พัง

พัง

last updateLast Updated : 2025-03-16
By:  โนเนจังOngoing
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
10
1 rating. 1 review
66Chapters
2.1Kviews
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

หลังอสูรกายตัวร้ายข้างในพ่นพิษอุ่น ๆ ใส่ฉัน... จากนั้นเขาก็ล้มตัวนอนข้าง ๆ ไม่เคยกอด ไม่เคยสัมผัส... มันคือเรื่องปกติของผู้บริหารหนุ่ม กับผู้หญิงเบอร์รองหมายเลขสองอย่างฉัน จนฉัน...ท้อง ทุกอย่างระหว่างเราก็เปลี่ยนไป

View More

Chapter 1

จุดเริ่มต้น

"Jangan menungguku. Aku lembur malam ini.”

Suara Albert di ujung telepon terdengar datar, nyaris tanpa emosi.

Elyssa, yang memegang ponsel dengan tangan gemetar, menatap meja makan yang sudah tertata rapi. Lilin-lilin kecil di atas meja berkelap-kelip, memancarkan cahaya hangat yang kontras dengan dinginnya jawaban suaminya.

"Lembur lagi, Mas? Apa kamu tau ini hari apa? Ini hari jadi—"

"Kamu bisa melihat sendiri di kalender. Aku gak punya banyak waktu, Elyssa. Aku sibuk!"

Belum sempat Elyssa melanjutkan kalimatnya, panggilan itu sudah terputus. Ponselnya kembali ke layar utama, menunjukkan foto dirinya dan Albert saat mereka menikah tiga tahun lalu, sebuah pengingat pahit tentang janji yang kini terasa kosong.

Malam itu terasa dingin dan mencekam.

Elyssa mematikan lilin satu per satu, seolah memadamkan harapan yang tersisa di hatinya. "Mau sampai kapan kamu giniin aku, Mas? Aku capek," lirihnya.

Air mata perlahan menetes membasahi pipi. Elyssa kembali mengingat masa-masa awal pernikahan mereka. Albert Han, suaminya, selalu bersikap romantis, memberikan perhatian kecil, bahkan untuk hal-hal sepele.

Namun, setelah Albert diangkat menjadi Direktur Keuangan, segalanya berubah. Albert semakin sibuk, jarang memberikannya waktu, dan bersikap dingin.

Awalnya Elyssa memaklumi. Ia berpikir mungkin perubahan sikap suaminya itu pengaruh terlalu lelah bekerja. Tapi genap setahun, Albert masih saja bersikap dingin dan seperti menghindarinya. Hal ini membuat Elyssa makin tersiksa oleh rasa sepi.

“Padahal hari ini anniversary kita, Mas, tapi kamu malah lupa,” gumamnya.

Akhirnya, Elyssa pun menikmati makan malam yang ia siapkan sendirian.

****

Keesokan paginya, Elyssa dan Albert menikmati sarapan bersama di meja makan. Suasana terasa sunyi dan dingin, hanya terdengar suara dentingan sendok dan piring yang beradu.

Elyssa, yang merasa tak nyaman dengan keheningan ini, akhirnya membuka suara. “Mas, kamu semalam pulang jam berapa? Aku nungguin sampai jam sebelas, tapi kamu belum pulang.”

Semalam, Elyssa memang menunggu kepulangan Albert, hingga ia ketiduran di sofa. Saat terbangun, ia masih berada di tempat yang sama, sedangkan Albert sudah terlelap di ranjang.

Hati Elyssa terasa perih. Ia teringat saat dulu, di mana Albert akan menggendongnya ke kamar, memindahkannya dengan hati-hati agar tidak terbangun. Tapi semalam, ia diabaikan, dibiarkan sendirian di sofa yang dingin.

"Harusnya kamu bangunin aku, Mas. Gak enak tau tidur di sofa. Badan aku jadi pegel," keluh Elyssa dengan suara manjanya, berharap Albert akan memperhatikannya.

