ตอนที่ 49 กลับมาจุดเริ่มต้น

เมย์กลับมาหาจารวีที่คอนโดในเช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด เมย์ก็โวยวายด้วยความตกใจ

"อะไรนะ! นี่ฉันทิ้งแกไว้คนเดียวแป๊บเดียว เกิดเรื่องเลยเหรอ! แบบนี้ที่แกรู้สึกว่าเหมือนมีคนตามแกมองแกอยู่ มันก็เรื่องจริงสิ! สต๊อกเกอร์ไหม? พวกที่ชื่นชมผลงานแกผ่านที่แกถ่ายแบบกับพี่จีน่าหรือเปล่า? ไม่สิ... ถ้าเป็นพวกคลั่งไคล้ ถึงขนาดต้องเอามีดจี้คอกันเลยเหรอ! แต่แกก็ไม่มีศัตรูที่ไหนนี่" เมย์รัวใส่ด้วยความสงสัย

"ฉันคุ้นเสียงนะ เหมือนเคยได้ยินเสียงที่ไหนมาก่อนแต่นึกไม่ออก... มันพูดว่าจำฉันไม่ได้เหรอ ... ใคร? ฉันต้องจำใครได้?" จารวีพึมพำ

เมย์รีบสรุป "เท่ากับว่ามันตามแกอยู่ตลอด คิดดูสิ ไม่งั้นมันจะรู้ได้ยังไง ว่าแกอยู่คนเดียวได้ถูกจังหวะแบบนี้ เพราะปกติเราจะอยู่ด้วยกันตลอด"

"อือ... ก็จริงของแกนะเมย์"

"ดีนะที่ตอนนั้นพี่เมฆอยู่ด้วย" เมย์เผลอหลุดปาก

"เดี๋ยวก่อนยัยเมย์! แกหมายความว่ายังไง นี่เป็นแผนของแกเหรอ"

"แฮ่ ๆ ๆ ... ขอโทษที ฉันอยากให้แกกับพี่เมฆได้เจอกัน ได้คุยกันบ้างอ่ะ"

"อย่าไปว่าเมย์เลยครับ พี่เป็นคนขอให้เมย์ช่วยเอง ก็พี่เป็นห่วงเรานี่" เมฆินทร์รีบสวนขึ้น

จารวีสบตาเมฆินทร์อย่างอ่อนใจ แต่ในใจก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ชายชุดดำ ที่จู่โจมอย่างรุนแรง... คำพูดว่า 'จำฉันไม่ได้เหรอ' ...?

จุดเริ่มต้นที่แท้จริง

ไม่กี่วันต่อมา ทุกคนก็มาถึงเชียงใหม่ตามแผนที่วางไว้

"ว้าว... บรรยากาศดีจัง นึกว่าจะไม่ได้มาซะแล้ว แกโอเคไหมยัยจี๊ด ขอบคุณพี่ธนานะคะ ที่ออกไอเดียนี้ ทำให้เมย์ได้มาเที่ยวเลย ความพยายามที่จะจีบริสาของพี่ธนานี่ มันก็เป็นผลดีเหมือนกันนะคะ" เมย์พูดด้วยความขำขัน

"บ้า... ยัยเมย์พูดอะไร" ริสาพูดด้วยความเขิน

"ยัยจี๊ดเราไปฝั่งนั้นกันไหม" เมย์ชวนจารวีเดินไปยังฝั่งต้นท้อ ที่เธอเคยตกเมื่อหลายปีก่อน ทั้งคู่ยืนมองแล้วหันไปคุยกัน

"แกโอเคไหมที่จะมาตรงนี้ ความทรงจำแย่ ๆ ที่แกไม่อยากจำ "

"ฉันโอเคแก... เรื่องมันผ่านมาตั้งนานแล้ว ไม่เป็นไรหรอก" จารวีตอบอย่างเข้มแข็ง

"ฉันรู้ว่าร่างกายแกน่ะมันโอเค แต่ใจแกตอนนั้นน่ะแกไม่โอเค ฉันรู้ว่ามันหนักหนาสาหัสกับแกแค่ไหน ไม่งั้นแกคงไม่เลือกที่จะลืมทุกอย่างในวันนั้นที่เกิดขึ้นที่นี่ เพราะฉันดันไปทำร้ายความฝันแก ถ้าไม่ใช่เพราะฉันตอนนั้น... ป่านนี้แกก็คงเป็นนักตบลูกยางทีมชาติไปแล้วมั้ง"

"ช่างมันเถอะ คนเราความฝันกับความจริงมันต่างกัน ตอนนี้ฉันก็มีความสุขกับการทำงาน ใช้ชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ดีแล้ว"

ในจังหวะนั้น เมฆินทร์เดินเข้ามา แล้วส่งสายตาให้น้องสาวถอยออกไปจากตรงนั้น เมย์จึงรีบขอตัวออกไป

"ตรงนี้เหรอ... หลายปีก่อน ที่ทำให้ข้อเท้าจี๊ดมีปัญหา" เมฆินทร์ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

"อ้าว... พี่เมฆมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?

