ตอนที่42วันแสนสุขที่ผ่านไปอีกวัน

บ่ายวันนั้น หลังจากเก็บงานที่ร้านเสร็จเรียบร้อย จื่ออิงกับหลี่เฉินก็พากันไปรับเหยียนเหยียนที่โรงเรียน

ทันทีที่แม่หนูน้อยเห็นพ่อกับแม่มายืนรออยู่ตรงประตูโรงเรียน ใบหน้าเล็กๆ ก็เปล่งประกายสดใส ดวงตากลมโตเป็นประกายระยิบระยับ ก่อนที่ร่างเล็กๆ จะรีบวิ่งเข้ามาหาด้วยความดีใจ

"แม่คะ พ่อคะ วันนี้หนูสนุกมากเลยค่ะ"

เด็กหญิงร้องบอกเสียงใส ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข แก้มกลมนุ่มนิ่มขึ้นสีชมพูอ่อนดูน่าเอ็นดู

"วันนี้หนูได้ระบายสีสมุดภาพ ได้เล่นกับเพื่อน แล้วก็..."

เหยียนเหยียนพูดเสียงเจื้อยแจ้วไม่หยุด มือเล็กๆ แกว่งไปมาประกอบคำพูดอย่างกระตือรือร้น

ฝ่ามืออ่อนนุ่มของจื่ออิงยกขึ้นลูบศีรษะเล็กเบาๆ อย่างเอ็นดู รอยยิ้มละมุนกระจายเกลื่อนใบหน้า

หลี่เฉินย่อตัวลงรับลูกสาวขึ้นมากอดด้วยท่าทีอบอุ่น แล้วอุ้มขึ้นไปนั่งบนเบาะจักรยานด้านหน้า ขณะฟังเรื่องราวของลูกอย่างตั้งใจ รอยยิ้มอ่อนโยนประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา

แต่ยังไม่ทันจะได้จัดให้เจ้าตัวนั่งดีๆ เสียงใสๆ ก็ประท้วงขึ้นเบาๆ

"วันนี้หนูขอนั่งข้างหลังกับแม่ได้ไหมคะ"

จื่ออิงหัวเราะออกมาเบาๆ พลางสบตากับหลี่เฉินอย่างรู้ทัน เห็นท่าทางกระตือรือร้นของลูกสาวก็พอจะเดาได้ว่า เหยียนเหยียนคงมีเรื่องสนุกมากมายอยากเล่าให้ฟัง

"ได้สิจ๊ะ" 

หญิงสาวตอบรับพร้อมรอยยิ้ม เธอรับกระเป๋าใบเล็กของลูกมาใส่ไว้ในตะกร้าหน้าจักรยาน ขณะที่หลี่เฉินเปลี่ยนมาพาเหยียนเหยียนไปนั่งที่เบาะหลังแทน หลังจากจัดให้ลูกนั่งเรียบร้อยก็อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นยีเส้นผมอ่อนนุ่มด้วยความมันเขี้ยวระคนเอ็นดู จนบุตรสาวร้องโวยวาย

"พ่อคะ เดี๋ยวเปียแสนสวยของหนูก็ยุ่งหมดหรอก พ่อรู้มั้ยว่าวันนี้เพื่อนๆ ชมว่าผมเปียของหนูสวยมาก"

หลี่เฉินหัวเราะเสียงดัง ดวงตาเต็มไปด้วยความรัก เขายกมือขึ้นอย่างยอมแพ้ 

"ก็หนูน่ารักน่าหยิกเกินไป จนพ่ออดใจไม่ไหวนี่นา"

จื่ออิงที่ยืนมองอยู่หัวเราะตาม ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความสุข มองสองพ่อลูกด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน หัวใจของเธออิ่มเอมไปด้วยความสุขเรียบง่ายที่แสนมีค่า

ตลอดทางกลับบ้าน เสียงเล็กๆ ของเหยียนเหยียนยังคงเจื้อยแจ้วเล่าถึงเรื่องราวในโรงเรียนอย่างสดใสร่าเริง ถ่ายทอดความสนุกที่เธอได้สัมผัส ทุกคำพูดของเด็กหญิงมาพร้อมกับความตื่นเต้น ขณะที่พ่อกับแม่ของเธอก็ฟังด้วยรอยยิ้มละมุน

