ตอนที่27หมดความอดทน

หลี่เฉินยังคงมาทำงานตามปกติ แต่ยิ่งเวลาผ่านไป เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าเจียงซินหยากำลังล้ำเส้น พยายามเข้าหาเขามากขึ้นจนเขารู้สึกอึดอัด และยังแสดงท่าทีให้คนอื่นเข้าใจผิด 

วันนี้ก็เช่นกัน ขณะที่เขากำลังง่วนอยู่กับการซ่อมคันไถ เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้

"พี่เฉิน"

หลี่เฉินไม่ต้องเงยหน้าขึ้นดูก็รู้ว่าเป็นใคร

"มีอะไร" 

เขาถามเสียงเรียบโดยไม่ละมือจากงานที่ทำ

เจียงซินหยาลังเลเล็กน้อย สายตาเหลือบมองเหล่าชาวบ้านที่กำลังส่งสายตามาทางนี้ ก่อนจะพูดเสียงแผ่วเบา ใบหน้าของเธอดูหม่นเศร้าราวกับถูกรังแก ซึ่งระยะหลังมานี้เธอมักจะแสดงท่าทีเช่นนี้เสมอทุกครั้งที่เข้าหาหลี่เฉิน

"ฉันแค่ อยากมาช่วยค่ะ"

หลี่เฉินถอนหายใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเธอเต็มตา

"เธอควรกลับไปทำงานในส่วนของเธอนะ"

เจียงซินหยากัดริมฝีปากแน่น คล้ายมีเรื่องคับข้องใจ ไม่ยอมถอยกลับง่ายๆ จะอย่างไรวันนี้เธอก็จะต้องพูดกับเขาให้รู้เรื่อง ตลอดหลายวันมานี้ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพยายามเว้นระยะห่างจากเธอ และที่ทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ก็คงเป็นเพราะหลินจื่ออิงคนเดียว 

"พี่เฉิน พี่ไม่รู้จริงๆ หรือคะ ว่าฉันรู้สึกยังไงกับพี่"

เสียงของเจียงซินหยาสั่นไหวเล็กน้อย เธอเอ่ยออกมาแผ่วเบา ราวกับไม่อยากให้ใครได้ยิน นอกจากเขาเพียงคนเดียว

ซึ่งคราวนี้หลี่เฉินนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะวางเครื่องมือในมือลงแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ดวงตาคมกริบของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ ระยะหลังมานี้อีกฝ่ายแสดงออกชัดเจนถึงเพียงนี้เขาจะไม่รู้ได้อย่างไร ภาพของเด็กสาวไร้เดียงสาน่าเอ็นดูที่เขารู้จักราวกับไม่เคยมีมาก่อน

"ฉันรู้"

เพียงแค่คำตอบสั้นๆ ของเขา และสายตาแข็งกร้าวที่มองมาทำให้ใบหน้าของเจียงซินหยาซีดเผือดลงทันที

"แต่เธอควรรู้ด้วยว่าฉันมีภรรยาแล้ว"

หลี่เฉินพูดออกมาเสียงดังฟังชัด โดยไม่คิดจะอ้อมค้อมหรือไว้หน้าผู้หญิงตรงหน้าแม้แต่น้อย

บรรยากาศรอบตัวเงียบกริบ แม้กระทั่งเสียงลมที่พัดผ่านเข้ามาก็เงียบลงไปด้วย ชาวบ้านบางคนที่อยู่ใกล้เริ่มเหลือบมองกันไปมา มีทั้งสายตาตกใจและอยากรู้อยากเห็น

เจียงซินหยากำมือแน่น ดวงตาสั่นไหว มองรอบตัวที่เริ่มมีสายตาสอดรู้สอดเห็นมองมาอย่างสนใจ

"พี่เฉิน"

เธอพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง แต่หลี่เฉินกลับตัดบทด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

"เธอควรหยุดคิดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้เสียที เพราะฉันไม่เคยมองเธอมากไปกว่าน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น"

ทุกถ้อยคำของเขาชัดเจนและหนักแน่น ราวกับต้องการตัดขาดทุกความหวังของเธอ

หลี่เฉินไม่ใช่คนโง่ เขามองออกว่าเจียงซินหยาคิดอะไร และที่ผ่านมาก็อดทนปล่อยผ่านไปเพราะเห็นแก่หัวหน้าหมู่บ้านผู้เป็นตาของเธอที่เขาเคารพนับถืออีกฝ่ายจากใจจริง แต่ครั้งนี้เขาคงไม่สามารถปล่อยให้เธอล้ำเส้นไปมากกว่านี้

