ตอนที่25ความรู้สึกดีดี

หลี่เฉินกลับมาพร้อมหมอวัยกลางคนที่ประจำอยู่ที่สถานีอนามัยของหมู่บ้าน ชายหนุ่มรีบก้าวเข้ามาอย่างร้อนใจ เห็นภรรยายังคงนั่งนิ่งอยู่ที่ตั่ง ใบหน้าของเธอซีดเซียวแต่ยังมีรอยยิ้มละมุน เขารู้ว่าเธอกำลังเจ็บ แต่ไม่อยากให้เขาและบุตรสาวกังวลจึงได้อดทนไว้

หลี่เฉินรีบตรงเข้าไปหา ก้มตัวลงมองสำรวจเธออย่างละเอียดอีกครั้ง พลางใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อเม็ดเล็กๆ บนหน้าผากมนที่เริ่มผุดซึมออกมา

"อาอิง เจ็บตรงไหนบ้าง บอกหมอเร็วเข้า"

จื่ออิงยิ้มบางๆ

"ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ แค่ปวดที่ข้อเท้านิดหน่อยเท่านั้น"

หมอพยักหน้ารับ ก่อนจะย่อตัวลงตรงหน้าจื่ออิง แล้วเริ่มตรวจข้อเท้าของเธออย่างละเอียด

"ข้อเท้าได้รับแรงกระแทกค่อนข้างรุนแรง ทำให้เกิดการอักเสบ โชคดีที่ไม่ได้หัก แค่ต้องระวังไม่ให้ขยับมากเกินไป เดี๋ยวหมอจะทายาและพันผ้าเอาไว้ให้"

หมอพูดพลางเปิดกล่องพยาบาล 

จื่ออิงพยักหน้ารับฟังอย่างตั้งใจ ในใจรู้สึกโล่งอกที่ไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรง

"ส่วนที่เหลือก็มีแค่รอยฟกช้ำเล็กน้อย ทายาวันละสองครั้งก็พอ หมอจะจัดยาแก้ปวดและยาแก้อักเสบเอาไว้ให้กิน"

หมอกล่าวต่อ ขณะใช้ผ้าพันข้อเท้า จื่ออิงเม้มปากแน่นเมื่อรู้สึกเจ็บ ทว่าเธอยังคงอดทน ไม่ส่งเสียงร้องออกมา

"ขอบคุณค่ะ คุณหมอ"

จื่ออิงเอ่ยขอบคุณเสียงแผ่ว

หลี่เฉินที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ ขมวดคิ้วแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

"แล้วต้องระวังอะไรเป็นพิเศษไหมครับ"

เขาถามขึ้นทันที

"ระวังอย่าให้ข้อเท้ารับน้ำหนักมากเกินไป อย่าฝืนเดินก่อนเวลา และที่สำคัญ... อย่าดื้อ"

หมอมองไปทางจื่ออิง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงขึงขัง คนไข้ส่วนใหญ่มักจะอยู่ไม่ค่อยนิ่ง รู้ว่าตัวเองเจ็บก็ยังจะฝืนทำนั่นนี่ จนกลายเป็นเจ็บป่วยเรื้อรัง

จื่ออิงหัวเราะแผ่วๆ

"ค่ะ ฉันจะไม่ดื้อ"

แต่หลี่เฉินกลับไม่มั่นใจนัก เขาหันมาจ้องภรรยาด้วยสายตาจับผิด

"ผมไม่แน่ใจว่าควรเชื่อคำนี้หรือไม่"

หลี่เฉินถอนหายใจ ก่อนจะกุมมือภรรยาไว้แน่น

"คราวหลังอย่าปีนขึ้นไปเองอีกนะ ถ้ามีอะไรที่เสี่ยงอันตรายแบบนี้อีก ให้รอผมก่อน"

จื่ออิงแสร้งทำเป็นเมินสายตานั้น ส่วนเหยียนเหยียนที่นั่งเงียบมาตลอดขยับเข้าไปใกล้ๆ จับมืออีกข้างของมารดา แล้วพยักหน้าเหมือนจะบอกว่า "แม่ต้องเชื่อฟังนะ"

"แล้วฉันจะหายดีเมื่อไหร่หรือคะ" 