"ใช่ค่ะ...ตรงนี้!"

"ตรงนี้... ปีนั้นพี่ก็อยู่หนิ ทำไมพี่ถึงไม่รู้ ว่ามันเกิดเหตุการณ์แบบนั้น"

"คนตั้งเยอะแยะพี่จะไปรู้ได้ยังไงคะ"

"มันก็จริง... แต่พี่มีเรื่องสงสัย" เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเปิดรูปที่ถ่ายมาจากห้องนอนที่บ้านของเธอ ซึ่งเป็นรูปที่เขายืนอยู่กับกลุ่มเพื่อนในวันนั้น

"พี่สงสัยว่าทำไมรูปนี้มันถึงอยู่ในห้องของจี๊ด"

หญิงสาวยิ้ม แล้วหันไปมองหน้าชายหนุ่ม "ก็จี๊ดเป็นเพื่อนกับเมย์ไง ก็เลยมีรูปนี้ ไม่เห็นจะแปลกเลย"

"แปลกสิครับ ถึงจะเป็นเพื่อนแต่ทำไมถึงมีรูปพี่ชายเพื่อนที่นานมาแล้ว ทั้งที่เราไม่รู้จักกัน ถึงจะรู้จักก่อนที่เราจะเจอกันในงานเลี้ยงริสา แต่ก็ควรเป็นวันที่กระโปรงของเราขาดไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมีรูปนี้ ตอบพี่หน่อยได้ไหม...ฮื้อ?"

จารวีหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอมา เปิดรูปให้ดูและมีมากกว่าหนึ่งรูป นั่นยิ่งทำให้เมฆินทร์ไม่เข้าใจ

"คืออะไรครับ... พี่ไม่เข้าใจจริง ๆ"

เธอชี้ไปที่รูปในมือถือของเธอ

"พวกพี่อยู่ในเฟรมกันทั้งหมดทุกคน...ถูกไหมคะ?"

"ครับ...แล้วมันเกี่ยวอะไร พี่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี"

"ทุกคนอยู่ในรูปนี้... พี่คิดว่าใครเป็นคนที่ถ่ายรูปให้ค่ะ"

เมฆินทร์เบิกตากว้างขึ้นมาทันที "นี่อย่าบอกนะ ว่าคนที่ถ่ายรูปนี้ให้ทั้งหมด!"

"ใช่ค่ะ... จี๊ดเอง" เธอตอบด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรักที่ซ่อนไว้มานานแสนนาน "วันที่เมย์วิ่งมาเอาผ้าพันคอของพี่ ก่อนหน้านั้น จี๊ดกับเมย์กำลังถ่ายรูปกันอยู่ พอยัยเมย์เห็นกลุ่มพวกพี่เดินผ่าน นางก็รีบวิ่งเข้าไปหา แล้วเรียกให้จี๊ดถ่ายรูปให้ หลังจากนั้นรูปทั้งหมดก็อยู่ในมือถือของจี๊ด"

"แล้วทำไมพี่ถึงจำจี๊ดไม่ได้"

"จะไปรู้กับพี่เหรอคะ"

"มันต้องได้บ้างสิ ขนาดตอนที่อยู่ปี 1 พี่ไม่เห็นเราอยู่กับเมย์ด้วยซ้ำ พี่ยังจำได้ แล้วตอนนั้นรู้ว่าเป็นเพื่อนน้องสาวแท้ ๆ พี่เจออีกทีพี่จะจำไม่ได้ได้ยังไง"

หญิงสาวยิ้มอย่างอบอุ่น "จำได้ก็แปลกแล้วค่ะ วันนั้นอากาศมันหนาว ยัยเมย์จับจี๊ดใส่ทั้งหมวก ทั้งแมส พี่คงจะจำได้หรอกค่ะ เห็นแต่ลูกกะตา"

เมฆินทร์รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน เขาเคยคิดว่าเขาที่เจอจารวีและแอบประทับใจเธอมาก่อนที่จะรู้จักกัน แต่นั่นกลับเป็นเธอที่หลงรักเขามาตั้งแต่ก่อนที่เขาจะรู้จักเธอด้วยซ้ำ!

(หมับ!)

