ตอนที่26ข่าวลือ

หลังจากที่จื่ออิงหายดี หลี่เฉินก็กลับไปทำงานตามปกติ ท้องฟ้าของเช้าวันใหม่ดูสดใส แสงแดดส่องกระทบผืนนา แปลงข้าวสีเขียวชอุ่มทอดยาวสุดสายตา เสียงจอบกระทบดินและเสียงน้ำในร่องนาขยับไหลตามแรงดังเป็นจังหวะ หลี่เฉินก้มหน้าก้มตาเดินตรวจงานอย่างตั้งใจ แต่บรรยากาศรอบตัวกลับดูผิดแปลกไปจากปกติ

เขารู้สึกถึงสายตาหลายคู่ที่มองมาทางเขา บางคู่จับจ้องอย่างลังเล บางคู่มีแววสงสัย และบางคู่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"อ้าว หลี่เฉิน กลับมาทำงานแล้วเหรอ"

เสียงของหญิงวัยกลางคนดังขึ้น หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นจากสมุดจดบันทึกตรงหน้า เห็นป้าหวั่นที่ทำงานร่วมกันมาเนิ่นนานเดินเข้ามาหา และเป็นที่รู้กันดีว่าหญิงผู้นี้เป็นหญิงปากมาก ปากยื่นปากยาว เรื่องสั้นแค่คืบนางสามารถสร้างเรื่องราวให้ยาวมากกว่าศอก เรื่องราวที่ควรจบลงในไม่กี่คำ นางสามารถเล่าขยายให้ยาวราวกับเป็นนิทานหลายบท ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่แววตากลับมีประกายของความอยากรู้อยากเห็นอยู่เต็มเปี่ยม

"ครับ" 

หลี่เฉินตอบสั้นๆ

ป้าหวั่นพยักหน้ารับ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น

"ได้ข่าวว่าจื่ออิงเมียของเธอหายดีแล้วหรือ"

คำถามนั้นดูเหมือนปกติ แต่ท่าทางของคนถามและสายตาของคนรอบข้างที่เงี่ยหูฟังทำให้หลี่เฉินขมวดคิ้ว เขาสัมผัสได้ถึงสายตาหลายคู่ที่กำลังลอบมองมาทางเขา

"ครับ อาอิงหายดีแล้ว" 

เขาตอบเรียบๆ แม้ไม่อยากจะสนทนาด้วยมากนัก แต่ก็ไม่อาจหลีกเลี่ยง เพราะดูเหมือนคนไม่มีทีท่าว่าจะจากไปโดยง่าย

"อ้อ หายดีแล้วก็ดี" 

ป้าหวั่นพยักหน้าว่าเสียงยานคาง แต่แล้วกลับถามต่อด้วยน้ำเสียงแฝงนัยบางอย่าง

"แต่แบบนี้เธอจะทำอย่างไรต่อไปล่ะ"

หลี่เฉินขมวดคิ้วมุ่น มองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ

"ทำอย่างไร ผมจะต้องทำอะไร ผมไม่รู้ว่าป้ากำลังพูดถึงอะไร"

ป้าหวั่นยิ้มเจื่อน เมื่อเห็นว่าคู่สนทนาเริ่มมองเธอตาเขม็ง แต่ปากก็ยังกล่าวต่อว่า

"ก็เรื่องของซินหยาน่ะสิ"

"ป้าต้องการพูดอะไรกันแน่"

คำพูดนั้นทำให้หลี่เฉินจ้องมองอีกฝ่ายนิ่ง ดวงตาคมเข้มของเขาทอประกายแข็งกร้าวขึ้น

"ป้าก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก"

ป้าหวั่นยกมือขึ้นโบกไปมา เอ่ยต่อไปว่า

"เพียงแต่อดสงสารซินหยาไม่ได้เท่านั้น"

"เรื่องของผมกับภรรยาไปเกี่ยวอันใดกับเจียงซินหยา"

น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้นทันที

"ก็ไม่ใช่ว่าเธอสองคนกำลังคบหาดูใจกันอยู่หรอกหรือ เมียเธอหายป่วยแล้ว แบบนี้ซินหยาจะทำอย่างไร"

