ตอนที่30ฝันดีนะครับ

หลังจากพูดคุยและวางแผนเรื่องการเปิดร้านอาหารกันอยู่พักใหญ่ หลี่เฉินรู้สึกทึ่งในความคิดของคนเป็นภรรยา เมื่อเธอเสนอแนวคิดต่างๆ ออกมา เขาเองก็ยอมรับว่ามองไม่ออกว่ามันจะเป็นไปในทิศทางไหน เพราะไม่เคยมีความรู้หรือประสบการณ์ด้านนี้มาก่อน แต่พอได้ฟังเธออธิบายเหตุผล ข้อดีข้อเสีย ต้นทุน กำไร ทุกอย่างเป็นระบบระเบียบจนเขาไม่มีข้อโต้แย้ง

จะว่าไปตั้งแต่ที่ภรรยาฟื้นตัวและกลับมาเป็นปกติ ชีวิตของเขาก็ดูมีระเบียบและเป็นระบบมากขึ้น ทั้งเรื่องงาน เรื่องบ้าน เรื่องลูก แม้แต่เรื่องการกินอยู่ จื่ออิงก็จัดการทุกอย่างได้อย่างเรียบร้อย 

หลังจากทั้งสองช่วยกันคำนวณค่าใช้จ่าย และประเมินเงินทุนที่มีอยู่ หลี่เฉินจึงไม่ลังเลที่จะมอบเงินทั้งหมดที่เขาเก็บสะสมมาให้ภรรยาเป็นคนจัดการ

'เชื่อภรรยา...เจริญทุกคน'

หลี่เฉินเคยได้ยินคำกล่าวนี้มาตั้งแต่เด็ก แต่ไม่เคยคิดว่าจะมาถือคติข้อนี้อย่างจริงจังจนกระทั่งตอนนี้ และเขาคิดว่ามันเป็นความจริงที่สุดในชีวิตของเขาในตอนนี้

จื่ออิงมองหลี่เฉินอย่างอึ้งๆ ไม่คิดว่าเขาจะเชื่อใจเธอถึงขนาดนี้ แต่ก็อดที่จะรู้สึกดีและอบอุ่นหัวใจไม่ได้

ทั้งสองพูดคุยกันไปอีกสักพัก จนจื่ออิงเริ่มรู้สึกง่วง ตาของเธอปรือขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะเผลอปิดปากหาวเบาๆ

ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เธอเคยชินกับการเข้านอนตั้งแต่ฟ้าเริ่มมืด จนกลายเป็นนิสัยไปเสียแล้ว พอเวลาล่วงเลยไปเพียงเล็กน้อย ร่างกายก็เริ่มประท้วงด้วยความง่วงงุนโดยอัตโนมัติ

หลี่เฉินที่สังเกตเห็นท่าทางของเธอ อดที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้ สายตาที่มองภรรยาเต็มไปด้วยความเอ็นดู ก่อนที่มือใหญ่จะยื่นไปแตะที่แก้มนุ่มของเธอ แล้วลูบเบาๆ อย่างอ่อนโยน

"ง่วงแล้วก็ไปนอนเถอะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราต้องตื่นแต่เช้าไปหาเช่าร้านกันอีก"

เสียงทุ้มของเขาฟังดูนุ่มนวล จื่ออิงพยักหน้าทั้งที่เปลือกตากำลังหนักอึ้ง เธอลุกขึ้นบิดขี้เกียจไปมา ก่อนจะเดินออกไปพร้อมหาวอีกสองสามครั้ง

พอเดินมาถึงหน้าห้องนอน ยังไม่ทันที่จื่ออิงจะเอื้อมมือไปเปิดประตู เสียงของคนที่เดินตามมาก็ดังขึ้นเสียก่อน

"อาอิง"

"คะ" 

เสียงทุ้มของหลี่เฉินที่ฟังดูแผ่วเบาแต่หนักแน่นทำให้เธอหยุดชะงัก ขานรับเสียงแผ่ว ก่อนจะหันกลับไปมอง

โดยไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างสูงก็ก้าวเข้ามาใกล้จนแทบไม่เหลือช่องว่างระหว่างพวกเขา 

แขนแข็งแรงของหลี่เฉินยกขึ้นค้ำยันไว้กับบานประตูข้างหลังเธอ โอบล้อมตัวเธอเอาไว้ ทั้งร่างของจื่ออิงจึงเหมือนถูกโอบอยู่ในกรอบอ้อมแขนของหลี่เฉิน

ดวงตาคมของเขาจ้องมองเธอนิ่ง สายตานั้นทั้งลึกซึ้งและอบอุ่นจนหัวใจของจื่ออิงสั่นไหว

พวกเขาอยู่ใกล้กันจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน ความเงียบปกคลุมรอบตัว แต่กลับไม่ใช่ความอึดอัด หากเป็นบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ชวนให้ใจเต้น

อุณหภูมิรอบตัวของทั้งสองดูเหมือนจะสูงขึ้นทันที จื่ออิงสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากร่างของเขา กลิ่นหอมจางๆ หลังการอาบน้ำ ผสมกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเสื้อผ้าสะอาด ทำให้ใจของเธอเต้นแรงขึ้น

ดวงตาคมเข้มของหลี่เฉินจ้องมองเธออยู่ใกล้ๆ แววตานั้นมีทั้งความอ่อนโยน ลึกซึ้ง และบางอย่างที่ทำให้เธอหลบตาไม่กล้าสบกลับ

"คุณเฉิน"

เสียงของเธอเบาจนแทบเป็นเสียงกระซิบ ขณะที่มือเล็กของเธอขยับไปจับชายเสื้อของเขาโดยไม่รู้ตัว

หลี่เฉินไม่ได้เอ่ยคำใด เขาเพียงโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้อีกนิด ดวงตาคมกริบยังคงแน่วแน่ ราวกับต้องการสะกดเธอเอาไว้ จื่ออิงรู้สึกได้ถึงจังหวะหัวใจของตัวเองที่เต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาจากอก

"สามี... ผมชอบให้คุณเรียกผมแบบนี้"

เสียงแหบพร่าของหลี่เฉินกระซิบอยู่ใกล้จนจื่ออิงรู้สึกถึงไออุ่นที่แผ่ซ่าน ฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งของเขาค่อยๆ ยกขึ้นเชยปลายคางมนของเธอให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา ดวงตาคมกริบจ้องมองลึกลงไปในดวงตาหวานอย่างเว้าวอน 

ฝ่ามือหนาอีกข้างเลื่อนเข้ามาโอบกระชับรอบเอวบางของเธอ ดึงเธอเข้ามาแนบชิดจนแทบไม่เหลือช่องว่างระหว่างกัน ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาเป่ารดผิวแก้มของเธอ ทำให้หัวใจของจื่ออิงเต้นแรงอย่างควบคุมไม่อยู่

"สามี..."

เสียงเรียกขานแผ่วเบาของเธอ ราวกับเสียงกระซิบในสายลม หลุดออกมาจากริมฝีปากอิ่มโดยไม่รู้ตัว คล้ายคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ความฝัน

เพียงคำเดียว แต่มันกลับทำให้มุมปากของหลี่เฉินยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง ดวงตาของเขาฉายแววพึงพอใจ ก่อนที่เขาจะกระซิบตอบกลับด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

"น่ารักมากครับ"

ปลายนิ้วอุ่นลากไล้แผ่วเบาจากปลายคางมน มาหยุดนิ่งอยู่ตรงริมฝีปากอิ่มของเธอ สัมผัสอบอุ่นแผ่วเบาที่แนบชิดทำให้จื่ออิงเผลอกลั้นหายใจ ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว ขณะที่ทุกสัมผัสของเขากำลังปลุกเร้าความรู้สึกบางอย่างในใจของเธออย่างช้า ๆ 