จื่ออิงเอ่ยถามเสียงเครียด เพราะเธอยังมีอีกหลายอย่างที่ต้องทำ

"ถ้าดูแลดีๆ ไม่ฝืนเดินก่อนเวลา อีกสี่ถึงห้าวันก็น่าจะดีขึ้น"

หลี่เฉินพยักหน้า ก่อนจะหันมามองภรรยาอีกครั้ง ดวงตาคมเข้มเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

"คุณได้ยินแล้วใช่ไหม ห้ามฝืน ห้ามเดินเองเด็ดขาด"

"เข้าใจแล้วค่ะ" 

จื่ออิงตอบรับเสียงอ่อน

"แม่คะ เหยียนเหยียนจะดูแลแม่เองค่ะ"

เหยียนเหยียนเอ่ยบอกมารดา สายตาของหนูน้อยดูมุ่งมั่นอย่างยิ่ง

ซึ่งน้ำเสียงเล็กๆ ที่เพิ่งเปล่งออกมานั้น ทำให้จื่ออิงและหลี่เฉินหัวใจอ่อนยวบ เขาก้มลงลูบศีรษะบุตรสาวเบาๆ ขณะที่จื่ออิงเองก็ยกมือลูบแก้มลูกอย่างรักใคร่

หมอที่เห็นภาพนั้นก็อดยิ้มตามไม่ได้ 

"เช่นนั้นหมอไม่รบกวนแล้ว หากมีอะไรผิดปกติก็ไปที่สถานีอนามัยได้เลย"

หลี่เฉินรีบลุกขึ้นไปส่งหมอ ขณะที่ภายในบ้านสองแม่ลูกกำลังพูดคุยกันด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแห่งความสุข

ตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาสี่วันแล้ว และเท้าของเธอแทบไม่ได้แตะพื้นเลยสักครั้ง เพราะมีหลี่เฉินคอยอุ้มอยู่ตลอด ไม่ว่าเธอต้องการจะไปที่ไหน จะไปห้องครัว ห้องน้ำ หรือออกไปนั่งรับลมหน้าบ้าน ชายหนุ่มก็อุ้มเธอขึ้นแนบอกอย่างทะนุถนอมเสมอ

"ฉันเดินเองได้ค่ะ ตอนนี้ก็ไม่รู้สึกเจ็บแล้ว แค่ใช้ไม้เท้าพยุงนิดหน่อยก็พอ" 

จื่ออิงพยายามค้าน แต่สามีกลับทำหน้านิ่งก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ไม่ได้ หมอบอกว่าห้ามลงน้ำหนัก ผมไม่อยากให้เท้าคุณหายช้า"

พูดจบก็ช้อนตัวเธอขึ้นอย่างง่ายดาย ไม่ปล่อยให้เธอได้โต้แย้งอะไรอีก

จื่ออิงได้แต่ถอนหายใจเงียบๆ แล้วปล่อยเลยตามเลย แม้เธอจะเขินเล็กน้อยเวลาโดนอุ้ม แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าการมีคนดูแลดีขนาดนี้มันทำให้รู้สึกอบอุ่นใจจริงๆ

ในวันนี้จื่ออิงพอจะเดินเหินได้บ้างแล้ว หากแต่ยังต้องเดินอย่างช้าๆ จึงเดินออกมานั่งรับลมด้านนอก

"แม่คะ น้ำค่ะ"

เสียงใสๆ ของเหยียนเหยียนดังขึ้น เด็กหญิงตัวน้อยนั่งลงข้างๆ มารดา พร้อมยื่นแก้วน้ำในมือให้ จากนั้นมือเล็กๆ ก็จับพัดขึ้นโบกเบาๆ

"แม่ร้อนไหมคะ ให้เหยียนเหยียนพัดให้นะ"

จื่ออิงหัวเราะเบาๆ แล้วลูบศีรษะลูกสาวอย่างเอ็นดู

"แม่ไม่ร้อนจ้ะ แต่ขอบคุณเหยียนเหยียนมากนะลูก"

ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ เหยียนเหยียนก็แทบจะไม่ห่างจากเธอเลย เด็กหญิงคอยอยู่ข้างๆ อย่างใกล้ชิด พยายามช่วยเหลือเท่าที่จะทำได้ ไม่ว่าแม่จะต้องการอะไร เหยียนเหยียนก็จะรีบจัดการให้ทันที

