ตอนที่41จัดการร้าน

ทันทีที่มาถึงร้านของพวกเขา จื่ออิงกับหลี่เฉินก็หันมายิ้มให้กัน ทั้งคู่ยืนมองอาคารตรงหน้าด้วยความภูมิใจและพึงพอใจ จากอาคารเก่าทรุดโทรมที่เคยเต็มไปด้วยรอยแตกร้าว และร่องรอยการชำรุดจากกาลเวลา ได้รับการปรับปรุงจนตอนนี้เปลี่ยนไปจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม กลับกลายเป็นอาคารที่ดูสวยงามและมีเสน่ห์จนนึกไม่ถึงว่าจะเป็นสถานที่เดียวกัน

อาคารตรงหน้าดูดีขึ้นเป็นอย่างมาก ผนังสีขาวสะอาดตาด้านหน้าร้านที่เพิ่งทาสีเสร็จไม่นาน ถูกแต่งแต้มด้วยลวดลายดอกไม้จางๆ สีสันไม่จัดจ้านแต่กลับดูมีรสนิยม แฝงความละมุนละไมและความตั้งใจที่ใส่ลงไปในทุกรายละเอียด

ดูน่าดึงดูด แปลกตา มีเสน่ห์ และน่าสนใจ กลายเป็นสถานที่ที่ใครเดินผ่านก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมามอง

หลี่เฉินจูงมือภรรยาเดินเข้าไปในตัวอาคาร ก่อนจะแยกออกไปพูดคุยกับนายช่างเกี่ยวกับการเก็บรายละเอียดต่างๆ ตามที่ภรรยาออกแบบเอาไว้ ซึ่งวันนี้ก็เป็นวันที่โต๊ะเก้าอี้และเครื่องครัวที่สั่งเอาไว้มาส่งพอดี    

ส่วนจื่ออิงเลือกที่จะเดินสำรวจภายในร้าน นิ้วมือเรียวลูบผนังที่เพิ่งทาสีเสร็จเบาๆ เหมือนกำลังสัมผัสความฝันที่ค่อยๆ เป็นจริง ร้านแห่งนี้ตรงใจของเธอแทบทุกอย่าง ต้องยอมรับว่านายช่างที่หลี่เฉินติดต่อมามีฝีมือมากจริงๆ

กลิ่นฝุ่นจากไม้ใหม่และสีทาผนังยังคงคลุ้งอยู่ในอากาศ เสียงตอกตะปูเบาๆ ดังเป็นจังหวะ สลับกับเสียงฝีเท้าคนงานที่กำลังขนของเข้ามาทีละชิ้น

ร้านอาหารของพวกเขาเริ่มเป็นรูปเป็นร่างทีละนิด แม้จะยังไม่เสร็จสมบูรณ์ทั้งหมด แต่ตอนนี้ร้านก็เริ่มดูดีมีเสน่ห์ มีบรรยากาศที่แตกต่างจากวันแรกอย่างเห็นได้ชัด

ผนังที่เคยแตกร้าวและหม่นหมอง ถูกฉาบใหม่จนเรียบเนียน สีขาวสะอาดสะท้อนแสงแดดที่ส่องผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่ตรงหน้าร้าน จื่ออิงตั้งใจสั่งทำกระจกบานนี้ขึ้นมาเอง เพราะอยากให้แสงธรรมชาติเข้ามาได้มากที่สุด ร้านจะได้ดูโปร่ง สบายตา และน่าเข้า

พื้นไม้เดิมที่ผุพัง บัดนี้ถูกเปลี่ยนเป็นพื้นกระเบื้องดูเรียบหรู สบายตา บรรยากาศภายในร้านดูอบอุ่นแต่ไม่เชย ผนังด้านหนึ่งตกแต่งด้วยอิฐโชว์แนวสีขาวหม่น เพิ่มลูกเล่นเล็กๆ ขณะที่อีกด้านหนึ่งเป็นผนังไม้ฉลุลายแบบจีนโบราณสีน้ำตาลเข้ม 

ส่วนเพดานที่เคยโล่งเรียบก็ตกแต่งด้วยไม้ตีครอบและโคมไฟทรงกลมแบบจีนที่ให้แสงนุ่มนวล แซมด้วยลวดลายจีนโบราณเล็กน้อยเพื่อเพิ่มความมีชีวิตชีวา

เธอวางแปลนร้านด้วยตัวเองทุกตารางนิ้ว อยากให้ร้านดูเหมือนสถานที่ที่หยิบอดีตกลับมาบอกเล่าใหม่อีกครั้งอย่างมีรสนิยม เป็นร้านที่มีกลิ่นอายดั้งเดิมแบบจีนโบราณ ผสมผสานกับความเรียบง่ายแบบสมัยใหม่ ให้ความรู้สึกอบอุ่นและมีเสน่ห์เฉพาะตัว

