บทที่ 4 บุรุษผู้ช่วยเหลือ 1/2

บทที่ 4

บุรุษผู้ช่วยเหลือ

จางเสี่ยวมี่ที่เห็นว่าลูกน้องทั้งสองออกไปหมดแล้ว นางจึงได้คิดใช้โอกาสนี้ทำให้จื่อลู่หนีออกไปเพื่อตามคนมาช่วย และนางจะเป็นผู้ที่ถ่วงเวลาพวกมันไว้ที่นี่เอง เพราะหากจะหนีออกไปพร้อมกันทั้งสองก็เกรงว่าจะถูกจับได้ขึ้นมาเสียก่อน

ทันทีที่ไม่มีคนมาขวางทางแล้ว ชายผู้เป็นหัวหน้าก็ผลักร่างของจางเสี่ยวมี่ล้มตัวนอนกับเสื่อผืนเก่าทันที ตามด้วยร่างกายกำยำที่ทาบทับลงมาไม่ห่าง จมูกโด่งสูงซุกไซ้ดอมดมที่ลำคอระหงด้วยความหลงใหล ในจังหวะที่มันกำลังมัวเมาเพราะกลิ่นกายสาวอยู่นั้นมันกลับรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดตรงบริเวณลำคอ

"โอ๊ย!!"

มันค่อย ๆ หันหน้ากลับมามองก่อนจะฟุบลงแน่นิ่งไป ปิ่นทองในมือที่ถูกดึงออกมาจากมวยผมปักเข้าไปที่ลำคอหนาของมันอย่างแรง เลือดสีแดงสดไหลกระฉูดออกมาเป็นสาย ตรงตำแหน่งที่จางเสี่ยวมี่แทงไปนั้นคือเส้นเลือดใหญ่พอดี ทำให้มันแน่นิ่งไปในบัดดลไม่ทันได้ทำร้ายนางได้อีก จางเสี่ยวมี่รีบผลักร่างที่ไร้วิญญาณของมันล้มตัวลงนอนกับพื้นอย่างรังเกียจ ทั้งยังเอาผ้าเช็ดหน้าที่เก็บไว้เช็ดคราบน้ำลายอันน่าขยะแขยงที่ลำคอขาวจนแดงเถือกด้วย สีหน้าของนางนั้นสงบนิ่งราวกับไม่รับรู้สิ่งใด

จื่อลู่ที่ตั้งใจจะคว้าแจกันใบเก่าไปตีหัวชายผู้นั้นพลันชะงักค้างอยู่กับที่ด้วยความตกตะลึง นางมองดูร่างที่ไร้วิญญาณของหัวหน้าโจร แล้วมองดูคุณหนูราวกับเห็นผี

คุณหนูของนางกล้าสังหารคนด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นนี้ได้อย่างไรกัน!

"คะ คุณหนูเจ้าคะ"

จื่อลู่ค่อย ๆ เดินเข้าไปหาจางเสี่ยวมี่ด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย...

"มันตายแล้ว เจ้ารีบปีนออกทางหน้าต่างนั่นแล้วรีบตามคนมาช่วยข้าเร็ว ก่อนที่พวกมันจะรู้ตัวว่าหัวหน้าของมันตายแล้ว"

"เราไปด้วยกันเถิดเจ้าค่ะคุณหนู"

"ไม่ได้!"

จางเสี่ยวมี่ชี้นิ้วไปที่ข้อเท้าเล็กของนางที่ตอนนี้เขียวช้ำจนน่ากลัว ที่แท้คุณหนูของนางข้อเท้าแพลงจึงมิอาจขยับตัวได้อย่างถนัดนี่เอง

"คุณหนูนี่ท่านบาดเจ็บหรือเจ้าคะ"

"อย่ามัวแต่สนใจข้า รีบไปตามคนมาช่วยข้าเร็วเข้ามองหาลำธารแล้วเดินเหนือขึ้นไป มิแน่ว่าอาจจะพบกับอาซ่งก็เป็นได้ ข้าคงถ่วงเวลาพวกมันได้สักครึ่งชั่วยามก่อนที่พวกมันจะรู้ตัว ข้าไว้ใจเจ้านะจื่อลู่"

จางเสี่ยวมี่จำได้ว่าตลอดการเดินทางที่ผ่านมานี้พวกนางมักจะได้แวะข้างลำธารใสเสมอ และวัดร้างแห่งนี้ถ้านางจำไม่ผิดคงเป็นรังของพวกโจรป่าที่แอบซ่องสุมกำลังคนกันเป็นแน่ หากให้จื่อลู่เดินทวนขึ้นไปตามกระแสน้ำจะต้องพบกับอาซ่งอย่างแน่นอน

"เข้าใจแล้วเจ้าค่ะคุณหนู"

จื่อลู่โขกศีรษะลงกับพื้นแล้วรีบปีนหนีออกไปทางหน้าต่างทันที ก่อนไปนางยังหันกลับมามองคุณหนูอีกครั้ง...