ยิ่งไปกว่านั้น แม่หนูตัวน้อยยังกลายเป็นเด็กช่างพูดช่างคุยไปเสียแล้ว คอยเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้เธอฟังไม่ขาดปาก ไม่ให้เธอต้องรู้สึกเหงา

หลี่เฉินเดินออกมาพร้อมจานแตงโมที่เขาปอกเองกับมือ เห็นภาพภรรยากับบุตรสาวก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

"เหยียนเหยียนดูแลแม่เก่งมาก" 

เขาชม ก่อนจะเดินเข้ามาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ภรรยา จิ้มแตงโมสีแดงฉ่ำจ่อปากเล็กๆ ของเธอ

"วันนี้รู้สึกเป็นยังไงบ้าง ยังรู้สึกเจ็บอยู่ไหมครับ"

หลี่เฉินถามเสียงนุ่ม พลางจิ้มแตงโมอีกชิ้นป้อนให้บุตรสาวที่อ้าปากรอ 

เหยียนเหยียนเคี้ยวตุ้ยๆ ดวงตากลมโตเปล่งประกายด้วยความถูกใจในรสหวานฉ่ำนั้น

"ฉันคิดว่า ฉันหายดีแล้วนะคะ"

จื่ออิงตอบพลางขยับข้อเท้าเล็กน้อยให้ดูเป็นหลักฐาน

"หายดีแล้วหรือครับ ไหนขอผมดูหน่อยสิ"

ไม่รอให้เธอได้ปฏิเสธ หลี่เฉินก็โน้มตัวเข้ามาใกล้ ยกมือแตะข้อเท้าของภรรยาอย่างเบามือ ดวงตาคมกริบสำรวจดูราวกับเป็นหมอเองเสียอย่างนั้น

"หายแล้วจริงๆ ด้วย"

"ทีนี้คุณก็กลับไปทำงานได้แล้วนะคะ หยุดงานนานๆ คนอื่นจะตำหนิเอาได้"

จื่ออิงพูดยิ้มๆ พยายามเบี่ยงประเด็นให้เขาหยุดสนใจข้อเท้าของเธอ

แต่แทนที่เขาจะตอบอะไร หลี่เฉินกลับกุมมือของเธอเอาไว้แน่น ฝ่ามือใหญ่ของเขาอบอุ่นจนจื่ออิงเผลอชะงัก

"ต่อให้คุณหายแล้ว ผมก็ยังอยากดูแลคุณแบบนี้ทุกวัน"

คำพูดตรงไปตรงมาของเขาทำให้หัวใจของจื่ออิงเต้นผิดจังหวะไปชั่วขณะ เธอรีบเบือนหน้าหนี แก้มร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

"พูดอะไรน่ะ"

เธอพึมพำเสียงเบา แต่หัวใจกลับพองโตเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เพราะความอบอุ่นอ่อนโยนที่ได้รับจากเขา

เหยียนเหยียนมองหน้าพ่อสลับกับแม่ ก่อนจะหัวเราะคิกๆ แล้วปีนขึ้นไปนั่งตักมารดาอย่างออดอ้อน

ทุกวันที่ผ่านไป ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับหลี่เฉินดูเหมือนจะแน่นแฟ้นขึ้นเรื่อยๆ เขาเปิดใจกับเธอมากขึ้น ดูคล้ายสามีภรรยาที่รักใคร่กันมากเข้าไปทุกที

บรรยากาศภายในบ้านจึงอบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะ ความอบอุ่น และความสุขที่เรียบง่าย ทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา ล้วนเป็นช่วงเวลาที่มีค่า

จื่ออิงคิดว่าบางที การที่เธอต้องเผชิญกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่ผ่านมา อาจไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเลย อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอได้ตระหนักว่า เธอไม่ได้อยู่ลำพัง แต่มีครอบครัวที่รักและห่วงใยเธออยู่เสมอ

หัวใจของเธออบอุ่นและเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข และยอมรับว่าภายในเวลาไม่นาน หลี่เฉินก็ได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของหัวใจเธอโดยไม่รู้ตัวแล้วจริงๆ