"ฉันเคารพหัวหน้านั่นก็เรื่องหนึ่ง ส่วนเรื่องของเธอมันเป็นอีกเรื่องหนึ่ง"

น้ำเสียงของเขานิ่งเรียบ แต่กลับแฝงไปด้วยความเย็นชา

"อย่าบีบให้ฉันหมดความอดทนไปมากกว่านี้"

เจียงซินหยาเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ หยาดน้ำตาคลอหน่วย ไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาตรงๆ เช่นนี้ต่อหน้าคนมากมาย

เธอรู้ว่าหลี่เฉินเป็นคนเด็ดขาด แต่ไม่คิดว่าเขาจะใจร้ายถึงเพียงนี้

สำหรับหลี่เฉิน เรื่องของเจียงซินหยามันจบลงทันทีที่เขาพูดกับเธอไปอย่างชัดเจนและไม่คิดที่จะเอามาใส่ใจอีก

แต่เจียงซินหยากลับไม่ยอมให้มันจบ

เธอยังคงพยายามสร้างความเข้าใจผิดให้กับคนรอบตัว ทำตัวเศร้าหมองราวกับเป็นคนที่ถูกทอดทิ้ง สายตาที่แฝงความเจ็บปวด ทุกท่วงท่าแสดงออกอย่างจงใจ ล้วนทำให้ผู้คนพากันสงสาร มองหลี่เฉินไม่ดีและตั้งคำถามกับหลี่เฉิน

จนกระทั่งวันต่อมา ขณะที่หลี่เฉินและชาวบ้านอีกสามสี่คนกำลังช่วยกันขนกระสอบข้าวไปเก็บที่โรงเก็บของหมู่บ้าน เขาก็ได้ยินเสียงพูดคุยกันดังแว่วออกมา

"พี่ซินหยา วันนั้นเป็นพี่ใช่ไหมที่ผลักฉันไปชนบันได แล้วทำให้พี่สะใภ้หลินตกลงมา"

เสียงใสของถังถังเต็มไปด้วยความกังวลและลังเล เธอเงยหน้ามองผู้เป็นพี่สาวด้วยสายตาจับผิด

ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ถังถังรู้สึกไม่สบายใจเลยสักนิด ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์วันนั้น หัวใจดวงเล็กๆ ของเธอก็หนักอึ้ง ด้วยความรู้สึกผิดที่ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ เมื่อวานนี้ เธอบังเอิญเจอเหยียนเหยียนที่สหกรณ์ของหมู่บ้าน เธอยิ้มให้อีกฝ่ายแต่เหยียนเหยียนกลับเมินเฉย ราวกับเธอไม่มีตัวตน สิ่งนี้ทำให้ถังถังแน่ใจว่าสิ่งที่เธอทำได้ทำร้ายจิตใจของเหยียนเหยียนจนอีกฝ่ายไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วย

เมื่อบวกกับบทเรียนในโรงเรียนที่สอนเรื่องการกลั่นแกล้งและการรับผิดชอบต่อการกระทำของตนเอง ยิ่งทำให้เธออดคิดถึงเรื่องนี้ไม่ได้ ในที่สุด ถังถังก็ตัดสินใจรวบรวมความกล้า เอ่ยถามผู้เป็นพี่สาวออกไปถึงเรื่องที่เธอติดใจสงสัย

แต่เด็กหญิงไม่รู้เลยว่าคำพูดของเธอทำให้หลี่เฉินและคนอื่นๆ ที่กำลังก้าวเดินต้องหยุดชะงัก

"เธอพูดอะไรน่ะถังถัง อย่าพูดเรื่องนี้อีกนะ"

"ทำไมถึงพูดไม่ได้ ถ้าพี่ไม่ผลักฉัน แล้วทำไมฉันถึงชนบันไดล่ะ พี่ผลักฉันทำไมกัน แล้วทำไมพี่ถึงไม่บอกพี่สะใภ้หลินแล้วขอโทษเธอ"

หลี่เฉินขมวดคิ้ว ดวงตาเปลี่ยนเป็นเย็นชาโดยพลัน เขากำมือแน่นเมื่อเข้าใจความหมายของคำพูดนั้น

"เธอคิดว่าถ้าพี่เฉินรู้เรื่องนี้ เขาจะไม่โกรธพี่เหรอ พี่แค่...พี่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น มันเป็นอุบัติเหตุ"

เสียงของเจียงซินหยาสั่นเครือ ราวกับกำลังกลัวว่าความลับจะถูกเปิดเผย

หลี่เฉินยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง หัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความโกรธและผิดหวัง 

หลังจากได้ยินทุกอย่างจนชัดเจน หลี่เฉินก็ผลักประตูเข้ามาเสียงดัง

ปัง! 

