ตอนที่ 3 ตกกระไดพลอยโจน (ส่วนที่ 1)

ตอนที่ 3 ตกกระไดพลอยโจน (ส่วนที่ 1)

              “ได้ค่ะ ไม่ต้องห่วงค่ะ เดี๋ยวกี้ดูแลให้ พักผ่อนเถอะค่ะ” กิรณาวางสายจากเลขานุการของผู้เป็นมารดาด้วยความกังวล ถึงจะรับปากรับคำเสียดิบดีว่าจะจัดการงานทุกอย่างให้เรียบร้อยด้วยตัวเองเพราะพวงพยอมท้องเสียหนัก แต่หญิงสาวก็ไม่มั่นใจอะไรเท่าไรในการเดินหน้าลุยเดี่ยวทำงานคนเดียว ที่ผ่านมาพวงพยอมเป็นพี่เลี้ยงคอยสอนงานไม่ห่าง วันนี้เธอถูกลอยแพเสียแล้ว

              หญิงสาวทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ มองออกไปกลางท้องทะเลกว้าง เฮ้อ...แล้วจะเริ่มตรงไหนล่ะ วันนี้เธอนัดกับพวงพยอมว่าจะไปดูหมู่บ้านชาวประมงซึ่งวางแผนจะพาบรรดาแขกไปเที่ยวชม ซึ่งพวงพยอมได้ติดต่อให้ทางโรงแรมเตรียมเรือกับคนเอาไว้ให้แล้ว...ไปก็ไป ดีกว่าปล่อยให้แผนที่วางไว้ต้องล้มเลิก

              กิรณาก้าวลงไปในเรืออย่างทุลักทุเลด้วยความไม่คุ้นชิน นึกค่อนคนเรือที่ไม่คิดจะช่วยเหลือบ้าง พอเรือออกจากฝั่งหญิงสาวจึงพึ่งสังเกตว่า มีเพียงเธอกับคนขับเรือเท่านั้น ถึงแม้จะเป็นเรือที่ทางโรงแรมจัดให้ซึ่งน่าจะวางใจได้ในเรื่องปลอดภัย แต่ถึงอย่างไรหญิงสาวก็อดกังวลไม่ได้

              “กังวลอะไรคุณ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกน่า” เสียงห้าวตะโกนแข่งกับเสียงเครื่องยนต์ กิรณาตกใจสุดขีดเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนขับเรือ

              “คุณมาได้ยังไง” หญิงสาวตะแบงเสียงถาม หงุดหงิดสุดชีวิต อีตาบ้านี่เป็นอะไรกันนะ มาตามตอแยเธอทำไมกัน

              “อ้าวก็ว่าที่คู่หมั้นจะออกไปทำงาน ผมก็มาช่วยอำนวยความสะดวกให้ไง” คนตัวโตที่กำลังขับเรืออยู่บอกอย่างเริงรื่น พอธามรู้ว่าหญิงสาวจะไปหมู่บ้านชาวประมงลำพัง ชายหนุ่มก็นึกสนุกอยากจะเอาคืนแม่สาวแสนร้ายเสียบ้าง เลยจัดการให้ตัวเองมาเป็นคนขับเรือให้เสียเลย

              “คุณมันบ้าไปแล้ว” หญิงสาวกระแทกตัวลงนั่งหน้าสวยบูดบึ่ง เริ่มเหนื่อยที่จะสู้รบตบมือกับผู้ชายคนนี้แล้ว เธอยิ่งกลุ้ม ๆ ว่าจะจัดการงานวันนี้คนเดียวไม่สำเร็จยู่ด้วย ดันมีคนมาป่วนเสียอีก

              “คุณอยากบ้าก่อนทำไมล่ะ เที่ยวไปประกาศว่าเป็นว่าที่คู่หมั้นผม” คนเจ้าคิดเจ้าแค้นต่อว่า กิรณาค้อนให้วงใหญ่ เธอป่าวประกาศที่ไหนกันล่ะ ก็แค่พูดกับพนักงานของเขาแค่คนเดียว แล้วก็ไม่คิดว่าใครจะมาถือเป็นจริงเป็นจังด้วย

              “อย่างกับใครเขาจะเชื่อ” เสียงใสบ่นอุบอิบ ธามมองหน้าสวย ๆ ที่เหมือนสลดลงอย่างอ่อนใจ ตอนนี้ใคร ๆ พากันร่ำลือเรื่องนี้กันไปทั่วโรงแรมแล้ว ดูอย่างวันนี้พอเธอจะเดินทางไปเกาะคนเดียวก็มีคนรีบมารายงานเขาแล้ว

