ตอนที่ 47 ความคับข้องใจที่กระจ่าง

6 เดือนผ่านไปอย่างเชื่องช้าทรมาน สำหรับเมฆินทร์ที่ถูกย้ายไปเชียงใหม่ และจารวีที่ทำงานที่กรุงเทพฯ มันเป็นช่วงเวลาที่พวกเขาเหมือนขาดใจ เพราะเขาไม่มีโอกาสได้ดูแลเธอ ส่วนจารวี... แม้จะยังรัก... แต่ความหวาดกลัวก็ยังคงฝังลึกและเจ็บปวดจากเรื่องราวที่เกิดขึ้น

จารวีทำงานในบริษัทของครอบครัวเมฆินทร์ภายใต้การคุ้มครองอย่างเข้มงวดของ นภา รองประธานบริษัทผู้มีอำนาจล้นเหลือ ครอบครัวของเมฆินทร์ประกาศชัดเจนว่าห้ามใครมายุ่งหรือทำอันตรายเธอโดยเด็ดขาด

นภาจัดการไล่พนักงานที่เคยซุบซิบนินทาว่าเธอเป็นเด็กเลี้ยงหรือพูดในทางไม่ดีออกไปทั้งหมด และกำชับห้ามใครคิดร้ายอีกต่อไป

การปฏิบัติของทุกคนในบริษัทต่อจารวีเหมือนเป็นลูกสาวคนหนึ่งในครอบครัว ซึ่งตัวเธอเองก็รู้สึกอึดอัดใจกับสถานะที่ได้รับ แต่นภาต้องการชดใช้ความผิดที่ลูก ๆ ของเธอเคยทำพลาด ไม่ว่าจะในอดีตของเมย์ หรือในปัจจุบันของเมฆินทร์ การดูแลเธอในระดับนี้จึงยังน้อยไปด้วยซ้ำในความรู้สึกของผู้เป็นแม่

วันเวลาที่ผ่านไปได้ช่วยเยียวยาจิตใจของจารวีให้ดีขึ้น แต่ก็ยังมีเงื่อนปมบางอย่างที่ยังค้างคาอยู่ในใจของเธอเสมอมา วันนี้ ความคับข้องใจนั้นกำลังจะถูกคลี่คลายลง เมื่อมีหญิงสาวรูปร่างสวยเพรียวคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาจารวีและเมย์ที่กำลังนั่งพักเที่ยงอยู่ในร้านอาหารใกล้บริษัท

"สวัสดีจ้ะน้องเมย์ แล้วก็น้องจี๊ดใช่ไหมคะ พี่จีน่านะ" หญิงสาวแนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม

"สวัสดีค่ะพี่จีน่า มาทำธุระแถวนี้เหรอคะ" เมย์ถามกลับ

"พี่ตั้งใจมาหาเพื่อนน้องเมย์ต่างหาก" จีน่าตอบ

"จี๊ดเหรอคะ" เมย์เลิกคิ้ว

"ใช่จ้ะ พอดีพี่มีเรื่องอยากคุยกับน้อง"

จารวีรู้สึกกระอักกระอ่วนใจขึ้นมาทันที นี่คือสิ่งที่เธอค้างคาใจมาตลอดหลายเดือนเพราะยังไม่มีโอกาสและยังไม่กล้าที่พูดคุยกับเมฆินทร์

"พี่ขอเข้าประเด็นเลยนะ" จีน่ากล่าวอย่างตรงไปตรงมา "พี่อยากชวนน้องจี๊ดมาร่วมสังกัดโมเดลลิ่งของพี่ สนใจไหม"

"อะไรนะคะ...จี๊ดเลยเหรอคะ" จารวีถามกลับอย่างไม่เข้าใจ

"ใช่สิจ๊ะ! อะไรกัน นี่เมฆไม่ได้เล่าให้ฟังเหรอ! สุดท้ายก็ไม่ยอมช่วยกันจริง ๆ ด้วย นี่ยังเป็นเพื่อนกันอยู่หรือเปล่าเนี่ย" จีน่าบ่นอย่างขำๆ

จารวีทำหน้างงหนักกว่าเดิม "จี๊ดไม่เข้าใจค่ะ หมายความว่ายังไงคะ"

"ก็พี่อุตส่าห์มาคุยกับเมฆ ให้เขามาทาบทามน้องจี๊ดไว้ไง พี่อยากให้น้องไปถ่ายแบบ พี่เห็นผลงานของน้องที่เป็นนางแบบจำเป็นแล้ว พี่ชอบมากเลย ทีมงานก็บอกว่ารูปร่างหน้าตาของน้องเหมาะมาก"