Namun, Albert tidak merespon. Ia terus mengunyah makanannya, berpura-pura tidak mendengar.

"Mas?" panggil Elyssa lagi, suaranya terdengar ragu.

Albert menyahut, tapi dengan topik yang berbeda. “Nanti sore dandan yang cantik! Pakai baju yang paling bagus!”

Elyssa diam sejenak. Lalu ia spontan mengukir senyum. Ia berpikir kalau Albert akan mengajaknya makan malam, menggantikan hari kemarin untuk merayakan ulang tahun pernikahan mereka.

“Iya, Mas. Aku akan dandan yang cantik,” sahutnya. Senyumnya merekah, dengan mata penuh binar.

****

Sore itu, Elyssa sudah tampil memukau dalam balutan gaun malam. Potongan gaun yang elegan menampilkan lekuk tubuhnya dengan anggun, sementara aroma parfum musk yang memikat menyebar di udara. Ia begitu bahagia.

Setelah sekian lama, akhirnya Albert meluangkan waktu untuknya, dan Elyssa tak ingin menyia-nyiakan kesempatan ini.

Tepat pukul lima sore, suara mobil Albert terdengar. Elyssa bahkan sudah menunggu di depan pintu, bersiap menyambut sang suami.

“Akhirnya kamu pulang, Mas.”

Saat itu juga, Elyssa langsung mematung. Albert ternyata tidak sendirian. Seorang pria ikut bersamanya dengan sebuah koper.

Pria itu menatap Elyssa cukup lama dengan senyum di bibirnya. Senyum yang terasa hangat, berbeda dengan senyum Albert yang terkesan kaku.

“Ayo, silakan masuk!” seru Albert.

Elyssa lalu menarik Albert ke sisi lain, meninggalkan tamu yang masih melihat sekeliling rumah mereka.

“Mas, dia siapa?” bisiknya.

“Dia Sean, temanku waktu kuliah. Dia ini lagi nyari tempat tinggal sementara, jadi aku membawanya ke sini,” jelas Albert.

Elyssa mengernyit heran, menatap Sean yang melempar senyum dengan bingung. Kemudian kembali menatap suaminya. “Maksudmu, dia akan menumpang di sini?”

“Iya. Dia baru pindah ke kota ini karena kerjaan. Dan belum dapat tempat tinggal, makanya aku nawarin dia untuk nginap sementara di sini.”

Elyssa terlihat tidak suka. Ia merasa tidak nyaman jika ada orang asing tinggal bersamanya di rumah. “Harusnya kamu ngomong dulu sama aku, Mas.”

"Gak semuanya harus aku ngomongin sama kamu, Elyssa! Pendapatmu itu gak penting!”

Ucapan Albert terasa seperti pukulan, langsung menusuk hati Elyssa. Ia mematung saat melihat suaminya berbalik dan kembali berbincang dengan temannya.

Albert lalu membawa Sean ke kamar tamu. “Buat dirimu nyaman. Anggap saja rumah sendiri.”

“Terima kasih. Aku tidak akan melupakan kebaikanmu ini. Pasti kubalas suatu hari nanti,” jawab Sean dengan senyum yang tampak tulus.

“Haha. Jangan terlalu sungkan begini! Kau itu temanku!”

Elyssa berdiri di samping Albert, berusaha ikut dalam percakapan mereka. Ia mencoba menimpali sekali dua kali, tapi suaranya tenggelam begitu saja di antara obrolan bisnis dan kehidupan masa lalu kedua pria itu.

Tawa keduanya yang tenggelam dalam percakapan membuat Elyssa seolah tidak ada.

Elyssa yang merasa kikuk, tidak tahu harus berbuat apa, hanya bisa membenahi rambutnya. Rambut panjang yang tadinya terurai menutupi bagian dada ia alihkan ke belakang punggung.