              “ผู้หญิงนี่นะ เอาแต่อารมณ์ไม่คิดหน้าคิดหลัง” ชายหนุ่มราวกับกำลังบ่นน้องสาวจอมเกเร นี่ถ้าเป็นยายตัวเล็กทำ เขาคงจับฟาดไปแล้ว

              “เรื่องอะไรคุณมาว่าฉันหา ก็คุณมาวุ่นวายกับฉันก่อนนี่” หญิงสาวเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ ความที่ถูกตามใจมาตลอดทำให้กิรณาเอาแต่ใจ ไม่ยอมลงให้ใคร

              “คุณนั่นแหล่ะมาทำผมก่อน ผมก็ต้องเอาคืนซิ” อีกคนก็ไม่ยอมใครเหมือนกัน

              “ดี ! งั้นเราก็ฟาดฟันให้ตายกันไปข้างแล้วกัน” เสียงใส ๆ ประกาศ ยืนขึ้นจ้องคนที่กำลังขับเรืออยู่ ธามมองคนร่างบาง เป็นผู้หญิงนิดเดียวแท้ ๆ ไม่คิดกลัวอันตรายจากผู้ชายอย่างเขาเลยหรืออย่างไร

              ยังไม่ทันที่ศึกบนเรือจะระอุไปมากกว่านี้ เกาะเขียวขจีก็ปรากฏตรงหน้า กิรณาเกาะกาบเรือมองหาดทรายขาวกับพื้นน้ำใสแจ๋วสวยราวภาพฝัน ลืมเรื่องที่วิวาทกับคนขับไปจนหมด หากเมื่อกวาดตาไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นมีหมู่บ้านชาวประมงใด ๆ สาวสวยหันไปเอาเรื่องทันที

              “ไหนหมู่บ้านล่ะคุณ”

              “อยู่ด้านนู้น” นิ้วยาว ๆ ชี้ไปยังอีกด้านของเกาะ กิรณามองดูหน้าหล่อ ๆ ที่ทำไม่รู้ไม่ชี้นั่นอย่างใกล้จะหมดความอดทน

              “แล้วคุณมาจอดตรงนี้ทำไม”

              “นี่คุณใจคอคุณจะมาดูแต่หมู่บ้านเลยเรอะ ถ้ายังงั้นคุณไม่ต้องมาดูก็ได้ หมู่บ้านมันก็เป็นหมู่บ้านคล้าย ๆ กัน คุณจะพาใครมาดูเมื่อไหร่ก็ได้ หรือคุณคิดจะจัดฉากจับชาวบ้านแต่งชุดราตรียาวคอยต้อนรับแขกของคุณ” คนตัวโตร่ายยาว ทำหน้าทำตาจริงจัง

              “ดูให้มันทั่ว ๆ ซิคุณ จะได้พูดได้ว่าพาเขามาดูทำไมมีอะไรดีมั่ง ดูซะ” พูดพลางชี้นิ้วกราดไปรอบ ๆ

              “เห็นมั้ย สวยจะตาย” กิรณาเม้มปากแน่น ยอมรับว่าที่ชายหนุ่มพูดมาก็ถูก เกาะด้านนี้สวยมากจริง ๆ

              “ไปลงไป เดี๋ยวจะพาเดินดู” พูดจบร่างสูงที่ตอนนี้ถอดเสื้อออกเหลือแต่กางเกงขาสั้นก็พุ่งลงไปในน้ำเดินลุยขึ้นไปบนหาดทรายขาว โดยไม่สนใจหญิงสาวบนเรือ กิรณามองดูท้องน้ำใสแจ๋วมองเห็นพื้นทรายข้างใต้ ตรงที่เรือจอดอยู่คงลึกเกือบถึงเอวของเธอ ใจคอนายจอมกวนจะจอดเรือให้มันใกล้กว่านี้ก็ไม่ได้หรืออย่างไร

              “นี่คุณลงมาได้แล้ว กลัวน้ำหรือไง” เสียงห้าว ๆ ตะโกนเร่ง กลั้นยิ้มมองดูร่างบางในชุดกางเกงขาสั้นสีขาว เสื้อบางเบาสีเหลืองสดที่สวมทับชุดว่ายน้ำเอาไว้ บอกมาทำงานทว่าแม่คุณแต่งตัวเหมือนจะมาเดินแบบ

              “ก็น้ำมันลึกนี่ ลงไปก็เปียกพอดี” หญิงสาวบ่นอุบ

              “แล้วไง จะให้ผมอุ้มคุณเข้าฝั่งแบบในหนังหรอ เพ้อเจ้อ!” ชายหนุ่มว่า กิรณามองคนที่ยืนอยู่ไกล ๆ อย่างแสนแค้น