จารวียังคงสงสัย

"ก็วันนั้นที่พี่เข้ามาบริษัท พี่ก็มาคุยเรื่องนี้กับเมฆ แต่ตอนนั้นน้องยังฝึกงาน พี่ก็เลยไม่อยากเข้ามาถามตรง ๆ อยากขออนุญาตเจ้านายน้องก่อน แต่ดูแล้ว...เขาน่าจะหวงของรักของเขาแหละ ไม่ยอมช่วยพี่เลยสักนิด"

คำพูดของจีน่าทำให้จี๊ดฉุกคิดถึงภาพในวันนั้นที่จีน่าบอกว่า "หวงขนาดนั้น ไม่โป๊หรอก" ซึ่งเธอเคยเข้าใจไปว่าเมฆินทร์กำลังหวงจีน่า แต่ความจริงแล้ว...เขากำลังพูดถึงตัวเธอ! ความเข้าใจผิดนี้ทำให้เธอรู้สึกขุ่นเคืองในตอนนั้น และเรื่องก็มาเกิดขึ้นเสียก่อน เธอจึงไม่มีโอกาสได้ถามความจริงเลยตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้

เมย์รีบพูดแทรกขึ้นมาอย่างเป็นห่วง "ไม่เหมาะมั้งคะพี่จีน่า ช่วงนี้ยัยจี๊ดมีปัญหา ถ้าต้องไปถ่ายแบบแล้วมีคนมารุมมอง จดจ้อง กลัวว่าจะทำให้สภาพจิตใจของจี๊ดแย่ลงค่ะ"

จีน่าครุ่นคิด ก่อนจะเสนอความคิดเห็น "งั้นก็ลองดูไหมล่ะ ถ้าเกิดกล้าที่จะลอง มันอาจจะทำให้จิตใจที่น้องเมย์บอกเมื่อกี้ดีขึ้นก็ได้นะ เหมือนกับเราสู้กับปัญหา ไม่ใช่หนีปัญหา"

จารวีครุ่นคิดกับคำพูดของจีน่า ตอนนี้อาการหวาดกลัวของเธอดีขึ้น แต่เธอก็ยังกลัวสายตาของผู้ชายที่มองรูปร่างของเธออยู่ตลอดเวลา ซึ่งไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้จะหมดไปตอนไหน การลองทำตามที่จีน่าบอกอาจเป็นการพิสูจน์อย่างหนึ่ง เหมือนเป็นการได้สู้กับความกลัวของตัวเอง

"แต่จี๊ดยังทำงานอยู่ที่นี่นะคะ ถ้าไปทำกับคุณจีน่า จี๊ดก็ต้องออกจากงานที่นี่เหรอคะ"

"งั้นก็ไม่ต้องทำประจำสิ ลองรับงานดูเป็นครั้งคราวก่อนก็ได้ งานเล็ก ๆ งานที่ไม่ต้องออกนอกพื้นที่ ไกล ๆ เผื่อจะสนใจดีไหม"

จารวีหันไปสบตากับเมย์ เมย์จึงถามย้ำด้วยความเป็นห่วง "จะดีเหรอยัยจี๊ด แกจะไหวเหรอ ไหนจะข้อเท้าแกอีก"

"แล้วต้องใส่ส้นสูงไหมคะ" จารวีถามจีน่าต่อ

"ก็มีใส่บ้างนะ แต่ถ่ายแบบไม่ใช่เดินแบบ ไม่น่าจะเป็นปัญหา ทำไมเหรอคะ ข้อเท้าน้องมีปัญหาเหรอ"

"อ๋อค่ะ เคยบาดเจ็บ" เมย์ตอบแทรกขึ้นมา

"พี่ว่าไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องนั้นหรอก เพราะส่วนมากรูปแบบของงานแต่ละอย่างก็แตกต่างกัน ลองเก็บเรื่องนี้ไปคิดนะ"

ก่อนจะลุกเดินจากไป จีน่าย้ำประโยคสุดท้ายด้วยรอยยิ้ม "ดูเมฆหวงน้องมากเลยนะ ขนาดพี่อุตส่าห์มาขอ เขายังไม่แม้แต่จะเกริ่นให้น้องรู้เลย"

