ตอนที่31ครอบครัวอบอุ่น

แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าส่องลอดผ่านผ้าม่านสีอ่อนเข้ามา ทาบแสงละมุนแตะผิวแก้มของจื่ออิงราวกับต้องการปลุกเธอให้ตื่นจากการหลับใหล

เปลือกตาบอบบางค่อยๆ เปิดขึ้น เผยให้เห็นดวงตาคู่งามที่ฉายแววอ่อนโยน หญิงสาวพลิกกายขยับตัวเล็กน้อยเอื้อมมือไปยังข้างกายเพื่อปลุกบุตรสาว แต่กลับพบว่าพื้นที่ข้างๆ ว่างเปล่า ความอบอุ่นจางๆ บนที่นอนบ่งบอกว่าบุตรสาวตัวน้อยของเธอคงตื่นก่อนแล้ว

เมื่อคืนนี้กว่าจะข่มตาให้หลับลงได้ก็ผ่านไปครึ่งค่อนคืน วันนี้จึงทำให้เธอตื่นสายกว่าปกติ แต่เธอกลับรู้สึกว่าร่างกายเบาสบายกว่าทุกวัน อาจเป็นเพราะเมื่อคืน เธอนอนหลับไปพร้อมกับความสุขที่อ้อยอิ่งอยู่ในใจ

เมื่อคืนนี้จำได้ว่าเธอหลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม

เพียงแค่คิดถึงช่วงเวลานั้น ก็สัมผัสได้ถึงความอุ่นซ่านที่ยังหลงเหลืออยู่ในอก หัวใจของจื่ออิงเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง ดวงหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ถึงไม่ต้องมองกระจก เธอก็มั่นใจว่าแก้มของตัวเองคงต้องกำลังแดงก่ำเป็นแน่ 

จื่ออิงเม้มริมฝีปากแน่น ขัดเขินกับความทรงจำที่ยังคงแจ่มชัดราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่

เธอยกปลายนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆ คล้ายจะสัมผัสร่องรอยของความอบอุ่น วาบหวามที่ยังคงติดอยู่ และคล้ายจะได้ยินเสียงของหลี่เฉินดังก้องอยู่ในหัว

'ฝันดีนะครับ' คำพูดเรียบง่าย เพียงประโยคสั้นๆ แต่กลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนหัวใจถูกโอบกอดด้วยความอ่อนโยน

จื่ออิงสะบัดศีรษะเบาๆ พยายามไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป แต่ยิ่งพยายาม มันกลับยิ่งชัดเจนยิ่งกว่าเดิม เธอถอนหายใจยาว ก่อนจะมองไปรอบห้อง บรรยากาศเงียบสงบแต่ไม่ว่างเปล่า เสียงฝีเท้าเล็กๆ และเสียงขยับของบางสิ่งบางอย่างจากด้านนอกดังขึ้น คงเป็นของบุตรสาวตัวน้อยที่คงกำลังวุ่นวายอยู่กับอะไรบางอย่าง

จื่ออิงลุกจากเตียง เมื่อเธอเดินออกจากห้องนอน กลิ่นหอมอ่อนๆ ของอาหารก็ลอยมาแตะจมูก เสียงพูดคุยเบาๆ ดังมาจากห้องครัว เธอเดินตรงไปยังต้นเสียง แล้วภาพที่เห็นก็ทำให้หัวใจของเธออบอุ่นขึ้นอีกครั้ง

เหยียนเหยียนน้อยยืนอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็ก ข้างๆ หลี่เฉินที่กำลังจัดอาหารเช้าขึ้นโต๊ะ เด็กหญิงตัวน้อยสวมผ้ากันเปื้อนตัวจิ๋ว มือเล็กๆ กำลังตั้งใจโรยต้นหอมใส่ถ้วยข้าวต้มด้วยสีหน้าจริงจัง 

"พ่อขา แบบนี้ใช้ได้ไหมคะ"

หลี่เฉินก้มลงมองลูกสาวแล้วยิ้มก่อนพยักหน้า 

"เก่งมากเลยเหยียนเหยียน แม่ต้องชอบมากแน่ๆ เดี๋ยวพ่อไปยกจานแป้งทอด แล้วหนูไปเรียกแม่มากินข้าวกันนะ"