ขณะที่จักรยานคันใหญ่เคลื่อนไปอย่างช้าๆ บนถนนลูกรังสายเล็ก เสียงพูดคุยของสองแม่ลูกก็ดังแว่วให้ได้ยินมาเป็นระยะ หลี่เฉินปั่นจักรยานไปพลาง ฟังเสียงหัวเราะสดใสของบุตรสาวและเสียงอ่อนหวานของภรรยาไปพลาง ความเหนื่อยล้าจากการทำงานพลันจางหายราวกับไม่เคยมี ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ดวงตาคมเข้มทอประกายอบอุ่นราวแสงอาทิตย์ยามเย็น

จื่ออิงที่นั่งอยู่บนเบาะด้านหลัง ความรู้สึกของเธอเองก็ไม่ต่างจากคนเป็นสามี ดวงตาทอประกายอย่างมีชีวิตชีวา ผมยาวที่ถูกรวบขึ้นหลวมๆ พลิ้วไหวตามแรงลมที่พัดผ่านเบาๆ ใบหน้าเกลื่อนด้วยรอยยิ้ม เปี่ยมด้วยความสุขล้นใจ

บรรยากาศสองข้างทางเต็มไปด้วยภาพธรรมชาติอันเรียบง่าย ทุ่งนาเขียวชอุ่มสุดลูกหูลูกตา ต้นไม้สูงเรียงรายทั้งสองข้างทาง แสงแดดอ่อนยามบ่ายอาบไล้พื้นดินเป็นริ้ว ตกกระทบคนทั้งสามเกิดเป็นเงาทอดยาวคล้ายดังภาพวาดที่ถูกบรรจงสร้างอย่างงดงาม

เมื่อทั้งสามกลับมาถึงบ้าน แม่หนูน้อยยังคงพูดไม่หยุด เสียงเล็กๆ สดใสเจื้อยแจ้วเหมือนจะเล่าให้พ่อแม่ฟังให้หมดว่าทั้งวันเธอได้ทำอะไรมาบ้าง ดวงตากลมโตเป็นประกาย สะท้อนภาพความสุขของเด็กหญิงออกมาอย่างชัดเจน

จื่ออิงยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะลูบเบาๆ ที่ศีรษะของบุตรสาว แล้วจับมือน้อยๆ จูงเข้าไปในบ้าน

หลี่เฉินเปิดประตูบ้าน เขาหยิบของที่ซื้อกลับมาแล้วเดินตรงไปยังห้องครัว เตรียมจัดการกับวัตถุดิบสำหรับมื้อเย็น ซึ่งมื้อเย็นวันนี้ยังคงเป็นเมนูโปรดของบุตรสาว

จื่ออิงบอกให้แม่หนูน้อยเอากระเป๋าไปเก็บด้วยตัวเอง ซึ่งเหยียนเหยียนก็พยักหน้าทำตามอย่างว่าง่าย เมื่อเก็บกระเป๋าเข้าที่เรียบร้อยแล้วก็รีบวิ่งกลับมาให้แม่พาไปล้างเนื้อล้างตัว ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่ใส่สบาย ก่อนจะจูงมือกันเดินตรงเข้าครัว

หลี่เฉินที่กำลังเตรียมวัตถุดิบอยู่ในครัวหันมายิ้มกว้างให้สองแม่ลูกทันที 

"วันนี้มีของโปรดของลูกทั้งนั้นเลย"

จื่ออิงยิ้มให้สามีแล้วเอ่ยกับบุตรสาวด้วยความอ่อนโยน ก่อนจะเดินไปหน้าเตาไฟที่หลี่เฉินก่อไฟต้มน้ำเอาไว้ให้แล้ว