"สร้อยเส้นนี้ พี่เอามาคืนแล้วนะครับ...สัญญานะ ว่าจะไม่ถอดมันออกอีก"

เขาสวมกอดเธอไว้แน่น ด้วยความรักและความสำนึกผิด "พี่ขอโทษ ที่พี่จำไม่ได้ พี่น่าจะรู้จักเราตั้งแต่วันนั้น พี่ไม่น่าพลาดปล่อยให้เวลา... มันร่วงเลยไปตั้งหลายปีขนาดนี้"

"จำได้ก็เท่านั้นแหละค่ะ ตอนนั้นพี่ก็ยัง คลั่งคุณจีน่าอยู่เลย" เธอยังไม่วายแซว

"พูดอะไรแบบนั้น พี่ไม่ได้คลั่งขนาดนั้นสักหน่อย ก็แค่เป็นความรู้สึกช่วงวัยรุ่นแป๊บเดียวเอง"

"จริงหรอคะ แป๊บเดียวจริงอ่ะ ไม่ใช่ว่ารอพี่เขาโสดอยู่นะ"

"ไม่เลย... เลิกพูดสักที ไม่พูดถึงเรื่องคนอื่นแล้วนะครับ" เขาจูบลงไปบนกลุ่มผมนุ่มอย่างแผ่วเบา

"ว่าแต่ทำคะแนนได้เท่าไหร่แล้วคะ"

"คะแนนอะไรครับ"

"ก็คะแนนกับพ่อกับแม่ของจี๊ดไง พ่อกับแม่เล่าให้ฟังคะ ว่าพี่ชายของยัยเมย์ไปหาทุกอาทิตย์หรือทุก ๆ วันหยุดเลย"

"รู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ" เมฆินทร์ถามด้วยความเขินอาย

"จี๊ดเป็นลูกสาวท่านนะคะ มีคนไปบ้าน พ่อกับแม่จะไม่เล่าให้ฟังได้ยังไง... แล้วรูปที่ถ่ายมาในมือถือน่ะ ไปแอบถ่ายมาในห้องจี๊ดหรือถ่ายมาจากห้องที่คอนโดล่ะ "

"โดนจับได้ซะแล้ว...แต่เอ๊ะ...จี๊ดก็เจอรูปนี้ในห้องพี่เหรอ?"

"แน่สิคะ...ตั้งไว้เด่นขนาดนั้นใครจะไม่เห็น สรุปแล้วได้มากี่คะแนนล่ะคะ" จารวีพูดแหย่และถามต่อ

"ได้มาเยอะครับ เยอะจนตอนนี้ คุณลุงถามว่าสนใจไปเป็นลูกเขยไหม"

"ขนาดนั้นเชียว แล้วสนใจไหมคะ?"

เมฆินทร์มองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก "ไม่สนครับ"

จารวีชะงัก "แน่ใจ ไม่สนจริง ๆ นะ!"

"ไม่สนครับ... แต่อยากเป็น" เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "ให้เป็นนะ"

"หึ...ไปขอกับพ่อสิ"

"งั้นลงจากดอยแล้ว พี่จะรีบไปบอกพวกท่านเลยนะ... พี่พูดจริงนะ เตรียมตัวเป็นเจ้าสาวของพี่เลย" เขาพูดพร้อมกับก้มลงสบตาเธอ และใช้นิ้วแตะไปที่ปลายจมูกหญิงสาวด้วยอ่อนโยนและความรัก

จารวีพยักหน้าเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขที่แท้จริง...

ตัดภาพมาหาวายุและเมย์ที่กำจัดตัวเองออกจากการเป็นก้างขวางคอ

วายุและเมย์ยืนอยู่ไม่ไกลจากลานกางเต็นท์ ทั้งคู่กำลังหอบหิ้วสัมภาระกลับไปที่รถ

"อะไรพี่วายุ จะพาเมย์ไปไหนมันจะมืดแล้วนะ" เมย์โวยวาย

"ก็เพราะมันจะมืดไงเราต้องรีบลงจากดอยไปหาที่พัก จะอยู่ทำไมล่ะ"

"ทำไม... ทำไมจะอยู่ไม่ได้ เมย์มาเที่ยวนะ"

"รู้แล้ว ส่งข้อความไปบอกเพื่อนเลย บอกว่ามีธุระด่วน ปล่อยให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกันหน่อย จะช่วยก็ช่วยให้ถึงที่สุดสิ"

"แล้วพี่ล่ะ"

"พี่บอกไอ้เมฆกับไอ้ธนาแล้วว่าพี่มีธุระด่วน พี่จะกลับเลยด่วนมาก ส่วนเมย์ก็บอกเพื่อนก็บอกพี่ชายด้วยเขาจะได้ไม่เป็นห่วง"

"อุตส่าห์มาเที่ยวทั้งที อดเลย" เมย์บ่น

"เอาน่า ยังมีเวลาอีกเยอะ ช่วยพวกเขาก่อน จะไปอยู่ยังไง เต็นท์มีแค่สองหลัง"

"มันก็หลังใหญ่นะ...

ผู้ชายหลัง ผู้หญิงหลัง" เมย์ตอบ

"แบบนี้เขาจะได้อยู่ด้วยกันสักทีไหมล่ะ"

"เออ.... ก็จริง แต่เสียดายอ่ะ งั้นเมย์ต้องกลับกรุงเทพฯ จริง ๆ หรอ อุตส่าห์มาทั้งที"

"ก็อยู่เที่ยวก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่พาเที่ยว แค่อย่าไปอยู่เป็นก้างขวางคอพวกเขา" วายุยิ้มอย่างมีเลศนัย