              “ไม่ต้องการซักนิด” พูดแล้วหญิงสาวก็ตัดใจหย่อนตัวลงไป เปียกหมด ดีนะกระเป๋าที่ใส่ของมากันน้ำได้ ไม่อย่างนั้นสมบัติทุกอย่างคงถูกดองเกลือพังหมด ร่างบางก้มหน้าก้มตาลุยเข้าฝั่ง ไม่สังเกตว่าคนตัวสูงหายไปจากหาดทรายแล้ว มารู้อีกทีก็ตอนโดนกระตุกขาจากใต้น้ำจนล้มโครมเปียกไปทั้งตัว

              “ไอ้บ้า เล่นอะไรเนี่ย” หญิงสาวหวีดลั่น คนตัวโตที่โผล่ขึ้นจากน้ำหัวเราะก้อง

              “เปียกแล้วก็มาเล่นน้ำกัน” ไม่พูดเปล่า มือคว้ากระเป๋าของหญิงสาวขว้างอย่างแรงขึ้นไปไว้บนหาดทราย

              “ไม่เล่น” เสียงใสแว้ดลั่น พยายามจะลุยหนีเข้าฝั่ง หากคนตัวสูงกลับพาลากลงไปในทะเล สงครามย่อม ๆ เลยเกิดขึ้นเมื่อฝ่ายหญิงดิ้นรนทุบตีแรง ๆ

              “โอ๊ย คุณซาดิสหรือไงเนี่ย เจ็บนะ” ไม่พูดป่าวชายหนุ่มจับร่างบางล็อกเอาไว้จนเนื้อตัวแนบชิดกับกล้ามเนื้อแข็งแรงที่เปลือยเปล่า กิรณาชะงักใจเต้นรัวในขณะฝ่ายชายกลืนน้ำลายกับความใกล้ชิด ผู้หญิงตรงหน้าสวยจัดนักแม้น้ำทะเลจะชะล้างเอาเครื่องสำอางที่แต่งแต้มไว้หลุดออกเกือบหมด หากดวงหน้านั้นก็ยังงดงามหมดจด

              มือแข็งแรงไล้ใบหน้าสวยที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม จ้องลึกลงไปในดวงตาคู่งาม

              “กลัวมั้ย” เสียงห้าวกระซิบแผ่วเบา รู้สึกขำกับหน้าขาวที่เปลี่ยนเป็นสีแดงจัดของคนตรงหน้า ซึ่งเขารู้ว่าไม่ใช่เพราะความร้อนของแสงแดดแน่ ๆ

              “กลัวอะไร” กิรณาถามเสียงห้วน พยายามขยับหนีแต่ติดวงแขนที่รัดไว้ ในใจนึกหวาดหวั่นแต่แสร้งทำเป็นไม่สะทกสะท้าน

              “ก็กลัวผมไง ตอนนี้อยู่กันสองคนผมจะทำอะไรคุณก็ได้ ร้องให้ตายก็ไม่มีทางดังไปถึงหมู่บ้านหรอก” คำขู่นั้นทำให้กิรณาหวาดผวาอย่างหนักหากเจ้าตัวพยายามสะกดกลั้นเอาไว้ ถ้าเธอทำกลัวก็เท่ากับเธอกำลังเป็นเหยื่อ หน้าสวยเชิดขึ้น จ้องกลับอย่างท้าทาย

              “ถ้าทำอะไรก็รับผิดชอบด้วยแล้วกัน ฉันไม่ยอมให้คุณฟรี ๆ หรอกนะ คุณทำอะไนฉันคุณก็ต้องแต่งงานรับผิดชอบ ไม่งั้นก็ฆ่าฉันหมกป่าซะ แต่ใคร ๆ ก็รู้ว่าฉันมากับคุณ เตรียมคำแก้ตัวดี ๆ เอาไว้แล้วกัน” ธามอึ้งกับคำพูดของผู้หญิงตรงหน้า

              “คุณนี่มัน...” ชายหนุ่มจนด้วยคำพูด เกิดมาเขาไม่เคยเจอใครบ้าดีเดือดขนาดนี้มาก่อน อยากจะรู้นักว่าถ้าเขาหน้ามืดทำอะไรขึ้นมาจริง ๆ  ยายตัวร้ายนี่จะกล้าอย่างปากพูดหรือเปล่า ใบหน้าคมเข้มโน้มลงกดจมูกแรง ๆ ไปกับแก้มนวลโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว

              “ผมรับผิดชอบหอมนี้ด้วยการเป็นว่าที่คู่หมั้นคุณแล้วนะ” คนตัวโตพูดหน้าตาย ไม่สนใจเสียงกรีดร้องของหญิงสาว ผู้หญิงร้ายแบบนี้ ต้องเจอผู้ชายร้ายกว่าอย่างเขา