วันนี้เธอจะทำข้าวผัดทรงเครื่อง ตุ๋นซี่โครงหมูหัวไชเท้า และไข่ตุ๋นเห็ดหอม เมนูง่ายๆ แต่บุตรสาวชอบมาก จะว่าไปไม่ว่าอาหารจานใดที่เธอทำก็เป็นจานโปรดของเหยียนเหยียนทั้งนั้น

เห็นแบบนั้นเหยียนเหยียนก็รีบวิ่งไปหยิบผ้ากันเปื้อนผืนน้อยของตัวเองมาสวมอย่างกระตือรือร้น

"หนูช่วยค่ะ"

เสียงเล็กๆ ดังขึ้นพร้อมกับแววตาเป็นประกาย

แม้ว่าจะยังตัวเล็ก ช่วยอะไรได้ไม่มากนัก แต่เหยียนเหยียนก็พยายามสุดใจ เธอปีนขึ้นบนเก้าอี้ตัวเล็ก เกาะขอบโต๊ะอย่างระมัดระวัง ช่วยพ่อล้างผักอย่างตั้งอกตั้งใจ มือไม้เปียกปอนไปหมด จากนั้นก็ช่วยแม่หยิบของเล็กๆ น้อยๆ ใบหน้ากลมยิ้มแป้นอย่างมีความสุข 

จื่ออิงหันไปสบตากับสามี ทั้งสองยิ้มให้กันโดยไม่ต้องพูดอะไร ความรู้สึกอบอุ่นของครอบครัวเล็กๆ นี้ แทรกซึมอยู่ภายในใจของคนทั้งสอง

บรรยากาศในครัวเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะเบาๆ ผสานกับเสียงกระทบกันของกระทะและตะหลิว เพียงไม่นานกลิ่นหอมของอาหารก็อบอวลไปทั่วทั้งบ้าน ทำให้บ้านหลังเล็กๆ ดูมีชีวิตชีวา และอบอุ่นอย่างที่สุด

เมื่ออาหารเสร็จเรียบร้อย ท้องฟ้าข้างนอกก็เริ่มแต่งแต้มด้วยสีส้มอ่อนๆ ของยามเย็น สามคนพ่อแม่ลูกพากันล้อมโต๊ะอาหารอย่างพร้อมหน้า 

จื่ออิงตักข้าวผัดร้อนๆ ให้สามีและลูกสาวจนเต็มชาม ส่วนหลี่เฉินก็คอยตักกับข้าวให้ภรรยาและบุตรสาวอย่างเอาใจ

เหยียนเหยียนนั่งแกว่งขาไปมาอย่างอารมณ์ดี ตักข้าวเข้าปากคำโต ปากเล็กๆ เคี้ยวข้าวจนแก้มกลมตุ่ยอย่างน่าเอ็นดู 

"อร่อยมากๆ เลยค่ะ อาหารที่แม่ทำอร่อยที่สุดในโลกเลย"

เด็กน้อยพูดเสียงใส แววตาเปล่งประกายชื่นชม เอ่ยชมมารดาไม่หยุด

หลี่เฉินหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู รีบเสริมคำพูดบุตรสาวด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม สายตาที่สบมองภรรยานั้นหวานเชื่อมเต็มไปด้วยความรัก

"ใช่ครับ อาหารฝีมือภรรยาอร่อยที่สุด"

หลังจากมื้อเย็นผ่านไป ทั้งสามก็พากันมานั่งย่อยอาหารอยู่บนแคร่ไม้ไผ่หน้าบ้าน ไอเย็นของลมยามค่ำปะทะผิวกายเบาๆ กลิ่นหอมของดอกไม้ป่าลอยมาตามสายลม

เหยียนเหยียนนั่งอยู่บนตักอบอุ่นของคนเป็นพ่อ ซุกตัวแนบอกด้วยความสบาย ทั้งยังร้องขอให้พ่อเล่านิทานให้ฟัง 

หลี่เฉินไหนเลยจะขัดใจ จึงเริ่มเล่านิทานเรื่องกระต่ายกับพระจันทร์ให้บุตรสาวฟังอย่างตั้งใจ น้ำเสียงทุ้มอบอุ่นและนุ่มนวลของเขาทำให้เสียงแมลงกลางคืนเงียบลงราวกับตั้งใจฟังไปด้วย