Pada saat yang sama, Sean melirik Elyssa. Tatapannya penuh arti pada wanita itu, penuh kekaguman yang mendalam

“Oh ya, kamu istirahat aja dulu. Nanti kupanggil lagi kalau makan malam sudah siap,” ujar Albert menyudahi percakapan.

Detik berikutnya, Albert langsung menyuruh Elyssa ke dapur, tanpa berpikir dua kali.

Elyssa menahan napas kecewa. Harapannya untuk makan malam romantis dengan Albert hancur berantakan.

"Kenapa kamu nyuruh aku dandan kalau cuman buat nyambut temenmu?” tanya Elyssa dengan nada suara yang menahan kekecewaan. "Aku pikir kamu mau ngajak aku makan di luar, Mas.”

“Biar temanku tau kalau aku punya istri yang cantik! Oh ya, nanti masaknya yang enak! Jangan malu-maluin aku di depan dia!”

Elyssa hanya menghela napas. Lagi-lagi, Albert hanya ingin pamer.

“Iya, Mas. Tapi aku ganti baju dulu.”

Saat hendak berganti pakaian, Albert melarangnya. “Kamu mau masak pakai daster atau piyama lusuhmu itu? Jangan bodoh, Elyssa! Jangan buat aku malu! Istri seorang direktur keuangan harus selalu rapi dan cantik, terutama saat ada tamu!"

“Tapi kalau pakai gaun ini ribet, Mas.”

Elyssa tetap kekeh berganti pakaian dengan blouse yang tertutup dan celana kain panjang.

“Jangan buang waktu! Sebentar lagi jam makan malam!” tegur Albert, mulai kesal.

Elyssa hanya mengangguk pelan. Riasannya bahkan masih sempurna, tapi ia harus bertempur dengan bahan makanan di dapur.

Satu jam kemudian, Elyssa akhirnya selesai memasak. Ia kembali menemui suaminya di kamar untuk memanggilnya makan.

“Panggilkan Sean juga!”

Elyssa mengomel dalam hati. Tapi ia sudah tak berani membantah. Ia pun berjalan menuju kamar tamu dan mengetuk pintu.

Tak lama, pintu terbuka.

Elyssa sontak mematung. Di hadapannya, Sean berdiri hanya dengan handuk yang melilit pinggangnya. Rambutnya basah, dadanya yang atletis terekspos jelas, dan bulir air masih membasahi kulitnya, membuatnya terlihat seksi dan maskulin.

Pemandangan itu membuat Elyssa merasa canggung dan panas. Seketika darahnya berdesir cepat.  Bibirnya dengan kaku berkata, “M-maaf. Aku gak tau kamu baru kelar mandi.”

Elyssa makin salah tingkah karena Sean terus menatapnya tanpa berkedip. Tanpa aba-aba pria itu mengulurkan tangannya, mengusap pipi Elyssa dengan ibu jarinya.

Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

reviews

KAIIBUEK
KAIIBUEK
พ่อที แม่เมย์ มีเรื่องแยกนี่เอง >^^<
2025-04-21 15:29:57
1
0
66 Chapters
จุดเริ่มต้น
"เมย์... บอกพี่มาสิว่าไม่ใช่ลูกพี่" ฉันกำชายกระโปรงแน่น ร่างกายร้อนวูบไปทั้งตัว ก่อนจะรู้สึกแสบที่คอ และจมูก ช้า ๆ "ฮือ ๆ เขาคือลูกพี่ค่ะ เมย์มีแค่พี่คนเดียว" เขาสบถหัวเสีย หน้าคมมีสีหน้าไม่พอใจ ถอนหายใจยาว ๆ ใส่ฉันไม่หยุด "พี่พึ่งดีกับแฟนนะ... พี่รักหวาน ทำไมเป็นแบบนี้ได้" ฉันหลับตาสะอื้นไห้ ทำไม ทำไมฉันไม่เคยได้เป็นที่หนึ่งของเขาเลย ต่อให้เขาจบกับใคร เขาก็ไม่เคยเหลียวแลฉัน ฉันต้องเป็นเบอร์รองจากผู้หญิงตัวจริงของเขาอีกกี่คน บอกฉันที! "เมย์มีพี่คนเดียว ถึงจะเป็นที่เท่าไหร่ เมย์ก็มีแต่พี่ ฮือ ๆ" ฉันสะอื้นไห้ เค้นตอบเขาไปทั้งน้ำตา หน้าคมที่ฉันคุ้นเคย ถอนหายใจออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนที่อยู่ ๆ จะมีเสียงกดชักโครกดังขึ้นหลังฉัน... มือหนาดึงมือฉันออกไปจากห้องน้ำ ก่อนที่จะดันฉันไปนั่งโซฟาตัวเดิมที่คุ้นเคย ฉันมองเขาทั้งน้ำตา... ฉันไม่แน่ใจกับอนาคต ที่มันต้องถูกตัดสินจากเขา... เขาจะรับผิดชอบลูกฉันไหม... ลูกฉันจะมีพ่อไหม... เขาจะมีพ่อรึเปล่า "พี่ที..." น้ำหวาน... แฟนคนใหม่ของเขา... เธอเดินตัวสั่นเทาออ
last updateLast Updated : 2025-03-03
Read more
พัง 1
เหตุการณ์วันนั้นฉันยังจำมันได้ดี... ฉันเตือนเขาแล้ว ฉันไม่ได้ตั้งใจ ครั้งแรก... ที่มีอะไรกับเขา... เราก็เมากันทั้งคู่... เพราะเมาจริง ๆ ตอนนี้ฉันถึงตกอยู่สภาพนี้ "เมย์... บอกพี่มาตรง ๆ เถอะ" เขายังไม่เชื่อที่ฉันพูด... "ลูกพี่ที... จริง ๆ ค่ะ ฮือ ๆ" น้ำตาฉันมันไหลออกมาไม่หยุด ความเจ็บปวดในใจไม่ได้กลั่นกรองให้เข้มแข็งขึ้นเลย ฉันอ่อนแอ อ่อนแอลงไปทุกวัน "เห้อ เลิกร้องเถอะเมย์" เขาถอนหายใจ พิงโซฟา หน้าคมดูเครียดมาก "ฮือ ๆ" "โถ่เว้ย!" อยู่ ๆ เขาก็ลุกขึ้นเดินออกไปหัวเสีย ทิ้งฉันนั่งอยู่ที่โซฟา โง่ ๆ ตัวนี้ที่เดิม ขายาว ๆ ของเขาเดินกลับมาหาฉัน... ก่อนจะเอื้อมมือมาดึงฉันลุกขึ้น "ไปกันเถอะ" ฉันลุกขึ้นโดยว่าง่าย ก่อนจะเดินตามเขาไปช้า ๆ สายตาพนักงานโรงแรมหันมามองเราทุกคน... เขายาว ๆ เดินนำหน้าฉัน มือหนาจับฉันไว้แน่น จนมาถึงรถ... กลิ่นน้ำหอมของน้ำหวานยังฟุ้งไปทั่วรถ... "เมย์ เราต้องตรวจ DNA" เขาเริ่มออกรถ และหันมาพูดกับฉัน ฉันปาดน้ำ