เชียงใหม่

เมฆินทร์ไม่มีโอกาสได้พูดคุยหรือดูแลจารวีเลย แต่โชคยังดีที่เขามี เมย์อยู่เคียงข้าง น้องสาวของเขาสงสารพี่ชายและได้ทำหน้าที่เป็นผู้รายงานข่าวส่วนตัว เธอจะแจ้งทุกความเคลื่อนไหว กิจวัตรประจำวัน และรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของจารวีให้เขาทราบ นั่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ช่วยให้เขายังคงมีกำลังใจทำงาน

เขาทนรออย่างเงียบๆ ให้สภาพจิตใจของเธอดีขึ้นเพื่อที่จะกลับไปดูแลเธออย่างเต็มหัวใจ ทว่าการมาอยู่เชียงใหม่ของเขาก็ไม่ได้สูญเปล่า ตั้งแต่เดือนแรกที่มาประจำการที่นี่ เขาได้สอบถามเมย์ถึงที่ตั้งบ้านของจารวี และนับจากวันนั้น เขาก็เริ่มเข้าหาครอบครัวของเธอ

ด้วยความที่ครอบครัวของจารวีรู้จักกับพ่อแม่และน้องสาวของเขาอยู่แล้ว การเข้าตีสนิทและสานสัมพันธ์จึงเป็นเรื่องง่าย พ่อกับแม่ของจารวีต่างเอ็นดูเมฆินทร์เป็นอย่างมาก ในวันหยุดเขาจะเข้าไปช่วยงานในไร่ส้ม ซึ่งเป็นกิจการของครอบครัวจารวีที่มีฐานะปานกลาง ไม่ได้ร่ำรวย แต่ก็ไม่ได้ลำบาก ไร่ส้มแห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานของเขาเท่าไหร่นัก

เมฆินทร์จะไปพูดคุยกับ วินัย (พ่อ) และ ดวงใจ (แม่) ของจารวีแทบทุกวันหยุด เขาพยายามสอบถามเรื่องราวชีวิต ความชอบ และความต้องการของเธอ เมื่อวันเวลาผ่านไป ครอบครัวของจารวียิ่งรู้สึกชื่นชอบในตัวเขามากขึ้น

วันหนึ่ง ขณะที่กำลังนั่งรับประทานอาหารกันอยู่ วินัยก็เอ่ยขึ้นมา "สองบ้านเรารู้จักกันมาตั้งนานนะ เสียดายมากที่ลุงเพิ่งมาเจอเมฆ"

"นั่นสิคะ" ดวงใจเสริม

"ทำไมต้องเสียดายด้วยครับ อย่างน้อยผมก็โชคดีที่มีคุณลุงคุณป้าอยู่ที่นี่ ถึงจะรู้จักช้า แต่ผมก็ดีใจนะครับ ที่มีคุณลุงคุณป้าคุยเป็นเพื่อนผม เวลาที่ผมเหงา" เมฆินทร์ตอบอย่างนอบน้อม

"ลุงกับป้าสิต้องขอบใจเมฆ อุตส่าห์มาช่วยงานในไร่ ทั้ง ๆ ที่การประจำก็น่าจะเหนื่อย แถมมาคุยเป็นเพื่อนคนแก่ขี้เหงาสองคน ที่ลูกหลานก็อยู่ไกล..." วินัยพูดอย่างอารมณ์ดี

"แล้วไม่มีแฟนเหรอ ทำไมถึงเหงา แล้วทำไมคุณนภากับคุณเมธีถึงปล่อยให้ลูกชายมาอยู่ที่นี่คนเดียว" ดวงใจถาม

แฟน! คำถามนี้ทำเอาเมฆินทร์จุกในอกแทบหายใจไม่ออก และเขาเลือกจะบ่ายเบี่ยงคุยเรื่องอื่น

"ที่จริงก่อนหน้านี้ตอนผมเริ่มทำงานใหม่ ๆ ผมก็เคยมาประจำที่เชียงใหม่เหมือนกันครับ แต่ตอนนั้นยังวัยรุ่น เวลาว่างก็จะเที่ยว ไม่ได้สนใจอะไรมาก ไม่ค่อยรู้จักความเหงา แต่ตอนนี้อายุเริ่มเยอะขึ้น มันก็เริ่มเหงาครับ”

"ว่าแต่เราอายุเท่าไหร่แล้วลูก" วินัยถาม

"ยี่สิบแปดปีนี้ครับ"