จื่ออิงนั่งอยู่ข้างๆ มองดูภาพสองพ่อลูกตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยน หัวใจอุ่นวาบด้วยความสุข

"...แล้วพระจันทร์ก็สัญญากับเจ้ากระต่ายว่า จะส่องแสงให้เจ้ากระต่ายทุกคืน เพื่อไม่ให้มันเหงาอีก"

หลี่เฉินเล่าพลางลูบหลังบุตรสาวเบาๆ

"แล้วกระต่ายก็เฝ้ามองพระจันทร์ทุกคืนเลยใช่ไหมคะ" 

เหยียนเหยียนเงยหน้าถามตาแป๋ว

หลี่เฉินยิ้ม ก่อนจะพยักหน้าอย่างอ่อนโยน แล้วตอบว่า

"ใช่แล้วครับ และหลังจากนั้นพระจันทร์กับเจ้ากระต่ายก็กลายเป็นเพื่อนแท้ของกันและกัน"

จื่ออิงยิ้ม เอื้อมมือลูบผมบุตรสาวอย่างอ่อนโยน

"แล้วเหยียนเหยียนของแม่ล่ะ มีเพื่อนแท้แล้วหรือยังคะ"

เด็กน้อยยิ้มกว้างทันที ตอบเสียงใส

"มีแล้วค่ะ เพื่อนแท้ของหนูมีเยอะมากเลย หนูไม่เหงาเหมือนเจ้ากระต่ายแน่"

หลี่เฉินกับจื่ออิงสบตากันก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างขำขันและเอ็นดู 

ใต้แสงจันทร์ที่ค่อยๆ ลอยสูงขึ้น เสียงหัวเราะของครอบครัวเล็กๆ ดังผสานกับสายลมเย็น กลายเป็นค่ำคืนที่เรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความสุข

พอถึงเวลาเข้านอน จื่ออิงพาเหยียนเหยียนขึ้นเตียง ห่มผ้าให้ลูกสาวอย่างแผ่วเบา เหยียนเหยียนที่เริ่มง่วงค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง แต่ก่อนจะหลับ เด็กน้อยยังไม่ลืมพึมพำด้วยเสียงแผ่วเบา

"ฝันดีนะคะแม่ หนูรักแม่ที่สุดเลย"

เพียงแค่นั้น จื่ออิงก็ใจอ่อนเหลว เธอก้มลงหอมหน้าผากลูกเบาๆ พลางกระซิบกลับอย่างอ่อนโยน

"ฝันดีค่ะ แม่ก็รักหนูที่สุด"

เมื่อเหยียนเหยียนผล็อยหลับไป จื่ออิงก็นั่งมองใบหน้าเล็กๆ ของลูกด้วยความเอ็นดู

หลี่เฉินเดินเข้ามาเงียบๆ แล้วสวมกอดภรรยาไว้จากทางด้านหลังอย่างอ่อนโยน เขาโน้มใบหน้าลงมาหอมแก้มนุ่มของเธอ เอ่ยถามเสียงเบา

"เหนื่อยไหมครับ"

จื่ออิงยิ้มละไม ส่ายหน้าน้อยๆ

"ฉันมีความสุขมากกว่าค่ะ"

หลี่เฉินยิ้ม แล้วกระชับอ้อมแขนกอดเธอแน่นขึ้นเล็กน้อย

"ผมก็เหมือนกันครับ มีความสุขมากๆ"

เสียงทุ้มนุ่มกระซิบบอกใกล้ใบหูเล็ก จากนั้นเขาก็อุ้มภรรยานอนลงข้างๆ บุตรสาว ก่อนจะล้มตัวลงนอนเคียงข้างกัน โอบกอดเธอไว้แนบแน่นอย่างรักใคร่หวงแหน

ภายใต้แสงจันทร์ที่ทอดผ่านหน้าต่างลงมาอย่างนุ่มนวล ปรากฏเงาร่างของทั้งสามกอดก่ายกันอย่างอบอุ่นในความเงียบสงบของยามราตรี