last updateLast Updated : 2025-03-03
Read more
พัง 2
ฉันสะบัดมือเขาออก ก่อนจะรีบเดินเปิดประตูออกมา... ฉันปล่อยให้เขาพูดถึงคนอื่นให้สบายใจ ฉันคบกับเขามาเกือบสองปี ไม่มีหรอกเขาจะพร่ำเพ้อหาฉันขนาดนี้... หรือฉันควรตัดใจเดินออกไป เหมือนที่น้ำหวานทำจริง ๆ "เมย์ พี่จะกลับไปทางคอนโดไอ้ทีพอดี มันบอกให้พี่ไปส่งเมย์" พี่ไวท์เดินเปิดประตูถือกุญแจออกมา ฉันได้แต่พยักหน้าและเดิมตามหลังเขาไป พี่ไวท์มาส่งฉันเสร็จเขาก็รีบกลับเลย ฉันเดินเซ็ง ๆ ขึ้นคอนโด เวียนหัว เหมือนจะเป็นลมให้ได้... ฉันนอนเล่นบนเตียงจนดึกดื่น ทั้งอ้วก ทั้งเวียนหัว ตอนนี้ลุกไปไหนไม่ได้เลย ดึกแล้ว ทำไมเขาไม่กลับสักที อยู่ ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก พี่ทีเดินเข้ามากลิ่นเหล้าฟุ้งไปหมด เขาเดินเซมาที่เตียง ยืนจ้องหน้าฉัน "เมย์... ขยับหน่อยพี่นอนด้วย" ฉันดันตัวขึ้นขยับหลบเขา ก่อนที่เขาจะล้มลงมานอนบนเตียง มือหนาเอื้อมมาลูบท้องฉันเบา ๆ เขาเป็นอะไรของเขา... "พี่คุยกับหวานแล้ว... หวานยอมคุยกับพี่แล้ว" ฉันเอาหมอนพิงหลัง นั่งมองเขา... "ค่ะ..." เขายังลูบท้องฉันอยู่
last updateLast Updated : 2025-03-03
Read more
พัง 3
ฉันเงียบ รีบเช็ดน้ำตา แล้วหันไปทางอื่น... มาถึงคอนโดไม่มีใครพูดอะไรสักคำ ฉันไม่คุยกับเขา เขาเองก็ไม่คุยกับฉัน ‘กริ้ง กริ้ง~’ มีคนมากดกริ้งห้อง "ค่ะ..." ฉันเปิดประตู ก็เห็นพนักงานส่งอาหารถือถาดอาหารเข้ามาวางข้างใน ใครสั่ง? "กินสิเมย์ จะได้กินยา" เขาเดินล้วงกระเป๋ามาจากระเบียงห้อง ก่อนจะหยิบเงินให้พนักงานส่งอาหาร "ไม่กินเหรอคะ" ฉันถามพลางเลื่อนเก้าอี้นั่ง "เมย์กินก่อน พี่สั่งมาให้เมย์" ฉันมองอาหารในจานอย่าง งง ๆ นี่ล่ะคือเขา บางทีก็แคร์ บางทีก็เมิน ฉันตามเขาไม่ทันจริง ๆ เขาเดินมายืนข้าง ๆ ฉัน แกะยา และเทน้ำเปล่าเตรียมไว้ให้... "พี่ที... ทำไมทำแบบนี้ล่ะ?" เขาขมวดคิ้วสงสัย "ทำไม พี่อยากดูแลเมย์กับลูกไง" เขาตอบปกติ และเลื่อนยามาใกล้ ๆ ฉัน "พี่รักเมย์มั้ย..." ฉันครุ่นคิดอยู่นาน จึงตัดสินใจถาม "รักสิ..." เขาตอบทันที ฉันอยากรู้จริง ๆ คำว่ารักของเขา เขาให้ใครได้อีกบ้าง... ดูมันออกมาจากปากเขาง่ายจริง ๆ หลังจากกินข้าวเสร็จ... ฉันก