จื่ออิงไม่ได้ต้องการแค่ ร้านอาหารธรรมดา แต่ต้องการ ให้เป็นสถานที่ ที่ทุกคนเข้ามาแล้วรู้สึกอบอุ่น สบายใจ และจดจำได้ไม่ลืม ไม่ต้องการให้เป็นเพียงแค่ร้านอาหารที่คนเข้ามากินแล้วก็จากไป แต่ต้องการสร้าง พื้นที่พิเศษ ที่ทั้งอบอุ่น นั่งสบาย และมีเสน่ห์ที่ชวนให้คนอยากกลับมาอีก

ข้าวของทุกอย่างภายในร้านถูกเลือกอย่างพิถีพิถัน โต๊ะและเก้าอี้ไม้สั่งทำพิเศษเลือกใช้เป็นไม้เนื้อแข็งโดยยังคงลวดลายจีนคลาสสิก เช่น ลายเมฆ ลายดอกเหมย หรือขอบโค้งมนแบบเรือนเก่า ส่วนโคมไฟก็เลือกใช้แบบโคมผ้าไหมจีนห้อยระย้า เพิ่มบรรยากาศอบอุ่นยามค่ำคืน

เคาน์เตอร์ตัวใหญ่ถูกวางไว้ใกล้ประตูทางเข้า เป็นเคาน์เตอร์ทำจากไม้โอ๊คสีเข้ม ผิวขัดด้านเรียบหรู ผสมความร่วมสมัย ตกแต่งด้วยแจกันดอกไม้แห้งงดงาม แม้จะไม่ได้มีข้าวของมากมาย แต่ก็นับว่าร้านของพวกเขาดูดีและหรูหราไม่น้อย

ส่วนภายในครัวก็มีเครื่องครัวครบครัน ด้านหลังเป็นชั้นวางของที่เต็มไปด้วยขวดซอสและข้าวของเครื่องครัวที่จัดวางอย่างเป็นระเบียบ ชั้นวางของจากไม้ไผ่ที่พวกเขาไปขอซื้อมาจากหมู่บ้านข้างๆ ถูกจัดวางอยู่ชิดผนัง ตรงนั้นเธอคิดว่าจะใช้วางเครื่องปรุง และมีโคมไฟจีนโบราณแขวนไว้เหนือเคาน์เตอร์ เพิ่มกลิ่นอายของอดีตเข้ามาอย่างลงตัว

หญิงสาวเดินขึ้นบันไดไปยังระเบียงบนชั้นสองของอาคารที่ตอนนี้ถูกปรับปรุงซ่อมแซมจนแข็งแรง คงทน และดูดี พื้นที่ชั้นสองนี้ไม่ได้เปิดให้บริการ เพราะยังเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของประเทศหลังจากนโยบายเปิดประเทศ แม้รัฐจะเปิดกว้างขึ้น แต่ก็ใช่ว่าจะทำได้อย่างเอิกเกริก แค่ชั้นล่างก็ถือว่ากว้างขวางเกินกว่าร้านอาหารทั่วไปมากแล้ว

แต่เธอไม่ได้คิดจะหยุดอยู่เพียงแค่นี้ ในใจของเธอมีแผนที่วางเอาไว้อย่างดี อีกไม่กี่ปีข้างหน้าเมื่อประเทศเปิดกว้างมากขึ้น เศรษฐกิจเดินหน้า ผู้คนมีอิสระมากขึ้น และการค้าการขายรุ่งเรือง เธอก็จะขยับขยายทันที 

แน่นอนว่าชั้นบนนี้จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของร้านอาหารของเธอ จื่ออิงคิดเอาไว้ว่าจะทำพื้นที่ส่วนนี้ให้กลายเป็นห้องรับรองพิเศษ ห้องส่วนตัวที่เหมาะสำหรับลูกค้ากระเป๋าหนัก แขกคนสำคัญ หรือครอบครัวที่ต้องการความเป็นส่วนตัวในมื้ออาหาร แต่ตอนนี้คงใช้เป็นพื้นที่สำหรับเก็บของ ทำงาน และพักผ่อนไปก่อน

จื่ออิงหลับตาลงครู่หนึ่ง สูดลมหายใจลึก แล้วเปิดตาขึ้นอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มบางๆ มุมนี้เป็นมุมสงบที่เธอชอบมากที่สุด ลมเย็นๆ จากหน้าต่างพัดผ่านเข้ามา พร้อมกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้จากกระถางริมระเบียง