ป้าหวั่นยังคงเอ่ยถามอย่างไม่ลดละ มีใครบ้างไม่รู้ว่าหลี่เฉินกับเจียงซินหยาสนิทสนมกันมากแค่ไหน อีกทั้งซินหยายังมีท่าทีเขินอายทุกครั้งยามเมื่อมีใครเอ่ยถามถึงความสัมพันธ์ของเธอกับหลี่เฉิน เรียกได้ว่าไม่ต้องเอ่ยอันใดก็มองออกทะลุปรุโปร่ง

ที่ผ่านมาเจียงซินหยายังช่วยดูแลหลี่ซูเหยียนบุตรสาวของอีกฝ่าย ทำให้ทุกคนในหมู่บ้านต่างก็เข้าใจว่าวันหนึ่ง หลี่เฉินกับเจียงซินหยาคงได้แต่งงานกัน ทั้งหลินจื่ออิงยังล้มป่วย ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นานแค่ไหน ซึ่งมันไม่ผิดอะไรหากหลี่เฉินจะเริ่มต้นใหม่กับเจียงซินหยา

หลี่เฉินชะงักไปชั่วขณะ สีหน้าของเขามืดครึ้มเย็นเยียบลงทันที

"ป้าพูดเรื่องไร้สาระอะไร"

น้ำเสียงของเขาราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความกดดัน

ป้าหวั่นไหวไหล่น้อยๆ เอ่ยว่า

"ป้าไม่ได้พูดเองหรอกนะ แต่คนในหมู่บ้านต่างก็รู้เห็นกันทั้งนั้น ว่าก่อนหน้านี้ซินหยาคอยช่วยดูแลลูกสาวของเธอ ไม่ว่าใครก็มองออกว่าพวกเธอกำลังคบหากัน"

หลี่เฉินกำหมัดแน่น กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก็เห็นชาวบ้านหลายคนกำลังลอบฟัง บ้างก้มหน้าทำเป็นยุ่งอยู่กับงาน บ้างก็หันไปซุบซิบกันเบา ๆ

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามระงับความไม่พอใจที่ก่อตัวขึ้นในใจ

"ผมกับเจียงซินหยาไม่ได้มีอะไรเกินเลยกัน และจะไม่มีวันเป็นไปได้ ผมเห็นเธอเป็นแค่น้องสาวเท่านั้น" 

น้ำเสียงของเขาเด็ดขาดและหนักแน่น เอ่ยออกมาเสียงดังให้คนที่สอดรู้สอดเห็นได้ยินกันถ้วนทั่ว จะได้ไม่เอาไปร่ำลือกันผิดๆ อีก

"ผมมีภรรยาแล้ว จะไปคบหาดูใจกับผู้หญิงคนอื่นได้ยังไง"

ป้าหวั่นชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ 

"เฮ้อ อย่างนั้นหรือ แล้วเธอจะบอกซินหยาอย่างไรดีล่ะ"

"ผมไม่จำเป็นต้องบอกอะไร" 

หลี่เฉินตอบเสียงเรียบเย็นชา

"เพราะผมกับเจียงซินหยาไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกัน แล้วป้าก็อย่าได้พูดจาพร่ำเพรื่อให้คนอื่นเข้าใจผิด หากยังพูดไม่รู้ฟัง ก็อย่าหาว่าผมไม่เตือน"

หลังจากพูดจบ หลี่เฉินก็หันหลังเดินจากไปโดยไม่รอให้อีกฝ่ายพูดอะไรต่อ แต่ถึงแม้เขาจะเดินออกมาแล้ว บรรยากาศแปลกๆ รอบตัวก็ยังคงไม่จางหาย

ข่าวลือพวกนี้...มันเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน

หลี่เฉินเดินกลับไปทำงานที่คั่งค้างไว้หลังจากหยุดไปหลายวัน แม้ภายนอกจะดูสงบ แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความหงุดหงิด อารมณ์ไม่ค่อยจะดีนัก

แต่แล้วคนที่เป็นหัวข้อถกเถียงเมื่อครู่ก็ปรากฏตัวขึ้น จนเขาอดที่จะมุ่นคิ้วเข้าหากันไม่ได้ จากนั้นก็ก้มหน้าทำงานต่ออย่างไม่คิดใส่ใจ

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมชาวบ้านถึงได้คิดไปเองว่าเขากับเจียงซินหยามีใจให้กัน ทั้งที่เขาไม่เคยให้ความหวังหรือแสดงออกว่ามีใจให้อีกฝ่ายเลยสักครั้ง