last updateLast Updated : 2025-03-03
Read more
พัง 4
สายฝนช่วยฉันหางานจริง ๆ หาในเน็ต ถามร้านกาแฟแถว ๆ มหาลัย รวมถึงถามเรื่องที่พักให้ด้วย... "ขอบคุณมากนะแก" ฉันยิ้มขอบคุณสายฝน ที่ตอนนี้ก็ยังทำหน้าเครียดอยู่ "เอาจริง ๆ ลำบากใจนะ พี่ทีก็เพื่อนแฟน เพื่อนพี่ชายฉัน" สายฝนถอนหายใจออกมาพร้อมกับฉัน "แก... แต่พี่ทีไม่ได้รักฉัน" ฉันจับมือสายฝนแน่น ไม่อยากให้สายฝนมาเครียดเรื่องไม่เป็นเรื่องของฉัน "ถ้าเขาไม่รักแก... คงเลิกกับแกนานแล้วเมย์" "ถ้าเขารักฉัน... เขาคงให้ฉันเป็นเบอร์หนึ่งแล้วล่ะ หรือไม่ เขาอาจจะรักคนอื่นมากกว่า" "แกยอมมาตลอดไงเมย์ จับได้แกก็ยอม พี่ทีเลยได้ใจ... จนมีคนอื่นเรื่อย ๆ แล้วแกก็ไม่ทักท้วง จนคนอื่นได้เป็นเบอร์หนึ่ง... เพราะแกยอม ๆ เขาแบบนี้นั่นล่ะ" ฉันหลับตาลง...จนน้ำตามันไหลออกมาด้วย จริงของสายฝน เพราะฉันยอมเขา... แต่ให้ฉันทำยังไง ฉันแก้ปัญหานิสัยตัวเองข้อนี้ไม่ได้จริง ๆ ฉันถึงอยากให้เขาทำเลวกับฉันเยอะ ๆ เผื่อวันนึง..ฉันจะเดินยิ้มออกไปจากชีวิตเขาได้ "ฉันพยายามอยู่ ถึงอยากจะหางานทำไง" สายฝนกรอกตามองบน "แก
last updateLast Updated : 2025-03-03
Read more
พัง 5
เรานั่งกินข้าวกัน ไม่พูดอะไรสักคำ... บรรยากาศเริ่มเงียบขึ้นมาอีกแล้ว... พี่ทีกินข้าวเสร็จลุกขึ้นไปหยิบยา และน้ำเทเตรียมไว้ให้ฉัน "กินยาด้วยนะเมย์..." ร่างสูงเดินไปนอนเล่นมือถือดูทีวีที่เตียง "พี่ที... ไหนพี่บอกว่าเลิกกับทุกคนแล้วไงคะ..." เขาจ้องมือถือไม่มองฉัน และเหมือนไม่ฟังที่ฉันถามด้วย "..." "พี่ทีคะ" เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ "เมย์ เราอยู่กันดี ๆ ไม่ได้ใช่ไหม ทำไมต้องเอาเรื่องปวดหัวมาให้พี่" ฉันวางช้อนกระแทกจาน "พี่กลัวแต่ตัวเองจะปวดหัว จะเครียด ทำไมไม่คิดว่าคนอื่นจะเครียด จะปวดหัวเพราะพี่บ้าง" สายตาคมหันมาจ้องฉัน ก่อนจะดันตัวลุกจากเตียง เดินไปหยิบกุญแจรถ "วันนี้พี่กลับไปนอนบ้าน" ฉันไม่ตอบ ไม่สิ ฉันตอบไม่ทัน เขาเดินตรงดิ่งออกจากห้องไปแล้ว เห้อ... ทดอีก 1 สะสมไว้ ฉันเก็บจานไปล้าง ทำความสะอาดห้อง ซักผ้า ตากผ้า รีดผ้าของเขา ชุดสูท เตรียมไว้ให้ทุกอย่าง... "อ้วก…" อยู่ ๆ ฉันก็พะอืดพะอมวิ่งไปอ้วกอีกแ
last updateLast Updated : 2025-03-16
Read more