"ห่างจากยัยหนูเราเท่าไหร่นะแม่" วินัยหันไปถามภรรยา "ตอนนี้ยัยหนูเราก็ตอนนี้ยัยหนูเราก็ยี่สิสาม ห่างกันห้าปี"

วินัยหัวเราะแล้วพูดติดตลกขึ้นมา "งั้นมาเป็นลูกเขยลุงไหมล่ะ! เคยเจอกับน้องไหม สวนกันไปสวนกันมา ตอนเมฆมาทำงานที่นี่ยัยหนูเราก็ไปเรียนที่กรุงเทพฯ ว่าแต่...เจอกับลูกลุงบ่อยไหม เขาเป็นเพื่อนรักกันกับหนูเมย์นี่"

เมฆินทร์สะดุ้งเล็กน้อย "บ่อยครับ บ่อยมาก น้องฝึกงานที่บริษัทครับ ก่อนที่ผมจะมาประจำอยู่ที่นี่"

"อ้อ พูดถึงที่ทำงาน ตอนนี้ยัยหนูเราก็ทำอยู่ที่บริษัทครอบครัวเมฆนี่ เห็นคุณนภาบอกว่าหาตำแหน่งไว้ให้เลย ต้องขอบคุณครอบครัวเมฆมากเลยนะที่ไม่ทิ้งยัยหนูของเรา" ดวงใจกล่าว

"พวกเราต่างหากครับที่ต้องขอบคุณคุณลุงคุณป้า ที่ทำให้น้องได้เกิดมา เป็นคนที่ใจดี น่ารัก แล้วก็เสียสละเพื่อคนอื่น" เมฆินทร์รีบกล่าวตอบ

"แหม วันนี้พูดดีนะ เอ้า... กินเยอะๆ"

ในจังหวะที่เขากำลังจะขอตัวกลับ บังเอิญหลอดไฟในบ้านเสีย เมฆินทร์จึงอาสาเปลี่ยนให้

วินัยโบกมือ "ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวลุงทำเอง"

"ผมทำให้ดีกว่าครับคุณลุง ผมตัวสูง ไม่ต้องหาบันได"

"เออ ก็จริง สูงจริงๆ ด้วย แต่ก็ต้องใช้เก้าอี้ งั้นไปหยิบเก้าอี้ในห้องยัยหนูนะ น่าจะไม่ได้ล็อก" วินัยบอก

"อ๋อ ไปหยิบได้เลยลูก ป้าเพิ่งเข้าไปทำความสะอาด ไม่ได้ล็อกห้อง" ดวงใจยืนยัน

เมื่อเดินเข้าไปในห้องนอนของหญิงสาว เขากวาดสายตามองไปทั่วทุกซอกทุกมุม ห้องนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายของเธอ ในตาเขาเริ่มแดงก่ำเมื่อนึกถึงภาพและกลิ่นหอมของหญิงสาวที่เขารักและคิดถึงมากสุดหัวใจ

เขาเดินไปลูบเบา ๆ บนที่นอนนุ่ม ๆ ของเธอ เมื่อเลื่อนมือไปจากที่นอน มือหนาของเขาก็ไปสะดุดเข้ากับกรอบรูปที่หัวเตียง

ในรูปนั้นเป็นภาพสมัยมัธยมของเธอกับเมย์ ที่ยิ้มสดใสและกอดคอกัน เขาหยิบรูปขึ้นมายิ้มมองดูคนในภาพด้วยความเอ็นดู "ทำไมพี่ถึงไม่เคยเจอเราก่อนหน้านี้นะ คนดีของพี่"

สายตาของเมฆินทร์เหลือบไปเห็นรูปถ่ายในกรอบรูปที่ตั้งอยู่อีกรูปหนึ่ง มันทำให้เขาถึงกับอึ้ง เพราะคนในรูปนั้นคือตัวเขาเองเมื่อราวหกเจ็ด ปีก่อน ตอนที่มาเที่ยวเชียงใหม่ ในรูปนั้นเป็นภาพเขายืนอยู่กับกลุ่มเพื่อน โดยมีเมย์ยืนอยู่ตรงกลาง

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วถ่ายรูปนั้นเก็บไว้ทันทีด้วยความไม่เข้าใจ หลังจากนั้นเขาก็รีบออกจากห้องมาเปลี่ยนหลอดไฟให้เรียบร้อย แล้วขอตัวกลับไปยังบ้านพักของเขาอย่างเร่งรีบ