สายตาคมลึกซึ้งจ้องมองเข้ามาราวกับต้องการสื่อความรู้สึกทั้งหมดโดยไม่ต้องใช้คำพูด และในวินาทีนั้น โลกทั้งใบของจื่ออิงเหมือนจะหยุดหมุน

ริมฝีปากอุ่นของหลี่เฉินค่อยๆ โน้มลงมาสัมผัสริมฝีปากของเธอ จื่ออิงรู้สึกเหมือนลมหายใจสะดุด ใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก

สัมผัสนั้นแผ่วเบา ทว่าแนบแน่น ราวกับต้องการจารึกความรู้สึกนี้ไว้ในใจของเธอไปตลอดกาล ความอบอุ่นจากริมฝีปากของเขาแผ่ซ่านไปทั่วร่าง จื่ออิงหลับตาลงอย่างไม่รู้ตัว ปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งไปกับความรู้สึกวาบหวามที่ยากจะห้ามได้

ฝ่ามือหนาของหลี่เฉินยังคงโอบเอวเธอเอาไว้แน่น ขณะที่มืออีกข้างแตะเบา ๆ ที่แก้มเนียนไล้ปลายนิ้วไปตามกรอบหน้าอย่างทะนุถนอม ราวกับเธอเป็นสิ่งล้ำค่าที่เขาไม่อาจปล่อยมือ

จูบนั้นไม่ได้เร่งเร้า หากแต่เต็มไปด้วยความลึกซึ้งและอ่อนโยน จื่ออิงรู้สึกได้ถึงแรงสั่นไหวในอกของตัวเอง และในชั่วขณะนั้น เวลารอบตัวเหมือนจะหยุดเดินเหลือเพียงเขาและเธอ ท่ามกลางความรู้สึกที่ไม่อาจหาถ้อยคำใดมาอธิบายได้

เมื่อริมฝีปากของเขาผละออก จื่ออิงยังคงยืนนิ่ง ราวกับร่างกายไม่ได้เป็นของตัวเอง หัวใจเธอยังคงเต้นแรง รสสัมผัสจากจูบเมื่อครู่ยังคงหลงเหลืออยู่ ปลายนิ้วของเธอเผลอยกขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองโดยไม่รู้ตัว

หลี่เฉินมองเธอด้วยแววตาอ่อนโยน ก่อนจะยกมือขึ้นเกลี่ยปอยผมที่ตกลงมาปรกแก้มแดงระเรื่อของเธอออกอย่างแผ่วเบา

"ฝันดีนะครับ" 

เขาเอ่ยบอกเสียงนุ่ม

เป็นเพียงคำพูดง่ายๆ แต่กลับทำให้หัวใจของจื่ออิงเต้นแรงยิ่งขึ้น ราวกับจังหวะมันเริ่มผิดเพี้ยนไปหมด เธอเม้มริมฝีปากที่บวมเจ่อนิดๆ ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีอย่างขัดเขิน แล้วพึมพำตอบเสียงเบาหวิว

"ฝะ...ฝันดีค่ะ"

พูดจบ จื่ออิงก็รีบหมุนตัวเข้าไปในห้องทันที ราวกับต้องการซ่อนตัวจากสายตาร้อนแรงของเขา เธอยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจรับมือกับสถานการณ์เมื่อครู่เลย ไม่คิดว่าคนมาดนิ่งแบบเขา บทจะรุก ก็เดินหน้าเสียจนเธอตั้งตัวไม่ทัน

บานประตูถูกปิดลงอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงหลี่เฉินที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม มองบานประตูที่เพิ่งปิดลงพลางหัวเราะเบาๆ อย่างนึกเอ็นดู รอยยิ้มบางๆ แต้มขึ้นบนมุมปาก ขณะที่แววตายังคงฉายชัดถึงความพึงพอใจในทุกปฏิกิริยาของเธอ