พัง 6
เรานั่งกันมาเงียบ ๆ ไม่คุยกันอีกแล้ว… จนมาถึงมหาลัย... เขามองรอบ ๆ มหาลัยนิดหน่อยก่อนจะหันมามองฉัน ไม่มองสำรวจได้ไง ก็เป็นมหาลัยเดียวกับน้ำหวานนี่ "ตั้งใจนะเมย์..." ฉันพยักหน้าให้เขา แล้วหยิบเอกสารลงจากรถ สายฝนยืนรอฉันอยู่ไกล ๆ ฉันเดินไปหาสายฝน ไม่ได้มองกลับมาหาพี่ที ไม่ได้สนใจว่าเขาขับรถออกไปรึยัง "แก ทำไมพี่ทีมาส่งล่ะ" ฉันรีบดึงมือสายฝนเข้าตึก "ตบหัวแล้วลูบหลัง สไตล์เดิม" "เห้อ เมื่อไหร่เส้นความอดทนแกจะขาด" ฉันถอนหายใจยาว ๆ "ไม่รู้เหมือนกัน วันนี้ฉันเริ่มงานวันแรกด้วย ฉันจะได้หาเงินไว้เลี้ยงลูก อยากมองผ่านเรื่องพี่ทีไปสักพัก" สายฝนพยักหน้า "มีอะไรขาดเหลือ บอกได้นะแก" ฉันยิ้มเบา ๆ ขอบคุณสายฝน ก่อนจะเดินเข้าห้องสอบโปรเจค วันนี้คือรอบสุดท้าย... อีกไม่กี่ชั่วโมงถ้าฉันเดินออกไปจากห้องนี้เมื่อไหร่... คือฉันเรียนจบแล้ว... และมันก็จริง... ตอนนี้ฉันเดิมยิ้มออกมาจากห้องสีเหลี่ยมนั้นได้แล้ว! ฉันเรียนจบแล้ว! สายฝนกับฉันกอดกันกลม...
last updateLast Updated : 2025-03-16
Read more
Rerun พลาด
พี่ทีลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า... ก่อนจะหยิบกุญแจรถ เดินออกไปจากห้อง "ฮือ ๆ ทำไมยังทนอ่ะเมย์ ทำไมเมย์ ทำไมมึงไม่ใจแข็งสักที ฮือ ๆ" ฉันกอดหมอนนอนร้องไห้ ฉันกลัว ฮือ ๆ ฉันกลัวว่าตัวเองจะเจ็บจนขาดใจตายก่อนที่จะเดินออกมา... ฉันเผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ตื่นมาน้ำตายังเปียกหมอน... "เมย์ ไปหาหมอ" อยู่ ๆ พี่ทีก็เดินมาดึงแขนฉัน ฉันขยี้ตาเบา ๆ เพราะตาบวม จนเบลอไปหมด ฉันไม่ตอบ... ฉันพยายามดันตัวเองขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว... ก่อนที่เขาจะพาขับรถออกมา ไปโรงพยาบาล... เรานั่งรอหมอสักพัก... เพราะหมอยังไม่เข้าเวร... "พี่ตามใจเมย์แล้วนะ จะได้จบ" เขาพูดแล้วหันมองไปทางอื่น... ฉันไม่ตอบมองไปที่ห้องตรวจ... จนหมอนายเจ้าของไข้ฉันเดินมาคุยกับพยาบาลหน้าห้อง "แหมคุณหมอ รายงานแฟนตลอดเลยนะคะ คุณน้ำหวานนี่โชคดีจริง ๆ" แฟนเหรอ... "ยังครับ ไม่ยอมตกลงซักที" น้ำหวานเธอหลุดพ้นจากคนข้าง ๆ ฉันแล้ว ทำไมไม่เปิดใจล่ะ พี่ทีถอนหายใจยาว ๆ เหมือนกำลังโมโหยังไงอย่างงั้น... หมอยิ
last updateLast Updated : 2025-03-16
Read more
เข้าบ้าน