หญิงสาวกวาดสายตามองลงไปด้านล่าง รอยยิ้มอ่อนโยนพลันปรากฏบนใบหน้า ดวงตาของเธอจับจ้องไปยังชายหนุ่มที่กำลังขะมักเขม้นกับงานตรงหน้า

หลี่เฉินกำลังคุมคนงานขนโต๊ะและเก้าอี้เข้ามาจัดเรียงภายในร้านด้วยความตั้งใจ เขายืนเช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาตามขมับ พลางกวาดตามองไปทั่วร้านอย่างพินิจพิจารณา ทุกจุด ทุกมุม เขาล้วนตรวจดูให้ตรงตามความต้องการของภรรยา

ชายหนุ่มไม่เคยบ่น ไม่เคยทำท่าทีเบื่อหน่าย ตรงกันข้ามเขาทุ่มเทและทำทุกอย่างตามที่เธอต้องการ

จื่ออิงมองภาพนั้นด้วยหัวใจที่อุ่นวาบ แค่ได้เห็นผู้ชายคนหนึ่งตั้งใจทำในสิ่งที่เธอรัก แค่ได้รู้ว่าเขารับฟัง เข้าใจ และลงมือทำด้วยกัน พร้อมเดินเคียงข้างในทุกก้าวมันก็เพียงพอแล้ว เพียงพอที่จะหล่อเลี้ยงแรงใจให้เธอก้าวต่อไป โดยไม่หวั่นเกรงต่ออุปสรรคใดในโลกที่ไม่คุ้นเคยนี้

และราวกับหลี่เฉินสัมผัสได้ถึงสายตาที่กำลังทอดมองมา เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นจากงานที่ทำอยู่ แล้วหันมองตรงมาทางเธอ

จื่ออิงยิ้มบางๆ ให้เขา ดวงตาของเธอเปล่งประกายอ่อนโยนยามที่มองสบตาเขา

เมื่อสายตาสองคู่สบกัน เขาก็ละมือจากงานตรงหน้าแล้วเดินตรงมาหาเธอทันที

หลี่เฉินมาหยุดยืนเคียงข้างเธอ ร่างสูงของเขาให้ความรู้สึกมั่นคง มือหยาบจากการทำงานหนักเอื้อมมาแตะแผ่วเบาลงบนไหล่ของเธอ 

"คุณยังมีตรงไหนที่อยากให้ปรับอีกไหมครับ" 

เขาถามเสียงทุ้ม แววตาจริงใจเหมือนทุกครั้ง

จื่ออิงส่ายหน้าเบาๆ ก่อนตอบด้วยรอยยิ้ม

"ไม่ค่ะ แค่นี้ก็ดีมากแล้ว ฉันพอใจมากจริงๆ"

หลี่เฉินพยักหน้าช้าๆ ดวงตาคมของเขาไล่มองไปรอบร้านอย่างพินิจ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่นอ่อนโยน

"ตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่ติดป้ายร้านกับเก็บรายละเอียดงายอีกเล็กน้อย ร้านของเราก็พร้อมเปิดแล้วนะครับ"

เขาหันมามองหน้าเธออีกครั้ง รอยยิ้มของเขาอบอุ่นเสียจนหัวใจเธอแทบละลาย

"คุณคิดชื่อร้านไว้หรือยังครับ"

จื่ออิงหันไปสบตาเขา ดวงตาของเธอทอประกายวิบวับ เหมือนแสงแดดอุ่นที่ส่องสะท้อนผิวน้ำยามเช้า

"คิดไว้แล้วค่ะ" 

เธอพูดพร้อมรอยยิ้มบาง

"แต่ไม่แน่ใจว่าคุณจะชอบหรือเปล่า"

จื่ออิงบอกกับเขา 

หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ พลางยื่นมือไปจับมือเธอมากุมเอาไว้อย่างอ่อนโยน สายตาที่มองสบกันหวานเชื่อม

"ถ้าคุณเป็นคนตั้งชื่อร้านล่ะก็ ยังไงผมก็ต้องชอบอยู่แล้วครับ"

ทั้งสองยิ้มให้กัน แม้จะเหนื่อยและยังมีงานอีกมากที่ต้องทำ แต่หลี่เฉินและจื่ออิงกลับรู้สึกมีความสุข หัวใจของทั้งคู่ก็เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง เพราะร้านแห่งนี้คือความฝันและอนาคตของครอบครัวของพวกเขา

ยิ่งเห็นร้านค่อยๆ เป็นรูปเป็นร่าง จื่ออิงกับหลี่เฉินก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น และอดใจรอวันที่จะได้เปิดร้านแทบไม่ไหว