คล้อยหลังที่จื่อลู่จากไปแล้ว จางเสี่ยวมี่ก็ได้ส่งเสียงร้องครวญครางให้คนด้านนอกได้ยิน ทั้งยังแสร้งดัดเสียงเป็นหัวหน้าโจรเป็นเสียงทุ้มต่ำ และโยนข้าวของที่อยู่ภายในห้องโถงให้เกิดเสียงดังไปด้วย

"อื้อ...พี่ชาย อ่า อย่ารุนแรงกับข้านักสิ"

"อ่า...ข้าชอบยิ่งนัก"

จางเสี่ยวมี่นั่งลงพลางบีบนวดข้อเท้าที่แพลงจนเป็นสีม่วงคล้ำด้วยความเจ็บปวด เมื่อเวลาผ่านไปราวหนึ่งก้านธูปนางก็จะส่งเสียงขึ้นมาเป็นระยะเพื่อให้คนด้านนอกตายใจ คราแรกนางไม่ได้นึกทบทวนให้ดีก่อนจะตระหนักได้ว่าพวกโจรพวกนี้หาใช่โจรป่าทั่วไปไม่ เพราะจากคำพูดและการกระทำคล้ายกับว่าพวกมันจงใจที่จะจับตัวนางมาที่แห่งนี้เพื่อต้องการทำลายเกียรติยศและชื่อเสียงของนาง

ผู้ใดกันที่มีแผนการชั่วร้ายถึงเพียงนี้!

จางเสี่ยวมี่ค่อย ๆ กะเผลกตัวเองไปยังร่างของหัวหน้าโจรแล้วค้นตัวของมัน นางค้นไปสักพักก็พบกับเครื่องประดับทองชิ้นหนึ่งและกระดาษแผ่นเล็กที่เขียนด้วยลายมืองดงามที่คุ้นตายิ่งนัก

'จางเสี่ยวมี่'

แค่ประโยคเดียวนางก็รู้แล้วว่ามีผู้ไม่ประสงค์ดีต้องการทำลายชื่อเสียงของนาง แต่ไม่รู้ว่าเป็นผู้ใดกันแน่หรือว่าจะเป็นคนที่หวังจะทำลายตระกูลจางของนางกัน ยิ่งคิดก็ยิ่งมืดแปดด้าน...

เวลาล่วงเลยผ่านไปจนกระทั่งได้ยินเสียงต่อสู้จากทางด้านนอก จางเสี่ยวมี่รีบลุกขึ้นยืนเพื่อสังเกตการณ์ ความหวังที่เคยมอดดับพลันสว่างไสวขึ้นมาในทันที จื่อลู่ของนางช่างฉลาดนักสามารถตามคนมาช่วยเหลือนางได้รวดเร็วเช่นนี้ แต่ทันทีที่ประตูถูกถีบเข้ามาพร้อมกับร่างกายสูงใหญ่ในชุดคลุมสีดำขลิบเงิน จางเสี่ยวมี่พลันรู้สึกว่านางคิดผิดไป

คนผู้นี้ช่างน่ากลัวนัก!

บุรุษที่มีร่างกายสูงใหญ่เดินเข้ามาพร้อมถือดาบเล่มใหญ่ในมือ คมดาบที่คมกริบสะท้อนกับแสงสว่างจากภายนอก ใบมืดที่ควรจะเป็นสีเงินแวววาวกลับอาบย้อมไปด้วยเลือดสีแดงฉานของศัตรู

"พูด!"

ดาบเล่มใหญ่จ่อไปที่ลำคอระหง สายตาคมกริบดั่งนัยน์ตาเหยี่ยวจับจ้องสตรีตรงหน้าไม่วางตา พร้อมกับกวาดสายตามองไปทั่วจนมาหยุดที่ร่างไร้วิญญาณของหัวหน้าโจร คิ้วกระบี่เลิกขึ้นเป็นคำถามขณะที่มองไปที่ร่างนั้น

จางเสี่ยวมี่ยืนนิ่งด้วยความหวาดกลัวเป็นครั้งแรกในชีวิต นางไล่สายตามองบุรุษตรงหน้าที่แผ่กลิ่นอายสังหารออกมาอย่างเข้มข้นด้วยความหวาดหวั่น แต่ถึงอย่างนั้นนางก็ยังทำใจดีสู้เสือ ในเมื่อเขาสังหารพวกโจรป่าไปสิ้นแล้ว เขาคงจะไม่ใช่พวกเดียวกันเป็นแน่แต่ไม่รู้ว่าจะมาดีหรือร้ายเท่านั้นเอง