ฉันยืนมองพี่ทีกับน้ำหวานคุยกัน... น้ำหวานดูมีความสุขปกติทุกอย่าง... แต่พี่ที เขายิ้ม... ยิ้มทั้งที่เขากำลังเสียใจ... "เห้อ..." ฉันเงยหน้าขึ้นฟ้าถอนหายใจยาว ๆ รู้สึกเหนื่อยกับชีวิตตัวเองตอนนี้มาก... "เมย์ บ้ายบาย!" อยู่ ๆ น้ำหวานก็โบกมือบายฉันไกล ๆ ฉันได้แต่โบกมือกลับ และส่งยิ้มให้เธอ พี่ทีกำลังเดินมาหาฉัน... และอยู่ ๆ ก็จับมือฉันเดินออกมาจากแผนกสูตินรีเวช... จับมือแบบนี้คืออะไรอีก... ฉันได้แต่คิดในใจกับท่าทีแปลกประหลาดของเขา... จนเรามาถึงรถ... "เมย์... พี่ขอโทษ" ฉันหันไปมองเขาอีกครั้ง เขาขอโทษฉันงั้นเหรอ ฉันชินกับคำนี้แล้วล่ะ "ขอโทษทำไมคะ" ฉันแกล้งถามกลับไป... แต่พี่ทีบีบมือฉันแน่น "พี่จะดูแลเมย์ และ ลูกเอง... พี่รู้แล้ว ว่าพี่ควรรักใคร" ฉันได้แต่มองเขาน้ำตาคลอ... ไม่กล้าคิดไปเองกับสิ่งที่เขาพูด... "..." "เมย์... พี่จะตัดใจจากหวานแล้ว... พี่จะสนใจ และดูแลแค่เมย์คนเดียว" ฉันจ้องเขาอีกรอบ... แต่ครั้งนี้ อยู่ ๆ มันก็มีน้ำไหลออกมาจากตาฉัน...
last updateLast Updated : 2025-03-16
Read more
เริ่มต้นใหม่
พ่อพี่ทีพยักหน้าเบา ๆ "หนู บ้านหนูอยู่ไหนล่ะ" พ่อพี่ทีถามฉันเรียบ ๆ ท่านดูนิ่ง สุขุม น่าเกรงขาม... "อยู่ โคราชค่ะ" ท่านทำท่านึกคิด... ก่อนจะถอนหายใจออกมา "ฉันเคยไปนานแล้ว... จำไม่ได้ว่าเป็นยังไง" ฉันยิ้มเบา ๆ ไม่กล้าตอบอะไรต่อ "ผมคงต้องบอกยายเมย์เรื่องนี้..." ฉันหันไปมองพี่ทีทันที ก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับแขนเขาไว้แน่น ไม่บอกได้ไหม... ไม่บอกยายได้ไหม "พี่ที... อย่าบอกยายเมย์ได้ไหม... เมย์ไม่อยากให้ยายเครียด ยายเป็นโรคหัวใจ..." พี่ทีถอนหายใจออกมา "หนู... ยังไงก็ต้องบอก ที... ไปคุยกับแม่เอาแล้วกัน" อยู่ ๆ พ่อพี่ทีก็ลุกขึ้น... แล้วเดินหายไปอีกฝั่ง ฉันนั่งพิงโซฟา และถอนหายใจออก... เห้ออออ ชีวิต เมย์ลิน... ทำไมมันเครียดแบบนี้... "เมย์ ต่อไปนี้เมย์มาอยู่บ้านพี่นะ ที่นี่คนอยู่เยอะ เมย์จะได้ไม่เหงา พี่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง" ฉันจะอยู่ได้ไหมไม่รู้... ดูเหมือนแม่พี่ทีท่านโกรธอยู่... "เมย์..." พี่ทีจับมือฉันอีกครั้ง "พี่ก็
last updateLast Updated : 2025-03-16
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status