ตอนที่ 3 ตกกระไดพลอยโจน (ส่วนที่ 3)

ตอนที่ 3 ตกกระไดพลอยโจน (ส่วนที่ 3)

              ธามเลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้รับรายงานจากพนักงานผู้หวังดีว่า 'ว่าที่คู่หมั้น' ของเขาน่าจะไม่สบาย เพราะเธอโทรลงมาขอยาแก้ไข้ตั้งแต่เช้า และตอนนี้ก็ยังไม่ออกจากห้องเลย ก็ไม่แปลกหรอกเมื่อวานตากแดดตากลมขนาดนั้น พอคิดถึงตรงนี้ชายหนุ่มก็รู้สึกผิดขึ้นมา เพราะเขาจงใจแกล้งเธอหลายหนจนทำให้กิรณาตรากตรำร่างกายจนเกินไป เท้าพาร่างสูงไปหยุดอยู่หน้าห้องพักของยายคุณหนูตัวแสบ อย่างน้อยเธอก็เป็นแขกของโรงแรม ขืนปล่อยให้ตายคาโรงแรมก็แย่สิ

              เจ้าของร่างที่โผเผมาเปิดประตูให้ดูซีดเซียวจนน่าตกใจ ดวงตากลมโตฉ่ำปรือด้วยพิษไข้ ดูเลื่อนลอยไม่ค่อยมีสติ ชายหนุ่มรีบแทรกตัวเข้าไปภายในห้อง ประคองร่างบางพาไปนอนที่เตียง เนื้อตัวของกิรณาร้อนผ่าวจนน่าตกใจ

              “ไปหาหมอมั้ยคุณ” เสียงห้าวถามอย่างห่วงใย ไม่นึกว่าแม่ตัวแสบจะเป็นหนักขนาดนี้ หากคนป่วยนอนนิ่งไม่โต้ตอบอะไร น้ำใส ๆ ไหลซึมจากดวงตาที่ปิดสนิท ธามมองร่างบางอย่างเวทนา ท่าทางอาการไข้คงเล่นงานหนัก สุดท้ายชายหนุ่มก็ตัดสินใจให้คนไปตามหมอมาดู จัดการดูแลทุกอย่างราวกับเป็นญาติสนิท ทำให้ข่าวลือเรื่องว่าที่คู่หมั้นเจ้าของโรงแรมกระฉ่อนเข้าไปอีก

              “กินข้าวหน่อย” คนตัวโตตักข้าวต้มไปรอที่ปาก คนป่วยเอาแต่ส่ายหน้า หากดูมีเรี่ยวแรงขึ้นบ้างแล้ว

               “ไม่กิน”

              “ต้องกิน ไม่กินจะหายมั้ยผมไม่อยากให้คุณมาตายที่โรงแรมของผมให้คนผวา ไหนจะญาติพี่น้องไฮโซของคุณจะมาเอาเรื่องอีก” ใจธามก็อยากพูดด้วยดี ๆ อยู่หรอก หากปากกลับไวกว่าความคิด ร่างบางพลิกตัวหนีหันหลังให้คนที่นั่งอยู่บนเตียง

              “ออกไป เข้ามาทำไม” พอเริ่มมีแรง หญิงสาวก็แผลงฤทธิ์ทันที ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองทำคุณบูชาโทษ

              “ไม่เข้ามาดู ป่านนี้คุณตายไปแล้ว ลุกมากินข้าวซะ” แม้สติจะกลับมาไม่เต็มที่เพราะพิษไข้แต่กิรณาก็รู้สึกว่าไม่ควรอยู่กับผู้ชายที่ไหนตามลำพังเช่นนี้ นึกแล้วก็โกรธตัวเองที่หนีมาทำงานลำพังไม่พ่วงเอาพี่เลี้ยงนางนมติดตามมาเช่นที่ทำมาตลอด พอเจ็บป่วยอย่างนี้จึงไม่มีคนคอยดูแล

              “เอาวางไว้เดี๋ยวกินเอง ไปซะ”

              “กินเลย เร็ว ๆ จะได้กินยา” หญิงสาวปรือตามองคนช่างตื้อด้วยความรู้สึกหงุดหงิด

              “กินแล้วจะออกไปมั้ย”

              “ไล่จัง ไม่ได้อยากอยู่นักหรอก” ชายหนุ่มชักจะหมั่นไส้คนที่เอาแต่ไล่ ท่าทางคงใกล้จะหายแล้ว

              คนตัวโตนั่งมองร่างบางที่เดินออกมาจากห้องน้ำ ยายนี่คงเพี้ยนไปแล้วแน่ ๆ พอลุกได้ก็ไปอาบน้ำเสียอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่ไข้ไม่น่าจะลดลงสักเท่าไร

              “เป็นไข้อยู่เข้าไปอาบน้ำทำไม” เสียงร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นร่างสูงนั่งเอกเขนกอยู่บนโซฟา อีตาบ้านี่เอากุญแจห้องเธอไปแน่ ๆ แต่ถึงไม่เอาไปธามก็หาได้ไม่ยากหรอก ในเมื่อเขาเป็นถึงเจ้าของโรงแรม

              “เข้ามาทำไม” คนป่วยที่พึ่งดีขึ้นแหว่วใส่

              “อุตส่าห์เข้ามาดูแท้ ๆ ว่าดีขึ้นหรือยัง” ตาคมมองเจ้าของร่างบาง สู้อุตส่าห์เป็นห่วงแวะมาดู ยายคุณหนูกลับไล่เอาไล่เอา

              “ไม่เป็นอะไรแล้ว ออกไปได้แล้ว เอากุญแจห้องคืนมาด้วย” คำพูดนั้นทำให้คนตัวโตชักเหลืออด ร่างสูงย่ำโครมเข้าไปหาเจ้าของห้องทันที

              “ไม่ไป จะนอนเฝ้าคุณที่นี่แหล่ะ” ไม่พูดเปล่าชายหนุ่มรวบร่างบางกดให้นอนลงบนเตียง แล้วตัวเองก็ลงนอนกอดไว้

              “ออกไป” คนที่ยังไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงเพราะพิษไข้ดิ้นรนผลักไส ธามรู้สึกว่าร่างในอ้อมกอดร้อนผ่าว ท่าทางไข้คงกลับเข้าแล้ว

              “นอนไปเหอะน่า ไข้ขึ้นอีกแล้วเห็นมั้ย” มือแข็งแรงแตะไปทั่วใบหน้า ดวงตากลมโตลืมขึ้นมองอย่างขัดใจ ปากบางเม้มแน่น แล้วอยู่ ๆ ก็ร้องไห้ออกมาอย่างขัดใจ

              “อ้าว ร้องไห้ทำไม อย่าร้อง ๆ” ชายหนุ่มตกใจกับคนตัวบางที่อยู่ ๆ ก็ร้องไห้โฮ น่าจะเพราะพิษไข้กิรณาเลยงอแงเป็นเด็ก ๆ ธามก้มลงมองใบหน้าสวยนิ่ง อารมณ์บางอย่างทำให้ก้มลงจูบไล้ซับน้ำตาให้ ยิ่งใกล้ความเผลอไผลก็ยิ่งครอบงำ ร่างบางนั้นช่างชวนให้อารมณ์สั่นไหวนัก ชายหนุ่มก้มลงแตะริมฝีปากกับปากอุ่นร้อนเพราะพิษไข้ กระนั้นเธอก็ยังหวานนัก หวานจนพาหัวใจของเขาเตลิดไปไกลไม่อาจถอนกายจากร่างบางที่โอบกอดอยู่