อนจะรับสายด้วยสีหน้าเคร่งเครียดทันที

เมฆินทร์วางสายลงแล้วหันมาหาจารวีที่มองอยู่ เขาลูบไปที่หัวเธอเบา ๆ

"จี๊ด... พี่ต้องรีบออกไปเดี๋ยวนี้เลย พี่มีธุระด่วน ข้าวต้มพี่ทำไว้แล้ว ยาอยู่ตรงนั้น"

"นอนพักผ่อนที่นี่นะ อย่าไปไหน เดี๋ยวพี่รีบกลับมา" คำสั่งนั้นทั้งเด็ดขาดและอ่อนโยน

ทันทีที่เมฆินทร์ออกไป จารวีที่อาการดีขึ้นแต่ยังอ่อนเพลียก็พยุงตัวลุกขึ้นมาอย่างเชื่องช้า สายตาของเธอกวาดไปรอบ ๆ ห้อง แล้วหยุดลงที่ กรอบรูปภาพที่ตั้งอยู่หัวเตียง

ในรูปถ่าย มีเมฆินทร์ยืนยิ้มอยู่กับกลุ่มเพื่อนสนิทและที่อยู่ตรงกลางคือสาวน้อยน่ารักคนนึง เธอยิ้มและพำพึม "กี่ปีแล้วนะรูปนี้"

สายตาเหลือบไปเห็นอีกรูปที่ถ่ายกับกลุ่มเพื่อนและหนึ่งในนั้นมีสาวสวยเพอร์เฟกต์คนหนึ่งที่เธอจำได้ทันที... 'จีน่า' ผู้หญิงที่เจอในไนท์คลับ

ความรู้สึกสับสนและขุ่นเคืองเข้ามากัดกินใจ จารวีเดินไปที่หน้าต่างบานใหญ่ มองวิวทิวทัศน์ของเมืองหลวงที่อยู่เบื้องล่าง

"ในสายตาพี่... จี๊ดเป็นอะไรกันแน่..." เธอพึมพำกับเงาสะท้อนของตัวเองบนกระจกอย่างตัดพ้อ

"หรือเป็นแค่ที่ระบายความอยาก... ของพี่แค่นั้นคะ...พี่เมฆ?"

ร่างกายยังคงเพลียและอ่อนล้า ค่อยๆ เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า หยิบกระเป๋าเดินทางที่พึ่งกลับมาจากเกาะค่อยๆ เปิดประตูออกจากคอโดหรู เพื่อกลับไปยังคอนโดของตัวเองกับร่างกายที่อ่อนล้า