บทส่งท้าย

ปริศนาชายชุดดำ

ตัดภาพกลับมายังในรถขณะที่เมย์และเมฆินทร์ ภายในรถ เมย์ยังคงคาใจเรื่องเหตุการณ์ที่คอนโดของจารวี

"พี่เมฆ... เรื่องชายชุดดำวันนั้น ตกลงพี่ว่ามันเป็นใครกันแน่" เมย์เริ่มถาม น้ำเสียงจริงจังขึ้นทันทีที่ไม่มีจารวีอยู่ด้วย

เมฆินทร์ขมวดคิ้ว มือหนากำพวงมาลัยแน่น เขามองกระจกข้างด้วยความระมัดระวังเป็นพิเศษ "พี่ก็ยังไม่แน่ใจนัก แต่มันมีบางอย่างที่พี่รู้สึก แปลก"

"แปลกยังไงคะ?"

"คำพูดของมันไง ที่พูดกับจี๊ดว่า 'จำฉันไม่ได้เหรอ' ถ้าเป็นสตอล์กเกอร์ที่คลั่งไคล้ผลงานการถ่ายแบบ มันควรจะพูดอะไรที่บ่งบอกถึงการชื่นชม หรือต้องการครอบครอง ไม่ใช่คำถามที่เหมือนเป็นการ ทวงความจำ แบบนั้น"

เมย์พยายามคิดตาม "หรือว่าจะเป็นศัตรูของจี๊ดตอนสมัยเรียน? หรือตอนที่เธอเป็นนักกีฬา?"

"พี่ก็คิดอยู่ แต่นั่นมันเรื่องนานมาแล้ว แถมจี๊ดก็บอกว่าเธอไม่มีปัญหากับใครเลย" เมฆินทร์ถอนหายใจ "แต่ที่สำคัญคือ... ปฏิกิริยาของมันตอนที่เห็นพี่"

"ปฏิกิริยาอะไรคะ?"

"มันเหมือน ตกใจ มากกว่าที่จะกลัว หรือโกรธที่ขัดขวางการทำร้ายจี๊ด พอพี่ถีบมันออกไป มันพยายามจะดึงหมวกคลุมหน้ากลับมากกว่าจะคว้ามีด มันอยากจะปิดบังตัวตนมากจริง ๆ"

เมย์ชั่งใจกับสิ่งที่พี่ชายพูด "หรือว่า... มันไม่ได้มาทำร้ายจี๊ดอย่างเดียว แต่เป็น การส่งสาร ถึงใครบางคน?"

เมฆินทร์พยักหน้าอย่างเห็นด้วย "ใช่... พี่ว่ามันมีอะไรที่เกี่ยวพันกับพี่มากกว่าจี๊ด เพราะตอนที่พี่เข้าไปขวางและดึงหมวกมันออกไป สายตาที่มันมองพี่... มันไม่ใช่สายตาของคนแปลกหน้า มันเหมือนมีความ เกลียดชังและความแค้น ที่พุ่งเป้ามาที่พี่"

"แล้วพี่เคยมีศัตรูไหม... ใครที่แค้นพี่ถึงขนาดถึงต้องคิดทำร้ายยัยจี๊ด" เมย์ถามด้วยความกังวล

เมฆินทร์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ใบหน้าเขาเคร่งเครียดลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา "พี่คิดไม่ออกเลย ตอนนี้" เมฆินทร์ส่ายหน้า "ทำไมมันต้องแอบตามจี๊ด?"

"ก็จี๊ดเป็นจุดอ่อนของพี่ไงคะ" เมย์ตอบอย่างรวดเร็ว "ถ้ามันรู้ว่าพี่ชอบจี๊ด การทำร้ายคนที่พี่รักที่สุด คือวิธีที่ทำให้พี่ทรมานที่สุด"

"นั่นแหละที่พี่กลัว..." เมฆินทร์ถอนหายใจหนัก "หลังจากนี้พี่ต้องระวังตัวให้มาก พี่คงต้องอยู่ใกล้จี๊ดให้มากที่สุด"

เป้าหมายรายถัดไป

ตัดภาพไปยังห้องพักแห่งหนึ่ง ชายชุดดำที่ กำลังนั่งเช็ดมีดที่ใช้ในวันนั้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและร่องรอยความเจ็บปวดจากแรงถีบของเมฆินทร์

"ไอ้เมฆ... มึงยังเป็นอัศวินผู้พิทักษ์ได้ตลอดเวลาสินะ"

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือที่ไม่มีซิมการ์ดขึ้นมาเลื่อนดูรูปถ่าย

เขาเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ ก่อนจะเลื่อนหน้าจอไปยังรูปโปรไฟล์ของ เมขลา (น้องสาวของเมฆินทร์) ที่กำลังเช็กอินอยู่ที่เชียงใหม่กับจารวี

"เท้าไหนของมึงนะ...ที่ใช้เสยปลายคางกูวันนั้น!" เขาพึมพำด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม

"มึงป้องกันจุดอ่อนมึงได้ดีนะไอ้เมฆ... กูจะลอง จุดอ่อนอีกจุดของมึงดูบ้าง"

เขามองรอยช้ำบนใบหน้าตัวเอง แล้วแสยะยิ้มอย่างเย็นชา

"มึงทำให้กูสูญเสียทุกอย่าง... มึงทำให้กูเป็นแบบนี้ ต่อไปนี้ กูจะทำให้มึงสูญเสียคนที่มึงรักบ้าง!"

เขาเก็บมีดใส่ซองอย่างระมัดระวัง แล้วหยิบหมวกและหน้ากากที่ใช้ในวันนั้นขึ้นมาพิจารณาอีกครั้ง ก่อนจะหันไปหยิบ ปืนพกขนาดเล็ก ที่ซ่อนอยู่ในกล่องเครื่องมือ

เมย์... เด็กสาวที่สดใสและไร้เดียงสา จะมีใครคอยปกป้องเธอไหม...?

ขอบคุณที่ร่วมเดินทาง มาจนถึงตอนสุดท้ายนี้ด้วยกันนะคะ ขอบคุณที่เป็นกำลังใจและคอยซัพพอร์ทนักเขียนโนเนมคนนี้ ที่มีนามปากว่า คุณน้ำอิง ค่ะ

แล้วกลับมาพบใหม่ และช่วยเป็นกำลังใจให้เมย์/เมขลา ด้วยนะคะ ว่าน้องจะรอดจากงื้อมือชายชุดดำได้ยังไง...