เจียงซินหยาสะดุ้งสุดตัว ถังถังก็เช่นกัน เด็กหญิงมองพี่สาวด้วยความหวาดหวั่น เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า

ประตูถูกเปิดออก หลี่เฉินยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าของเขาเรียบเฉย แต่ดวงตากลับคมกริบราวกับสามารถมองทะลุทุกอย่างได้ และด้านหลังของเขายังมีชาวบ้านอีกสามสี่คนยืนอยู่

"พี่เฉิน" 

เสียงของเจียงซินหยาแผ่วเบา ร่างกายแข็งทื่อ

หลี่เฉินกวาดตามองสองพี่น้อง ก่อนจะพูดเสียงเข้ม

"เธออยากจะอธิบายเรื่องวันนั้นให้ฉันฟังหน่อยไหม เจียงซินหยา"

เจียงซินหยาหน้าซีดเผือด ริมฝีปากสั่นระริก ถังถังเองก็เม้มปากแน่น ก้มหน้าหลบไม่กล้าสบตาเขา

"พะ...พี่เฉิน หมายถึงอะไรคะ ฉันไม่เข้าใจ" 

เจียงซินหยาพยายามทำเป็นไม่รู้เรื่อง

"เธอไม่เข้าใจจริงๆ หรือแค่แกล้งทำเป็นไม่รู้"

เสียงของเขาเรียบเย็น ทว่าแฝงไปด้วยแรงกดดันมหาศาล

เจียงซินหยากลืนน้ำลายลงคอ ยิ่งสบตากับหลี่เฉิน เธอก็ยิ่งพูดไม่ออก เพราะรู้ดีว่าชายหนุ่มคนนี้ไม่ใช่คนโง่

เสียงของพวกเขาทำให้มีชาวบ้านอีกหลายคนเดินเข้ามาด้วยความสนใจ

"ฉันได้ยินหมดแล้ว"

เพียงประโยคเดียวของเขา ทำให้ร่างของเจียงซินหยาแข็งทื่อเหมือนถูกตรึงไว้กับที่

"พี่เฉิน"

"วันนั้นเธอผลักถังถังจนทำให้อาอิงตกบันไดใช่ไหม"

คราวนี้ไม่มีทางหนีอีกแล้ว เจียงซินหยารู้ดีว่าโกหกต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ เธอจึงก้มหน้าลง ก่อนจะพูดเสียงเบาหวิว

"ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจ"

หลี่เฉินมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาเย็นชา

"ไม่ได้ตั้งใจ แล้วทำไมเธอถึงไม่ยอมพูดแต่แรก ทำไมต้องให้ถังถังปิดปากเงียบด้วย"

เจียงซินหยาสะอึก กัดริมฝีปากแน่น ไม่กล้าพูดอะไรต่อ

"ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย อาอิงอาจจะได้รับบาดเจ็บหนักกว่านี้ หรืออาจจะเกิดอะไรที่แย่กว่านั้น" 

หลี่เฉินพูดเสียงเข้ม

เจียงซินหยาก้มหน้าหลบตาเงียบๆ ใช้ความน่าสงสารของตัวเองเพื่อจะเอาตัวรอดในครั้งนี้

ถังถังที่ยืนอยู่ข้างๆ รีบเอ่ยเสียงสั่น 

"พี่เฉินคะ อย่าโกรธพี่ซินหยาเลยนะคะ เธออาจไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"

หลี่เฉินถอนหายใจ ก่อนจะมองเจียงซินหยาอย่างจริงจัง

"ฉันไม่ใช่คนไร้เหตุผล หากเธอไม่ตั้งใจจริงๆ ฉันก็จะไม่เอาเรื่องเธอ แต่ฉันขอเตือนเอาไว้ ถ้ายังมีครั้งหน้า ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธออีกแน่"

เจียงซินหยาเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความน้อยใจ เธอยังไม่ทันจะได้เอ่ยสิ่งใด เสียงของหญิงสาวผู้เป็นสหายที่พึ่งจะเดินเข้ามาพร้อมกับสตรีกลุ่มหนึ่งก็เอ่ยดังขึ้น

"พี่เฉินกับซินหยาสองคนเป็นคู่กันไม่ใช่หรือ ซินหยาทำเพื่อพี่มาตั้งมากมาย แต่สุดท้ายก็ต้องถูกทอดทิ้งหรือ"

สิ้นคำพูดนั้น คำพูดอีกมากมายก็ดังขึ้นมาจากสตรีในกลุ่ม

"หลี่เฉินจะใจร้ายเกินไปหน่อยหรือเปล่า น่าสงสารซินหยาจริงๆ"

คำพูดพวกนี้เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ จนความอดทนของหลี่เฉินมาถึงขีดสุด

วันนี้ เขาจะไม่ยอมปล่อยผ่านเรื่องนี้อีกแล้ว

"พวกเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร"

เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นท่ามกลางวงสนทนา ทุกคนเงียบลงทันที มองหลี่เฉินที่มีสีหน้าเรียบเฉยแต่ดวงตากลับเย็นเยียบ

"พี่เฉิน…"

เจียงซินหยายืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มคน ใบหน้าซีดเซียวราวกับคนที่กำลังแบกรับความเศร้าโศก มือทั้งสองกำชายเสื้อแน่นเหมือนกำลังสะกดกลั้นความเจ็บปวด

"ฉันถามว่า พวกเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร"

หลี่เฉินเอ่ยอีกครั้ง น้ำเสียงหนักแน่นกว่าครั้งแรก

"เรื่องของพี่กับซินหยาน่ะสิ"

หญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ เพราะเจียงซินหยามักจะเอ่ยถึงหลี่เฉินให้ฟังเสมอ ลมหายใจของอีกฝ่ายเข้าออกก็มีแต่หลี่เฉิน

"ตอนแรกทั้งสองคนก็ดีๆ กันอยู่ แล้วทำไมจู่ๆ พี่ถึงเปลี่ยนไปแบบนี้ ซินหยาก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องใจร้ายกับเธอขนาดนี้ด้วย"

"ใครบอกพวกเธอว่าฉันกับซินหยาคบกัน พวกเธอเคยได้ยินฉันบอกหรือ"

หลี่เฉินแค่นหัวเราะเย็นชา ก่อนจะปรายตามองเจียงซินหยา

"ฉันเคยพูดไปแล้วไม่ใช่หรือ ว่าฉันมีภรรยาแล้ว และฉันไม่มีวันมีความรู้สึกอื่นใดกับเธอ"

"พี่เฉิน…"

เจียงซินหยาเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาสั่นไหว น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเว้าวอนราวกับต้องการให้เขาสงสาร

"อย่าพยายามทำให้คนอื่นเข้าใจผิดอีกเลยซินหยา"

หลี่เฉินกล่าวเสียงเรียบ

"ฉันไม่เคยทอดทิ้งเธอ เพราะฉันไม่เคยคิดอะไรกับเธอหรือเป็นของเธอตั้งแต่แรก"

คำพูดของเขาชัดเจนและหนักแน่น ราวกับกรีดตัดทุกความหวังที่เธอเคยมีอย่างไร้ปรานี

เจียงซินหยาเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาที่เคยฉายแววอ่อนแอเริ่มเปลี่ยนเป็นความเจ็บแค้นแทน

หลี่เฉินมองเธอด้วยสายตาเย็นชา 

"ฉันกับเธอไม่เคยคบหากันฉันคนรัก เธอรู้ดีแก่ใจ อย่าพยายามทำตัวน่าสงสารให้คนอื่นเข้าใจผิด แล้วมากดดันฉัน เพราะถึงยังไงฉันก็ไม่มีวันรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำ"

หลี่เฉินพูดทิ้งท้ายก่อนจะหันหลังเดินจากไป ทิ้งให้เจียงซินหยายืนอยู่ท่ามกลางสายตาของชาวบ้านที่เริ่มมองเธอด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป

....ขอโทษค่ะ วันนี้ยุ่งมาก ไรท์เปิดอีกตอนล่วงหน้าให้🙏