"พี่เฉิน นี่ค่ะ ฉันชงชามาให้ ดื่มสักหน่อยนะคะ จะได้สดชื่น"

เสียงหวานของเจียงซินหยาดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูอ่อนหวาน หญิงสาวเทน้ำชาใส่ถ้วยเล็กแล้วยื่นมาให้เขาอย่างใส่ใจ 

หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นจากงานตรงหน้า เหลือบตามองน้ำชาในถ้วย ก่อนจะเอ่ยตอบเสียงเรียบ

"ขอบใจ แต่ฉันมีของตัวเองแล้ว"

เขาหยิบกระบอกน้ำของตัวเองขึ้นมาดื่มแทน โดยไม่ได้แตะต้องถ้วยชาที่เธอส่งให้ 

เจียงซินหยาชะงักไปเล็กน้อย รอยยิ้มบนใบหน้าแข็งค้างไปชั่วครู่ แต่ก็ยังพยายามรักษาท่าทีปกติเอาไว้ แล้วเอ่ยเปลี่ยนเรื่องแทน

"พี่หิวแล้วยังคะ ฉันเอาข้าวเที่ยงมาส่งคุณตา แล้วก็ยังเอามาเผื่อพี่ด้วย"

เสียงของเจียงซินหยาฟังดูเป็นธรรมชาติ แต่แฝงไปด้วยความสนิทสนมราวกับเป็นเรื่องปกติที่ต้องดูแลเขา

หลี่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้าดูยุ่งยากใจ

"ไม่เป็นไร เธอเอาไปให้หัวหน้าเถอะ อาอิงทำมาให้ฉันแล้ว"

คำตอบของเขาเรียบง่าย แต่หนักแน่นและชัดเจนพอจะทำให้เจียงซินหยาหน้าถอดสี บรรยากาศรอบตัวเงียบลงชั่วขณะ

"พี่เฉินคะ..."

เสียงของเจียงซินหยาอ่อนลง คล้ายจะเอ่ยบางอย่างออกมา แต่สุดท้ายก็ต้องกลืนคำพูดลงไป เพราะหลี่เฉินไม่แม้แต่จะมองเธออีก เขาเพียงก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้เอ่ยอะไร

เจียงซินหยากำถ้วยชาไว้แน่น ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าหลี่เฉินจงใจเว้นระยะห่างจากเธอ 

สุดท้ายเมื่อไม่อาจทำสิ่งใดได้ เธอก็ต้องกัดฟันกลั้นน้ำตาแล้วหันหลังเดินจากไป

ส่วนหลี่เฉิน เขามองตามแผ่นหลังของเจียงซินหยาเพียงครู่เดียว ก่อนจะก้มหน้าลงยกปลายนิ้วขึ้นคลึงขมับ หัวคิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากันแน่น พอนึกย้อนกลับไป เขาเริ่มเห็นภาพชัดขึ้น เป็นเจียงซินหยาที่มักจะแสร้งทำเป็นสนิทสนมกับเขาต่อหน้าคนอื่น แสดงท่าทีเหมือนเป็นห่วงเป็นใย ทั้งที่เขาไม่เคยเปิดโอกาสให้เธอเข้ามาใกล้เกินควร

บางครั้ง ตอนที่เขากำลังขนของหนัก เธอก็จะเข้ามายืนใกล้ๆ แล้วทำท่าจะช่วย ทั้งที่แรงของเธอไม่มีทางช่วยอะไรได้เลย

บางครั้ง เธอก็มักจะหาเรื่องเดินมาหาเขา อ้างว่ามีปัญหากับงาน หรือไม่ก็ทำเป็นขอคำแนะนำ ทั้งที่เรื่องที่ถามมานั้นไม่ได้จำเป็นต้องถามเขาเลย

และสิ่งที่ทำให้หลี่เฉินแน่ใจในความรู้สึกของเจียงซินหยาก็คือ...สายตาของเธอ

ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความคาดหวัง ความต้องการ ตัดพ้อ และบางครั้งก็มีแววออดอ้อนแฝงอยู่ ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะสังเกตเห็น เพราะไม่เคยคิดใส่ใจ แต่ในวันนี้กลับเห็นมันอย่างชัดเจน ไม่คิดว่าคนที่เขาเอ็นดูสงสารจะมีความคิดไม่สมควรเช่นนี้