จื่ออิงยืนมองภาพนั้นอย่างเงียบๆ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า ดวงตาของเธอฉายแววอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความสุข ความรู้สึกอบอุ่นเอ่อล้นขึ้นมาในใจ 

ครั้งหนึ่งเธอเคยโหยหาความรู้สึกและชีวิตแบบนี้ ตอนนั้น เธอเคยคิดว่า 'ครอบครัวอบอุ่น' สำหรับเธอเป็นสิ่งที่อยู่ไกลเกินเอื้อม แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว

ตอนนี้เธอได้รับทั้งความสุขและความรัก มีครอบครัวที่อบอุ่นพร้อมหน้า หัวใจของเธอเต้นช้าลงคล้ายจะซึมซับช่วงเวลานี้ให้ลึกที่สุด เธอมีครอบครัว มีคนที่รักและห่วงใยเธออย่างแท้จริง

จื่ออิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ปล่อยให้หัวใจของเธอซึมซับความอบอุ่นที่ค่อยๆ แผ่ซ่านไปทั่วร่าง ริมฝีปากคลี่ยิ้มบางๆ ก่อนจะก้าวเข้าไปหาคนทั้งสองที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเธอ

"แม่มาแล้ว"

เสียงใสแจ๋วดังขึ้นพร้อมกับที่เด็กน้อยกระโดดลงจากเก้าอี้ตัวเล็กแล้ววิ่งตรงไปหามารดา ดวงตากลมโตของเด็กหญิงเป็นประกาย ริมฝีปากเล็กๆ คลี่ยิ้มกว้าง

จื่ออิงรีบโน้มตัวลงรับบุตรสาวเข้ามาในอ้อมแขน แขนเล็กๆ ของเหยียนเหยียนโอบรอบคอของเธอแน่น กลิ่นแป้งสาลีจางๆ จากตัวเหยียนเหยียนทำให้เธอเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ

"ทำอะไรกันอยู่คะ" 

เธอถามเสียงนุ่ม

หลี่เฉินเดินเข้ามา มือข้างหนึ่งถือจานแป้งทอดที่เพิ่งยกมาจากเตา เขายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน

"เช้านี้เหยียนเหยียนเข้าครัวมาช่วยทำอาหารให้คุณด้วย คุณต้องกินเยอะๆ นะครับ" 

เขาพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ขณะวางจานแป้งทอดลงบนโต๊ะ

เหยียนเหยียนเงยหน้ามองมารดาด้วยดวงตากลมโตเปล่งประกาย ก่อนจะผละออกจากอ้อมแขนของจื่ออิงแล้วพยักหน้าหงึกๆ ด้วยความภาคภูมิใจ

"หนูช่วยพ่อนวดแป้งเองเลยนะคะ แล้วก็โรยต้นหอมในข้าวต้มด้วย แม่ต้องลองชิมดูนะ"

จื่ออิงหัวเราะเบาๆ แล้วลูบผมลูกสาวอย่างเอ็นดู 

"เหยียนเหยียนตั้งใจขนาดนี้ จะไม่อร่อยได้อย่างไร แม่จะกินให้หมดเลย"

หลี่เฉินมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะยื่นมือไปยกแม่หนูน้อยขึ้นอุ้ม แล้ววางเธอลงบนเก้าอี้ประจำของเธอ จากนั้นเขาก็หันไปเลื่อนเก้าอี้อีกตัวให้ภรรยา นัยน์ตาคมฉายแววอ่อนโยน

"ขอบคุณค่ะ"

จื่ออิงเอ่ยขอบคุณเขาเบาๆ ดวงตาของเขาสบกับเธออย่างอ่อนโยน ราวกับจะบอกว่า 'เขายินดีทำทุกอย่างให้เธอ'

หลังจากรับประทานอาหารเช้าพร้อมหน้าพร้อมตา เสียงหัวเราะและบทสนทนาแสนอบอุ่นยังคงดังก้องอยู่ในบรรยากาศของบ้าน เหยียนเหยียนตัวน้อยดูภูมิใจที่ได้ช่วยทำอาหาร แถมยังบอกว่าต่อไปเธอจะเป็นคนทำอาหารให้พ่อกับแม่ทานอีกด้วย

เมื่อมื้อเช้าจบลง สามคนพ่อแม่ลูกก็ช่วยกันเก็บโต๊ะและล้างจาน เสร็จแล้วพวกเขาก็พากันขี่จักรยานไปที่บ้านข้างๆ ที่อยู่ไม่ไกลกันมากนัก ซึ่งเป็นบ้านของป้าโจว หญิงสูงวัยใจดีที่เป็นคนแรกๆ ที่จื่ออิงมาทำความรู้จัก 

ป้าโจวไม่เพียงแต่เป็นเพื่อนบ้านที่ดี แต่ยังผู้ใหญ่ที่น่านับถือ ระยะหลังมานี้เหยียนเหยียนก็มักจะมาวิ่งเล่นที่บ้านของป้าโจวบ่อยๆ จนสนิทสนมกัน

เมื่อทั้งสามคนมาถึง หลี่เฉินก็เอื้อมมือไปเคาะประตูเบาๆ ไม่นานนัก ประตูบ้านก็ถูกเปิดออก พร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นของเจ้าของบ้าน

"อ้าว เหยียนเหยียนเองหรือ"

ป้าโจวเอ่ยทัก ดวงตาเต็มไปด้วยความเมตตา

จื่ออิงยิ้มให้ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเกรงใจ 

"ป้าโจวคะ วันนี้ฉันกับหลี่เฉินต้องเข้าไปทำธุระในตัวอำเภอ ไม่สะดวกพาเหยียนเหยียนไปด้วย เลยอยากขอรบกวนฝากเหยียนเหยียนไว้กับป้าได้ไหมคะ"

ป้าโจวโบกมือยิ้มๆ 

"ได้สิจ๊ะ ไม่ต้องเกรงใจเลย ป้ายินดีอยู่แล้ว"

แล้วหญิงสูงวัยก็หันไปมองเด็กหญิงตัวน้อยที่ยืนอยู่

"ว่าแต่เหยียนเหยียน วันนี้เราจะทำอะไรกันดีเอ่ย"

ดวงตากลมโตของเหยียนเหยียนเป็นประกายทันที เด็กหญิงยิ้มกว้างก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสดใส

"หนูจะช่วยคุณยายปลูกผักค่ะ"

ป้าโจวหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพยักหน้าอย่างเอ็นดู 

"ดีเลยจ้ะ งั้นวันนี้เรามาช่วยกันปลูกผักนะ"

หลี่เฉินย่อตัวลงลูบศีรษะลูกสาวเบาๆ 

"วันนี้พ่อกับแม่มีธุระ เหยียนเหยียนอยู่กับคุณยายห้ามดื้อห้ามซนนะครับ”

เหยียนเหยียนพยักหน้าหงึกๆ อย่างว่าง่าย ไม่มีทีท่างอแงเลยสักนิด เธอเข้าใจดีและคุ้นเคยกับคุณยายโจวอยู่แล้ว

"ค่ะพ่อ หนูจะเป็นเด็กดีนะ"

จื่ออิงย่อตัวลงกอดลูกสาว เอ่ยบอกเสียงอ่อนโยน

"เก่งมากเลยค่ะ เดี๋ยวแม่กับพ่อกลับมารับนะ แล้วแม่จะซื้อขนมอร่อยมาฝาก"

เหยียนเหยียนหอมแก้มมารดาทีหนึ่งเป็นการขอบคุณ ก่อนจะปล่อยมือแล้วหันไปจับมือคุณยายโจว เด็กหญิงดูตื่นเต้นที่จะได้ช่วยปลูกผัก บ้านของคุณยายมีผักมากมายเต็มไปหมด 

ขณะที่หลี่เฉินกับจื่ออิงมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกอบอุ่นใจ

เมื่อแน่ใจว่าลูกสาวอยู่ในมือคนที่ไว้ใจได้แล้ว ทั้งสองจึงกล่าวลาและออกเดินทางเข้าไปในตัวอำเภอ เพื่อไปสำรวจและหาเช่าสถานที่สำหรับร้านอาหารของพวกเขา